Hürriyet muharriri Ertuğrul Özkök, Ege ve Akdeniz’de birbiri arkasına başlayan orman yangınlarından dolayı duyduğu üzüntüyü lisana getirdiği bugünkü yazısında, Gallup araştırma şirketinin çıkardığı ‘Dünya His Haritası’nda Türkiye’nin en az gülen ülke olmasını hatırlatarak, “Dünyanın en az gülenler listesinde, liste başı oluyoruz; niye yanıyor içimiz bu kadar ve giderek gülmeyi unutuyoruz?” dedi.
Özkök şu biçimde yazdı:
Yangın var gücüyle devam ederken içimdeki yangın da giderek denetimden çıkıyor… Biz ki… İsmail Dümbüllü’nün kavuğunun kuşaktan kuşağa aktarıldığı bir mizah ülkesiyiz… Aziz Nesin’in, Rıfat Ilgaz’ın “Hababam Sınıfı”nın ülkesiyiz. Metin Akpınarların, Zeki Alasyaların, Kemal Sunalların, Cem Yılmazların, Cet Demirerlerin, ‘Organize İşler’in, Recep İvediklerin, Kolpaçinoların ülkesiyiz… Ne oldu bize… Neler oluyor bize de…
Dünyanın en az gülenler listesinde, liste başı oluyoruz… “En az gülen” ne demek. “Gülmeyen” demek. niye yanıyor içimiz bu kadar. Ve giderek gülmeyi unutuyoruz… Sanki evvel güldürme, güldürebilme güç ve hamasetimizi mi kaybettik? Güldüren olmayınca… Gülen de olmuyor mu…
Sanmayın ki bunları işaret parmağımı birine doğrultup, onu yahut bunu ima ederek yazıyorum… Hayır, kolektif bir çaresizliğin tabiri bu… Alışılmış ki iktidarda olan, muhalefette olan gülmeyi unutmuş siyasetçiler de var bu şikâyet dilekçemde… Şurası bir gerçek ki… Artık hepimiz hiç şayet olmazsa çocuklarımıza gülme hakkını iade edecek bir vaatte bulunabilmeliyiz… Biliyorum, bir daha kimileri çıkıp diyecek ki… “Biz önemli insanlarız…” Yok o denli şey arkadaş… Biz artık fazlaca uygun biliyoruz ki: Gülmemek, asık hız bir ciddiyet maskesidir yalnızca… Kaybolmuş, yitip gitmiş insanların ve bir de kuvvetli olmayı asık hız zanniçin düzmece muktedirlerin en pejmürde kamuflajıdır o maske…
Yalnızca ve yalnızca derin bir hüznü saklar… O da süreksiz bir süre için… Suratlarımızda uzun mühlet kalmış ciddiyet maskeleri… Bilelim ki bir gün mevt maskesine dönüşür… Kadavraya dönen insanlığın vefat maskesi…
Yazının tamamını okumak için .
Özkök şu biçimde yazdı:
Yangın var gücüyle devam ederken içimdeki yangın da giderek denetimden çıkıyor… Biz ki… İsmail Dümbüllü’nün kavuğunun kuşaktan kuşağa aktarıldığı bir mizah ülkesiyiz… Aziz Nesin’in, Rıfat Ilgaz’ın “Hababam Sınıfı”nın ülkesiyiz. Metin Akpınarların, Zeki Alasyaların, Kemal Sunalların, Cem Yılmazların, Cet Demirerlerin, ‘Organize İşler’in, Recep İvediklerin, Kolpaçinoların ülkesiyiz… Ne oldu bize… Neler oluyor bize de…
Dünyanın en az gülenler listesinde, liste başı oluyoruz… “En az gülen” ne demek. “Gülmeyen” demek. niye yanıyor içimiz bu kadar. Ve giderek gülmeyi unutuyoruz… Sanki evvel güldürme, güldürebilme güç ve hamasetimizi mi kaybettik? Güldüren olmayınca… Gülen de olmuyor mu…
Sanmayın ki bunları işaret parmağımı birine doğrultup, onu yahut bunu ima ederek yazıyorum… Hayır, kolektif bir çaresizliğin tabiri bu… Alışılmış ki iktidarda olan, muhalefette olan gülmeyi unutmuş siyasetçiler de var bu şikâyet dilekçemde… Şurası bir gerçek ki… Artık hepimiz hiç şayet olmazsa çocuklarımıza gülme hakkını iade edecek bir vaatte bulunabilmeliyiz… Biliyorum, bir daha kimileri çıkıp diyecek ki… “Biz önemli insanlarız…” Yok o denli şey arkadaş… Biz artık fazlaca uygun biliyoruz ki: Gülmemek, asık hız bir ciddiyet maskesidir yalnızca… Kaybolmuş, yitip gitmiş insanların ve bir de kuvvetli olmayı asık hız zanniçin düzmece muktedirlerin en pejmürde kamuflajıdır o maske…
Yalnızca ve yalnızca derin bir hüznü saklar… O da süreksiz bir süre için… Suratlarımızda uzun mühlet kalmış ciddiyet maskeleri… Bilelim ki bir gün mevt maskesine dönüşür… Kadavraya dönen insanlığın vefat maskesi…
Yazının tamamını okumak için .