JoKeR
Active member
İPEK TANIR
Toplumsal hayatta yaşanan ayrışmalar, yarılmalar, toplumsal medyanın üzerimize boca ettiği ve farkında olmadan içselleştirdiğimiz hoyrat yeni medya lisanı bizi giderek kendimize yabancılaştırıyor. Ruhumuzu besleyen kaynaklardan uzaklaştıkça kendimizi gerçekleştirme muhtaçlığımız daha da büyüyor. Kendimizi ararken tutunduğumuz kısımlar ise birçok vakit kaygıya deva olmaktan uzak.
Son vakit içinderda hiç olmadığı kadar yokluğunu, eksikliğini hissettiğimiz bir lisan Yunusça.
Bu isimlendirmeyi yapan Mustafa Tatçı’nın rehberliğinde Yunus lisanının neş’et ettiği coğrafyada, Anadolu’da yaptığı seyahatleri, aslında bir bütün hayat kıssasını mektuplarla kağıda döken Leyla İpekçi, Yâr Yüreğim Yar ismini verdiği kitabında ömrü, etrafımızda olup bitenleri tevhidî bir bakışla okumayı teklif ediyor.
Yar Yüreğim Yar, Leyla İpekçi, H Yayınları, 2021, 240 sayfa
Mektup formatı birlikteinde samimiyeti, içtenliği, sahiciliği getiriyor. Bu yüzden İpekçi’nin cümleleri su üzere akıp gidiyor. Serde gazetecilik ve edebiyatçılık da olduğundan kelamını söylerken bir fazlaca yaşanmışlık besliyor dikkate vermek istediği sıkıntıları.
İpekçi’ye bakılırsa Yunus lisanını bilmek, beşere ve eşyaya Yunusça bakabilmek dünyayı, insanları, düzgünlük ve berbatlığı, başımıza gelenleri, imtihanları, imkânları ve imkânsızlıkları farklı bir yerden görmeyi, algılamayı sağlıyor.
BU GİTTİĞİN YOL, YOL DEĞİL
Terapi koltuğundan Yunus divanına giden meşakkatli bir yoldan bahsediyor Leyla İpekçi. Ruhundaki açlığı doyurmak için çeşitli ‘mistik’ yollara sapan, türedi new age dinlerde derman arayan, terapi odalarında kendini bulmaya çalışanlara asıl gidilmesi gereken güzergâhı işaret ediyor. Ayrışmak için mazeret arayan zamane insanına ‘bir’den gayrısının olmadığını kendi deneyimlerinden yola çıkarak anlatıyor.
Terapistlerin kendi bilme sistemiyle Yunusça eğitimin biçimleri içindeki farkların altını çizen İpekçi, niye bu mektupları kaleme aldığını ise şu biçimde açıklıyor:
“Yunusça hazinemizin yalnızca ses olarak değil üslup, hal, sanat ve edep olarak hayatın çabucak her alanında canlı olduğunu, lakin kısmen hırkasının altında bizi beklediğini fark ettim. Bu mektupları ömrümüzün taban akıntılarındaki Yunusça’nın kesintisiz mevcudiyetini görünür kılma niyetiyle yazdım lakin hepsindilk evvel kendini bilme seyahatinde mürşid ile psikoterapist içindeki sistem ve içerik açısından farklılıklara şahsen şahsi deneyimlerimiz ışığında değindim. Çağımızın kendini gerçekleştirmek isteyen insanına terapi koltuğundan Yunus divanına uzanan çileli lakin “emin” bir seyahat önermek için…”
Aslına dönme ve insanlığını tamamlama ameliyesi psikoterapistle gerçekleşebilecek bir seyahat olmadığının altını çizen Leyla İpekçi, “Bizim üzere taliplere daha fazlası gerekiyordu. İşte bu mektuplarımda bizim üzere ikisini de deneyim edenleri neler bekliyor, bunları paylaşmak istiyorum.” diyerek okuru dolambaçlı yollarda oyalanmak yerine daha sağlam bir yerde yürümeye çağırıyor.
İÇSEL SEYAHATLERİN AÇMAZLARI
Toplumsal medya mecralarında bilhassa Instagram’da sıkça karşımıza çıkmaya başlayan kendini gerçekleştirme ve içsel seyahat bahisli kelamda kurtuluş reçetelerinin ne tıp açmazlar barındırdığına dair de değerli tespitlerde bulunuyor Leyla İpekçi:
“ ‘Bir hayat koçuna gitmeliyim’ üzere telaffuzlar sana da aşinadır: ‘Yoga yaparsam gerilimden kurtulurum, aromaterapiye gidersem sıhhat bulurum, homeapatik yaşarsam huzurlu yaşarım, namaz kılarsam vesveseden kurtulurum.’ Her ne yaparsan kendi gelişmenine yararlı olmalı, planlı bir kurgu çizmeli, her ne eylesen sıhhatine mesleğine huzuruna mutluluğuna katkı sağlamalı, her nasıl yaşarsan kendin için tasarlanmış bir fayda sağlamalısın.
Nereye gdolayıyordu bu tatmin arayışı? Nefsimizi bilmeye mi, onu örtmeye mi? Arifane tutuma yöneltebilir miydi? İnsanın metafizik sırrına dalınabilir miydi? Varlığın iç yüzünü tabir ederek bütün nazaranceli akımların ötesindeki kesin bilgiye yani gerçeğin manasına bizi kavuşturabilir miydi?
Her şeyi kendi faydanın için yapmak bize kibir –gizli benlik- veriyordu.
Doğal hak haline geliyordu almak. Her şeyi kendimize alarak gelişeceğimiz yanılgısı, toplumların gündelik hayatında hakkı yalnızca kendimize izafe ederek yaşamamıza yol açıyordu. Bu da benliğin şişmesine hizmet ediyordu. Kimin neyi ne kadar hak edip etmediği bizim nispi bakışımızın eseri olabilir miydi? Aslında Hakkı da yok demek değil miydi bu? Hakk’ı ‘oyun dışına’ atmak ise herkesi daha bunalımlı, telaşlı ve daha da tatminsiz kılıyordu.”
Önüne sunulan epey seçeneğe karşın aradığını bulamayan çağdaş çağ beşerinin en büyük trajedisi bu tahminen de. Her şeye sahip olduğunda bile ruhundaki kocaman boşluğu dolduramamak ve günden güne o kara deliğin ortasında kaybolmak.
“şahsi gelişim odaklı formüller bize bir tıp “kazan kazan” teklifinde bulunuyor, şahsî menfaat beklentisini körüklüyorlardı. Yokluğun şuuruyla değil, sahip olmanın şuuruyla varoluşa katkı sunacağımız yanılgısını çoğaltıyorlardı. Hayatla kurduğumuz bağı hikmet yerine ideolojinin tabirleriyle açıklıyorlardı.” diyor mektuplarından birinde Leyla İpekçi.
Ve devam ediyor: ‘Aşktan gelip aşka döndüğümüzü, aşk olduğumuzu manaya serüveni terapi koltuklarında içimizi didiklemekle değil, sevenden sevilene dönüşmekle mümkün olacaktı. Terapist, ruhun bu hakikatini gönülde ispat ile bilmediği sürece tutumlarımızı dönüştürecek kudreti haiz olamıyordu. Mürşid ise aktardığı bilginin uzmanı değil ‘emin bilgi’nin ehliydi.’ Hâsılı kelam sevgili müellif ilmek ilmek dokuduğu mektuplarında dünyanın kendi etrafında döndüğünü zanniçin zamane insanına kendini yok ederek nasıl var olunacağını gösteriyor.
Toplumsal hayatta yaşanan ayrışmalar, yarılmalar, toplumsal medyanın üzerimize boca ettiği ve farkında olmadan içselleştirdiğimiz hoyrat yeni medya lisanı bizi giderek kendimize yabancılaştırıyor. Ruhumuzu besleyen kaynaklardan uzaklaştıkça kendimizi gerçekleştirme muhtaçlığımız daha da büyüyor. Kendimizi ararken tutunduğumuz kısımlar ise birçok vakit kaygıya deva olmaktan uzak.
Son vakit içinderda hiç olmadığı kadar yokluğunu, eksikliğini hissettiğimiz bir lisan Yunusça.
Bu isimlendirmeyi yapan Mustafa Tatçı’nın rehberliğinde Yunus lisanının neş’et ettiği coğrafyada, Anadolu’da yaptığı seyahatleri, aslında bir bütün hayat kıssasını mektuplarla kağıda döken Leyla İpekçi, Yâr Yüreğim Yar ismini verdiği kitabında ömrü, etrafımızda olup bitenleri tevhidî bir bakışla okumayı teklif ediyor.
Yar Yüreğim Yar, Leyla İpekçi, H Yayınları, 2021, 240 sayfa
Mektup formatı birlikteinde samimiyeti, içtenliği, sahiciliği getiriyor. Bu yüzden İpekçi’nin cümleleri su üzere akıp gidiyor. Serde gazetecilik ve edebiyatçılık da olduğundan kelamını söylerken bir fazlaca yaşanmışlık besliyor dikkate vermek istediği sıkıntıları.
İpekçi’ye bakılırsa Yunus lisanını bilmek, beşere ve eşyaya Yunusça bakabilmek dünyayı, insanları, düzgünlük ve berbatlığı, başımıza gelenleri, imtihanları, imkânları ve imkânsızlıkları farklı bir yerden görmeyi, algılamayı sağlıyor.
BU GİTTİĞİN YOL, YOL DEĞİL
Terapi koltuğundan Yunus divanına giden meşakkatli bir yoldan bahsediyor Leyla İpekçi. Ruhundaki açlığı doyurmak için çeşitli ‘mistik’ yollara sapan, türedi new age dinlerde derman arayan, terapi odalarında kendini bulmaya çalışanlara asıl gidilmesi gereken güzergâhı işaret ediyor. Ayrışmak için mazeret arayan zamane insanına ‘bir’den gayrısının olmadığını kendi deneyimlerinden yola çıkarak anlatıyor.
Terapistlerin kendi bilme sistemiyle Yunusça eğitimin biçimleri içindeki farkların altını çizen İpekçi, niye bu mektupları kaleme aldığını ise şu biçimde açıklıyor:
“Yunusça hazinemizin yalnızca ses olarak değil üslup, hal, sanat ve edep olarak hayatın çabucak her alanında canlı olduğunu, lakin kısmen hırkasının altında bizi beklediğini fark ettim. Bu mektupları ömrümüzün taban akıntılarındaki Yunusça’nın kesintisiz mevcudiyetini görünür kılma niyetiyle yazdım lakin hepsindilk evvel kendini bilme seyahatinde mürşid ile psikoterapist içindeki sistem ve içerik açısından farklılıklara şahsen şahsi deneyimlerimiz ışığında değindim. Çağımızın kendini gerçekleştirmek isteyen insanına terapi koltuğundan Yunus divanına uzanan çileli lakin “emin” bir seyahat önermek için…”
Aslına dönme ve insanlığını tamamlama ameliyesi psikoterapistle gerçekleşebilecek bir seyahat olmadığının altını çizen Leyla İpekçi, “Bizim üzere taliplere daha fazlası gerekiyordu. İşte bu mektuplarımda bizim üzere ikisini de deneyim edenleri neler bekliyor, bunları paylaşmak istiyorum.” diyerek okuru dolambaçlı yollarda oyalanmak yerine daha sağlam bir yerde yürümeye çağırıyor.
İÇSEL SEYAHATLERİN AÇMAZLARI
Toplumsal medya mecralarında bilhassa Instagram’da sıkça karşımıza çıkmaya başlayan kendini gerçekleştirme ve içsel seyahat bahisli kelamda kurtuluş reçetelerinin ne tıp açmazlar barındırdığına dair de değerli tespitlerde bulunuyor Leyla İpekçi:
“ ‘Bir hayat koçuna gitmeliyim’ üzere telaffuzlar sana da aşinadır: ‘Yoga yaparsam gerilimden kurtulurum, aromaterapiye gidersem sıhhat bulurum, homeapatik yaşarsam huzurlu yaşarım, namaz kılarsam vesveseden kurtulurum.’ Her ne yaparsan kendi gelişmenine yararlı olmalı, planlı bir kurgu çizmeli, her ne eylesen sıhhatine mesleğine huzuruna mutluluğuna katkı sağlamalı, her nasıl yaşarsan kendin için tasarlanmış bir fayda sağlamalısın.
Nereye gdolayıyordu bu tatmin arayışı? Nefsimizi bilmeye mi, onu örtmeye mi? Arifane tutuma yöneltebilir miydi? İnsanın metafizik sırrına dalınabilir miydi? Varlığın iç yüzünü tabir ederek bütün nazaranceli akımların ötesindeki kesin bilgiye yani gerçeğin manasına bizi kavuşturabilir miydi?
Her şeyi kendi faydanın için yapmak bize kibir –gizli benlik- veriyordu.
Doğal hak haline geliyordu almak. Her şeyi kendimize alarak gelişeceğimiz yanılgısı, toplumların gündelik hayatında hakkı yalnızca kendimize izafe ederek yaşamamıza yol açıyordu. Bu da benliğin şişmesine hizmet ediyordu. Kimin neyi ne kadar hak edip etmediği bizim nispi bakışımızın eseri olabilir miydi? Aslında Hakkı da yok demek değil miydi bu? Hakk’ı ‘oyun dışına’ atmak ise herkesi daha bunalımlı, telaşlı ve daha da tatminsiz kılıyordu.”
Önüne sunulan epey seçeneğe karşın aradığını bulamayan çağdaş çağ beşerinin en büyük trajedisi bu tahminen de. Her şeye sahip olduğunda bile ruhundaki kocaman boşluğu dolduramamak ve günden güne o kara deliğin ortasında kaybolmak.
“şahsi gelişim odaklı formüller bize bir tıp “kazan kazan” teklifinde bulunuyor, şahsî menfaat beklentisini körüklüyorlardı. Yokluğun şuuruyla değil, sahip olmanın şuuruyla varoluşa katkı sunacağımız yanılgısını çoğaltıyorlardı. Hayatla kurduğumuz bağı hikmet yerine ideolojinin tabirleriyle açıklıyorlardı.” diyor mektuplarından birinde Leyla İpekçi.
Ve devam ediyor: ‘Aşktan gelip aşka döndüğümüzü, aşk olduğumuzu manaya serüveni terapi koltuklarında içimizi didiklemekle değil, sevenden sevilene dönüşmekle mümkün olacaktı. Terapist, ruhun bu hakikatini gönülde ispat ile bilmediği sürece tutumlarımızı dönüştürecek kudreti haiz olamıyordu. Mürşid ise aktardığı bilginin uzmanı değil ‘emin bilgi’nin ehliydi.’ Hâsılı kelam sevgili müellif ilmek ilmek dokuduğu mektuplarında dünyanın kendi etrafında döndüğünü zanniçin zamane insanına kendini yok ederek nasıl var olunacağını gösteriyor.