JoKeR
Active member
Yalnızlık, vakit ve pişmanlık… Üç Nokta – Mânâya Vuslat isimli kitabında Ahsen İlhan bu ve bunun üzere kavramların üzerinde durmaya çalışıyor. Hayy Kitap etiketi taşıyan bu birinci kitabında İlhan duygusal bir anlatıyla adeta öbür bir dünyanın ortasından denemelerle okuruna sesleniyor. İçten bir muhabbete benzeyen metinler okurunu da bu muhabbete davet edecek kadar açık. Kitabın sayfalarını çevirdikçe okur İlhan’ın cümlelerinin eşliğinde bir yola çıkmış oluyor.
MUHABBETLE DEVAM EDEN YOL
Kitap dokuz başka kısımdan oluşuyor. Muharrir seyahat boyunca birtakım kavramların mana arayışındayken sayfalar ilerlerken her şeyi bir daha anlamlandırmaya başlıyor. İlhan sözleriyle kalbe dokunan, samimi bir el uzatış ile davet yapıyor. Varoluşun özüne dönüyor ve bizi hakikate yaklaştıran o kederli ve uzun yolun sırlı hoşluklarına kapı aralıyor. İşte bu seyahatteki en keskin duraklardan biri de yalnızlık. Bu kavramı irdeleyen İlhan, duygusal bir anlatıyla okurlarına adeta diğer bir dünyanın ortasından sesleniyor. Kendisiyle yaptığı içten bir muhabbete benzeyen metinler okurunu da bu konuşmaya davet edecek kadar samimi ve açık.
Yolun öteki bir durağında da vakit kavramı var. Burada da kendimizi bir niyet pratiğinin ortasında buluyoruz. Bu kavramın insan için nasıl değişken bir hale gelebildiğini sorgulayan müellif, mevt ve mevt korkusunu da buradan yola çıkarak açıklamaya çalışıyor. Bunu yaparken deneyimlerinden besleniyor ve kendi kıssalarıyla de kavrayışımızı derinleştirmeyi başarıyor.
Başta çetrefilli üzere görünen yol, müellifin yönlendirmesiyle kolaylaşarak sonuca ulaşıyor. Kitabın son sayfalarında karşımıza çıkan karanlık kavramı da aslında bu cümlelerin bir karşılığı niteliği taşıyan yorumlarla aydınlatılıyor. Buradaki cümleleri karanlıktan çıkıp mânâya erişmek isterken karşılaşılacak tuzaklara karşı ihtarlar olarak gorebiliriz. Yolun sonunda ise vuslata ermek var. Müellif son satırlarında okuruna ufak bir ikazda bulunarak yolcuğu bitmiş olduriyor: “Mânâya vuslat, asla ‘varmak’ değildir. Mânâya vuslat; nefesin yettiğince, ömrün el verdiğince -sadece- aramaktır”
MUHABBETLE DEVAM EDEN YOL
Kitap dokuz başka kısımdan oluşuyor. Muharrir seyahat boyunca birtakım kavramların mana arayışındayken sayfalar ilerlerken her şeyi bir daha anlamlandırmaya başlıyor. İlhan sözleriyle kalbe dokunan, samimi bir el uzatış ile davet yapıyor. Varoluşun özüne dönüyor ve bizi hakikate yaklaştıran o kederli ve uzun yolun sırlı hoşluklarına kapı aralıyor. İşte bu seyahatteki en keskin duraklardan biri de yalnızlık. Bu kavramı irdeleyen İlhan, duygusal bir anlatıyla okurlarına adeta diğer bir dünyanın ortasından sesleniyor. Kendisiyle yaptığı içten bir muhabbete benzeyen metinler okurunu da bu konuşmaya davet edecek kadar samimi ve açık.
Yolun öteki bir durağında da vakit kavramı var. Burada da kendimizi bir niyet pratiğinin ortasında buluyoruz. Bu kavramın insan için nasıl değişken bir hale gelebildiğini sorgulayan müellif, mevt ve mevt korkusunu da buradan yola çıkarak açıklamaya çalışıyor. Bunu yaparken deneyimlerinden besleniyor ve kendi kıssalarıyla de kavrayışımızı derinleştirmeyi başarıyor.
Başta çetrefilli üzere görünen yol, müellifin yönlendirmesiyle kolaylaşarak sonuca ulaşıyor. Kitabın son sayfalarında karşımıza çıkan karanlık kavramı da aslında bu cümlelerin bir karşılığı niteliği taşıyan yorumlarla aydınlatılıyor. Buradaki cümleleri karanlıktan çıkıp mânâya erişmek isterken karşılaşılacak tuzaklara karşı ihtarlar olarak gorebiliriz. Yolun sonunda ise vuslata ermek var. Müellif son satırlarında okuruna ufak bir ikazda bulunarak yolcuğu bitmiş olduriyor: “Mânâya vuslat, asla ‘varmak’ değildir. Mânâya vuslat; nefesin yettiğince, ömrün el verdiğince -sadece- aramaktır”