JoKeR
Active member
Stalin liderliğindeki Sovyetler Birliği, 14 Kasım 1944’te Gürcistan’ın Ahıska bölgesinde yaşayan on binlerce Ahıskalı Türk’ü “sınır güvenliğini tehdit ettikleri” nedeni öne sürülerek sürgün etti. Bir aya yakın süren sürgün boyunca 17 binden çok insan açlıktan ve soğuktan hayatını kaybetti. Ahıskalı Türkler artık ABD, Türkiye, Rusya, Kırgızistan, Azerbaycan, Kazakistan, Özbekistan, Ukrayna, Kıbrıs ve Gürcistan’da yaşıyor. Geride kalan sürgünün şahitleriyle İstanbul’da buluştuk. Onlardan biri de 84 yaşındaki Kamile Aznaurova.
O ÇIĞLIKLARI UNUTMADIM
Sürgün sırasında 7 yaşında olan Kamile Aznaurova, o günü hiç unutamadığını lisana getirdi ve o günleri şu biçimde anlattı: “Her şeyi hatırlıyorum. Bugünkü üzere aklımda. Hepimizi vagonlara doldurdular. Vagonlardaki insanların çığlığını ve ağıtlarını asla unutamadım. Kim duyarsa duysun unutamazdı. O sesler gökyüzüne ulaştı. Seyahat hayli ağırdı. O kadar sert bir soğuk vardı ki, en küçük kardeşim birkaç aylıktı daha. Bir sabah uyandığımda onu donarak öldü zannettim. Kaskatı kesilmişti. Çığlık attım, anneme kardeşim öldü diye bağırdım. Çok şükür kurtuldu. Yol boyunca ne acılar çektik. Beşerler ağlayıp dua ediyorlardı. Bir ay sürdü seyahat. daha sonra bizi Özbekistan’a bıraktılar.”
Züleyha-Cafer Ahıskalı
DAİMA TÜRKİYE’YE GELMEK İSTEDİK
Her vakit Türkiye hasretiyle yaşadıklarını söyleyen Aznaurova, kelamlarına şu biçimde devam etti: “Bütün ömrümüz boyunca Türkiye’ye gelmek istedik. Babamız bize, Türkiye sizin vatanınız kederi. Öteki bir yer bizim vatanımız olamazdı. Size Türkiye’den öteki vatan yok derlerdi. Ömrümün sonunda Türkiye’ye kavuştum. Burada toprağa verileceğim. Şükür ki kavuştum.”
AÇLIK VE HASTALIKLA GAYRET ETTİK
86 yaşındaki Cafer Ahıskalı sürgün sırasında 9 yaşında imiş. Bize o gün yaşadıklarını şu sözlerle anlattı: “Ne olduğunu anlamadan bizi vagona doldurdular. Dokuz aile üst üste bir vagona bindirildik. Bizi nereye sürgün ettiklerini bilmiyorduk. Birden fazla insan yanına hiç bir şey almadan gelmişti. Soğuk, açlık, hastalık vardı. Yolda epeyce fazla insan öldü. Askerler vagonları denetim ederken ölüleri saklıyordu. Zira onların vücutlarını yola fırlatıyorlardı. Yanında yiyecek getirenler herkesle paylaşıyordu. Tuvalet muhtaçlığını bile etrafını battaniye kapatılan bir yerde yapıyorduk. Deniz kenarında tren durmuştu ve Stalin’in trendekileri denize atın diye buyruk verdiği söylendi. Büyük endişeler yaşandı. ondan sonrasında Özbekistan’ın bizi kabul ettiğini duyduk. Oraya gittiğimizde de yokluk vardı. Lakin hayatta idik. yıllarce samanların üstünde uyuduk. Yoklukla uğraş ettik. 12 yaşında traktör kullanıyordum. Çok çalıştık.”
ÖZBEKİSTAN’DAN DA SÜRÜLDÜK
hayatı sürgünlerle geçen Cafer Ahıskalı, her vakit içlerinde Türkiye’de yaşama hasreti olduğuna lisana getirdi ve kelamlarını şu biçimde sürdürdü: “Özbekistan’da bir hayat kurduk, konutumuzu yaptık. Lakin oradan sürüldük. Ukrayna’ya akabinde Rusya’ya gittik. Annem ve babamın mezarı öteki bir yerde, kardeşim Rusya’da yaşıyor. Ölülerimizi de dirilerimizi de dağıttılar. Ömrümüz sürgünde geçti. Fakat şükürler olsun ki 2008 yılında Türkiye’ye yerleştik. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan bize Ahıska Türklerine sahip çıktı.”
Çok çalışıp çölü gülistan eyledik
Cafer Ahıskalı’nın 63 yıllık eşi Züleyha Ahıskalı, sürgün yaşandığında 40 günlük bebekmiş. O günü yaşayanların öykülerini hayli dinlediğini belirten Züleyha Ahıskalı, şu biçimde konuştu: “Kayın-validem askerlerin bebeğini almasına bile müsaade vermediklerini anlatırdı. Bağırışları duyan biri bebeği beşikle ona getirmiş. O adama fazlaca dua ederdi. Özbekistan’a yerleştiğimiz vakit da bizi çöle koydular. O kadar hayli çalıştık ki çölü gülistan eyledik. Hatta biz ayrılınca oraya Gülistan ismini verdiler. Oradan da sürüldük. Burası bizim vatanımız. Ezan sesi işitiyoruz, Allah’a şükür. Geride kalanlara da Allah buraya gelmeyi nasip etsin.”
O ÇIĞLIKLARI UNUTMADIM
Sürgün sırasında 7 yaşında olan Kamile Aznaurova, o günü hiç unutamadığını lisana getirdi ve o günleri şu biçimde anlattı: “Her şeyi hatırlıyorum. Bugünkü üzere aklımda. Hepimizi vagonlara doldurdular. Vagonlardaki insanların çığlığını ve ağıtlarını asla unutamadım. Kim duyarsa duysun unutamazdı. O sesler gökyüzüne ulaştı. Seyahat hayli ağırdı. O kadar sert bir soğuk vardı ki, en küçük kardeşim birkaç aylıktı daha. Bir sabah uyandığımda onu donarak öldü zannettim. Kaskatı kesilmişti. Çığlık attım, anneme kardeşim öldü diye bağırdım. Çok şükür kurtuldu. Yol boyunca ne acılar çektik. Beşerler ağlayıp dua ediyorlardı. Bir ay sürdü seyahat. daha sonra bizi Özbekistan’a bıraktılar.”
Züleyha-Cafer Ahıskalı
DAİMA TÜRKİYE’YE GELMEK İSTEDİK
Her vakit Türkiye hasretiyle yaşadıklarını söyleyen Aznaurova, kelamlarına şu biçimde devam etti: “Bütün ömrümüz boyunca Türkiye’ye gelmek istedik. Babamız bize, Türkiye sizin vatanınız kederi. Öteki bir yer bizim vatanımız olamazdı. Size Türkiye’den öteki vatan yok derlerdi. Ömrümün sonunda Türkiye’ye kavuştum. Burada toprağa verileceğim. Şükür ki kavuştum.”
AÇLIK VE HASTALIKLA GAYRET ETTİK
86 yaşındaki Cafer Ahıskalı sürgün sırasında 9 yaşında imiş. Bize o gün yaşadıklarını şu sözlerle anlattı: “Ne olduğunu anlamadan bizi vagona doldurdular. Dokuz aile üst üste bir vagona bindirildik. Bizi nereye sürgün ettiklerini bilmiyorduk. Birden fazla insan yanına hiç bir şey almadan gelmişti. Soğuk, açlık, hastalık vardı. Yolda epeyce fazla insan öldü. Askerler vagonları denetim ederken ölüleri saklıyordu. Zira onların vücutlarını yola fırlatıyorlardı. Yanında yiyecek getirenler herkesle paylaşıyordu. Tuvalet muhtaçlığını bile etrafını battaniye kapatılan bir yerde yapıyorduk. Deniz kenarında tren durmuştu ve Stalin’in trendekileri denize atın diye buyruk verdiği söylendi. Büyük endişeler yaşandı. ondan sonrasında Özbekistan’ın bizi kabul ettiğini duyduk. Oraya gittiğimizde de yokluk vardı. Lakin hayatta idik. yıllarce samanların üstünde uyuduk. Yoklukla uğraş ettik. 12 yaşında traktör kullanıyordum. Çok çalıştık.”
ÖZBEKİSTAN’DAN DA SÜRÜLDÜK
hayatı sürgünlerle geçen Cafer Ahıskalı, her vakit içlerinde Türkiye’de yaşama hasreti olduğuna lisana getirdi ve kelamlarını şu biçimde sürdürdü: “Özbekistan’da bir hayat kurduk, konutumuzu yaptık. Lakin oradan sürüldük. Ukrayna’ya akabinde Rusya’ya gittik. Annem ve babamın mezarı öteki bir yerde, kardeşim Rusya’da yaşıyor. Ölülerimizi de dirilerimizi de dağıttılar. Ömrümüz sürgünde geçti. Fakat şükürler olsun ki 2008 yılında Türkiye’ye yerleştik. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan bize Ahıska Türklerine sahip çıktı.”
Çok çalışıp çölü gülistan eyledik
Cafer Ahıskalı’nın 63 yıllık eşi Züleyha Ahıskalı, sürgün yaşandığında 40 günlük bebekmiş. O günü yaşayanların öykülerini hayli dinlediğini belirten Züleyha Ahıskalı, şu biçimde konuştu: “Kayın-validem askerlerin bebeğini almasına bile müsaade vermediklerini anlatırdı. Bağırışları duyan biri bebeği beşikle ona getirmiş. O adama fazlaca dua ederdi. Özbekistan’a yerleştiğimiz vakit da bizi çöle koydular. O kadar hayli çalıştık ki çölü gülistan eyledik. Hatta biz ayrılınca oraya Gülistan ismini verdiler. Oradan da sürüldük. Burası bizim vatanımız. Ezan sesi işitiyoruz, Allah’a şükür. Geride kalanlara da Allah buraya gelmeyi nasip etsin.”