Hürriyet Genel Yayın Yönetmeni Ahmet Hakan, ailesinin zoruyla kaldığı cemaat yurdundaki baskıyı anlatıp hayatına son veren tıp fakültesi öğrencisi Enes Kara’nın mevti üzerine, “yurtların neşter altına alınması gerektiğini” söylemiş oldu.
Hakan, “Cemaat yurtlarına dair önyargısız yedi hüküm” başlıklı yazısında şunları kaydetti:
Karar bir: Zorla, zorlayarak
Tarikat ve cemaat yurtlarının varoluş hedefleri, üniversite öğrencilerine barınma imkânı sağlayıp hayır dua kazanmak olmalı. Lakin maalesef durum hiç de bu biçimde değil. Bu cins yurtlar, barınma imkânının karşılığı olarak öğrencilere tarikat ve cemaatin doktrinlerini öğretir. Üstelik zorla ve zorlayarak. FETÖ’den beri bu bu biçimdedir.
Karar iki: Arz ve talep
Bir öğrenci yurdunda tarikat ve cemaat öğretileri öğretilemez mi? Olağan ki öğretilebilir. Fakat bu, bir askeri disiplin ortasında zorla ve zorlayarak yapılmaz, yapılamaz. Yurt, şayet talep eden öğrenci var ise bunu arz eder. Budur, bu kadardır. Fakat hayli az cemaat ve tarikat yurdu, bu biçimde yapmakta.
Karar üç: Dine yabancılaşma
Yarım asırlık tecrübeme yaslanarak söylüyorum: Zorla kitap okumak, zorla dini bilgi aşılamak, zorla ders yapmak, zorla risale okutmak, zorla ibadet yaptırmak… Bütün bu zorlamalardan çıkan tek bir sonuç olmuştur: Dine ve dindara yabancılaşma. Bu çeşit yurtlarda genelde bu oldu, demek ki bu devran bu biçimde devam ediyor.
Karar dört: Anlayışsızlık
bir daha yarım asırlık tecrübeme yaslanarak söylüyorum: Bu cins yurtların birçoklarında maalesef anlayış yoktur, merhamet yoktur, pedagoji yoktur, şahsi problemlerle ilgilenme yoktur. Hazır ele geçirilmiş olan genci, zorla ve zorlayarak yetiştirme telaşı vardır. Yıl olmuş 2022. Demek ki hiç bir şey değişmemiş.
Karar beş: Ailenin hissesi
Evlatlarını bu cins yurtlara yerleştiren aileler, en doğrusunu yapmış olduklarına sonsuz bir inançla, “Benim oğlum, en yanlışsız insanların elinde” hissiyle hareket ederler. halbuki evlatları, büyük bir trajedi yaşamaktadır, çıkmazdadır. Aile o sonsuz inanç hissiyle bunun farkına bile varamaz. Yani bu işlerde ailenin payı da fazlaca büyüktür.
Karar altı: Yenilenmeme
Bu tür yurtlar, 50 yıl evvel de bu biçimdeydi, 50 yıl daha sonra da tıpkı. Yani 50 yılda milim ilerleme sağlayamamışlar. 50 yıldır aynı yöntem, 50 yıldır aynı yaklaşım, 50 yıldır aynı model, 50 yıldır aynı ezber. Sonuç? 50 yıl evvel hangi travmalar yaşatılıyorsa… 50 yıl daha sonra da birebir travmalar yaşatılıyor.
Karar yedi: Neşter kural
Bu öğrenci yurtlarına neşter atılmasının vakti geldi de geçiyor. Zorlama var mı diye kontrol yapılmalı. Pedagojik formasyon mecburilik haline getirilmeli. Öğrencilerin ruh sıhhatiyle ilgili ilgilenecek üniteler oluşturulması koşul koşulmalı. Yani öğrenciyi intihara kadar sürükleyen şartlar ortadan kaldırılmalı. özetlemek gerekirsesı devlet, harekete geçmeli.
Hakan, “Cemaat yurtlarına dair önyargısız yedi hüküm” başlıklı yazısında şunları kaydetti:
Karar bir: Zorla, zorlayarak
Tarikat ve cemaat yurtlarının varoluş hedefleri, üniversite öğrencilerine barınma imkânı sağlayıp hayır dua kazanmak olmalı. Lakin maalesef durum hiç de bu biçimde değil. Bu cins yurtlar, barınma imkânının karşılığı olarak öğrencilere tarikat ve cemaatin doktrinlerini öğretir. Üstelik zorla ve zorlayarak. FETÖ’den beri bu bu biçimdedir.
Karar iki: Arz ve talep
Bir öğrenci yurdunda tarikat ve cemaat öğretileri öğretilemez mi? Olağan ki öğretilebilir. Fakat bu, bir askeri disiplin ortasında zorla ve zorlayarak yapılmaz, yapılamaz. Yurt, şayet talep eden öğrenci var ise bunu arz eder. Budur, bu kadardır. Fakat hayli az cemaat ve tarikat yurdu, bu biçimde yapmakta.
Karar üç: Dine yabancılaşma
Yarım asırlık tecrübeme yaslanarak söylüyorum: Zorla kitap okumak, zorla dini bilgi aşılamak, zorla ders yapmak, zorla risale okutmak, zorla ibadet yaptırmak… Bütün bu zorlamalardan çıkan tek bir sonuç olmuştur: Dine ve dindara yabancılaşma. Bu çeşit yurtlarda genelde bu oldu, demek ki bu devran bu biçimde devam ediyor.
Karar dört: Anlayışsızlık
bir daha yarım asırlık tecrübeme yaslanarak söylüyorum: Bu cins yurtların birçoklarında maalesef anlayış yoktur, merhamet yoktur, pedagoji yoktur, şahsi problemlerle ilgilenme yoktur. Hazır ele geçirilmiş olan genci, zorla ve zorlayarak yetiştirme telaşı vardır. Yıl olmuş 2022. Demek ki hiç bir şey değişmemiş.
Karar beş: Ailenin hissesi
Evlatlarını bu cins yurtlara yerleştiren aileler, en doğrusunu yapmış olduklarına sonsuz bir inançla, “Benim oğlum, en yanlışsız insanların elinde” hissiyle hareket ederler. halbuki evlatları, büyük bir trajedi yaşamaktadır, çıkmazdadır. Aile o sonsuz inanç hissiyle bunun farkına bile varamaz. Yani bu işlerde ailenin payı da fazlaca büyüktür.
Karar altı: Yenilenmeme
Bu tür yurtlar, 50 yıl evvel de bu biçimdeydi, 50 yıl daha sonra da tıpkı. Yani 50 yılda milim ilerleme sağlayamamışlar. 50 yıldır aynı yöntem, 50 yıldır aynı yaklaşım, 50 yıldır aynı model, 50 yıldır aynı ezber. Sonuç? 50 yıl evvel hangi travmalar yaşatılıyorsa… 50 yıl daha sonra da birebir travmalar yaşatılıyor.
Karar yedi: Neşter kural
Bu öğrenci yurtlarına neşter atılmasının vakti geldi de geçiyor. Zorlama var mı diye kontrol yapılmalı. Pedagojik formasyon mecburilik haline getirilmeli. Öğrencilerin ruh sıhhatiyle ilgili ilgilenecek üniteler oluşturulması koşul koşulmalı. Yani öğrenciyi intihara kadar sürükleyen şartlar ortadan kaldırılmalı. özetlemek gerekirsesı devlet, harekete geçmeli.