JoKeR
Active member
Her anne baba, geleceğe kendisinden bir miras olarak bir evlat bırakmayı diler. Geriye bırakılan mirasın pahası ise yıllar ortasında ona nasıl bakıldığı, nasıl ilgilenildiğiyle ilerleyen devirlerde bedel kazanır. Bir çocuğun gelişim sürecinde yaşadıkları, yetişkinlikte nasıl bir anne baba olacağının, çocuklarına nasıl davranacağının da bir göstergesi bununla birlikte.
Eşlik etmenin sırf, çocuğa bilmediği şeyleri öğretmek ya da çocuğa rol model olmakla bitmediğini söylüyor Hilal Çorbacıoğlu.
Çocuğu olduğu üzere kabul edebilmenin eşlik etmeyi birlikteinde getirdiğini aktaran müellif, “Anne baba yahut çocukla muhatap olanlar, farkında olarak ya da olmayarak çocuğa karşı terbiye edici bir rol üstleniyor. Çocuğu boş bir levha üzere algılayıp, ne yazarsak üzerine o işlenecekmiş üzere hareket ediyoruz. Bu süreçlerde, dertlerimiz, kaygılarımız, yapamadıklarımız ve kaygılarımızı açığa çıkarıyoruz. Eşlik edici olmaksa, çocuğun kimi fıtri melekelerle dünyaya geldiğini, kendine has bir mizacı, kodları olduğunu, mukadderat defterinde yaşayacağı bir hayat ve imtihanları olduğunu kabul eden ve ondaki gizleri kâşif edasıyla ortaya çıkarmak aslında” diyor.
Çocuklara Eşlik Etme nSanatı
MÜKEMMELLİYETÇİLİK ETKİLİYOR
Bir çocuğun temelde anne babasından beklentisinin eşlik ediciliğin yanında “beni bozmayın yeter” temennisi olduğunu belirten Hilal Çorbacıoğlu, mevzuyu şöyleki açıklıyor: “Çocuk aslında ne istiyor anne babadan? Çok sıradan, ‘beni bozmayın yeter’ diyor o eşlik ediciliğin devamı olarak. Beni kendi halime bırakın demiyor, bana bir daha rol model olun, elimden tutun. Bilmediklerimi bana öğretin, bana yolumu gösterin. Rehberlik edin fakat beni ittirmeyin beni zorlamayın. Ebeveynlerinizden kalan geçmişten kalan tamamlanmamış kıssaları bende tamamlamaya çalışmayın. Yeni bir öykü yazın benimle, öykünüzü bende devam ettirmeye çalışmayın. Her çocuk anne babasından bunu istiyor.”
Hilal Çorbacıoğlu’nun tecrübelerinin aktarıldığı eser, yaşanmışlıklara tahliller içerdiği için çocukla ilgilenen herkesi bir noktadan yakalıyor. Kitabında harika aile portresini de kıymetlendiren Çorbacıoğlu, “Mükemmel ebeveyn algısına bizi sokan kimi korkularımız var. Bunlar mizacımızla ilgili özellikler olabilir. Mükemmeliyetçi bir yapımız var ise ya da mesken daima tertipli olsun pak olsun istiyorsak, burada farkında olmadan çocuğa biroldukca olumsuz bildiri verebiliyoruz. Kişi paklık konusunda daima kâfi olmak zorunda hissediyor. O denli olmadığında işlerin yolunda gitmediğini düşünüyor” sözlerini kullanıyor.
FARKINDA OLMAK GÜZELLEŞMENİN TEMELİ
Çocukluk travmalarıyla yüzleşerek nasıl güzelleşmenin mümkün olduğunu söyleyen Hilal Çorbacıoğlu, bu problemleri aşmanın fark etmekle mümkün olduğunun da altını çiziyor: “Yaşadığımız olaylar, maruz kaldığımız bir şiddet var. Bunlar, anne-baba olduğumuzda ya da bir çocukla bağlantı halinde olduğumuzda bir anda ortaya çıkabiliyor. Bu davranışa niye reaksiyon verdim, ne beni tetikledi demeliyiz. O davranıştan çıkardığımız sonuç, bize ilişkin. bu biçimde kendimize dönüp, beni bu kadar korkutan kaygılandıran şeyin ana niçini ne demeliyiz. Aslında biliyoruz, çocukluğumuz… Fark etmek kimi vakit güzelleşmenin yüzde ellisi. Farkında olmadığımızda o davranışlarımızı sürdürüyoruz. Başka durumda bir farkındalık oluşturup, daha sonraki adımımızda şuurlu oluyoruz.”
Eşlik etmenin sırf, çocuğa bilmediği şeyleri öğretmek ya da çocuğa rol model olmakla bitmediğini söylüyor Hilal Çorbacıoğlu.
Çocuğu olduğu üzere kabul edebilmenin eşlik etmeyi birlikteinde getirdiğini aktaran müellif, “Anne baba yahut çocukla muhatap olanlar, farkında olarak ya da olmayarak çocuğa karşı terbiye edici bir rol üstleniyor. Çocuğu boş bir levha üzere algılayıp, ne yazarsak üzerine o işlenecekmiş üzere hareket ediyoruz. Bu süreçlerde, dertlerimiz, kaygılarımız, yapamadıklarımız ve kaygılarımızı açığa çıkarıyoruz. Eşlik edici olmaksa, çocuğun kimi fıtri melekelerle dünyaya geldiğini, kendine has bir mizacı, kodları olduğunu, mukadderat defterinde yaşayacağı bir hayat ve imtihanları olduğunu kabul eden ve ondaki gizleri kâşif edasıyla ortaya çıkarmak aslında” diyor.
Çocuklara Eşlik Etme nSanatı
MÜKEMMELLİYETÇİLİK ETKİLİYOR
Bir çocuğun temelde anne babasından beklentisinin eşlik ediciliğin yanında “beni bozmayın yeter” temennisi olduğunu belirten Hilal Çorbacıoğlu, mevzuyu şöyleki açıklıyor: “Çocuk aslında ne istiyor anne babadan? Çok sıradan, ‘beni bozmayın yeter’ diyor o eşlik ediciliğin devamı olarak. Beni kendi halime bırakın demiyor, bana bir daha rol model olun, elimden tutun. Bilmediklerimi bana öğretin, bana yolumu gösterin. Rehberlik edin fakat beni ittirmeyin beni zorlamayın. Ebeveynlerinizden kalan geçmişten kalan tamamlanmamış kıssaları bende tamamlamaya çalışmayın. Yeni bir öykü yazın benimle, öykünüzü bende devam ettirmeye çalışmayın. Her çocuk anne babasından bunu istiyor.”
Hilal Çorbacıoğlu’nun tecrübelerinin aktarıldığı eser, yaşanmışlıklara tahliller içerdiği için çocukla ilgilenen herkesi bir noktadan yakalıyor. Kitabında harika aile portresini de kıymetlendiren Çorbacıoğlu, “Mükemmel ebeveyn algısına bizi sokan kimi korkularımız var. Bunlar mizacımızla ilgili özellikler olabilir. Mükemmeliyetçi bir yapımız var ise ya da mesken daima tertipli olsun pak olsun istiyorsak, burada farkında olmadan çocuğa biroldukca olumsuz bildiri verebiliyoruz. Kişi paklık konusunda daima kâfi olmak zorunda hissediyor. O denli olmadığında işlerin yolunda gitmediğini düşünüyor” sözlerini kullanıyor.
FARKINDA OLMAK GÜZELLEŞMENİN TEMELİ
Çocukluk travmalarıyla yüzleşerek nasıl güzelleşmenin mümkün olduğunu söyleyen Hilal Çorbacıoğlu, bu problemleri aşmanın fark etmekle mümkün olduğunun da altını çiziyor: “Yaşadığımız olaylar, maruz kaldığımız bir şiddet var. Bunlar, anne-baba olduğumuzda ya da bir çocukla bağlantı halinde olduğumuzda bir anda ortaya çıkabiliyor. Bu davranışa niye reaksiyon verdim, ne beni tetikledi demeliyiz. O davranıştan çıkardığımız sonuç, bize ilişkin. bu biçimde kendimize dönüp, beni bu kadar korkutan kaygılandıran şeyin ana niçini ne demeliyiz. Aslında biliyoruz, çocukluğumuz… Fark etmek kimi vakit güzelleşmenin yüzde ellisi. Farkında olmadığımızda o davranışlarımızı sürdürüyoruz. Başka durumda bir farkındalık oluşturup, daha sonraki adımımızda şuurlu oluyoruz.”