JoKeR
Active member
Sinema topluluğunun vakit zaman ele aldığı, çoklukla bekar Cihangir ortamlarında tavında dövülen bir problemdir bu. Ailenin ne olup olmadığı, toplumsal fonksiyonu, bireyin özgürlüğü ve özgünlüğü noktasındaki tesiri ve nihayetinde sanatsal üretime mani teşkil edip etmediği tartışmasının kazananı ekseriyetle ‘aile olmayanlar’dır. Zira bekara aile boşamak kolay. Fekat daha kıymetlisi bilhassa özgürlükçü geçinen çevrelerin aileye yaklaşımındaki sertlik, hiç aile olamamışlığın göstergesi sanırım.
AİLE OLAMAMIŞLARIN AİLE İLE SORUNU VAR
elbet kavramlar, olgular ve yaşayışlar değerlendirmeyi temelden etkiliyor. Ailenin değerli olmadığı, nesillerin bir ortada yaşamadığı, özgürlük namına her insanın kendi köşesine çekildiği, en azından günün belirli vakitlerinde bir ortada olmanın mahpusluk olarak addediliği bakış açısı önümüzde duruyor. Bu ahval üzere olanlara aileyi anlatmak kolay değil. Gerekmiyor da… Hususumuz bu değil.
Soru şu; aile, sinema üretimine mani mi?
Burada kastedilen aile olağan olarak aileden müsaade almak, ailenin dayanağını almak üzere başlıklar değil. Aile olmanın sorumluluğunu almak, bunun gereğini yapmak, gerektiğinde fedakarlıkta bulunmak… Temel sıkıntı bu…
Fedarkarlık mı, kendinden ödün vermek mi?
Sorumluluk mu, mahkumiyet/mecburiyet mi?
Gereğini yapmak mı, yapmak zorunda kalmak mı?
Duygu mu, gerçek mi?
Kendin mi, kendinle öbürleri mı?
Bu sorulara verilen karşılıklar insanın aileye bakışını belirler. Sinemadaki üretimin önünde ailenin mani olduğunu düşünenler çoklukla ikinci kısımda yer alanlardır. Zira onlara bakılırsa sinema üretimi aile ile mümkün değildir. ‘Zordur’ denmiyor, mümkün olmadığı belirtiliyor.
Zira ailesi olanın uzun çalışma saatlerine ahenk sağlamasın imkansızdır. Ayrıyeten sanat üretiminin gereği olan suhulet, sükunet, keyfiyet ortadan kaybolur. Zira hayatını paylaştığın, yani kendini paylaştığın, yani her duygunu ve manasını bölüştüğün biri ve birileri vardır. Tek başına olamazsın. O denli kalamazsın.
Ve bütün bu belirtiler doğrudur. Tam da bu yüzden aslına bakarsanız aile değerlidir ve var olmalıdır. İnsan nasıl ki tek başına kendisi olamazsa, yani insan tanımadan beşerle olmadan kendini bulamazsa, aile de bu arayışın en yakın halkasıdır.
EŞYA İLE KURULAN BAĞ AİLEYE Mİ BAĞLI?
Mutlu olup olmamak, kendine uygun birini bulmak üzere durumlar başka elbette. Buna kimse garanti veremez. Fakat aile olmak aslına bakarsanız tamı tamına sizi tamamlayan bireyle olmak demek değildir. Eksikliklerine, fazlalıklarına, varlığına tahammül edebileceğiniz, hudutlarda anlaştığınız kişi ile birlikte olmak ve çoğalmaktır.
Ailesi olmayanın, aile olmayanın, çocuk sahibi olmayanın eşya ve insan hakkında anlattıkları, tabiri daima eksik kalır zannımca. Yalnızca bu sebepten bile sinemacının aile ile olması gerekir. Zira ‘eş’ demek, yalnızca kendinde olan ve hatta kendine bilem açamadığın kimi kapıları açmak demektir. Anne-baba olmak demek, dünyaya bir ‘eser’ getirmek ve bu eserler en derin duygusal, sezgisel, zihinsel bağ kurmak manasına gelir.
Ve işte tam da burada sanatsal üretimin gayesi olan ‘eser’ ortaya koyma noktasına varırız. Ailesi olan herkes temelinde bir eser ortaya koyar.
HAYAT niye KOLAY OLSUN Kİ!
Peki, aile ile sinema güç mu? olağan olarak sıkıntı. Bir senaryo ile geçirmeniz gereken uzun vakit içinder, bir sinemaya hazırlanmanız gereken aylar, bir sinema üretimi ile geçirmeniz gereken yıllar kelam konusu iken birebir esnada aile ile de olmanız gerekir.
Sinemacı için aile hakikaten çok sıkıntı. Ancak sinemacı için hayat niye kolay olsun ki
Özgürlük ya da özgünlük için gerekli olan şey rahatlık değil, farkındalıktır.
Zor olan koşullar üretimi besler.
Sanat yapıtı, eşsiz deniz manziçinde bir eliniz yağda bir eliniz baldayken ortaya çıkmaz. Bütün büyük sanatkarların sıkıntı hayatları, pişmanlıkları, ıstırapları olmuştur. Fekat illa da bütün bu mahrumluklar ya da fazlalıklardan beslenmişlerdir.
Kaldı ki aile bu biçimdesine şeylerle kıyaslanacak bir zorluk değildir.
ENGEL DEĞİL MERTEBE
Ailenin sinema üretimine mani olup olmayacağını belirleyen şeylerden biri de aile fertlerinin tavrıdır şüphesiz. Eşi sinemacı iken kendisi olmayan bir bayan ya da erkek, sinemacılığın, sinema üretiminin koşullarının farkında olarak kabule yönelmeli. aksi takdirde aslına bakarsan sıkıntı olacak koşullar daha da zorlaşabilir. çünkü bu ömrün her alanında, her meslekte, her paydaşlıkta da beklenen bir durumdur.
Neresinden bakarsanız bakın aile mani değil, basamaktır. Mertebe aşmak, gelişmek, farkına varmak, paylaşmak, sezmek, hissetmek için gereklidir. Ailenin mani olacağı düşünülen her şey/yaklaşım özünde sıkıntılıdır.
Özellikle yenilik, çağdaşlık, özgün üretim ve özgürlük ismine aileyi problemli bir alan üzere göstermek isteyenlerin hangi aktüel hususlarında tabanını yapmaya çalıştıklarını söylemeye gerek bile yok. Bu yazının konusu olamayacak kadar sıradan durumlar. Bizi ilgilendiren temeldir, temel mantıktır, farkına varmaktır. Ne memnun aile olabilene ve farkına varabilene…
AİLE OLAMAMIŞLARIN AİLE İLE SORUNU VAR
elbet kavramlar, olgular ve yaşayışlar değerlendirmeyi temelden etkiliyor. Ailenin değerli olmadığı, nesillerin bir ortada yaşamadığı, özgürlük namına her insanın kendi köşesine çekildiği, en azından günün belirli vakitlerinde bir ortada olmanın mahpusluk olarak addediliği bakış açısı önümüzde duruyor. Bu ahval üzere olanlara aileyi anlatmak kolay değil. Gerekmiyor da… Hususumuz bu değil.
Soru şu; aile, sinema üretimine mani mi?
Burada kastedilen aile olağan olarak aileden müsaade almak, ailenin dayanağını almak üzere başlıklar değil. Aile olmanın sorumluluğunu almak, bunun gereğini yapmak, gerektiğinde fedakarlıkta bulunmak… Temel sıkıntı bu…
Fedarkarlık mı, kendinden ödün vermek mi?
Sorumluluk mu, mahkumiyet/mecburiyet mi?
Gereğini yapmak mı, yapmak zorunda kalmak mı?
Duygu mu, gerçek mi?
Kendin mi, kendinle öbürleri mı?
Bu sorulara verilen karşılıklar insanın aileye bakışını belirler. Sinemadaki üretimin önünde ailenin mani olduğunu düşünenler çoklukla ikinci kısımda yer alanlardır. Zira onlara bakılırsa sinema üretimi aile ile mümkün değildir. ‘Zordur’ denmiyor, mümkün olmadığı belirtiliyor.
Zira ailesi olanın uzun çalışma saatlerine ahenk sağlamasın imkansızdır. Ayrıyeten sanat üretiminin gereği olan suhulet, sükunet, keyfiyet ortadan kaybolur. Zira hayatını paylaştığın, yani kendini paylaştığın, yani her duygunu ve manasını bölüştüğün biri ve birileri vardır. Tek başına olamazsın. O denli kalamazsın.
Ve bütün bu belirtiler doğrudur. Tam da bu yüzden aslına bakarsanız aile değerlidir ve var olmalıdır. İnsan nasıl ki tek başına kendisi olamazsa, yani insan tanımadan beşerle olmadan kendini bulamazsa, aile de bu arayışın en yakın halkasıdır.
EŞYA İLE KURULAN BAĞ AİLEYE Mİ BAĞLI?
Mutlu olup olmamak, kendine uygun birini bulmak üzere durumlar başka elbette. Buna kimse garanti veremez. Fakat aile olmak aslına bakarsanız tamı tamına sizi tamamlayan bireyle olmak demek değildir. Eksikliklerine, fazlalıklarına, varlığına tahammül edebileceğiniz, hudutlarda anlaştığınız kişi ile birlikte olmak ve çoğalmaktır.
Ailesi olmayanın, aile olmayanın, çocuk sahibi olmayanın eşya ve insan hakkında anlattıkları, tabiri daima eksik kalır zannımca. Yalnızca bu sebepten bile sinemacının aile ile olması gerekir. Zira ‘eş’ demek, yalnızca kendinde olan ve hatta kendine bilem açamadığın kimi kapıları açmak demektir. Anne-baba olmak demek, dünyaya bir ‘eser’ getirmek ve bu eserler en derin duygusal, sezgisel, zihinsel bağ kurmak manasına gelir.
Ve işte tam da burada sanatsal üretimin gayesi olan ‘eser’ ortaya koyma noktasına varırız. Ailesi olan herkes temelinde bir eser ortaya koyar.
HAYAT niye KOLAY OLSUN Kİ!
Peki, aile ile sinema güç mu? olağan olarak sıkıntı. Bir senaryo ile geçirmeniz gereken uzun vakit içinder, bir sinemaya hazırlanmanız gereken aylar, bir sinema üretimi ile geçirmeniz gereken yıllar kelam konusu iken birebir esnada aile ile de olmanız gerekir.
Sinemacı için aile hakikaten çok sıkıntı. Ancak sinemacı için hayat niye kolay olsun ki
Özgürlük ya da özgünlük için gerekli olan şey rahatlık değil, farkındalıktır.
Zor olan koşullar üretimi besler.
Sanat yapıtı, eşsiz deniz manziçinde bir eliniz yağda bir eliniz baldayken ortaya çıkmaz. Bütün büyük sanatkarların sıkıntı hayatları, pişmanlıkları, ıstırapları olmuştur. Fekat illa da bütün bu mahrumluklar ya da fazlalıklardan beslenmişlerdir.
Kaldı ki aile bu biçimdesine şeylerle kıyaslanacak bir zorluk değildir.
ENGEL DEĞİL MERTEBE
Ailenin sinema üretimine mani olup olmayacağını belirleyen şeylerden biri de aile fertlerinin tavrıdır şüphesiz. Eşi sinemacı iken kendisi olmayan bir bayan ya da erkek, sinemacılığın, sinema üretiminin koşullarının farkında olarak kabule yönelmeli. aksi takdirde aslına bakarsan sıkıntı olacak koşullar daha da zorlaşabilir. çünkü bu ömrün her alanında, her meslekte, her paydaşlıkta da beklenen bir durumdur.
Neresinden bakarsanız bakın aile mani değil, basamaktır. Mertebe aşmak, gelişmek, farkına varmak, paylaşmak, sezmek, hissetmek için gereklidir. Ailenin mani olacağı düşünülen her şey/yaklaşım özünde sıkıntılıdır.
Özellikle yenilik, çağdaşlık, özgün üretim ve özgürlük ismine aileyi problemli bir alan üzere göstermek isteyenlerin hangi aktüel hususlarında tabanını yapmaya çalıştıklarını söylemeye gerek bile yok. Bu yazının konusu olamayacak kadar sıradan durumlar. Bizi ilgilendiren temeldir, temel mantıktır, farkına varmaktır. Ne memnun aile olabilene ve farkına varabilene…