JoKeR
Active member
Resim ve şiiri motiflerindeki yanılsamayla bir ortaya getiren Zeynep Öztürk’ün ‘Bakarken II’ isimli kişisel standı, Anadolu’nun çiçeklerini kendi motifleriyle buluşturuyor. Marmara Üniversitesi Atatürk Eğitim Fakültesi Resim–İş Öğretmenliği Öğretim nazaranvlisi Öztürk’ün üçüncü kişisel standı Bakarken II, Anadolu’da yetişen 14 farklı çiçeğin öyküsünü ele alıyor. Zeynep Öztürk’le Ekavart Gallery’de açılan ve 7 Mayıs’a kadar devam edecek olan üçüncü kişisel standını ve eş vakitli olarak yayınladığı ikinci şiir kitabı “Bakarken II”yi konuştuk.
Son şahsi standınız, “Bakarken II” nasıl ortaya çıktı?
İlk standım 2013 yılında Anadolu’nun tarihi yerleri üzerine bir koleksiyondu. Akabinde bir daha motiflerimle Anadolu’nun bir modülünü tuvallere taşımak istedim. Tesadüfen elime “Anadolu’nun Çiçekleri” isimli bir kitap geçti. Onu incelerken çok hoşuma giden fotoğraflar oldu. Dedim ki “Anadolu’nun tarihi yerleri, benim için Anadolu’nun kilimleriyle birleşmişti, artık de Anadolu’nun çiçeklerini anlatabilirim.” Bu fikirle yola çıktım ve üçüncü standımı hazırladım.
Çalışmalarınızdaki Anadolu ilhamı yetiştiğiniz yerden mi seyahatlerden mi geliyor?
Anadolu’da gezdiğim yerler ve İstanbul’daki çiçekler bana ilham veren şey oldu. Resmettiğim çiçeklerin bir kısmı da sevdiklerimin çiçekleri… örneğin “Şakayık” İnci Hanım’ın bahçesindeki çiçek. “Nergis” hem Anadolu’da yetişiyor birebir vakitte annemin özel isteğiydi. Sevdiklerimi, dostlarımı kırmadan onların fikirlerini de resmetmekten zevk aldım. Bana bu sergiden daha sonra ne üzerine çalışacaksın diye soruyorlar. Anadolu bu manada o kadar güçlü ki… Sanırım Anadolu’nun çiçeklerini anlatmaya devam edeceğim. Ayrıyeten bütün sergilerimi yahut kitaplarımı daima bir toplumsal sorumluluk projesi emeliyle yaptım.
İLHAM BU TÜRLÜ BİR ŞEY
Sergiyle bir arada yeni şiir kitabınız “Bakarken II” de okuyucuyla buluştu. Nedir öyküsü?
Resim çocukluğumdan beri ömrümde olan bir şeydi. Ancak şiir yazmak pek aklımda yoktu. Dokuz sene evvelki birinci sergimden daha sonra bir duraklama devrine girdim ve o ortada şiirlerimi yazdım. İki stant içinde bir de şiir kitabım çıktı. Fotoğraflarımı sonrasındasında incelediğimde emeğimi görüyorum ve şaşırmıyorum. Fakat şiirlerimi bir daha okuduğumda şaşırıyorum ve kendi kendime, “İlham bu biçimde bir şey herhâlde” diyorum. Kitabın sayfalarını süsleyen fotoğraflarım de bu standın koleksiyonundan. Kitaptaki 20 şiir, bütün kavram ve bedellerin, hissediş ve sezişlerin nasıl özgün bir lisan katmanıyla lisana geldiğinin hoş örneklerini barındırıyor.
Zeynep Öztürk
DEDELERİM YOLUMU ÇİZDİ
Kitabınızda bahsetmiş olduğuniz bir konu var, mesleğinizi seçmenizde dedenizin tesiri olmuş sanırım?
Dedem Demokrat Partiliydi ve İzmit’te belediye başkanlığı yapmıştı. Dedemi tanıyan ve Demokrat Parti ile siyasi niyetleri zıt düşen öğretmenlerim tarafınca hayli dışlandım. Ben o öğretmenler yüzünden daha ortaokul sıralarındayken öğretmen olmaya karar verdim. Branşımı seçmeme ise annemin babası Hacı dedem vesile oldu. Hacı dedem sık sık yurtdışına giderdi. Her gidişinde boyalar sipariş verirdim. Tabi bu biçimde seksenli yıllar, güçlü değiliz, fotoğraf ismine gereç epey az Türkiye’de. Dedem her gittiğinde istediklerimi getirirdi, birfazlaca çocuğa göre hayli da şanslıydım. Hacı dedem yardımıyla fotoğraf alışkanlığımı daima sürdürdüm, Osman dedem yardımıyla öğretmen olmaya karar verdim. Dedelerim bence farkında olmadan benim yolumu çizdiler.
Son şahsi standınız, “Bakarken II” nasıl ortaya çıktı?
İlk standım 2013 yılında Anadolu’nun tarihi yerleri üzerine bir koleksiyondu. Akabinde bir daha motiflerimle Anadolu’nun bir modülünü tuvallere taşımak istedim. Tesadüfen elime “Anadolu’nun Çiçekleri” isimli bir kitap geçti. Onu incelerken çok hoşuma giden fotoğraflar oldu. Dedim ki “Anadolu’nun tarihi yerleri, benim için Anadolu’nun kilimleriyle birleşmişti, artık de Anadolu’nun çiçeklerini anlatabilirim.” Bu fikirle yola çıktım ve üçüncü standımı hazırladım.
Çalışmalarınızdaki Anadolu ilhamı yetiştiğiniz yerden mi seyahatlerden mi geliyor?
Anadolu’da gezdiğim yerler ve İstanbul’daki çiçekler bana ilham veren şey oldu. Resmettiğim çiçeklerin bir kısmı da sevdiklerimin çiçekleri… örneğin “Şakayık” İnci Hanım’ın bahçesindeki çiçek. “Nergis” hem Anadolu’da yetişiyor birebir vakitte annemin özel isteğiydi. Sevdiklerimi, dostlarımı kırmadan onların fikirlerini de resmetmekten zevk aldım. Bana bu sergiden daha sonra ne üzerine çalışacaksın diye soruyorlar. Anadolu bu manada o kadar güçlü ki… Sanırım Anadolu’nun çiçeklerini anlatmaya devam edeceğim. Ayrıyeten bütün sergilerimi yahut kitaplarımı daima bir toplumsal sorumluluk projesi emeliyle yaptım.
İLHAM BU TÜRLÜ BİR ŞEY
Sergiyle bir arada yeni şiir kitabınız “Bakarken II” de okuyucuyla buluştu. Nedir öyküsü?
Resim çocukluğumdan beri ömrümde olan bir şeydi. Ancak şiir yazmak pek aklımda yoktu. Dokuz sene evvelki birinci sergimden daha sonra bir duraklama devrine girdim ve o ortada şiirlerimi yazdım. İki stant içinde bir de şiir kitabım çıktı. Fotoğraflarımı sonrasındasında incelediğimde emeğimi görüyorum ve şaşırmıyorum. Fakat şiirlerimi bir daha okuduğumda şaşırıyorum ve kendi kendime, “İlham bu biçimde bir şey herhâlde” diyorum. Kitabın sayfalarını süsleyen fotoğraflarım de bu standın koleksiyonundan. Kitaptaki 20 şiir, bütün kavram ve bedellerin, hissediş ve sezişlerin nasıl özgün bir lisan katmanıyla lisana geldiğinin hoş örneklerini barındırıyor.
Zeynep Öztürk
DEDELERİM YOLUMU ÇİZDİ
Kitabınızda bahsetmiş olduğuniz bir konu var, mesleğinizi seçmenizde dedenizin tesiri olmuş sanırım?
Dedem Demokrat Partiliydi ve İzmit’te belediye başkanlığı yapmıştı. Dedemi tanıyan ve Demokrat Parti ile siyasi niyetleri zıt düşen öğretmenlerim tarafınca hayli dışlandım. Ben o öğretmenler yüzünden daha ortaokul sıralarındayken öğretmen olmaya karar verdim. Branşımı seçmeme ise annemin babası Hacı dedem vesile oldu. Hacı dedem sık sık yurtdışına giderdi. Her gidişinde boyalar sipariş verirdim. Tabi bu biçimde seksenli yıllar, güçlü değiliz, fotoğraf ismine gereç epey az Türkiye’de. Dedem her gittiğinde istediklerimi getirirdi, birfazlaca çocuğa göre hayli da şanslıydım. Hacı dedem yardımıyla fotoğraf alışkanlığımı daima sürdürdüm, Osman dedem yardımıyla öğretmen olmaya karar verdim. Dedelerim bence farkında olmadan benim yolumu çizdiler.