AirdropAvcisi
New member
Han Duvarları, 1922 yılında soğuk bir Mart sabahında başlayan ve Ulukışla’dan Kayseri’ye yaylı denilen at otomobiliyle yapılan üç günlük bir seyahatin kıssasıdır.
hayatında birinci sefer İstanbul’dan ayrılan şair, gurbeti ortasında hissetmektedir. Yaşanılan acının derinliği birinci ayrılık olmasındandır; yüreğinde duyduğu birinci sevgiye özdeş bir acıdır bu…
Sonraki gün başladı gün doğmadan seyahat,
Soğuk bir mart sabahı… Buz tutuyor her soluk.
Ufku tutuşturmadan fecrin birinci alevleri
Ardımızda kalıyor kentin kenar meskenleri.
Bulutların gerisinde gün yanmadan sönüyor,
Höyükler bir dağ üzere uzaktan görünüyor…
Yanımızdan geçiyor ağır ağır kervanlar,
Bir derebeyi üzere kurulmuş eski hanlar.
İÇİNDEKİ ACIYA KATIK…
Öğretmen olarak Kayseri Lisesi’ne atanan İstanbullu şair, bu seyahatte birinci defa Anadolu’nun yüksek dağlarını, çorak topraklarını ve kıştan bahara geçen tabiatını şaşkınlıkla izler ortasındaki acıya katık ederek…
Bir sarsıntı… Uyandım uzun süren uykudan;
Geçiyordu otomobil yola emsal bir sudan.
Karşıda hisar üzere Niğde yükseliyordu,
Sağ taraftan çıngırak sesleri geliyordu:
Ağır ağır önümden geçti deve kervanı,
Bir kenarda göründü beldenin viran hanı.
Alaca bir karanlık sarmadayken her yeri
Atlarımız çözüldü, girdik handan içeri.
Bir deva bulmak için bağrındaki yaraya
Toplanmıştı garipler artık kervansaraya.
Bir noktada birleşmiş vatanın dört bucağı,
Gurbet çeken gönüller kuşatmıştı ocağı.
ÜÇ GÜNLÜK SEYEHAT
Şair, at arabası ile yaptığı üç günlük seyahati boyunca görmüş olduğu görüntüleri, en küçük detayına kadar bir tablo üzere göz önüne serer mısralarında.
“Yağız atlar kişnedi, meşin kırbaç şakladı,
Bir dakika otomobil yerinde durakladı.
Gözlerimin önünden geçti kervansaraylar…”
dizelerinin ünlü şairi Faruk Nafiz Çamlıbel’den Gurbet ve Saire…
“Hatta bana insanlara nispetle yakındır
Bahçemde ölen kuş”
ISSIZ ANADOLU COĞRAFYASI
Şair, İstanbul’da alışık olmadığı bir tabiat ile karşılaşınca kendini buralara yabancı hisseder. Issız Anadolu coğrafyası ve yalnız Anadolu insanı şairi derinden tesirler.
Bu yalnızlık ve ıssızlığa yoksulluğun da eklenmesi şairde acı hisler yaratır. Kurtuluş Savaşı daha sonrası, vatanın dört bir köşesinden gelen Anadolu’nun fakir insanları, bağırlarındaki yaralara bir deva bulmak için hanlarda, kervansaraylarda toplanırlar.
Bir pırıltı gördü mü gözler çabucak dalıyor,
Göğüsler çekilerek nefesler daralıyor.
Şişesi is bağlamış bir lambanın ışığı
Her yüzü çiziyordu bir hüzün kırışığı.
Gittikçe birer ayet üzere derinleştiler
Yüzlerdeki çizgiler, gözlerdeki çizgiler…
Yatağımın yanında esmer bir duvar vardı,
Üstünde yazılarla sınırlar karışmışlardı;
Fani bir iz bırakmış burda yatmışsa kimler,
Aygın baygın maniler, açık saçık resimler…
Şair bir gün ortasında baharı ve yazı yaşarken hislerinde da tıpkı değişimi hisseder…
Yaylımız tüketirken yolları birebir süratle,
Savrulmaya başladı karlar etrafımızda.
Karlar etrafı beyaz bir karanlığa gömdü;
Kar değil, gökyüzünden yağan beyaz ölümdü…
Gönlümde can verirken köye varmak emeli
Otomobilci haykırdı “İşte Araplıbeli!”
İlah yardımcı olsun gayrı yolda kalana
Biz menzile vararak atları çektik hana.
Ergül Tosun
Kitap sayfası için bağlantı:
[email protected]
hayatında birinci sefer İstanbul’dan ayrılan şair, gurbeti ortasında hissetmektedir. Yaşanılan acının derinliği birinci ayrılık olmasındandır; yüreğinde duyduğu birinci sevgiye özdeş bir acıdır bu…
Sonraki gün başladı gün doğmadan seyahat,
Soğuk bir mart sabahı… Buz tutuyor her soluk.
Ufku tutuşturmadan fecrin birinci alevleri
Ardımızda kalıyor kentin kenar meskenleri.
Bulutların gerisinde gün yanmadan sönüyor,
Höyükler bir dağ üzere uzaktan görünüyor…
Yanımızdan geçiyor ağır ağır kervanlar,
Bir derebeyi üzere kurulmuş eski hanlar.
İÇİNDEKİ ACIYA KATIK…
Öğretmen olarak Kayseri Lisesi’ne atanan İstanbullu şair, bu seyahatte birinci defa Anadolu’nun yüksek dağlarını, çorak topraklarını ve kıştan bahara geçen tabiatını şaşkınlıkla izler ortasındaki acıya katık ederek…
Bir sarsıntı… Uyandım uzun süren uykudan;
Geçiyordu otomobil yola emsal bir sudan.
Karşıda hisar üzere Niğde yükseliyordu,
Sağ taraftan çıngırak sesleri geliyordu:
Ağır ağır önümden geçti deve kervanı,
Bir kenarda göründü beldenin viran hanı.
Alaca bir karanlık sarmadayken her yeri
Atlarımız çözüldü, girdik handan içeri.
Bir deva bulmak için bağrındaki yaraya
Toplanmıştı garipler artık kervansaraya.
Bir noktada birleşmiş vatanın dört bucağı,
Gurbet çeken gönüller kuşatmıştı ocağı.
ÜÇ GÜNLÜK SEYEHAT
Şair, at arabası ile yaptığı üç günlük seyahati boyunca görmüş olduğu görüntüleri, en küçük detayına kadar bir tablo üzere göz önüne serer mısralarında.
“Yağız atlar kişnedi, meşin kırbaç şakladı,
Bir dakika otomobil yerinde durakladı.
Gözlerimin önünden geçti kervansaraylar…”
dizelerinin ünlü şairi Faruk Nafiz Çamlıbel’den Gurbet ve Saire…
“Hatta bana insanlara nispetle yakındır
Bahçemde ölen kuş”
ISSIZ ANADOLU COĞRAFYASI
Şair, İstanbul’da alışık olmadığı bir tabiat ile karşılaşınca kendini buralara yabancı hisseder. Issız Anadolu coğrafyası ve yalnız Anadolu insanı şairi derinden tesirler.
Bu yalnızlık ve ıssızlığa yoksulluğun da eklenmesi şairde acı hisler yaratır. Kurtuluş Savaşı daha sonrası, vatanın dört bir köşesinden gelen Anadolu’nun fakir insanları, bağırlarındaki yaralara bir deva bulmak için hanlarda, kervansaraylarda toplanırlar.
Bir pırıltı gördü mü gözler çabucak dalıyor,
Göğüsler çekilerek nefesler daralıyor.
Şişesi is bağlamış bir lambanın ışığı
Her yüzü çiziyordu bir hüzün kırışığı.
Gittikçe birer ayet üzere derinleştiler
Yüzlerdeki çizgiler, gözlerdeki çizgiler…
Yatağımın yanında esmer bir duvar vardı,
Üstünde yazılarla sınırlar karışmışlardı;
Fani bir iz bırakmış burda yatmışsa kimler,
Aygın baygın maniler, açık saçık resimler…
Şair bir gün ortasında baharı ve yazı yaşarken hislerinde da tıpkı değişimi hisseder…
Yaylımız tüketirken yolları birebir süratle,
Savrulmaya başladı karlar etrafımızda.
Karlar etrafı beyaz bir karanlığa gömdü;
Kar değil, gökyüzünden yağan beyaz ölümdü…
Gönlümde can verirken köye varmak emeli
Otomobilci haykırdı “İşte Araplıbeli!”
İlah yardımcı olsun gayrı yolda kalana
Biz menzile vararak atları çektik hana.
Ergül Tosun
Kitap sayfası için bağlantı:
[email protected]