IşıkHaber
New member
SAGE Journals mecmuasında yayınlanan yeni araştırma, yoga ve meditasyon ile ilgilenen insanların ‘aşırı uğraş sarf etmeksizin’ öz-saygı, tevazu ve gibisi şahsi edinimler bağlamında nasıl bir gelişim gösterdiklerini gözden geçiriyor. Takımın ulaştığı sonuçlar, binlerce yıllık bu iki uygulamanın insanlara ruhsal istikrar, tevazu ve ‘sessiz bir ego’ sağladığı tarafındaki yerleşik fikirleri temelinden sarsıyor.
Thomas Vaughan-Johnston ve grubu, daha evvelki senelerda birebir konularda yapılan çeşitli araştırmaları baz alarak yoga ve meditasyonla ilgilenen iştirakçilerle yeni deneyler gerçekleştirdi. Takımın aktardığı kadarıyla, yoga ve meditasyon üzere zihin-beden uygulamaları, Batı kültüründe ve psikoloji biliminde yaygın halde tanınıyor. Daha evvelki klinik araştırmalar, yogayı önemli zihinsel sıhhat bozuklukları için tamamlayıcı bir tedavi olarak desteklemekteydi. Misal biçimde, depresyon, anksiyete, kronik ağrılara karşı meditasyonla tedavi sorunu de incelenmişti. Sağladığı sayısız yarar, zihin-beden uygulamalarının, teoriyi ilerleten ve tesirli müdahalelerin geliştirildiği altta yatan sistemlerin kapsamlı bir incelemesine duyulan gereksinimi da haklı çıkarıyor.
ŞAŞIRTAN SONUÇLARA ULAŞILDI
Daha evvel yapılan araştırmalarda, bilim insanları, zihin-beden uygulamalarının şahsi iyilik konusunda sağladığı yararları çoklukla uygulayıcıların egolarının hayatlarına müdahil olma seviyelerini düşürmelerine bağlamaktaydı. Öne sürülen bu sistem, zihin-beden uygulamalarını insanların şişirilmiş benlik hürmeti karşısında panzehir olarak bakılırsan Budist ve yogist ideolojilerle dengeli görünmekteydi.
2018 yılında bir araştırma makalesi yayınlayan Jochen E. Gebauer ve araştırma takımı, zihin-beden uygulamalarının insanların aksiyonlarındaki ben-merkezciliği azalttığını öne sürerken, beraberinde kendini daha fazla geliştirme muhtaçlığını azalttığını tabir etmekteydi. tıpkı vakitte, meditasyon yapan beşerler, kendini geliştirmeyi azaltmaktan fazla arttırarak olumsuz fikir ve hislerini taşıma kapasitelerinden gurur duyuyor üzere görünüyorlardı.
Biri yoga içeren (Deney 1) ve oburu sevgi ve şefkati amaçlayan meditasyon metodunu kullanan (Deney 2) iki deneyde, Gebauer ve grup arkadaşları, ben-merkezcilik unsuruna karşı ‘egoyu susturma’ hipotezini kıyaslamalı bir biçimde test etti. Deneylerin sonunda, zihin-beden uygulamalarında pratikle irtibatlı davranışların ben-merkezciliği arttırdığını, zihin-beden uygulamalarının kendini geliştirmeyi (mesela, benliğin ortalama insanlardan daha olumlu algılanması, toplumsal narsisizm ve benlik saygısını) artırdığını, tıpkı vakitte, yoga maharetlerinin arttırdığı ben-merkezciliğin, zihin-beden uygulamalarının şahsi iyilik üstündeki faydalarına aracılık ettiğini buldular.
Gebauer ve takım arkadaşlarının bulguları, daha geniş bir ‘susturulmuş ego’ literatürü göz önünde bulundurulduğunda hakikaten şaşırtıcıydı ve sezgilere ters bulguların yinelanması bilhassa kıymetliydi. Spesifik olarak, yoga, yapılan deneyde toplumsal narsisizmi artırıyor fakat öteki deneyde yapılan meditasyon, toplumsal narsisizmi artırmıyordu; bu durum ise bu faaliyetlerin büyük oranda farklılık gösterip göstermediğini ya da bir bulgunun yanlış olumlu mi yoksa yanlış negatif mi olduğunu belgisiz hale getiriyordu. Bu niçinle, ondan sonrasında yapılan deney yenidenları [kontrol deneyleri], zihin-beden uygulamalarının çoklukla problemli bir kişilik özelliği olarak görülen toplumsal narsisizmi artırıp artırmadığını belirlemeye yardımcı olacak daha fazla data sağladı. Buna ek olarak, özgün çalışmada, daha fazla yoga tecrübesi olan iştirakçiler, daha fazla ben-merkezci olma eğilimi sergiliyorlardı.
Deneyleri direkt yenidenlamakla ilgili birtakım tartışmalar olsa da Thomas Vaughan-Johnston ve araştırma takımı de içeriğe ait tüm detayları kendi çalışmalarına dahil ederek, Gebauer ve takımının yepyeni deney sürecinin birebirini yineladı. Araştırmanın özgün çalışmayla uygunluğundan emin olmak için Gebauer’in danışmanlığı altında, birinci deneyin tüm gereç ve sonuçlarını kendi çalışmalarına dahil ettiler.
ARTAN TECRÜBE BEN-MERKEZCİLİĞİ GÜÇLENDİRİYOR
Deneylerin sonunda, Vaughan-Johnston ve grubu, ben-merkezcilik kelam konusu olduğunda iç tutarlılığın zayıf olduğunu gördüler; bir daha de ortalamadan daha uygundu ve toplumsal narsisizm ölçümleri bağlamında ‘kabul edilebilir’ ile ‘iyi’ içinde bir orana tekabül ediyordu. Gebauer ve arkadaşlarının müsaadeden giderek, ortalamadan daha yüksek olan bilinmeyen bir ‘g’ [kendini geliştirme] faktörünün, toplumsal narsisizm ve benlik hürmeti reaksiyonlarını açıklayıp açıklamadığını tahlil ettiler ve bu öğelerin ortak bir faktör üzerinde değerli standartlaşmış yükler ürettiğini ortaya çıkardılar.
Vaughan-Johnston ve grubu, deneylerinde birinci vakit içinderda yoga yapmanın iştirakçilerin ben-merkezciliğini arttırıp arttırmadığını incelediler. Şaşırtan bir biçimde, frekans tahlilinde görülen tesir kıymetli değildi; lakin ‘egoyu susturma’ hipotezi bağlamında, orjinal çalışmadakinden çok daha zayıf olsa da ben-merkezcilik unsuruna biraz daha fazla dayanak olduğuna dair ispatlara ulaşıldı. Vaughan-Johnston, bu durumu, makalesinde “Bu tıp daha zayıf bir tesirin bir açıklaması örnekleme farklılıkları olabilir. Genel olarak, iştirakçilerimiz makul seviyede motivasyon ve geçmiş yoga tecrübesi bildirdiler. birebir vakitte, standart sapmalar, her iki boyutta da bireyler ortası değerli bir çeşitlenme gösteriyor. Orjinal çalışmanın muharrirleri, motivasyon ve tecrübedeki farklılıkların farklı sonuçlara yol açabileceğini varsayım ettiğinden, yoganın ben-merkezcilik üstündeki etkisinin motivasyon ve tecrübe temelinde değişip değişmediğini test ettik(…) İştirakçiler, motivasyon konusunda önemli seviyede daha düşük bir ben-merkezcilik tesiri sergilemese de, motivasyonda daha yüksek olan iştirakçiler, olumlu bir ben-merkezcilik tesiri gösterdi. Bu niçinle, yoga yapmak, bu tesirleri en kuvvetli biçimde göstermesi gereken (motivasyonu daha yüksek olan) fakat tesirleri en zayıf göstermesi gereken iştirakçiler içinde etkisiz kalan (motivasyonu daha düşük olan) iştirakçiler açısından yoga maharetlerini merkezi bir hale getirdi” diye vurguluyor. Vaughan-Johnston’ın aktardığı kadarıyla öteki bir mümkünlük, ben-merkezcilik ölçütünün var olan örnekte yetersiz performans göstermesi.
Sıkça gerçekleştirilen istatistiksel çalışmalar, yoganın genel bağlamda kendini geliştirme, benlik hürmeti ve toplumsal narsisizm üstündeki tesirlerini destekliyor. Ayrıyeten öteki kimi istatistikler, bu değişkenlerin ben-merkezcilik unsuruna ‘egoyu susturma’ hipotezinden daha fazla dayanak sağladığını ortaya koyuyor.
Gebauer ve grubu, toplumsal narsisizmden doğan ve ortalamadan daha güzel olan ‘gizli kendini geliştirme’ faktörünün, yoga ve öz hürmet içindeki münasebete aracılık ettiğini açığa çıkarmıştı. Vaughan-Jonston’ın takımı ise sadece toplumsal narsisizm ve ortalamadan daha yeterli olan doğrulayıcı bir faktör modelinin birleşmediği kararına ulaştı. Yoga ve benlik hürmeti içindeki münasebete toplumsal narsisizm aracılık ediyordu ve ortalamadan daha düzgün değildi.
MEDİTASYONDA DURUM BİRAZ FARKLI
Meditasyon problemini merkeze alan 2. deneydeki iştirakçiler, Kanada’da yaşayan genç yetişkinlerden oluşuyordu. İştirakçilerin muhtemelen meditasyonla ilgili özel bir geçmişi yoktu ve Gebauer ve arkadaşlarının meseladeki insanlardan daha gençtiler. Yapılan anketlerde karşılık istenen on husus, iştirakçilerin meditasyonla ilgili kavramların ben-merkezci olduğunu ne oranda hissettiklerini değerlendiriyordu. Bir kısım soruda, iştirakçilerin çeşitli nitelikler açısından “bu çalışmanın ortalama bir katılımcısından” ne oranda üstün olduklarını düşündükleri araştırılıyordu. Öteki sorularda, iştirakçilerin ortak bir alanda sarf ettikleri abartılı şahsi görüş bildirimleri, iştirakçilerin kendi görüşlerine dair memnuniyetleri üzere ögelere cevap arandı.
Elde edilen sonuçlara göre, meditasyon yapan insanlarda iç tutarlılık ve ben-merkezcilik seviyeleri ortalamadan daha âlâ, toplumsal narsisizm, benlik hürmeti, şahsi iyilik ise yüksek seviyedeydi. Yogayı merkeze alan birinci deneydeki manalı etkileşim tesiri göz önüne alındığında, kişisel farklılıkların sıfır ben-merkezcilik tesirini bir daha yumuşatıp yumuşatamayacağı incelendi. Genel olarak, 2. deneyin iştirakçileri orta derecede motiveydi lakin meditasyon konusunda deneyimsizlerdi. Daha az tecrübeye sahip olan meditasyon iştirakçileri değerli bir ben-merkezcilik tesiri göstermediler; buna rağmen, daha evvelde tecrübeye sahip meditasyon uygulayıcıları bu etkiyi sergiliyorlardı.
Zihin-beden uygulamaları, özgün deneylerde, be-merkezcilik de dahil olmak üzere, tüm bağımlı değişkenler üzerinde var iseyımsal tesirler üretiyordu. Özgün çalışma ile karşılaştırıldığında, mevcut tüm bilgilerin bir sentezi, zihin-beden uygulamalarının ben merkezcilik yorumunu kuvvetli bir biçimde desteklediğini ortaya koyuyor.
Öteki bir değerli konu, ben-merkezciliğin her iki yine deneyinde de artmasıydı; bu artış sırf nispeten motive olmuş yoga öğrencileri (Deney 1) ve nispeten tecrübeli meditasyon uygulayıcıları (Deney 2) içinde görülüyordu. tıpkı vakitte, zihin-beden uygulamalarının ben-merkezciliği kıymetli ölçüde artırmasalar bile kendini geliştirme hissini kuvvetlendirdiği de ortaya çıkarıldı.
Erişilen genel sonuçlar, bilhassa de mevcut tüm datalar bir arada tahlil edildiğinde, ‘egoyu susturma’ hipotezine şiddetle karşı çıkıyor ve ben-merkezcilik unsurunu orta derecede destekliyor. (Çeviri: Tarkan Tufan)
MAKALENİN ORJİNALİ
Thomas Vaughan-Johnston ve grubu, daha evvelki senelerda birebir konularda yapılan çeşitli araştırmaları baz alarak yoga ve meditasyonla ilgilenen iştirakçilerle yeni deneyler gerçekleştirdi. Takımın aktardığı kadarıyla, yoga ve meditasyon üzere zihin-beden uygulamaları, Batı kültüründe ve psikoloji biliminde yaygın halde tanınıyor. Daha evvelki klinik araştırmalar, yogayı önemli zihinsel sıhhat bozuklukları için tamamlayıcı bir tedavi olarak desteklemekteydi. Misal biçimde, depresyon, anksiyete, kronik ağrılara karşı meditasyonla tedavi sorunu de incelenmişti. Sağladığı sayısız yarar, zihin-beden uygulamalarının, teoriyi ilerleten ve tesirli müdahalelerin geliştirildiği altta yatan sistemlerin kapsamlı bir incelemesine duyulan gereksinimi da haklı çıkarıyor.
ŞAŞIRTAN SONUÇLARA ULAŞILDI
Daha evvel yapılan araştırmalarda, bilim insanları, zihin-beden uygulamalarının şahsi iyilik konusunda sağladığı yararları çoklukla uygulayıcıların egolarının hayatlarına müdahil olma seviyelerini düşürmelerine bağlamaktaydı. Öne sürülen bu sistem, zihin-beden uygulamalarını insanların şişirilmiş benlik hürmeti karşısında panzehir olarak bakılırsan Budist ve yogist ideolojilerle dengeli görünmekteydi.
2018 yılında bir araştırma makalesi yayınlayan Jochen E. Gebauer ve araştırma takımı, zihin-beden uygulamalarının insanların aksiyonlarındaki ben-merkezciliği azalttığını öne sürerken, beraberinde kendini daha fazla geliştirme muhtaçlığını azalttığını tabir etmekteydi. tıpkı vakitte, meditasyon yapan beşerler, kendini geliştirmeyi azaltmaktan fazla arttırarak olumsuz fikir ve hislerini taşıma kapasitelerinden gurur duyuyor üzere görünüyorlardı.
Biri yoga içeren (Deney 1) ve oburu sevgi ve şefkati amaçlayan meditasyon metodunu kullanan (Deney 2) iki deneyde, Gebauer ve grup arkadaşları, ben-merkezcilik unsuruna karşı ‘egoyu susturma’ hipotezini kıyaslamalı bir biçimde test etti. Deneylerin sonunda, zihin-beden uygulamalarında pratikle irtibatlı davranışların ben-merkezciliği arttırdığını, zihin-beden uygulamalarının kendini geliştirmeyi (mesela, benliğin ortalama insanlardan daha olumlu algılanması, toplumsal narsisizm ve benlik saygısını) artırdığını, tıpkı vakitte, yoga maharetlerinin arttırdığı ben-merkezciliğin, zihin-beden uygulamalarının şahsi iyilik üstündeki faydalarına aracılık ettiğini buldular.
Gebauer ve takım arkadaşlarının bulguları, daha geniş bir ‘susturulmuş ego’ literatürü göz önünde bulundurulduğunda hakikaten şaşırtıcıydı ve sezgilere ters bulguların yinelanması bilhassa kıymetliydi. Spesifik olarak, yoga, yapılan deneyde toplumsal narsisizmi artırıyor fakat öteki deneyde yapılan meditasyon, toplumsal narsisizmi artırmıyordu; bu durum ise bu faaliyetlerin büyük oranda farklılık gösterip göstermediğini ya da bir bulgunun yanlış olumlu mi yoksa yanlış negatif mi olduğunu belgisiz hale getiriyordu. Bu niçinle, ondan sonrasında yapılan deney yenidenları [kontrol deneyleri], zihin-beden uygulamalarının çoklukla problemli bir kişilik özelliği olarak görülen toplumsal narsisizmi artırıp artırmadığını belirlemeye yardımcı olacak daha fazla data sağladı. Buna ek olarak, özgün çalışmada, daha fazla yoga tecrübesi olan iştirakçiler, daha fazla ben-merkezci olma eğilimi sergiliyorlardı.
Deneyleri direkt yenidenlamakla ilgili birtakım tartışmalar olsa da Thomas Vaughan-Johnston ve araştırma takımı de içeriğe ait tüm detayları kendi çalışmalarına dahil ederek, Gebauer ve takımının yepyeni deney sürecinin birebirini yineladı. Araştırmanın özgün çalışmayla uygunluğundan emin olmak için Gebauer’in danışmanlığı altında, birinci deneyin tüm gereç ve sonuçlarını kendi çalışmalarına dahil ettiler.
ARTAN TECRÜBE BEN-MERKEZCİLİĞİ GÜÇLENDİRİYOR
Deneylerin sonunda, Vaughan-Johnston ve grubu, ben-merkezcilik kelam konusu olduğunda iç tutarlılığın zayıf olduğunu gördüler; bir daha de ortalamadan daha uygundu ve toplumsal narsisizm ölçümleri bağlamında ‘kabul edilebilir’ ile ‘iyi’ içinde bir orana tekabül ediyordu. Gebauer ve arkadaşlarının müsaadeden giderek, ortalamadan daha yüksek olan bilinmeyen bir ‘g’ [kendini geliştirme] faktörünün, toplumsal narsisizm ve benlik hürmeti reaksiyonlarını açıklayıp açıklamadığını tahlil ettiler ve bu öğelerin ortak bir faktör üzerinde değerli standartlaşmış yükler ürettiğini ortaya çıkardılar.
Vaughan-Johnston ve grubu, deneylerinde birinci vakit içinderda yoga yapmanın iştirakçilerin ben-merkezciliğini arttırıp arttırmadığını incelediler. Şaşırtan bir biçimde, frekans tahlilinde görülen tesir kıymetli değildi; lakin ‘egoyu susturma’ hipotezi bağlamında, orjinal çalışmadakinden çok daha zayıf olsa da ben-merkezcilik unsuruna biraz daha fazla dayanak olduğuna dair ispatlara ulaşıldı. Vaughan-Johnston, bu durumu, makalesinde “Bu tıp daha zayıf bir tesirin bir açıklaması örnekleme farklılıkları olabilir. Genel olarak, iştirakçilerimiz makul seviyede motivasyon ve geçmiş yoga tecrübesi bildirdiler. birebir vakitte, standart sapmalar, her iki boyutta da bireyler ortası değerli bir çeşitlenme gösteriyor. Orjinal çalışmanın muharrirleri, motivasyon ve tecrübedeki farklılıkların farklı sonuçlara yol açabileceğini varsayım ettiğinden, yoganın ben-merkezcilik üstündeki etkisinin motivasyon ve tecrübe temelinde değişip değişmediğini test ettik(…) İştirakçiler, motivasyon konusunda önemli seviyede daha düşük bir ben-merkezcilik tesiri sergilemese de, motivasyonda daha yüksek olan iştirakçiler, olumlu bir ben-merkezcilik tesiri gösterdi. Bu niçinle, yoga yapmak, bu tesirleri en kuvvetli biçimde göstermesi gereken (motivasyonu daha yüksek olan) fakat tesirleri en zayıf göstermesi gereken iştirakçiler içinde etkisiz kalan (motivasyonu daha düşük olan) iştirakçiler açısından yoga maharetlerini merkezi bir hale getirdi” diye vurguluyor. Vaughan-Johnston’ın aktardığı kadarıyla öteki bir mümkünlük, ben-merkezcilik ölçütünün var olan örnekte yetersiz performans göstermesi.
Sıkça gerçekleştirilen istatistiksel çalışmalar, yoganın genel bağlamda kendini geliştirme, benlik hürmeti ve toplumsal narsisizm üstündeki tesirlerini destekliyor. Ayrıyeten öteki kimi istatistikler, bu değişkenlerin ben-merkezcilik unsuruna ‘egoyu susturma’ hipotezinden daha fazla dayanak sağladığını ortaya koyuyor.
Gebauer ve grubu, toplumsal narsisizmden doğan ve ortalamadan daha güzel olan ‘gizli kendini geliştirme’ faktörünün, yoga ve öz hürmet içindeki münasebete aracılık ettiğini açığa çıkarmıştı. Vaughan-Jonston’ın takımı ise sadece toplumsal narsisizm ve ortalamadan daha yeterli olan doğrulayıcı bir faktör modelinin birleşmediği kararına ulaştı. Yoga ve benlik hürmeti içindeki münasebete toplumsal narsisizm aracılık ediyordu ve ortalamadan daha düzgün değildi.
MEDİTASYONDA DURUM BİRAZ FARKLI
Meditasyon problemini merkeze alan 2. deneydeki iştirakçiler, Kanada’da yaşayan genç yetişkinlerden oluşuyordu. İştirakçilerin muhtemelen meditasyonla ilgili özel bir geçmişi yoktu ve Gebauer ve arkadaşlarının meseladeki insanlardan daha gençtiler. Yapılan anketlerde karşılık istenen on husus, iştirakçilerin meditasyonla ilgili kavramların ben-merkezci olduğunu ne oranda hissettiklerini değerlendiriyordu. Bir kısım soruda, iştirakçilerin çeşitli nitelikler açısından “bu çalışmanın ortalama bir katılımcısından” ne oranda üstün olduklarını düşündükleri araştırılıyordu. Öteki sorularda, iştirakçilerin ortak bir alanda sarf ettikleri abartılı şahsi görüş bildirimleri, iştirakçilerin kendi görüşlerine dair memnuniyetleri üzere ögelere cevap arandı.
Elde edilen sonuçlara göre, meditasyon yapan insanlarda iç tutarlılık ve ben-merkezcilik seviyeleri ortalamadan daha âlâ, toplumsal narsisizm, benlik hürmeti, şahsi iyilik ise yüksek seviyedeydi. Yogayı merkeze alan birinci deneydeki manalı etkileşim tesiri göz önüne alındığında, kişisel farklılıkların sıfır ben-merkezcilik tesirini bir daha yumuşatıp yumuşatamayacağı incelendi. Genel olarak, 2. deneyin iştirakçileri orta derecede motiveydi lakin meditasyon konusunda deneyimsizlerdi. Daha az tecrübeye sahip olan meditasyon iştirakçileri değerli bir ben-merkezcilik tesiri göstermediler; buna rağmen, daha evvelde tecrübeye sahip meditasyon uygulayıcıları bu etkiyi sergiliyorlardı.
Zihin-beden uygulamaları, özgün deneylerde, be-merkezcilik de dahil olmak üzere, tüm bağımlı değişkenler üzerinde var iseyımsal tesirler üretiyordu. Özgün çalışma ile karşılaştırıldığında, mevcut tüm bilgilerin bir sentezi, zihin-beden uygulamalarının ben merkezcilik yorumunu kuvvetli bir biçimde desteklediğini ortaya koyuyor.
Öteki bir değerli konu, ben-merkezciliğin her iki yine deneyinde de artmasıydı; bu artış sırf nispeten motive olmuş yoga öğrencileri (Deney 1) ve nispeten tecrübeli meditasyon uygulayıcıları (Deney 2) içinde görülüyordu. tıpkı vakitte, zihin-beden uygulamalarının ben-merkezciliği kıymetli ölçüde artırmasalar bile kendini geliştirme hissini kuvvetlendirdiği de ortaya çıkarıldı.
Erişilen genel sonuçlar, bilhassa de mevcut tüm datalar bir arada tahlil edildiğinde, ‘egoyu susturma’ hipotezine şiddetle karşı çıkıyor ve ben-merkezcilik unsurunu orta derecede destekliyor. (Çeviri: Tarkan Tufan)
MAKALENİN ORJİNALİ