Libya’da şehit olan Ulusal İstihbarat Teşkilatı (MİT) işçisine ait yaptıkları haber niçiniyle cezaları onanan ve cezaevine konan gazeteci Barış Pehlivan, üçüncü kere yaşadığı, beş buçuk saat süren cezaevi deneyimini anlattı.
Pehlivan, müdafaa memurunun demir kapılar açıldığında kendisine, “Gidişiniz olsun, dönüşünüz olmasın” söylemiş olduğini aktardı.
TIKLAYIN – Barış Pehlivan ve Murat Ağırel, özgür bırakıldı
Pehlivan, şunları yazdı:
“Bir gece önce hazırladığım bavulda, mavi ve yeşil üzere yasak renklerin olmadığı bir haftalık giyecek vardı. Zira kanunların uygulanmama ihtimalini öğreneli epey oldu.
Çağlayan Adliyesi’nden Silivri’ye götüren polisler de cezaevindeki memurlar da tanıdıktı. Çünkü, iki yıl evvelki tutuklanma sürecimi de tıpkı beşerlerle hayatıştım. Bundandır ki ‘Kader bizi ayırmıyor’, ‘bir daha mi siz’ dediler içeri girerken… Demir kapılar açıldığında da ‘Gidişiniz olsun, dönüşünüz olmasın’ dedi bir infaz muhafaza memuru.
Biliyorsunuz; yüz binlerce metrekareyi kaplayan Silivri Cezaevi yerleşkesinde biri açık olmak üzere 10 başka cezaevi var. Açıkçası, polis memurları bizi hangi cezaevine teslim edeceğini bir süre aradı. Birtakım cezaevleri kabul etmedi, kimi vakit de hakikat cezaevini bulmak için biz yanlış yollara saptık. her neyse ki sonunda daha evvel de kaldığımız ve ‘9 No’lu’ olarak bilinen Silivri Kapalı Ceza İnfaz Kurumu’na girdik.
İçeride uzun müddet kalacakmışız üzere her türlü prosedür işletildi. Cezaevi bilgisayarında evvelden kalma ayrıntılarımız vardı, onlar güncellendi. Fotoğraf çekildi, kurum kimliği çıkarıldı. Ziyaretimize gelebileceklerin, içeride uymamız gereken kuralların, nasıl davranırsak ödüllendirilebileceğimizin listeleri verildi.
Koğuşa bavul sokmak yasaktı. Bu yüzden poşet içine koyduğumuz elbiselerimizle, yastık ve çarşafla daha evvel de yürüdüğümüz maltada ilerledik. Koğuşların demir kapılarına yumruklarla vurulma saatiydi. Tüm koridoru kaplayan o tanıdık ses, siyasi tutukluların protestosuydu.
Murat ile A3 / 4 koğuşuna konulduk. Eski bir cezaevi olmamasına karşın duvarlarındaki döküklük, yapan inşaatçının materyalden çaldığının göstergesiydi. Evvelki teşebbüste satın aldığım televizyonu ve buzdolabını cezaevine bağışlamıştım. Bu sefer cezaevi idaresi bize ödünç verdi.
Kantin listesi geldi. Fiyatlar dışarıdan daha ucuzdu lakin bir daha de enflasyondaki büyük artış oraya da yansımıştı. Sipariş listesini hazırlarken ikilemde kaldık. Uzun kalacakmışız üzere mi sipariş vermeliydik yoksa? İstediklerimiz geldikten daha sonra bir infaz müdafaa memurunun ‘Keşke su ısıtıcısını açmasaydınız’ demesi, tahliyemizin habercisiydi.
Tahliye sonucundan daha sonra cezaevi yerleşkesinin çabucak önünde hür bırakılmamız gerekiyordu. Lakin bizim gibi ‘suçlular’ cezaevine 10 kilometre uzaktaki bir dinlenme tesisine bırakılıyor. Sorsanız ‘güvenliğiniz için’ denir, fakat bu aslında ‘hürriyeti engelleme suçuna’ giriyor. O denli ya, o dinlenme tesisine giden yol boyunca başınıza bir şey gelse sorumlusu kim olacak, bu hiç mi düşünülmüyor?”
Pehlivan, müdafaa memurunun demir kapılar açıldığında kendisine, “Gidişiniz olsun, dönüşünüz olmasın” söylemiş olduğini aktardı.
TIKLAYIN – Barış Pehlivan ve Murat Ağırel, özgür bırakıldı
Pehlivan, şunları yazdı:
“Bir gece önce hazırladığım bavulda, mavi ve yeşil üzere yasak renklerin olmadığı bir haftalık giyecek vardı. Zira kanunların uygulanmama ihtimalini öğreneli epey oldu.
Çağlayan Adliyesi’nden Silivri’ye götüren polisler de cezaevindeki memurlar da tanıdıktı. Çünkü, iki yıl evvelki tutuklanma sürecimi de tıpkı beşerlerle hayatıştım. Bundandır ki ‘Kader bizi ayırmıyor’, ‘bir daha mi siz’ dediler içeri girerken… Demir kapılar açıldığında da ‘Gidişiniz olsun, dönüşünüz olmasın’ dedi bir infaz muhafaza memuru.
Biliyorsunuz; yüz binlerce metrekareyi kaplayan Silivri Cezaevi yerleşkesinde biri açık olmak üzere 10 başka cezaevi var. Açıkçası, polis memurları bizi hangi cezaevine teslim edeceğini bir süre aradı. Birtakım cezaevleri kabul etmedi, kimi vakit de hakikat cezaevini bulmak için biz yanlış yollara saptık. her neyse ki sonunda daha evvel de kaldığımız ve ‘9 No’lu’ olarak bilinen Silivri Kapalı Ceza İnfaz Kurumu’na girdik.
İçeride uzun müddet kalacakmışız üzere her türlü prosedür işletildi. Cezaevi bilgisayarında evvelden kalma ayrıntılarımız vardı, onlar güncellendi. Fotoğraf çekildi, kurum kimliği çıkarıldı. Ziyaretimize gelebileceklerin, içeride uymamız gereken kuralların, nasıl davranırsak ödüllendirilebileceğimizin listeleri verildi.
Koğuşa bavul sokmak yasaktı. Bu yüzden poşet içine koyduğumuz elbiselerimizle, yastık ve çarşafla daha evvel de yürüdüğümüz maltada ilerledik. Koğuşların demir kapılarına yumruklarla vurulma saatiydi. Tüm koridoru kaplayan o tanıdık ses, siyasi tutukluların protestosuydu.
Murat ile A3 / 4 koğuşuna konulduk. Eski bir cezaevi olmamasına karşın duvarlarındaki döküklük, yapan inşaatçının materyalden çaldığının göstergesiydi. Evvelki teşebbüste satın aldığım televizyonu ve buzdolabını cezaevine bağışlamıştım. Bu sefer cezaevi idaresi bize ödünç verdi.
Kantin listesi geldi. Fiyatlar dışarıdan daha ucuzdu lakin bir daha de enflasyondaki büyük artış oraya da yansımıştı. Sipariş listesini hazırlarken ikilemde kaldık. Uzun kalacakmışız üzere mi sipariş vermeliydik yoksa? İstediklerimiz geldikten daha sonra bir infaz müdafaa memurunun ‘Keşke su ısıtıcısını açmasaydınız’ demesi, tahliyemizin habercisiydi.
Tahliye sonucundan daha sonra cezaevi yerleşkesinin çabucak önünde hür bırakılmamız gerekiyordu. Lakin bizim gibi ‘suçlular’ cezaevine 10 kilometre uzaktaki bir dinlenme tesisine bırakılıyor. Sorsanız ‘güvenliğiniz için’ denir, fakat bu aslında ‘hürriyeti engelleme suçuna’ giriyor. O denli ya, o dinlenme tesisine giden yol boyunca başınıza bir şey gelse sorumlusu kim olacak, bu hiç mi düşünülmüyor?”