JoKeR
Active member
LATİFE BEYZA TURGUT
Nasuh Mahruki’den 25 yıl daha sonra 7439 metre yüksekliğindeki Pobeda Dağı’na tırmanan üç Türkten biri olarak dağcılık sporu için pek kıymetli ve tüm dünyada geçerli “Kar Leoparı” unvanına sahip olan Esin Handal, Türkiye’de bu unvana sahip birinci ve tek bayan. Kar Leoparı olmak için tırmanılması gereken 5 dağ olan; 7134 metrelik Lenin, 7105 metrelik Korjenevskaya, 7495 metrelik Somoni, 7010 metrelik Khan Tengri ve 7439 metrelik Pobeda Dağı’na tırmanarak dağcılık alanında efsanelerin içinde yer alıyor.
Türkiye’nin önde gelen holdinglerinden birinde çalışırken tanıştığı dağcılık tutkusu ile hayatını büsbütün değiştiren Esin Handal’ın hayatı, Serdar Kökçeoğlu ve Levent Çetin’in direktörlüğünde belgesel oluyor.
Dağcılık tahminen bir bayana yakıştırılacak en son mesleklerden biri. halbuki siz +7000 metreden bize gülümsüyorsunuz. Bu serüven nasıl başladı?
Ben tabiat sporlarına direk dağcılık ile başlamadım aslında. Yüksek dağlara çıkmaya başlamadan evvel, mağaracılık, rafting, yelken sporu, paraşüt, dalış sporları ile uğraştım, hepsini de epeyce sevdim. Bir gün Artvin Borçka tarafında Beyazsu yaylasında tanıdıklarımı ziyarete gittiğimde, Karçal Dağları’nı gördüm. Oradan bir köylüye bu kayaların doruğuna nereden çıkarım diye sorduğumda; “Gözün nereden kesiyorsa oradan çık, her yol senin” demişti. Ben o gün Karçal Dağları’na, kayalık etaptan, hiç bilmeden, hem korkarak birebir vakitte gücümü keşfederek çıktım. Dediniz ya bir bayana yakıştırılabilecek en son meslek diye, işte ben dağda tüm önyargılardan, ayrımlardan ve kısıtlamalardan kurtuldum; ne kadar kuvvetli olduğumu, aslında bayan olarak bana söylenenin bilakis ne kadar sağlam olduğumu öğrendim. Kendime itimadım arttı. İşte dağcı olmayı birinci o gün düşündüm ve çabucak eğitimini almaya karar verdim. Birinci başta 7000 metrelik hedeflerim yoktu, hatta anneme endişelenmemesi için daima bu sporu bırakacağımı söylüyormuşum. “Merak etme anne, Türkiye’deki 3000 metre dağlara çıkayım bırakacağım”, çıktıktan daha sonra; “Merak etme anne, bu dağların hepsine bir sefer kışın çıkayım bırakacağım” demeye başladım. Onlar da tamamlanınca komşu ülkelerin tüm dağlarına çıktım daha sonrasında ipin ucu kaçmıştı aslına bakarsan. Annem de bırakamayacağımı anlamıştı, ben de 7000’lik dağlara başladım.
TÜM DAĞLARA ÇIKMAK İSTİYORUM
Yani dağcılık sizin için daima bir tutkuydu…
Dağcılık benim için hiç bir vakit boş vaktimi doldurmak gayesiyle yaptığım bir spor olmadı. Sahiden dağlarda benim kadar memnunsanız, amaçlarınızı ve dağ çıkışlarınızı daima ilerletiyorsunuz. Dağlar benim için ilgi olarak kalamaz. Dünyada o kadar fazlaca dağ var ki hepsine çıkmak ya da denemek istiyorum. Amaçlarımı yükselttikçe daha yüksek dağlar için daha epey çalışıyor ve spor yapıyorum. Yani dağlar artık tutkunun bile ötesinde, benim ömrümün modülü ve ömrümün istikametini belirleyen öge oldu.
Dağcılıkla uğraşmak için fizikî olarak kuvvetli bir kondisyon gerektiği kesinlikle. Pekala mental olarak bir bireyde olması gereken neler?
Fiziki kondisyon tabiki her spor üzere bizim için de kıymetli ancak 7000’lik yada daha yüksek dağlarda mental güç, dayanıklılık ön plana çıkıyor. Fiziki olarak hazır değilseniz esasen sıhhatiniz ya da bedeniniz sizi durduruyor. Fakat mental olarak her şey size bağlı, zira yüksek dağlarda büsbütün duygusal savaş veriyorsunuz. Yoklukla baş etmek, yalnızlık ve hiçlikle baş etmek zorundasınız. Vefatı burnunuzun tabanında hissedip, yanından geçmeyi bilmeli ve kedinize, gücünüze şartsız inanmak zorundasınız. Genel geçer bilgiler aksini söylese de ben bayanların mental olarak her vakit daha kuvvetli olduklarını söylüyorum. Bizler, sıkıntı ve ağır şartlara daha fazlaca dayanabiliyoruz, çocukluğumuzdan beri bize aşılanan “sık dişini yavrum” dağda en epey kullandığımız cümle. beraberinde bayanlar fazlaca taraflı düşünebildiği için dağda tehlikeleri daha uygun sezinleyebiliyor ve daha disiplinli oluyorlar.
Hayatta kalmaya çalışıyorum
Bir söyleşinizde, “ Yüzde 60’ı geçtikten daha sonra kendime gaye koyarım” diyorsunuz. Tırmanış esnasında bu durum nasıl, motivasyonunuzu nasıl sağlıyorsunuz?
Tırmanış sırasında en evvel amacım tabiki tepe oluyor, ancak tepe yolunda ya da günlük tırmanışlarda asla bedenimi bitirmemeye çalışırım. Yani tüm gücümü asla harcamam. Geri dönebilmek ya da kendimi kurtarabilmek için daima yedek depoyu dolu fiyatım. Doruğa ulaştığımda ise kısa bir gülümseme haricinde yanlışsız düzgün sevinmem bile. Bizde kazaların birçoğu dönüş yolunda olur. Çıkarken tepe üzere büyük amacı olan insan her vakit daha dikkatlidir fakat dönüşte gaye olmadığı için, bedeniniz yorgun olduğu için yanılgıya daha açık oluruz. İşte bu niçinlerden dolayı ben sevincimi dorukta değil, dönüş yolunu tamamlamaya yakın yaşarım. Kendimi inançlı hissettiğim noktaya ininceye kadar çıkış disiplinim nasılsa birebir biçimde olur, hatta daha önemli olurum.
Motivasyonumu nasıl sağladığım konusunda ise tek cümle söyleyebilirim: “Hayatta kalmaya çalışıyorum.” Bunun için de çok dikkatli olmam gerektiğini biliyorum. Çıkışlarda ve tehlikeli geçişlerde asla öbür bir şeyi düşünmem. Ailemi, sevdiklerimi, başarıyı, tepeyi… Büsbütün odaklanıp, başımı boşaltıp şiddetli etapları o biçimde geçerim. Ben olağan hayatta epeyce fazla gülümseyen bir beşerim, yani epeyce konuşmam lakin her ne olursa olsun insanlara gülümsemeyi epey severim, işte dağda da daima gülümserim. Gülümseme yardımıyla kendi kaygılarımı bertaraf edip, yanımdaki herkese de takviye olmuş olurum aslında, motivasyonun en kolay metodu benim için bu.
Tabiat ile inatlaşmazsak riskli bir iş değil
Pobeda Dağı tırmanışı dönüşünde dört dağcının mevt haberini alıyorsunuz. Tabiri caizse bu tutku vefatla burun buruna bir aksiyon. Vakit zaman korktuğunuz oluyor mu?
Vakit zaman değil aslında 7000 metrelik dağlara çıkma planı yaparken bile korkuyorum. Evet, mevtle burun burunayız lakin daima derim dönülmesi gereken yerden dönmeyi bildikten daha sonra, gerekli eğitimleri aldıktan daha sonra, fazlaca hırslı olup yanlış kararlar vermezsek ve tabi ki tabiat şartları ile inatlaşmazsak yaptığımız iş riskli değil. Ya da riski yönetmek bizim elimizde diyelim. Tırmanış sırasında korktuğum yerlerde çabucak espri yapmaya ve telaşımı azaltıp yanlışsız karar vermeye çalışırım.
“Türkiye’nin birinci ve tek bayan kar leoparı” olmanız sebebiyle sizi anlatan bir belgesel çekilecek. Birinci olmanın yanında, bu muvaffakiyetin belgelenecek olması da gurur verici. Nasıl hissediyorsunuz?
Belgesel teklifi ile Serdar Beyefendi ve Levent Beyefendi (Yönetmenler Serdar Kökçeoğlu ve Levent Çetin) bana birinci geldiklerinde kulaklarıma inanamadım. Evet unvanı almıştım, bu denli yıl emek harcayıp birfazlaca başarılı birinci çıkışlar da yapmıştım lakin yazılı rastgele bir evrakım ya da benden daha sonrakilere bunları anlatacak bir çalışmam yoktu. Sizden daha sonra gelecek olanlara rastgele bir yapıt bırakamıyorsanız, yaptıklarınız kendinizi tatminden öteye geçmez, bu da bencillik olur. Bana daima kitap yaz diyorlardı lakin bunu fazla profesyonel bulduğum ve yapamayacağımı düşündüğüm için hiç başlamadım. Belgesel fikri daha sıcak geldi zira hem imajlar olacak birebir vakitte fazlaca daha fazla bireye ulaşılacak, ayrıyeten işinin ehli bireyler tarafınca yapılacak. Yazılı kaynaklar da tabi ki epey kıymetli ancak görseller insanların hafızasında daha epeyce yer bırakır. “Zor” belgeseli için epeyce heyecanlıyım, bu bana tanınmış en hoş fırsatlar biri.
Dağlar bana nefes aldırıyor
Belgesel tahminen de ardınızdan gelmek isteyenlere de ilham olacak. Ardınızdan geleceklere tavsiyede bulunmanızı istesek, neler söylersiniz?
Gelsinler derim, her ne olursa olsun kendi güçlerine inansınlar, bizler öylesine kusursuz yaratıldık ki istersek, emek harcarsak yapamayacağımız hiç bir şey yok. Dağcılık, bana kendi gücümü keşfetmeyi, kendime inanmayı, problemlerle başa çıkma gücümü görmeyi sağladı. Tabiatta tek başınıza hayatta kalabiliyorsanız, hayatta üstesinden gelemeyeceğiniz sıkıntınız olmaz.
Yalnızca bu şahsi gelişim için bile dağcı olunur.
Son olarak, biz kentin ortasında yüksek bir balkona çıktığımızda bile rahatladığımızı düşünürken sizin binlerce metre üstte o görüntüye bakarken aklınızdan neler geçiyor merak ediyorum…
Aslında yalnızca tepelerde değil, tabiatta bir çadırda kaldığımda bile huzur buluyorum. Yükseklerde ise kuvvetli oluyorum, kendimi her şeyden arınmış hissediyorum. Dağlar bana nefes alma alanı sağlıyor. Kent hayatında da memnunum, 3 yaşından beri İstanbul’da yaşayan biri olarak kalabalığa da hayli alışığım aslında. Lakin tabiat beşere öbür bir kapı açıyor. Tabiatla uyumlu, etiketlerinizden uzak yalnızca içgüdüleriniz ve tabi tecrübelerinizle yol alabildiğiniz kuvvetli tepe seyahati insanı silkeleyip kendine getiriyor.
Nasuh Mahruki’den 25 yıl daha sonra 7439 metre yüksekliğindeki Pobeda Dağı’na tırmanan üç Türkten biri olarak dağcılık sporu için pek kıymetli ve tüm dünyada geçerli “Kar Leoparı” unvanına sahip olan Esin Handal, Türkiye’de bu unvana sahip birinci ve tek bayan. Kar Leoparı olmak için tırmanılması gereken 5 dağ olan; 7134 metrelik Lenin, 7105 metrelik Korjenevskaya, 7495 metrelik Somoni, 7010 metrelik Khan Tengri ve 7439 metrelik Pobeda Dağı’na tırmanarak dağcılık alanında efsanelerin içinde yer alıyor.
Türkiye’nin önde gelen holdinglerinden birinde çalışırken tanıştığı dağcılık tutkusu ile hayatını büsbütün değiştiren Esin Handal’ın hayatı, Serdar Kökçeoğlu ve Levent Çetin’in direktörlüğünde belgesel oluyor.
Dağcılık tahminen bir bayana yakıştırılacak en son mesleklerden biri. halbuki siz +7000 metreden bize gülümsüyorsunuz. Bu serüven nasıl başladı?
Ben tabiat sporlarına direk dağcılık ile başlamadım aslında. Yüksek dağlara çıkmaya başlamadan evvel, mağaracılık, rafting, yelken sporu, paraşüt, dalış sporları ile uğraştım, hepsini de epeyce sevdim. Bir gün Artvin Borçka tarafında Beyazsu yaylasında tanıdıklarımı ziyarete gittiğimde, Karçal Dağları’nı gördüm. Oradan bir köylüye bu kayaların doruğuna nereden çıkarım diye sorduğumda; “Gözün nereden kesiyorsa oradan çık, her yol senin” demişti. Ben o gün Karçal Dağları’na, kayalık etaptan, hiç bilmeden, hem korkarak birebir vakitte gücümü keşfederek çıktım. Dediniz ya bir bayana yakıştırılabilecek en son meslek diye, işte ben dağda tüm önyargılardan, ayrımlardan ve kısıtlamalardan kurtuldum; ne kadar kuvvetli olduğumu, aslında bayan olarak bana söylenenin bilakis ne kadar sağlam olduğumu öğrendim. Kendime itimadım arttı. İşte dağcı olmayı birinci o gün düşündüm ve çabucak eğitimini almaya karar verdim. Birinci başta 7000 metrelik hedeflerim yoktu, hatta anneme endişelenmemesi için daima bu sporu bırakacağımı söylüyormuşum. “Merak etme anne, Türkiye’deki 3000 metre dağlara çıkayım bırakacağım”, çıktıktan daha sonra; “Merak etme anne, bu dağların hepsine bir sefer kışın çıkayım bırakacağım” demeye başladım. Onlar da tamamlanınca komşu ülkelerin tüm dağlarına çıktım daha sonrasında ipin ucu kaçmıştı aslına bakarsan. Annem de bırakamayacağımı anlamıştı, ben de 7000’lik dağlara başladım.
TÜM DAĞLARA ÇIKMAK İSTİYORUM
Yani dağcılık sizin için daima bir tutkuydu…
Dağcılık benim için hiç bir vakit boş vaktimi doldurmak gayesiyle yaptığım bir spor olmadı. Sahiden dağlarda benim kadar memnunsanız, amaçlarınızı ve dağ çıkışlarınızı daima ilerletiyorsunuz. Dağlar benim için ilgi olarak kalamaz. Dünyada o kadar fazlaca dağ var ki hepsine çıkmak ya da denemek istiyorum. Amaçlarımı yükselttikçe daha yüksek dağlar için daha epey çalışıyor ve spor yapıyorum. Yani dağlar artık tutkunun bile ötesinde, benim ömrümün modülü ve ömrümün istikametini belirleyen öge oldu.
Dağcılıkla uğraşmak için fizikî olarak kuvvetli bir kondisyon gerektiği kesinlikle. Pekala mental olarak bir bireyde olması gereken neler?
Fiziki kondisyon tabiki her spor üzere bizim için de kıymetli ancak 7000’lik yada daha yüksek dağlarda mental güç, dayanıklılık ön plana çıkıyor. Fiziki olarak hazır değilseniz esasen sıhhatiniz ya da bedeniniz sizi durduruyor. Fakat mental olarak her şey size bağlı, zira yüksek dağlarda büsbütün duygusal savaş veriyorsunuz. Yoklukla baş etmek, yalnızlık ve hiçlikle baş etmek zorundasınız. Vefatı burnunuzun tabanında hissedip, yanından geçmeyi bilmeli ve kedinize, gücünüze şartsız inanmak zorundasınız. Genel geçer bilgiler aksini söylese de ben bayanların mental olarak her vakit daha kuvvetli olduklarını söylüyorum. Bizler, sıkıntı ve ağır şartlara daha fazlaca dayanabiliyoruz, çocukluğumuzdan beri bize aşılanan “sık dişini yavrum” dağda en epey kullandığımız cümle. beraberinde bayanlar fazlaca taraflı düşünebildiği için dağda tehlikeleri daha uygun sezinleyebiliyor ve daha disiplinli oluyorlar.
Hayatta kalmaya çalışıyorum
Bir söyleşinizde, “ Yüzde 60’ı geçtikten daha sonra kendime gaye koyarım” diyorsunuz. Tırmanış esnasında bu durum nasıl, motivasyonunuzu nasıl sağlıyorsunuz?
Tırmanış sırasında en evvel amacım tabiki tepe oluyor, ancak tepe yolunda ya da günlük tırmanışlarda asla bedenimi bitirmemeye çalışırım. Yani tüm gücümü asla harcamam. Geri dönebilmek ya da kendimi kurtarabilmek için daima yedek depoyu dolu fiyatım. Doruğa ulaştığımda ise kısa bir gülümseme haricinde yanlışsız düzgün sevinmem bile. Bizde kazaların birçoğu dönüş yolunda olur. Çıkarken tepe üzere büyük amacı olan insan her vakit daha dikkatlidir fakat dönüşte gaye olmadığı için, bedeniniz yorgun olduğu için yanılgıya daha açık oluruz. İşte bu niçinlerden dolayı ben sevincimi dorukta değil, dönüş yolunu tamamlamaya yakın yaşarım. Kendimi inançlı hissettiğim noktaya ininceye kadar çıkış disiplinim nasılsa birebir biçimde olur, hatta daha önemli olurum.
Motivasyonumu nasıl sağladığım konusunda ise tek cümle söyleyebilirim: “Hayatta kalmaya çalışıyorum.” Bunun için de çok dikkatli olmam gerektiğini biliyorum. Çıkışlarda ve tehlikeli geçişlerde asla öbür bir şeyi düşünmem. Ailemi, sevdiklerimi, başarıyı, tepeyi… Büsbütün odaklanıp, başımı boşaltıp şiddetli etapları o biçimde geçerim. Ben olağan hayatta epeyce fazla gülümseyen bir beşerim, yani epeyce konuşmam lakin her ne olursa olsun insanlara gülümsemeyi epey severim, işte dağda da daima gülümserim. Gülümseme yardımıyla kendi kaygılarımı bertaraf edip, yanımdaki herkese de takviye olmuş olurum aslında, motivasyonun en kolay metodu benim için bu.
Tabiat ile inatlaşmazsak riskli bir iş değil
Pobeda Dağı tırmanışı dönüşünde dört dağcının mevt haberini alıyorsunuz. Tabiri caizse bu tutku vefatla burun buruna bir aksiyon. Vakit zaman korktuğunuz oluyor mu?
Vakit zaman değil aslında 7000 metrelik dağlara çıkma planı yaparken bile korkuyorum. Evet, mevtle burun burunayız lakin daima derim dönülmesi gereken yerden dönmeyi bildikten daha sonra, gerekli eğitimleri aldıktan daha sonra, fazlaca hırslı olup yanlış kararlar vermezsek ve tabi ki tabiat şartları ile inatlaşmazsak yaptığımız iş riskli değil. Ya da riski yönetmek bizim elimizde diyelim. Tırmanış sırasında korktuğum yerlerde çabucak espri yapmaya ve telaşımı azaltıp yanlışsız karar vermeye çalışırım.
“Türkiye’nin birinci ve tek bayan kar leoparı” olmanız sebebiyle sizi anlatan bir belgesel çekilecek. Birinci olmanın yanında, bu muvaffakiyetin belgelenecek olması da gurur verici. Nasıl hissediyorsunuz?
Belgesel teklifi ile Serdar Beyefendi ve Levent Beyefendi (Yönetmenler Serdar Kökçeoğlu ve Levent Çetin) bana birinci geldiklerinde kulaklarıma inanamadım. Evet unvanı almıştım, bu denli yıl emek harcayıp birfazlaca başarılı birinci çıkışlar da yapmıştım lakin yazılı rastgele bir evrakım ya da benden daha sonrakilere bunları anlatacak bir çalışmam yoktu. Sizden daha sonra gelecek olanlara rastgele bir yapıt bırakamıyorsanız, yaptıklarınız kendinizi tatminden öteye geçmez, bu da bencillik olur. Bana daima kitap yaz diyorlardı lakin bunu fazla profesyonel bulduğum ve yapamayacağımı düşündüğüm için hiç başlamadım. Belgesel fikri daha sıcak geldi zira hem imajlar olacak birebir vakitte fazlaca daha fazla bireye ulaşılacak, ayrıyeten işinin ehli bireyler tarafınca yapılacak. Yazılı kaynaklar da tabi ki epey kıymetli ancak görseller insanların hafızasında daha epeyce yer bırakır. “Zor” belgeseli için epeyce heyecanlıyım, bu bana tanınmış en hoş fırsatlar biri.
Dağlar bana nefes aldırıyor
Belgesel tahminen de ardınızdan gelmek isteyenlere de ilham olacak. Ardınızdan geleceklere tavsiyede bulunmanızı istesek, neler söylersiniz?
Gelsinler derim, her ne olursa olsun kendi güçlerine inansınlar, bizler öylesine kusursuz yaratıldık ki istersek, emek harcarsak yapamayacağımız hiç bir şey yok. Dağcılık, bana kendi gücümü keşfetmeyi, kendime inanmayı, problemlerle başa çıkma gücümü görmeyi sağladı. Tabiatta tek başınıza hayatta kalabiliyorsanız, hayatta üstesinden gelemeyeceğiniz sıkıntınız olmaz.
Yalnızca bu şahsi gelişim için bile dağcı olunur.
Son olarak, biz kentin ortasında yüksek bir balkona çıktığımızda bile rahatladığımızı düşünürken sizin binlerce metre üstte o görüntüye bakarken aklınızdan neler geçiyor merak ediyorum…
Aslında yalnızca tepelerde değil, tabiatta bir çadırda kaldığımda bile huzur buluyorum. Yükseklerde ise kuvvetli oluyorum, kendimi her şeyden arınmış hissediyorum. Dağlar bana nefes alma alanı sağlıyor. Kent hayatında da memnunum, 3 yaşından beri İstanbul’da yaşayan biri olarak kalabalığa da hayli alışığım aslında. Lakin tabiat beşere öbür bir kapı açıyor. Tabiatla uyumlu, etiketlerinizden uzak yalnızca içgüdüleriniz ve tabi tecrübelerinizle yol alabildiğiniz kuvvetli tepe seyahati insanı silkeleyip kendine getiriyor.