Benimki şifacımla birinci müsabakaydı

JoKeR

Active member
Birinci yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?

Yayınlanmadan öncedenki evrak kısmı daha heyecanlıydı zati. İki buçuk hikayem kalmıştı. Buçuk, zira o sıra kimsenin ölmeyeceği bir İstanbul sarsıntısı yazmaya çalışıyordum. Bir gün Sirkeci’de çorba içerken Ali Ural Hocam aradı ve belgeyi tamamlayıp on beş gün ortasında teslim etmemi istedi. daha sonrasında beni görmeliydiniz. İçimdeki meczup öykücüyle işte bu biçimde tanıştım. Dar vakit içinderın fevkalade rahmetiyle de. Bir İstanbul zelzelesi, bir mübadil serencamı ve yaşanmış bir aşk hikayesinin mektuplarıyla tamamlamış oldum belgemi. Üç yıl kadar sürdü, fakat öncesinde önemli bir atölye evresi var. Atölyeye kitap yazmak için başlamadım, yalnızca meraktan. Kitap, bu yolcuğun güzel bir müsabakası.

Kitabınızı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?

Kullar Cidarı, Derya Atsan, Şule Yayınları, 2021, 151 sayfa


Yayınevinden haber gelince içim bir kaynadı. Seveceğime emin olduğum biriyle tanış olmaya masraf üzere sakince hazırlandım. Eminönü’nden Cağaloğlu’na yürüdüm. Çiçek kopartmaktan imtina ederim lakin kolundan müsaade alıp kokulu bir ekim gülü kopardım. Şule’ye çıkınca birinci dokunduğum kitabı aldım. O his epey tuhaf. Kalbimin üstüne koyup yaklaşık on yıldır devam ettiğim müelliflik atölyemin uzun beyaz masasına oturdum, öptüm, kokladım, sayfalarına baktım, hasbihâl ettim. Uzunca bir vakit geçirdik o denli. Romantik gelebilir fakat ben Kullar Cidarı’nı şifa için yazdım. Benimki şifacımla birinci müsabakaydı.

Kitabınızı birinci kime imzaladınız?

İnanın hatırlamıyorum. Birinci günler mütemadiyen heyecanlıydım. 9 Kasım 2019’da birinci imzam vardı yazı atölyelerinden birinde. O gün bir muharrir arkadaşıma denk gelmiştir, farkında değilim. Lakin Samsun Çarşamba’dan gelen anne ve babama Tüyap’ta kitap imzaladım onu unutamam. Hatta babam ziyarete gelen muharrir arkadaşlarıma da kitaplarını imzalatmıştı. İnce fikirli adamdır vesselam.

Yazmaya nasıl başladınız?

Yaratıcıyı sorguladığım günlerdi. Bir metafizik atölyesine gidiyordum. Ali Ural’ın ‘Yaratacı Müelliflik Atölyesi’ ilanını gördüm. Merakımla bu deryanın balığı, bu iklimin kuşu oldum. İnsan kendine ve kendinden yola çıkıp başkasına evvel dinleyerek, daha sonra okuyarak ve yazarak varabiliyor. Canınızın kulağıyla dinlemeden güzel bir öykücü olamazsınız.

SABAHLARI MÜELLİFİM

Gece mi yazarsınız gündüz mü?


Güneşle devinirim. Uykum değerlidir. Düşlere da yer açmalı değil mi. Sabahları müellifim ben. Hele bir de güneş tüllerden süzülüp sarı kanepeme dantel dantel dökülüyorsa değmeyin keyfime. Kuş sesi ve rüzgâr girsin diye pencereyi de ortalarım. Açlığı hissetmem tahayyülüm toksa. Bir gül yağı ritüelim var. Frekansı en yüksek çiçektir, huzur ortasında uyanmış bir insanınkine denk. Zihnimi ve kalbimi açar. Kesinlikle elime yüzüme sürerim yazıya oturmadan.

Defter mi, bilgisayar mı?

Ben bir öykü anlatıcısıyım. Toplayıcıyım yani. Çizgisiz bir defterde biriktiririm bahtıma düşenleri. Hikayeye nasıl başlayacağıma karar verdikten daha sonra gerisi kolay. Sonunu bilmeden yazmaya başlarım bilgisayarda. Niyet ortaya konunca deftere topladıklarım içinde, benim dahlim haricinde enteresan bir çekim oluşur, bir manyetizma. Ben de şaşkınlıkla izlerim.
 
Üst