AirdropAvcisi
New member
Nilgün Marmara, 13 Şubat 1958’de İstanbul Moda’da, Balkan göçmeni Perihan Hanım ve Fikri Bey’in iki kızından biri olarak dünyaya geldi. Yaşadığı buhran ve meşakkatler onun bu dünyadan göçmesine niye oldu.
Yazdıklarıyla, söylemiş oldukleriyle edebiyatımızda silinmez izler bırakan Marmara’nın mektuplarından bir demeti sizlere sunuyoruz.
Sevgili Yaramazlar, Asi Kızlar, Çalçene Canavarlar Didoş ve Diloş” seslenişiyle başlayan mektuptan:
“Şayet isyan bayraklarını indirirseniz, teyzelik hakkımı helal etmem. Yemek yemeyin, uyku uyumayın, konutu talan edin, Dilara sen ders çalışma hatta hiç okula gitme, terörü elden bırakmayın. Daima devrim! Çocuklara laf yok, anaya babaya var!” (s. 15)
İlhan Berk’e mektubundan
“…Her gün bizim burada ne işimiz var, ne yapıyoruz artık üzere sorular soruyoruz birbirimize, daha sonra birkaç ay daha katlanmaya karar veriyoruz. hayatı kendilerine eklemeye, her şeyi her şeyi ele geçirmeye, kendilerine katmaya çalışıyor buradaki beşerler, bizlerse kör topal yaşama eklemlenmeye çalışıyoruz.”
Ece Ayhan’a mektubundan:
“… Coşkulu, taşkın çocuklar olmak gerek, her an kırılabilir, kopabilir, sökülebilir bağlar ve ağlar ortasında azmaktan, azımsamaktan, yetinmemekten, gülmekten ayrıca ne zırh kuşanabiliriz? Toza, küle, talaşa, köpüğe, çapağa, kuma, kırpıntılara dönüştürülmek isteniyorsa ağaç, dağ, kaya olmayı, atomlarımızı değişik bilişimlerde tamamlamayı düşlemekten ayrıca ne var?”
“Sevgili Marmaralar, Canlar” başlıklı mektubundan:
“Ülke ve bu şantiye (Doğu’nun kederi) pis bir ‘erkek cemaati’ Ve ben katlanmam, katlanamam.”
Emel’e mektubundan:
“…Bir kâkül kestim alnıma geri döndürmek için el yazısını garip imlere. Yüzüme düşen besleme perçemi çocuk taşkınlığım artık, hüznüyle bir arada. Çok güzel oldu, rahatladım. Ve bunun yanı sıra, fazlaca âlâ oldu sana şunları, bunları, şunları yazdım. Sen benim için en hoş haklı ve yerinde bir kazasın. bu biçimde kazalar da olmasa ben kendi kazamı kime nereye mübarek ederdim?”
“Feryalciğim” başlıklı mektubundan:
“her insanın melodisi kendinedir ve bunun bu biçimde olduğunu sırf gramofon çiçekleri bilir tahminen de zira yürekler ve çiçekler tekildir. Senin yükleyebileceğin son mana biraz da muhalif olarak eksiltebileceğin son manadır (bütünlükten).”
Ergül Tosun
Kitap sayfası için bağlantı:
[email protected]
Yazdıklarıyla, söylemiş oldukleriyle edebiyatımızda silinmez izler bırakan Marmara’nın mektuplarından bir demeti sizlere sunuyoruz.
Sevgili Yaramazlar, Asi Kızlar, Çalçene Canavarlar Didoş ve Diloş” seslenişiyle başlayan mektuptan:
“Şayet isyan bayraklarını indirirseniz, teyzelik hakkımı helal etmem. Yemek yemeyin, uyku uyumayın, konutu talan edin, Dilara sen ders çalışma hatta hiç okula gitme, terörü elden bırakmayın. Daima devrim! Çocuklara laf yok, anaya babaya var!” (s. 15)
İlhan Berk’e mektubundan
“…Her gün bizim burada ne işimiz var, ne yapıyoruz artık üzere sorular soruyoruz birbirimize, daha sonra birkaç ay daha katlanmaya karar veriyoruz. hayatı kendilerine eklemeye, her şeyi her şeyi ele geçirmeye, kendilerine katmaya çalışıyor buradaki beşerler, bizlerse kör topal yaşama eklemlenmeye çalışıyoruz.”
Ece Ayhan’a mektubundan:
“… Coşkulu, taşkın çocuklar olmak gerek, her an kırılabilir, kopabilir, sökülebilir bağlar ve ağlar ortasında azmaktan, azımsamaktan, yetinmemekten, gülmekten ayrıca ne zırh kuşanabiliriz? Toza, küle, talaşa, köpüğe, çapağa, kuma, kırpıntılara dönüştürülmek isteniyorsa ağaç, dağ, kaya olmayı, atomlarımızı değişik bilişimlerde tamamlamayı düşlemekten ayrıca ne var?”
“Sevgili Marmaralar, Canlar” başlıklı mektubundan:
“Ülke ve bu şantiye (Doğu’nun kederi) pis bir ‘erkek cemaati’ Ve ben katlanmam, katlanamam.”
Emel’e mektubundan:
“…Bir kâkül kestim alnıma geri döndürmek için el yazısını garip imlere. Yüzüme düşen besleme perçemi çocuk taşkınlığım artık, hüznüyle bir arada. Çok güzel oldu, rahatladım. Ve bunun yanı sıra, fazlaca âlâ oldu sana şunları, bunları, şunları yazdım. Sen benim için en hoş haklı ve yerinde bir kazasın. bu biçimde kazalar da olmasa ben kendi kazamı kime nereye mübarek ederdim?”
“Feryalciğim” başlıklı mektubundan:
“her insanın melodisi kendinedir ve bunun bu biçimde olduğunu sırf gramofon çiçekleri bilir tahminen de zira yürekler ve çiçekler tekildir. Senin yükleyebileceğin son mana biraz da muhalif olarak eksiltebileceğin son manadır (bütünlükten).”
Ergül Tosun
Kitap sayfası için bağlantı:
[email protected]