JoKeR
Active member
İzdiham’ın kurucusu, şair Bülent Parlak geçtiğimiz hafta hayatını kaybetti. Bu haber onu tanıyanları, dostlarını, kültür sanat topluluğunu derinden etkiledi. Çok gençti lakin kendisinin de söylemiş olduği üzere “hepimiz ölecek yaştaydık”… Artık ise Parlak’ın hayatlarımıza bir arkadaş, bir müellif, bir şair olarak nasıl izler bıraktığını daha net ve yalın görüyoruz. Her şeyin yanında onu genç müelliflere verdiği takviyeyle, dostluğa verdiği değerle her vakit hatırlayacağımıza kuşku yok.
Tam da bu niçinle Bülent Parlak’ı en yakınlarındaki isimlerle yani Ali Ayçil, Adem Eyüp Yılmaz, Mustafa Toprak, Tarık Taş, Hakan Göksel, Dilek Kartal, Emine Şimşek, Huriye Civan’a sorduk. Sorularımız Parlak’ın şairliği, edebiyata olan tesiri, İzdiham’ın nasıl bu kadar büyük bir harekete dönüştüğü, ağabeyliği, dostluğu üzerineydi. Karşılıkları bir ortaya getirince şair Ali Ayçil’in dediği üzere burasının “adı İzdiham olan bir ada” olduğunu da anladık. İşte o hoş adayı buyurun siz de ziyaret edin:
İZDİHAM ADASI
– ALİ AYÇİL
Defnedilişinden bir gün daha sonra İzdiham’ın Üsküdar’daki mütevazı yazıhanesinde yas ve iftar için toplandık. Kimilerini tanıdığım lakin çoğunluğunu tanımadığım bir küme insan, genç yaşta kaybettikleri arkadaşları, ağabeyleri, dostları ve hocaları Bülent Parlak’a yanıyorlardı. Bu erken mevt hepsini sarsmıştı. Parlak’ın kurduğu büyük İzdiham ailesinin, artık bir odaya çaresizce toplaşmış numunesini daima acı ve memnunlukla hatırlayacağım. İçlerinden kimileri öteki kentlerden gelmiş, cenazelerinin nöbetini tutmuşlardı. İki gün evvel cansız bedenine ve yüzüne son kere baktığım sevgili ölümüzün bütün bu insanları nasıl birbirine sarıp sarmaladığını artık epey daha yeterli anlıyordum. hiç bir tarikata davet edilmemişler, cennetle müjdelenmemişlerdi; yükselme istekleri kışkırtılarak bir ideolojik kampa da çağrılmamışlardı. Onlar aslına bakarsanız düşmekte olanlardı ve biri onlara gençliklerinin baharında gelin birlikte düşelim demişti. Bütün sır bu teklifteydi. İşsizler, ergenler, aşktan yara alanlar, dünyayı ziyanlı bulanlar, bilmedikleri bir şeylerin hasretini çekenler ve her halükarda yok sayılanların adasıydı burası. İsmi İzdiham olan bir ada. Parlak, hepsine birden ve yüksek sesle “ÇOK GÜZELSİNİZ” demişti.
Varol çocuk…
Parlak’la tanıştığımda çabucak hemen yirmi yaşındaydı. Öldüğü güne kadar da abi-kardeş ilgimiz sıkı bir halde devam etti. Simitler, çay ocakları, her gün hayata geçirmeye tutuştuğumuz ancak akşamları konutlarımıza dönerken unuttuğumuz birçok projeler. Derken bir gün Dergâh’a uğrayıp kapağı görür görmez duyduğum şaşkınlık. Bülent bir şiir yazmış, benden saklamış, dergiye göndermiş ve Mustafa Kutlu da bu şiiri kapaktan yayımlamıştı. Bülent’in yazgısını bu şiirin belirlediğini düşünürüm daima. Bülent Parlak vakit içinde İzdiham’a da ruhunu verecek şiirler yazdı ve bir fazlaca dizesi beşerler tarafınca ezberlenip birbirine aktarıldı. Rahatlığından kaynaklanan savrukluklar olsa da sağlam bir şair kumaşı vardı ve şiire arzuladığı atmosferi verebiliyordu. Nasıl doksanlar şiiri 2. Yeni’nin eksik kimi gözeneklerini doldurmuşsa, Bülent Parlak da adeta Garip Şiiri’nin, bilhassa de Orhan Veli’nin eksik bıraktığı kimi yerleri yeni bir halk bilgisi ile doldurmaya çalışıyordu. Bunda başarılı olduğunu düşünüyorum. Onun erken gidişi Ergin Günçe’nin erken gidişini andırıyor. İkisinden de tamamlanmamış ancak tamamlanmadığı için daima taze duracak şiir tadı kaldı.
ŞİİR SADELİĞİNDE YAŞADI
– MUSTAFA TOPRAK: Dostluktan taşan bir şiir sadeliğinde yaşadı Bülent abi. hiç bir vakit sizi yarı yolda bırakmayacağını bildiğiniz bir dostun itimadıyla her güne başlamanıza vesile oluyordu. Garipleri, mazlumları anlamadan bir ömrün anlamsızlığını her vakit vurgulardı. En büyük zorluklar omuzlarındayken o diğerlerinin sıkıntılarını yüklenmeyi önemsiyordu. Gökyüzünde tahminen hiç şiir kalmayacaktı lakin bahçede çay içerken rüzgarda savrulan ağaçları izleyip iç geçirmek Bülent abinin sonsuz şiiriydi. İzdiham, onun ruhunu kardeşlik iklimi ile herkese sunduğu hoşluklar ülkesiydi. Uzun uzadıya düşünmek yerine birdenbire karar vermesi onun edebiyat hareketini daima canlı tuttu. Ne vakit ne yapacağını kestiremediğiniz bir arkadaşınızun olması bayağılığın büyük kabul gördüğü dünyamızda inançlı bir limandı.
HERKES, BÜLENT’İN LATİFE YAPTIĞINI SANDI
– ADEM EYÜP YILMAZ: Bülent en epeyce toprağa inanırdı. Hiç yanılma hissesi olmayan, hiç ıskalamayan bir inançla, bekledi durdu yerin üstünde. Beklemek bir his değildi onda, bir uzuvdu. Her yanı yaralı bir uzuv. O yüzden neredeyse bütün mısralarında durmadan kanayan yaralarının izleğini görürüz. Dost olanları merhem saydı, yoldaş olanlarla yalnızlık biriktirdi. Yalnızlık onda bir hal değildi. Hayat hali de değildi. Sâde yalnızdı. Hem yetim, hem öksüz kalarak.
İtaatsizlik, onda bir irade biçimi olarak yaşardı. Her şeye ve herkese karşı! “Ya ben öleyim mi söylemeyince?” mısraının hakikatiyle, kendine bir söz alanı oluşturdu. İzdiham mecmuasının yayın öne sürülen sebebi, söyleme gereksiniminin dışavurumudur. Bu söyleme, hiç kimsenin ağzı olmadan, kimseye yaranmadan ve kendi başınalığından güç alarak binlerce kulağa hakikate dair ses oldu. Bülent ile alakası olanlar, onun hakikatle olan bağından hisse topladılar, içtenliğinden dostluk edindiler. İstisnasız herkes, Bülent’in latife yaptığını sandı. Dayatılmış gerçeklikten hazzetmezdi. Dünyaya sokulmadan, latifeyle varoluşu yoklar, ironiyle anlamsızlıkları açık ederdi. ömrünün finali de latife üzere kaldı avuçlarımızda. Aşkolsun Bülent! Pekala artık biz ne yapacağız?
BÜLENT PARLAK İZDİHAM’DI
– EMİNE ŞİMŞEK: Bülent Parlak, şiirle insanlara sarılmayı, kalbini açmayı, ağlayana yaslanacak bir omuz olmayı, memnunluğu çoğaltmayı, hoş olanı lisana getirmeyi, aslolanın dostluk olduğunu gösterdi bana ve yakınındaki herkese. aslına bakarsan yaralı, garip kim var ise onu toplamıştı etrafında. İzdiham mecmuasında bir arada çay içemeyeceğimiz, acımızı paylaşamayacağımız kimseye yer vermediğini söylerdi. Hakikaten İzdiham yaşayan bir mecmua. Kırılan, âşık olan, terk edilen, bekleyen, keyifli olan… Bu canlı kanlı hâl de beşere nüfuz etti. Keza Bülent Parlak, ruhu vücuduna sığmayan bir şairdi. Oburu için akla hayale gelmeyecek olan şeyler onun için mümkündü. Dostoyevski’nin ruhuna helva dağıtmak, elmayı protesto etmek, sigara içme aksiyonu üzere kendine has etkinlikler düzenlemişti. Şiiri de tam onun karakterini, hayata bakışını yansıtıyordu. Mecmua de, mecmuanın toplumsal medya hesapları da… Yani Bülent Parlak İzdiham’dı, İzdiham, Bülent Parlak…
YENİ BİR UYGUNLUKTAN DÖNMÜŞ ÜZERE
– DİLEK KARTAL: Kenarından köşesinden de olsa edebiyata bulaşan herkes onu fazlaca özel bir şair, yorulmak bilmez bir edebiyat işçisi olarak hatırlayacaktır, bundan hiç kuşkum yok. Maddi menfaatlere tamah etmeyen bir dik duruştu Bülent. Hesapsızdı. Hakikat bildiğini lafı dolandırmadan söyler, haklı bulduğunun ne kıymetine olursa olsun yanında olurdu. Bu çağ insanını sarhoş eden birçok kazanımı alay edecek raddede hafifçee alırdı. Onun için hatırı olan bir şey var ise o da birlikte içilen bir bardak çay, paylaşılan bir kısım sigaraydı. Hiç varlıklı olamadı, tahminen de olmak istemedi kim bilir ancak sofrasındaki bir dilimi kırk bireyle paylaşacak kadar cömert oldu daima. Vefatından daha sonra Türkiye’nin dört bir yanından beşerler geldiler, aradılar sordular. Her biri öz kardeşini kaybetmiş üzereydi. O kısacık ömründe, bu kadar epey beşere, birebir vakitte her birine kendini biricik hissettirerek nasıl yetişebildi, hakikaten aklım almıyor.
“İZDİHAM” DA YETİM KALDI
– HAKAN GÖKSEL: Büyük bir kitle onu şiirleri, kitapları, mecmuası, yazmaktaki ustalığı, meydan okumasındaki hamaseti ve azmi ile tanıdı ve yürekten sevdi. Dokunduğu her beşerde bir iz bıraktı, yüreklere sevgi tohumları saçtı. Sofrası gelene, gönlü girene açıktı. Bilinmelidir ki uzak olsun yakın olsun tanıyan herkes için Bülent Parlak farklı ve özel bir mana söz eder. Zira o hepimizden bir modül ve İzdiham’a gönül verenler için buluşma noktasıdır. Özünde naif bir insan, sevgi dolu bir baba, candan dost, sorumlu koca, kaygısı olanın ağabeyi, yarası olanın merhemi, yazmak isteyenin hocasıydı. Arkasında iz bırakan nadir hoş insanlardandı. Gidişiyle dostlarına emaneti kızı kadar sevdiği kitapları ve mecmuası İzdiham da yetim kaldı.
632 YILINDAN BERİ YALNIZ
– HURİYE CİVAN: Onu tanıdığınızda afallayabilirsiniz. Vakur duruşu, sakinliği ve konuştuğunuz bahse karşı verdiği yansıları ile karşılaştığınızda ya onunla birinci andan itibaren dost olursunuz ya da tekrar görüşmezsiniz. Bu dünyaya ilişkin olmadığını birinci andan itibaren anlayan dostudur onun. Onun söylemiş olduği üzere: Hem 632 yılından beri yalnız ancak tıpkı vakitte bir o kadar kalabalık, onun yardımıyla! O kalabalığı bir ortaya getiren; samimiyeti içtenliğiydi. Bir insanın sıkıntısını gördüğünde oturur yanına deva bulabileceği şey var mı bakardı, daha hakikat sözle o denli hislidir ki kederi olanı çabucak tanır, eliyle koymuş üzere bulurdu. Devasını bulamadığında, omuzuna dokunur, bir duvara çöker birlikte, onunla birlikte susardı. O hisli yanıyla dokunurdu, kimi vakit kelamlarıyla olurdu bu, kimi vakit durumu kotarırcasına güleç bir nükteyle. Lakin bilirdiniz, o kaygının kalıcı olmadığını ve sizi anlayan bir dostun varlığının o kaygıları nasıl ufakça kıldığını. Bülent’ten hayli şey öğrendim. Bir dost olmayı, olaylar karşısında nasıl vakur durulması gerektiğini, kemikleşmemeyi ancak omurgalı olmayı, fikri özgürlüğün en büyük sermaye olduğunu ve hayatın bunun üzerine inşa edildiğinde manalı olduğunu ve bundan hiç bir vakit taviz vermemeyi, insanlara ve kuşlara merhameti en hayli merhameti.
DOST YETİMİ KALDIK
– TARIK TAŞ: “Babalarını erken yaşta kaybetmiş çocukların gövdeleri lakin bir boşluğa katkı yapar. Annelerini erken yaşta kaybetmiş çocukların gövdeleri ise, o boşluğun kendisi olmuştur. ” Yalnızlığın İcadı (1984) Bülent abi ile dost olan her insanın buna emsal bir boşluğu vardır, bu yetim ve öksüz kardeşliği değil, hayatın çeşitli sebeplerle ruhumuzda açtığı boşluğun birbirimizdeki boşlukla kapatma kardeşliğiydi. etrafındaki dostlarında katiyen buna emsal boşluğu olan ‘’yoldan çıkmış’’ “insanlar vardır. Yol ki her insanın ezbere yürüdüğü, kalbindekini gizlediği, samimiyetin bir taşra hastalığı olarak görüldüğü yer. Biz yoldan çıkmışlar olarak bir yol yürüyorduk. Bu hal yaptığı bütün işlere yansıyordu, başarısızlık dokümanı vermemiz, dergimizdeki samimiyetin ve gerçekliğin tahminen son örneği sayılabilecek kapaklar. Buna misal epey örnekler verilebilir. O kadar ani oldu ki ayrılışı, daha anlayabilmiş değiliz, ortamızda ben de dahil olmak üzere arayacağına, “çay” diye bildiri atacağına inananlar var. Hal bu biçimdeyken akabinde bir şeyler söylemek hayli sıkıntı. Artık bizleri dost yetimi bıraktı, tahminen onun taşıdığı boşluğu artık kendisi bırakarak veda etti. Tek avuntumuz hayli özlediği annesine ve babasına kavuşmuş olmasıdır.
Tam da bu niçinle Bülent Parlak’ı en yakınlarındaki isimlerle yani Ali Ayçil, Adem Eyüp Yılmaz, Mustafa Toprak, Tarık Taş, Hakan Göksel, Dilek Kartal, Emine Şimşek, Huriye Civan’a sorduk. Sorularımız Parlak’ın şairliği, edebiyata olan tesiri, İzdiham’ın nasıl bu kadar büyük bir harekete dönüştüğü, ağabeyliği, dostluğu üzerineydi. Karşılıkları bir ortaya getirince şair Ali Ayçil’in dediği üzere burasının “adı İzdiham olan bir ada” olduğunu da anladık. İşte o hoş adayı buyurun siz de ziyaret edin:
İZDİHAM ADASI
– ALİ AYÇİL
Defnedilişinden bir gün daha sonra İzdiham’ın Üsküdar’daki mütevazı yazıhanesinde yas ve iftar için toplandık. Kimilerini tanıdığım lakin çoğunluğunu tanımadığım bir küme insan, genç yaşta kaybettikleri arkadaşları, ağabeyleri, dostları ve hocaları Bülent Parlak’a yanıyorlardı. Bu erken mevt hepsini sarsmıştı. Parlak’ın kurduğu büyük İzdiham ailesinin, artık bir odaya çaresizce toplaşmış numunesini daima acı ve memnunlukla hatırlayacağım. İçlerinden kimileri öteki kentlerden gelmiş, cenazelerinin nöbetini tutmuşlardı. İki gün evvel cansız bedenine ve yüzüne son kere baktığım sevgili ölümüzün bütün bu insanları nasıl birbirine sarıp sarmaladığını artık epey daha yeterli anlıyordum. hiç bir tarikata davet edilmemişler, cennetle müjdelenmemişlerdi; yükselme istekleri kışkırtılarak bir ideolojik kampa da çağrılmamışlardı. Onlar aslına bakarsanız düşmekte olanlardı ve biri onlara gençliklerinin baharında gelin birlikte düşelim demişti. Bütün sır bu teklifteydi. İşsizler, ergenler, aşktan yara alanlar, dünyayı ziyanlı bulanlar, bilmedikleri bir şeylerin hasretini çekenler ve her halükarda yok sayılanların adasıydı burası. İsmi İzdiham olan bir ada. Parlak, hepsine birden ve yüksek sesle “ÇOK GÜZELSİNİZ” demişti.
Varol çocuk…
Parlak’la tanıştığımda çabucak hemen yirmi yaşındaydı. Öldüğü güne kadar da abi-kardeş ilgimiz sıkı bir halde devam etti. Simitler, çay ocakları, her gün hayata geçirmeye tutuştuğumuz ancak akşamları konutlarımıza dönerken unuttuğumuz birçok projeler. Derken bir gün Dergâh’a uğrayıp kapağı görür görmez duyduğum şaşkınlık. Bülent bir şiir yazmış, benden saklamış, dergiye göndermiş ve Mustafa Kutlu da bu şiiri kapaktan yayımlamıştı. Bülent’in yazgısını bu şiirin belirlediğini düşünürüm daima. Bülent Parlak vakit içinde İzdiham’a da ruhunu verecek şiirler yazdı ve bir fazlaca dizesi beşerler tarafınca ezberlenip birbirine aktarıldı. Rahatlığından kaynaklanan savrukluklar olsa da sağlam bir şair kumaşı vardı ve şiire arzuladığı atmosferi verebiliyordu. Nasıl doksanlar şiiri 2. Yeni’nin eksik kimi gözeneklerini doldurmuşsa, Bülent Parlak da adeta Garip Şiiri’nin, bilhassa de Orhan Veli’nin eksik bıraktığı kimi yerleri yeni bir halk bilgisi ile doldurmaya çalışıyordu. Bunda başarılı olduğunu düşünüyorum. Onun erken gidişi Ergin Günçe’nin erken gidişini andırıyor. İkisinden de tamamlanmamış ancak tamamlanmadığı için daima taze duracak şiir tadı kaldı.
ŞİİR SADELİĞİNDE YAŞADI
– MUSTAFA TOPRAK: Dostluktan taşan bir şiir sadeliğinde yaşadı Bülent abi. hiç bir vakit sizi yarı yolda bırakmayacağını bildiğiniz bir dostun itimadıyla her güne başlamanıza vesile oluyordu. Garipleri, mazlumları anlamadan bir ömrün anlamsızlığını her vakit vurgulardı. En büyük zorluklar omuzlarındayken o diğerlerinin sıkıntılarını yüklenmeyi önemsiyordu. Gökyüzünde tahminen hiç şiir kalmayacaktı lakin bahçede çay içerken rüzgarda savrulan ağaçları izleyip iç geçirmek Bülent abinin sonsuz şiiriydi. İzdiham, onun ruhunu kardeşlik iklimi ile herkese sunduğu hoşluklar ülkesiydi. Uzun uzadıya düşünmek yerine birdenbire karar vermesi onun edebiyat hareketini daima canlı tuttu. Ne vakit ne yapacağını kestiremediğiniz bir arkadaşınızun olması bayağılığın büyük kabul gördüğü dünyamızda inançlı bir limandı.
HERKES, BÜLENT’İN LATİFE YAPTIĞINI SANDI
– ADEM EYÜP YILMAZ: Bülent en epeyce toprağa inanırdı. Hiç yanılma hissesi olmayan, hiç ıskalamayan bir inançla, bekledi durdu yerin üstünde. Beklemek bir his değildi onda, bir uzuvdu. Her yanı yaralı bir uzuv. O yüzden neredeyse bütün mısralarında durmadan kanayan yaralarının izleğini görürüz. Dost olanları merhem saydı, yoldaş olanlarla yalnızlık biriktirdi. Yalnızlık onda bir hal değildi. Hayat hali de değildi. Sâde yalnızdı. Hem yetim, hem öksüz kalarak.
İtaatsizlik, onda bir irade biçimi olarak yaşardı. Her şeye ve herkese karşı! “Ya ben öleyim mi söylemeyince?” mısraının hakikatiyle, kendine bir söz alanı oluşturdu. İzdiham mecmuasının yayın öne sürülen sebebi, söyleme gereksiniminin dışavurumudur. Bu söyleme, hiç kimsenin ağzı olmadan, kimseye yaranmadan ve kendi başınalığından güç alarak binlerce kulağa hakikate dair ses oldu. Bülent ile alakası olanlar, onun hakikatle olan bağından hisse topladılar, içtenliğinden dostluk edindiler. İstisnasız herkes, Bülent’in latife yaptığını sandı. Dayatılmış gerçeklikten hazzetmezdi. Dünyaya sokulmadan, latifeyle varoluşu yoklar, ironiyle anlamsızlıkları açık ederdi. ömrünün finali de latife üzere kaldı avuçlarımızda. Aşkolsun Bülent! Pekala artık biz ne yapacağız?
BÜLENT PARLAK İZDİHAM’DI
– EMİNE ŞİMŞEK: Bülent Parlak, şiirle insanlara sarılmayı, kalbini açmayı, ağlayana yaslanacak bir omuz olmayı, memnunluğu çoğaltmayı, hoş olanı lisana getirmeyi, aslolanın dostluk olduğunu gösterdi bana ve yakınındaki herkese. aslına bakarsan yaralı, garip kim var ise onu toplamıştı etrafında. İzdiham mecmuasında bir arada çay içemeyeceğimiz, acımızı paylaşamayacağımız kimseye yer vermediğini söylerdi. Hakikaten İzdiham yaşayan bir mecmua. Kırılan, âşık olan, terk edilen, bekleyen, keyifli olan… Bu canlı kanlı hâl de beşere nüfuz etti. Keza Bülent Parlak, ruhu vücuduna sığmayan bir şairdi. Oburu için akla hayale gelmeyecek olan şeyler onun için mümkündü. Dostoyevski’nin ruhuna helva dağıtmak, elmayı protesto etmek, sigara içme aksiyonu üzere kendine has etkinlikler düzenlemişti. Şiiri de tam onun karakterini, hayata bakışını yansıtıyordu. Mecmua de, mecmuanın toplumsal medya hesapları da… Yani Bülent Parlak İzdiham’dı, İzdiham, Bülent Parlak…
YENİ BİR UYGUNLUKTAN DÖNMÜŞ ÜZERE
– DİLEK KARTAL: Kenarından köşesinden de olsa edebiyata bulaşan herkes onu fazlaca özel bir şair, yorulmak bilmez bir edebiyat işçisi olarak hatırlayacaktır, bundan hiç kuşkum yok. Maddi menfaatlere tamah etmeyen bir dik duruştu Bülent. Hesapsızdı. Hakikat bildiğini lafı dolandırmadan söyler, haklı bulduğunun ne kıymetine olursa olsun yanında olurdu. Bu çağ insanını sarhoş eden birçok kazanımı alay edecek raddede hafifçee alırdı. Onun için hatırı olan bir şey var ise o da birlikte içilen bir bardak çay, paylaşılan bir kısım sigaraydı. Hiç varlıklı olamadı, tahminen de olmak istemedi kim bilir ancak sofrasındaki bir dilimi kırk bireyle paylaşacak kadar cömert oldu daima. Vefatından daha sonra Türkiye’nin dört bir yanından beşerler geldiler, aradılar sordular. Her biri öz kardeşini kaybetmiş üzereydi. O kısacık ömründe, bu kadar epey beşere, birebir vakitte her birine kendini biricik hissettirerek nasıl yetişebildi, hakikaten aklım almıyor.
“İZDİHAM” DA YETİM KALDI
– HAKAN GÖKSEL: Büyük bir kitle onu şiirleri, kitapları, mecmuası, yazmaktaki ustalığı, meydan okumasındaki hamaseti ve azmi ile tanıdı ve yürekten sevdi. Dokunduğu her beşerde bir iz bıraktı, yüreklere sevgi tohumları saçtı. Sofrası gelene, gönlü girene açıktı. Bilinmelidir ki uzak olsun yakın olsun tanıyan herkes için Bülent Parlak farklı ve özel bir mana söz eder. Zira o hepimizden bir modül ve İzdiham’a gönül verenler için buluşma noktasıdır. Özünde naif bir insan, sevgi dolu bir baba, candan dost, sorumlu koca, kaygısı olanın ağabeyi, yarası olanın merhemi, yazmak isteyenin hocasıydı. Arkasında iz bırakan nadir hoş insanlardandı. Gidişiyle dostlarına emaneti kızı kadar sevdiği kitapları ve mecmuası İzdiham da yetim kaldı.
632 YILINDAN BERİ YALNIZ
– HURİYE CİVAN: Onu tanıdığınızda afallayabilirsiniz. Vakur duruşu, sakinliği ve konuştuğunuz bahse karşı verdiği yansıları ile karşılaştığınızda ya onunla birinci andan itibaren dost olursunuz ya da tekrar görüşmezsiniz. Bu dünyaya ilişkin olmadığını birinci andan itibaren anlayan dostudur onun. Onun söylemiş olduği üzere: Hem 632 yılından beri yalnız ancak tıpkı vakitte bir o kadar kalabalık, onun yardımıyla! O kalabalığı bir ortaya getiren; samimiyeti içtenliğiydi. Bir insanın sıkıntısını gördüğünde oturur yanına deva bulabileceği şey var mı bakardı, daha hakikat sözle o denli hislidir ki kederi olanı çabucak tanır, eliyle koymuş üzere bulurdu. Devasını bulamadığında, omuzuna dokunur, bir duvara çöker birlikte, onunla birlikte susardı. O hisli yanıyla dokunurdu, kimi vakit kelamlarıyla olurdu bu, kimi vakit durumu kotarırcasına güleç bir nükteyle. Lakin bilirdiniz, o kaygının kalıcı olmadığını ve sizi anlayan bir dostun varlığının o kaygıları nasıl ufakça kıldığını. Bülent’ten hayli şey öğrendim. Bir dost olmayı, olaylar karşısında nasıl vakur durulması gerektiğini, kemikleşmemeyi ancak omurgalı olmayı, fikri özgürlüğün en büyük sermaye olduğunu ve hayatın bunun üzerine inşa edildiğinde manalı olduğunu ve bundan hiç bir vakit taviz vermemeyi, insanlara ve kuşlara merhameti en hayli merhameti.
DOST YETİMİ KALDIK
– TARIK TAŞ: “Babalarını erken yaşta kaybetmiş çocukların gövdeleri lakin bir boşluğa katkı yapar. Annelerini erken yaşta kaybetmiş çocukların gövdeleri ise, o boşluğun kendisi olmuştur. ” Yalnızlığın İcadı (1984) Bülent abi ile dost olan her insanın buna emsal bir boşluğu vardır, bu yetim ve öksüz kardeşliği değil, hayatın çeşitli sebeplerle ruhumuzda açtığı boşluğun birbirimizdeki boşlukla kapatma kardeşliğiydi. etrafındaki dostlarında katiyen buna emsal boşluğu olan ‘’yoldan çıkmış’’ “insanlar vardır. Yol ki her insanın ezbere yürüdüğü, kalbindekini gizlediği, samimiyetin bir taşra hastalığı olarak görüldüğü yer. Biz yoldan çıkmışlar olarak bir yol yürüyorduk. Bu hal yaptığı bütün işlere yansıyordu, başarısızlık dokümanı vermemiz, dergimizdeki samimiyetin ve gerçekliğin tahminen son örneği sayılabilecek kapaklar. Buna misal epey örnekler verilebilir. O kadar ani oldu ki ayrılışı, daha anlayabilmiş değiliz, ortamızda ben de dahil olmak üzere arayacağına, “çay” diye bildiri atacağına inananlar var. Hal bu biçimdeyken akabinde bir şeyler söylemek hayli sıkıntı. Artık bizleri dost yetimi bıraktı, tahminen onun taşıdığı boşluğu artık kendisi bırakarak veda etti. Tek avuntumuz hayli özlediği annesine ve babasına kavuşmuş olmasıdır.