AirdropAvcisi
New member
Yaş otuz beş, yolun yarısı eder…
bu biçimde başlar Cahit Sıtkı’nın o meşhur şiiri.
Vefat, ayrılık temalarını en yeterli anlatan şiirlerden olan Otuz Beş Yaş, edebiyatımızın kült yapıtlarındandır.
Behçet Necatigil’in deyişiyle.. “Şiirlerinde, yaşamanın ve aşkın hoşluğunu öven, vefatın üstünlüğünü vurgulayan, Türkçeyi bütün tatlılık ve anlatım gücüyle şiire geçiren Cahit Sıtkı Tarancı, periyodunun en epey okunan şairlerinden biri olmuş, hiç bir akıma bağlanmadan kendine mahsus bir şiir geliştirmiştir.”
4 Ekim 1910’da Diyarbakır’da doğan usta şair, bir daha bir ekim ayında Viyana’da ömrünü kaybetti. Türk şiirinin “Ölüm Şairi” olarak bilinen Cahit Sıtkı’nın en kıymetli şiirdir 35 Yaş…
Şairin vefat hissini en düzgün anlattığı şiirlerden olan bu dizeler, Cahit Sıtkı’yı bize daima çağrıştırıyor.
Hatırısına hürmetle; güzel ki doğdun Cahit Sıtkı Tarancı…
ÖZ TENKİT
Cahit Sıtkı, Mart 1951’de Varlık’ta yayımlanan söyleşisinde kendine has bu şiir anlayışının vakit içinde nasıl geliştiğini şu biçimde anlatır, “Birinci yazılarımda biçim zayıflığı vardı; dize titizliği, bütün telaşı yoktu. Evvelce duymak kafidir sanırdım. Ne kadar aldanıyormuşum! Rahmet versin, daha sonradan kendimi toparlayabildim: Ömrümde Sükût ile Otuz Beş Yaş’ı okuyanlar bu farkı nazaranbilirler. Edebiyat anlayışı vakit içinde oluşur.”
Cahit Sıtkı Tarancı
Şairin birebir söyleşide en çok kimleri okuduğu, kimlerin tesirinde kaldığı sorusuna verdiği karşılık ise şu biçimde…
“BÜTÜN FRANSIZ ŞİİRLERİNİ OKUDUM”
“Villon’dan, Ronsard’dan başlayarak Superville’e, Pierre Emmanuel’e kadar bütün Fransız şairlerini okudum. Hepsinden de epeyce şeyler öğrenmişimdir. Bu ortada bilhassa Baudelaire ile Verlaine’e fazlaca şey borçluyumdur; bu şairler beşere kişiliğini bulduran tipten, ağabey ve dost şairlerdir; beşere kötülük değil düzgünlük ederler. Bizim şairler içinde da, dikkatli bir şiir okuyucusuna epey şeyler öğretecek olanları vardır. Divan şairlerinden, halk şairlerimizden yararlandığım kadar, Yahya Kemal’den, Haşim’den ve daha yenilerden de yoluma ışık serpmiş olan şiirler hatırlıyorum. İşini namuslu goren her şair, kendisinden daha sonra geleceklere muhakkak bir şeyler öğretir. Bunun için, genç şairlerin, kendilerindilk evvel gelmiş olanları dikkatle okumaları çıkarları gereğidir.”
YAŞ OTUZ BEŞ
Cahit Sıtkı’nın şiirinden bu kadar kelam edip, Otuz Beş Yaş’ı paylaşmamak olmazdı.
Yazıyı Otuz Beş Yaş şiiriyle bitiriyoruz..
Buyurun…
Yaş otuz beş! yolun yarısı eder.
Dante üzere ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak beyhude bugün,
Gözünün yaşına bakmadan masraf.
Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
niye bu biçimde düşman görünürsünüz,
yıllar yılı dost bildiğim aynalar?
vakit içinde nasıl değişiyor insan!
Hangi fotoğrafıma baksam ben değilim.
Nerde o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim;
Palavradır dertsiz olduğum palavra.
Hayal meyal şeylerden birinci aşkımız;
Anısı bile yabancı gelir.
Hayata birlikte başladığımız,
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gitgide artıyor yalnızlığımız.
Gökyüzünün öbür rengi de varmış!
Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir keder olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.
Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Nerden çıktı bu cenaze? ölen kim?
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar?
Neylersin vefat her insanın başında.
Uyudun uyanamadın olacak.
Kimbilir nerde, nasıl, kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak,
Taht misali o musalla taşında.
Ergül Tosun
Kitap sayfası için irtibat:
[email protected]
bu biçimde başlar Cahit Sıtkı’nın o meşhur şiiri.
Vefat, ayrılık temalarını en yeterli anlatan şiirlerden olan Otuz Beş Yaş, edebiyatımızın kült yapıtlarındandır.
Behçet Necatigil’in deyişiyle.. “Şiirlerinde, yaşamanın ve aşkın hoşluğunu öven, vefatın üstünlüğünü vurgulayan, Türkçeyi bütün tatlılık ve anlatım gücüyle şiire geçiren Cahit Sıtkı Tarancı, periyodunun en epey okunan şairlerinden biri olmuş, hiç bir akıma bağlanmadan kendine mahsus bir şiir geliştirmiştir.”
4 Ekim 1910’da Diyarbakır’da doğan usta şair, bir daha bir ekim ayında Viyana’da ömrünü kaybetti. Türk şiirinin “Ölüm Şairi” olarak bilinen Cahit Sıtkı’nın en kıymetli şiirdir 35 Yaş…
Şairin vefat hissini en düzgün anlattığı şiirlerden olan bu dizeler, Cahit Sıtkı’yı bize daima çağrıştırıyor.
Hatırısına hürmetle; güzel ki doğdun Cahit Sıtkı Tarancı…
ÖZ TENKİT
Cahit Sıtkı, Mart 1951’de Varlık’ta yayımlanan söyleşisinde kendine has bu şiir anlayışının vakit içinde nasıl geliştiğini şu biçimde anlatır, “Birinci yazılarımda biçim zayıflığı vardı; dize titizliği, bütün telaşı yoktu. Evvelce duymak kafidir sanırdım. Ne kadar aldanıyormuşum! Rahmet versin, daha sonradan kendimi toparlayabildim: Ömrümde Sükût ile Otuz Beş Yaş’ı okuyanlar bu farkı nazaranbilirler. Edebiyat anlayışı vakit içinde oluşur.”
Cahit Sıtkı Tarancı
Şairin birebir söyleşide en çok kimleri okuduğu, kimlerin tesirinde kaldığı sorusuna verdiği karşılık ise şu biçimde…
“BÜTÜN FRANSIZ ŞİİRLERİNİ OKUDUM”
“Villon’dan, Ronsard’dan başlayarak Superville’e, Pierre Emmanuel’e kadar bütün Fransız şairlerini okudum. Hepsinden de epeyce şeyler öğrenmişimdir. Bu ortada bilhassa Baudelaire ile Verlaine’e fazlaca şey borçluyumdur; bu şairler beşere kişiliğini bulduran tipten, ağabey ve dost şairlerdir; beşere kötülük değil düzgünlük ederler. Bizim şairler içinde da, dikkatli bir şiir okuyucusuna epey şeyler öğretecek olanları vardır. Divan şairlerinden, halk şairlerimizden yararlandığım kadar, Yahya Kemal’den, Haşim’den ve daha yenilerden de yoluma ışık serpmiş olan şiirler hatırlıyorum. İşini namuslu goren her şair, kendisinden daha sonra geleceklere muhakkak bir şeyler öğretir. Bunun için, genç şairlerin, kendilerindilk evvel gelmiş olanları dikkatle okumaları çıkarları gereğidir.”
YAŞ OTUZ BEŞ
Cahit Sıtkı’nın şiirinden bu kadar kelam edip, Otuz Beş Yaş’ı paylaşmamak olmazdı.
Yazıyı Otuz Beş Yaş şiiriyle bitiriyoruz..
Buyurun…
Yaş otuz beş! yolun yarısı eder.
Dante üzere ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak beyhude bugün,
Gözünün yaşına bakmadan masraf.
Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
niye bu biçimde düşman görünürsünüz,
yıllar yılı dost bildiğim aynalar?
vakit içinde nasıl değişiyor insan!
Hangi fotoğrafıma baksam ben değilim.
Nerde o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim;
Palavradır dertsiz olduğum palavra.
Hayal meyal şeylerden birinci aşkımız;
Anısı bile yabancı gelir.
Hayata birlikte başladığımız,
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gitgide artıyor yalnızlığımız.
Gökyüzünün öbür rengi de varmış!
Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir keder olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.
Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Nerden çıktı bu cenaze? ölen kim?
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar?
Neylersin vefat her insanın başında.
Uyudun uyanamadın olacak.
Kimbilir nerde, nasıl, kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak,
Taht misali o musalla taşında.
Ergül Tosun
Kitap sayfası için irtibat:
[email protected]