JoKeR
Active member
ZEYNEP TUBA KESİTLİ
Sizi çocuk edebiyatına yönlendiren neydi?
Aslında kendimi bildim bileli çocuklarla aram epeyce düzgün ve yetişkinlerin dünyasında yokum. Yokum derken, yetişkinlerin dünyasında kendimi pek âlâ hissetmiyorum. Yetişkinlerin bu kadar kuralı ve kelamı nereden bulup geldiklerini anlamış değilim. Bir öbür konu da şu: 1993’ten beri ürettiğim 200’e yakın yetişkin hikayesi ve yedi hikaye kitabına bakıldığında, yetişkin edebiyatı metinlerimin çocuk dünyasına kolaylıkla açılıverecek üzere duran özellikleri olduğu söylenebilir. Bunlardan birisi büyülü gerçekçi lisan. Bunlardan birisi sade, süratli, çapraşık olmayan bir anlatım. Bunlardan birisi meraklandırma isteği. Bunlardan birisi sürprizli finaller. Kendi hikaye özelliklerimin kimileri ise çocuk ruhunun hayli uzağında. örneğin epeyce kederli atmosferde geçen hikayeler yazıyor olmam çocuk edebiyatı ruhuna uzak. Ancak aslına bakarsanız çocuk metinlerinde bu biçimdesi kederli atmosfer çizmek mümkün değil. Demek oluyor ki beni çocuk edebiyatına yönlendiren iki amil var. olağan olarak bugünkü yayın dünyamızda çocuklar için üretilen metinlerin hayli az bir kısmının çocuk edebiyatı kapsamına giriyor olması da beni harekete geçirdi. Çocukların da halis edebiyata muhtaçlığı var. Bunu da üçüncü bir sebep olarak öne sürebiliriz.
AVRUPA’NIN BİZE BAKIŞI
Çocuk edebiyatı, yetişkin edebiyatına kıyasla söz sayısı, kullanılan söz çeşitliliği, lisan ve üslup, pedagojik alt yapı üzere taraflarıyla sonları daha dar bir alan. Çocuklar için hikayeler kaleme alırken bu hudutları hissediyor musunuz veya bu hudutlar kaleminizi nasıl etkiliyor?
Hem içerik tıpkı vakitte biçimsel olarak hikayelerin birbirlerinden çok ayrıksı durmamalarını isterim.
Sonlardan korkan kahraman olamaz. hiç bir vakit sonları düşünerek yazmadım. Kıymetli olan kuvvetli bir buluş, kuvvetli bir his ve fikir yakalamış olmanız. olağan olarak metni bir daha okurken birtakım şeyleri değiştiririm. olağan olarak ki çocuğun bunu anlayıp anlamayacağını düşünerek, çocuğa gorelik dediğimiz ilkeyi ihmal etmeyerek yazıyorsunuz yahut en azından bunu düşünerek metni gözden geçiriyorsunuz. Çocuklar için yazmak yazı alanınızın daralmasına sebep olmuyor, tersine çocuklar için hikayeler kaleme alırken uçup gidiyorsunuz. Yetişkinler için hikayeler kaleme alırken daha kontrollüyüm ben. Yazarken ölçüleri aşmamanın bir yolu var. Kahramanınızı sözgelimi on yaşında bir çocuk olarak belirleyip dünyaya onun gözlerinden, kalbinden bakmaya çalışarak yazmalısınız. Bu her şeyi otomatik olarak çözüyor.
Hikayelerin farklı vakit içinderda yazıldığını var iseyarak çocuk kitaplarınızda da dosya/konu bütünlüğünü önemsiyor musunuz?
hiç bir vakit bir tema etrafında belge oluşturmak istemedim. Dikkat ettiğim tek şey hikayelerin birbirlerini okşamaları. Hem içerik birebir vakitte biçimsel olarak hikayelerin birbirlerinden hayli ayrıksı durmamalarını isterim. Okur, bu hikayenin burada ne işi var, dememeli. Belirttiğiniz üzere, hikayeler epeyce farklı vakit içinderda yazılıyor. Lakin bir gün bunları belgeye koymaya sıra geldiğinde başınız fazlaca karışıyor. En az on tane hikaye, bugüne kadar yaptığım belge düzenlenmelerine giremedi. Hepsi ayrıksı dünyasında özgürce yaşıyor. Fakat belgeye dahil olamıyor. birebir vakitte çocuk hikayelerimin kimi temalara daha yatkın olduğunu söylemek mümkün. Tabiat, etraf, mevsimler, çiçekler, aile, bize benzemeyen insanlara nasıl yaklaştığımız üzere mevzular, bu belgede daha fazlaca öne çıkmış olabilir.
Severek çocuk kitapları neler?
Gökhan Akçiçek’ten Kuğuları Çağıran Anne, Mevlana İdris’ten Başımın İçinden Masallar, Sevim Ak’tan Uçurtmam Bulut Artık, Rodari’den Masal İçinde Masal, Dahl’dan Büyülü Parmak, Doğukan İşler’den Yanlış Masalcı Bay Yanlış, Oscar Wilde’dan Keyifli Prens, Vural Kaya’dan Kuşların Kalbine Dokunmak, Salih Zengin’den Şişkonun Bütün Adamları, Sümeyra Turanalp’ten Aksine Masallar.
Sizi çocuk edebiyatına yönlendiren neydi?
Aslında kendimi bildim bileli çocuklarla aram epeyce düzgün ve yetişkinlerin dünyasında yokum. Yokum derken, yetişkinlerin dünyasında kendimi pek âlâ hissetmiyorum. Yetişkinlerin bu kadar kuralı ve kelamı nereden bulup geldiklerini anlamış değilim. Bir öbür konu da şu: 1993’ten beri ürettiğim 200’e yakın yetişkin hikayesi ve yedi hikaye kitabına bakıldığında, yetişkin edebiyatı metinlerimin çocuk dünyasına kolaylıkla açılıverecek üzere duran özellikleri olduğu söylenebilir. Bunlardan birisi büyülü gerçekçi lisan. Bunlardan birisi sade, süratli, çapraşık olmayan bir anlatım. Bunlardan birisi meraklandırma isteği. Bunlardan birisi sürprizli finaller. Kendi hikaye özelliklerimin kimileri ise çocuk ruhunun hayli uzağında. örneğin epeyce kederli atmosferde geçen hikayeler yazıyor olmam çocuk edebiyatı ruhuna uzak. Ancak aslına bakarsanız çocuk metinlerinde bu biçimdesi kederli atmosfer çizmek mümkün değil. Demek oluyor ki beni çocuk edebiyatına yönlendiren iki amil var. olağan olarak bugünkü yayın dünyamızda çocuklar için üretilen metinlerin hayli az bir kısmının çocuk edebiyatı kapsamına giriyor olması da beni harekete geçirdi. Çocukların da halis edebiyata muhtaçlığı var. Bunu da üçüncü bir sebep olarak öne sürebiliriz.
AVRUPA’NIN BİZE BAKIŞI
Çocuk edebiyatı, yetişkin edebiyatına kıyasla söz sayısı, kullanılan söz çeşitliliği, lisan ve üslup, pedagojik alt yapı üzere taraflarıyla sonları daha dar bir alan. Çocuklar için hikayeler kaleme alırken bu hudutları hissediyor musunuz veya bu hudutlar kaleminizi nasıl etkiliyor?
Hem içerik tıpkı vakitte biçimsel olarak hikayelerin birbirlerinden çok ayrıksı durmamalarını isterim.
Sonlardan korkan kahraman olamaz. hiç bir vakit sonları düşünerek yazmadım. Kıymetli olan kuvvetli bir buluş, kuvvetli bir his ve fikir yakalamış olmanız. olağan olarak metni bir daha okurken birtakım şeyleri değiştiririm. olağan olarak ki çocuğun bunu anlayıp anlamayacağını düşünerek, çocuğa gorelik dediğimiz ilkeyi ihmal etmeyerek yazıyorsunuz yahut en azından bunu düşünerek metni gözden geçiriyorsunuz. Çocuklar için yazmak yazı alanınızın daralmasına sebep olmuyor, tersine çocuklar için hikayeler kaleme alırken uçup gidiyorsunuz. Yetişkinler için hikayeler kaleme alırken daha kontrollüyüm ben. Yazarken ölçüleri aşmamanın bir yolu var. Kahramanınızı sözgelimi on yaşında bir çocuk olarak belirleyip dünyaya onun gözlerinden, kalbinden bakmaya çalışarak yazmalısınız. Bu her şeyi otomatik olarak çözüyor.
Hikayelerin farklı vakit içinderda yazıldığını var iseyarak çocuk kitaplarınızda da dosya/konu bütünlüğünü önemsiyor musunuz?
hiç bir vakit bir tema etrafında belge oluşturmak istemedim. Dikkat ettiğim tek şey hikayelerin birbirlerini okşamaları. Hem içerik birebir vakitte biçimsel olarak hikayelerin birbirlerinden hayli ayrıksı durmamalarını isterim. Okur, bu hikayenin burada ne işi var, dememeli. Belirttiğiniz üzere, hikayeler epeyce farklı vakit içinderda yazılıyor. Lakin bir gün bunları belgeye koymaya sıra geldiğinde başınız fazlaca karışıyor. En az on tane hikaye, bugüne kadar yaptığım belge düzenlenmelerine giremedi. Hepsi ayrıksı dünyasında özgürce yaşıyor. Fakat belgeye dahil olamıyor. birebir vakitte çocuk hikayelerimin kimi temalara daha yatkın olduğunu söylemek mümkün. Tabiat, etraf, mevsimler, çiçekler, aile, bize benzemeyen insanlara nasıl yaklaştığımız üzere mevzular, bu belgede daha fazlaca öne çıkmış olabilir.
Severek çocuk kitapları neler?
Gökhan Akçiçek’ten Kuğuları Çağıran Anne, Mevlana İdris’ten Başımın İçinden Masallar, Sevim Ak’tan Uçurtmam Bulut Artık, Rodari’den Masal İçinde Masal, Dahl’dan Büyülü Parmak, Doğukan İşler’den Yanlış Masalcı Bay Yanlış, Oscar Wilde’dan Keyifli Prens, Vural Kaya’dan Kuşların Kalbine Dokunmak, Salih Zengin’den Şişkonun Bütün Adamları, Sümeyra Turanalp’ten Aksine Masallar.