Cumhuriyet gazetesi muharriri Emre Kongar, “Bir ülkede parmaklıkların içerisi ile dışarısı içinde bir fark kalmadığı vakit, iktidar gidecek demektir.” niyetini lisana getirdi.
Kongar yazısında, “Ne yazarsam yazayım…Ne kadar empati yaparsam yapayım… Ne içeridekilerin ıstırabını, hüznünü, acılarını azaltabilirim ne de hatta yansıtabilirim. Çok üzgünüm, epeyce…Belki de yalnızca onlar için değil, kendimi de teselli etmek için diyalektiği anımsamaktan/anımsatmaktan kendimi alamıyorum! Bu o denli bir karanlık ki, Çetin Doğan ile Osman Kavala’yı, Ahmet Çörekçi ile Selahattin Demirtaş’ı, tıpkı anda parmaklıklar gerisinde yakalıyor fakat diyalektik derhal devreye giriyor, karanlığın bütün o yok edici sanılan gücüne rağmen, bu insanları ve onlara yapılan adaletsizlikleri ramp ışıklarıyla gündeme getiriyor. Bu o denli bir karanlık ki, insanların hem özgürlüklerini tıpkı vakitte işlerini ve aşlarını ellerinden alıyor lakin umutlarını yok edemiyor… Bu o denli bir karanlık ki, kardeşi kardeşe düşman ediyor lakin bir daha de bir arada yaşama direncini kıramıyor… Bu o denli bir karanlık ki, terbiyeyi, nezaketi, gerçeği, iyiyi, doğruyu yok ediyor lakin yok ettiği bu kıymetleri arama iradesini gölgeleyemiyor.. Bu o denli bir karanlık ki, küçük hesapların, egoların, kin ve nefretin, her türlü aklı, vicdanı ve dayanışmayı ezmesine yol açıyor lakin bir daha de barış, eşitlik ve özgürlük beklentisini ortadan kaldıramıyor.” görüşünü savundu.
Kongar şunları kaydetti:
“İçerideki ve dışarıdaki sevgili okurlarım, asla lakin asla ümitsizliğe kapılmayın, kapılmayalım; karanlığa teslim olmayın, olmayalım:
Güzellik, doğruluk, hoşluk, eşitlik, özgürlük ve adalet, kesinlikle lakin kesinlikle, bir gün hükümran olacaktır…
Tahminen “baskın”, tahminen “erken” tahminen de “zamanında”…
“Belki yarın, tahminen yarından da yakın!”
Kongar yazısında, “Ne yazarsam yazayım…Ne kadar empati yaparsam yapayım… Ne içeridekilerin ıstırabını, hüznünü, acılarını azaltabilirim ne de hatta yansıtabilirim. Çok üzgünüm, epeyce…Belki de yalnızca onlar için değil, kendimi de teselli etmek için diyalektiği anımsamaktan/anımsatmaktan kendimi alamıyorum! Bu o denli bir karanlık ki, Çetin Doğan ile Osman Kavala’yı, Ahmet Çörekçi ile Selahattin Demirtaş’ı, tıpkı anda parmaklıklar gerisinde yakalıyor fakat diyalektik derhal devreye giriyor, karanlığın bütün o yok edici sanılan gücüne rağmen, bu insanları ve onlara yapılan adaletsizlikleri ramp ışıklarıyla gündeme getiriyor. Bu o denli bir karanlık ki, insanların hem özgürlüklerini tıpkı vakitte işlerini ve aşlarını ellerinden alıyor lakin umutlarını yok edemiyor… Bu o denli bir karanlık ki, kardeşi kardeşe düşman ediyor lakin bir daha de bir arada yaşama direncini kıramıyor… Bu o denli bir karanlık ki, terbiyeyi, nezaketi, gerçeği, iyiyi, doğruyu yok ediyor lakin yok ettiği bu kıymetleri arama iradesini gölgeleyemiyor.. Bu o denli bir karanlık ki, küçük hesapların, egoların, kin ve nefretin, her türlü aklı, vicdanı ve dayanışmayı ezmesine yol açıyor lakin bir daha de barış, eşitlik ve özgürlük beklentisini ortadan kaldıramıyor.” görüşünü savundu.
Kongar şunları kaydetti:
“İçerideki ve dışarıdaki sevgili okurlarım, asla lakin asla ümitsizliğe kapılmayın, kapılmayalım; karanlığa teslim olmayın, olmayalım:
Güzellik, doğruluk, hoşluk, eşitlik, özgürlük ve adalet, kesinlikle lakin kesinlikle, bir gün hükümran olacaktır…
Tahminen “baskın”, tahminen “erken” tahminen de “zamanında”…
“Belki yarın, tahminen yarından da yakın!”