Diyanet-Sen’in çıkardığı çocuk mecmuasında idam ve baş kesme görselleri kullanıldı

BordoBereli

Genel Mod
Global Mod
Memur-Sen’e bağlı Diyanet-Sen’in çıkarmaya başladığı çocuk mecmuasında “idam, baş kesme” sahnelerinin resmedildiği görsele yer verilmesi reaksiyon çekti.

Diyanet-Sen’in mecmua ile ilgili tanıtım açıklamasında “Çocuklar ve gençler bir milletin, bir toplumun geleceği, yarınlarıdır. Geçmişini bilmeyen, yarınlarını inşa edemez. Bu sebeple yeni dergimizde çocuklarımız ve gençlerimize hitap ederken geçmişimizi de öğrenmelerini istedik” denildi.

Diyanet-Sen Genel Lideri Mehmet Ali Güldemir de yazısında, “Kitap her kısma, bilhassa de çocuklarımıza ve genç jenerasyona hitap ettiğinden, bahisler yalın ve öykü usulü seçilerek ele alındı” dedi.

Cumhuriyet’ten Mustafa Çakır’ın haberine nazaran, Güldemir mecmua ile “bilim tarihinde emeği olan büyük insanları bütün dünyaya ve gelecek jenerasyonlara anlatmayı” amaçladıklarını, bu niçinle de âlâ işler yapan, bilim erkeklerinın hayatı, yapıtları ve ilme katkılarını bu öykülere bahis ettiklerini bildirdi.


Abdurrahman El-Hazini’nin ömrü anlatılırken görseller kullanıldı

Mecmuada, 12. yüzyılda Türkistan’da yetişen yerçekimi ve terazilerle ilgili çalışmalar yapan fizik, astronomi ve matematik alimi Abdurrahman El-Hazini’nin ömrü anlatıldı. Lakin 14. sayfada yer alan görsel tartışma yarattı. Görselde savaş ve idam sahneleri resmediliyor. Bir yerde “darağacı” varken bir öteki yerde “kılıçla baş kesiliyor.” Bu kısımda şu anlatım yer alıyor:

“Gözleri daima hüzünlü, bir yandan da zekâ dolu bakan bir çocuktu Abdurrahman. çabucak hemen dokuz yaşında olsa da güya hayli fazla şey hayatış, görmüş geçirmiş bir hali vardı. Anne ve babasını hiç tanımamıştı.

Bu coğrafyanın acı bir gerçeği olan, bitmek bilmeyen savaşlar, istilalar, taht çabaları onu daha küçücük bir bebekken ailesinden koparmış; köle tacirlerinin eline düşmüş ve gözünü, bu Türk yurdunun barış dolu olan kenti Merv’de açmıştı.

Kim bilir annesi ve babası ne kaidelerde, nerede, hangi kılıcın gölgesinde bebeklerini kaybetmişler; tahminen de daha da berbatı artık hayatta değillerdi. Küçük Abdurrahman daima bu yaşadıklarını düşünüyor, aile hasreti yüreğinde daima bir sızı olarak duruyordu.”
 
Üst