JoKeR
Active member
Ümit Köksal’ın birinci kitabı Bakakaldığı Yerlerin kolaylığı Pruva etiketiyle raflardaki yerini aldı. Muhayyel, Aşkar, Ve Sanat, Olağan Kıssa, Şiar, Temmuz, Alandayız mecmuaları ve Edebistan.com’da hikayeleri yayımlandı. Köksal kitabını eline aldığı anı şu cümlelerle anlatıyor: “Bu histe insan ne yapar ki dedim kendime. Karşılığı buldum; doyasıya yürüdüm. Tahminen de bu yürümek yeni bir seyahatin habercisi niteliğindeydi.”
Birinci yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Ağız dolusu güldüm. İçimde geniş alanlar açıldığını hissettim. Kıpır kıpır neşelendim. Birkaç defa sakalımla oynadım. Bu histe insan ne yapar ki dedim kendime. Karşılığı buldum; doyasıya yürüdüm. Tahminen de bu yürümek yeni bir seyahatin habercisi niteliğindeydi. Üç beş saat daha sonra dostlarıma müjdeli haberi verdim. Sevinci paylaştık. Muştuları paylaşacak dostlarım olduğuna şükrettim. O gün bugündür heyecanım dinmedi.
Kitabınızı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?
Bakakaldığı Yerlerin bayağılığı, Ümit Köksal, Pruva 2021, 120 sayfa
Kargo işyerine geldi. Kimsenin olmadığı bir yere geçtim. Yavaş yavaş paketi açtım; kitap elimdeydi. Diyaframdaki tüm kırıntıları da kullanarak derinden bir nefes aldım. İlkbahar güneşi üzere gülümsedim. Gözlerim ışıldadı. O an kuraklaşmış hislerime damlalar düştü. Gözümden önünden yazma sürecindeki uğraşlar, uğraşlar, patinajlar, uykusuzluklar, bekleyişler; özetle hatırlar şerit hâlinde geçti. Burnumun direğinde bir sızlama oldu. Kitap elimde birkaç dakika bakakaldım. daha sonra sayfaları araladım. Telefonda tuttuğum güncem vardı. Karşılaştığım değerli problemleri yazıyordum. yıllar daha sonra okumak için o an ne hissettiklerimi yazdım. Bu birinciydi, tazeydi, apayrı histi. Unutmak istemedim.
Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Hikayelerimi yazdığımda saat kaç olursa olsun gönderdiğim, birinci fırsatta okuduğunu ve bana daima takviye olduğunu bildiğim değerli dostum Sema’ya birinci kitap olduğunu belirterek imzaladım.
KONUŞMA GEREKSİNİMİ ÇEKİYORDUM
Yazmaya nasıl başladınız?
Hatırladığım ve yazmak olarak kabul ettiğim kadarıyla yenilerle diyebilirim. Konuşma muhtaçlığı çekiyordum. Beni en âlâ dinleyenin günce olduğunu düşündüm. Yazım karman çormandı, karışıktı, ortasında kaybolduğumu fark ettim. Kimsenin bulamadığı saçaklar, kökler, açılmamış mezarlar içinde olduğumu düşünüyordum. bu biçimdelikle içimdeki birtakım karanlık bölgeleri keşfettim. Karanlıkları bulunca, aydınlıklar da ortaya çıktı. Yazmak düzgünleştirdi.
Bu yüzden şimdilerde bile günce, duyusal alana kinetik kazandırdığı için başka cinslere nazaran beni daha epey tesirler. Günce olsun diye yazılanları demiyorum; kendisiyle konuşan insanların yazdığı güncelerden bahsediyorum. Bir de oburu okuyacak mı diye telaş duyulan, kimi vakit örtük kimi vakit apaçık; yazmanın gerginliği ve bir o kadar da sözlere sinmiş ferahlığıyla yazılanları seviyorum.
Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Gündüzleri müşahede yapar, geceleri müellifim. Gündüzleri yazmak fazlaca isterim, lakin halihazırda geçinmek için çalışıyorum. Aslında iş olmasa da geceleri en ülkü vakit olduğuna inanıyorum. Tahminen de kışları fazlaca sevme sebebim budur. Hele ki en uzun gecenin bir gün öncesinde doğmuşsam, daha yeterli açıklanabilir.
Geceleri mekanik sesler olmaz; ufak bir kıpırtı dahî yankılanır. Kalp sesinin, bileklerindeki atışın ince dokusunu anlayabilme imkânı sunar. Etraf bu kadar pirüpakken yazmak, kafandaki kaosları da dindiriyor. Berrak bir zihinle aktarılan kurgu ve diyaloglar oturuyor.
Defter mi, bilgisayar mı?
Deftere notlar biriktirir, kurgunun çatısını belirler, bilgisayarda müellifim. İkisinin de başka bir fonksiyonu var. değişen teknolojinin imkânları epeyce güzel, nostaljik bakmamak gerekiyor. Gün ortasında telefonun not defteri yazmaya kolaylık sağladığı oluyor. Tartının bilgisayarda olduğunu söylemeliyim.
Birinci yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Ağız dolusu güldüm. İçimde geniş alanlar açıldığını hissettim. Kıpır kıpır neşelendim. Birkaç defa sakalımla oynadım. Bu histe insan ne yapar ki dedim kendime. Karşılığı buldum; doyasıya yürüdüm. Tahminen de bu yürümek yeni bir seyahatin habercisi niteliğindeydi. Üç beş saat daha sonra dostlarıma müjdeli haberi verdim. Sevinci paylaştık. Muştuları paylaşacak dostlarım olduğuna şükrettim. O gün bugündür heyecanım dinmedi.
Kitabınızı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?
Bakakaldığı Yerlerin bayağılığı, Ümit Köksal, Pruva 2021, 120 sayfa
Kargo işyerine geldi. Kimsenin olmadığı bir yere geçtim. Yavaş yavaş paketi açtım; kitap elimdeydi. Diyaframdaki tüm kırıntıları da kullanarak derinden bir nefes aldım. İlkbahar güneşi üzere gülümsedim. Gözlerim ışıldadı. O an kuraklaşmış hislerime damlalar düştü. Gözümden önünden yazma sürecindeki uğraşlar, uğraşlar, patinajlar, uykusuzluklar, bekleyişler; özetle hatırlar şerit hâlinde geçti. Burnumun direğinde bir sızlama oldu. Kitap elimde birkaç dakika bakakaldım. daha sonra sayfaları araladım. Telefonda tuttuğum güncem vardı. Karşılaştığım değerli problemleri yazıyordum. yıllar daha sonra okumak için o an ne hissettiklerimi yazdım. Bu birinciydi, tazeydi, apayrı histi. Unutmak istemedim.
Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Hikayelerimi yazdığımda saat kaç olursa olsun gönderdiğim, birinci fırsatta okuduğunu ve bana daima takviye olduğunu bildiğim değerli dostum Sema’ya birinci kitap olduğunu belirterek imzaladım.
KONUŞMA GEREKSİNİMİ ÇEKİYORDUM
Yazmaya nasıl başladınız?
Hatırladığım ve yazmak olarak kabul ettiğim kadarıyla yenilerle diyebilirim. Konuşma muhtaçlığı çekiyordum. Beni en âlâ dinleyenin günce olduğunu düşündüm. Yazım karman çormandı, karışıktı, ortasında kaybolduğumu fark ettim. Kimsenin bulamadığı saçaklar, kökler, açılmamış mezarlar içinde olduğumu düşünüyordum. bu biçimdelikle içimdeki birtakım karanlık bölgeleri keşfettim. Karanlıkları bulunca, aydınlıklar da ortaya çıktı. Yazmak düzgünleştirdi.
Bu yüzden şimdilerde bile günce, duyusal alana kinetik kazandırdığı için başka cinslere nazaran beni daha epey tesirler. Günce olsun diye yazılanları demiyorum; kendisiyle konuşan insanların yazdığı güncelerden bahsediyorum. Bir de oburu okuyacak mı diye telaş duyulan, kimi vakit örtük kimi vakit apaçık; yazmanın gerginliği ve bir o kadar da sözlere sinmiş ferahlığıyla yazılanları seviyorum.
Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Gündüzleri müşahede yapar, geceleri müellifim. Gündüzleri yazmak fazlaca isterim, lakin halihazırda geçinmek için çalışıyorum. Aslında iş olmasa da geceleri en ülkü vakit olduğuna inanıyorum. Tahminen de kışları fazlaca sevme sebebim budur. Hele ki en uzun gecenin bir gün öncesinde doğmuşsam, daha yeterli açıklanabilir.
Geceleri mekanik sesler olmaz; ufak bir kıpırtı dahî yankılanır. Kalp sesinin, bileklerindeki atışın ince dokusunu anlayabilme imkânı sunar. Etraf bu kadar pirüpakken yazmak, kafandaki kaosları da dindiriyor. Berrak bir zihinle aktarılan kurgu ve diyaloglar oturuyor.
Defter mi, bilgisayar mı?
Deftere notlar biriktirir, kurgunun çatısını belirler, bilgisayarda müellifim. İkisinin de başka bir fonksiyonu var. değişen teknolojinin imkânları epeyce güzel, nostaljik bakmamak gerekiyor. Gün ortasında telefonun not defteri yazmaya kolaylık sağladığı oluyor. Tartının bilgisayarda olduğunu söylemeliyim.