Sözcü muharriri Emin Çölaşan, 1960 darbesinin akabinde hakkında idam sonucu verilen Dışişleri Bakanı Fatin Rüştü Şiddetli ile Maliye Bakanı Hasan Polatkan‘ın idamlık bir hatası olmadığını tabir etti. “Adnan Menderes için bir şey söylemem ne yazık ki mümkün değil. Tartışmalı bir konu” diyen Çölaşan, “İşte size yakın tarihimizden kısacık bir anımsatma! Yolsuzluk hırsızlık yapmamışlardı. Boş yere idam edilenlerin başına gelenleri bir de günümüzdeki soygun-vurgun olaylarıyla kıyaslayın” dedi.
Çölaşan’ın, “Haksız idamlar ve günümüz” başlıklı bugünkü yazısının ilgili kısmı şöyleki:
Sevgili okurlarım, Türkiye siyasetinin nerelerden nerelere geldiğini daima bir arada görüyoruz… Bugün yakın geçmişe özetlemek gerekirse bir göz atmak istedim zira biz yakın geçmişini bile bilmeyen bir toplum olduk. Evvelden yalnızca büyük partiler vardı. Başta iktidar partisi ve daha sonra irili ufaklı iki üç muhalefet partisi. Medya muhalefet partilerine pek fazla yer vermezdi. ötürüsıyla her şey bugün olduğu üzere iktidara bağımlı idi. Muhalefet yapmak medya kuruluşları için epey sıkıntı bir işti. İşin latifesi yoktu. Bunun en somut meselae Demokrat Parti periyodunda şahit olmuştuk. Meclis’teki iktidar çoğunluğu 1960 yılının nisan ayında bir kanun çıkarmıştı. Tahkikat Kurulu Kanunu.
bu biçimdesi o güne kadar hiç görülmemişti… Buna bakılırsa Meclis’te yalnızca Demokrat Parti milletvekillerinden oluşan bir kurul kurulmuş ve fazlaca büyük yetkiler verilmişti.
Bu komite CHP başta olmak üzere muhalefet partilerini, bilhassa muhalif gazetecileri ve siyasetçileri yargılayacak, gerekirse tutuklama sonucu verilecekti. Diğer bir deyişle yargılama ve tutuklama yetkisi adliyelerden alınıp Demokrat Partili kurul üyelerine veriliyor, anayasa ve yasalar açıkça çiğneniyordu.
Türkiye’de kıyametler koptu… Yaklaşık bir ay daha sonra ise olanlar oldu. 27 Mayıs 1960 darbesi gerçekleşti, Demokrat Parti iktidarı bitmiş oldurildi ve ülke idaresi Türk ordusuna geçti… O gün yürürlükte olan anayasa ve maddelerimize göre anayasayı çiğneme cürmünün cezası idamdı. Darbe daha sonrasında sanıklar Yassıada’da kurulan Yüksek Adalet Divanı tarafınca yargılandı ve kimilerine idam cezası verildi. Lakin iş bununla bitmedi. Duruşmalarda komik davalar gündeme getirildi. Bebek davası, külot davası üzere saçma sapan olaylar tartışıldı…
bu biçimdece, gerçek bir cürüm oluşturan Tahkikat Kurulu olayı gölgede kaldı ve gündemdeki yerini gereğince alması mümkün olmadı. Sonuçta üç kişi idam edildi. Hukukçu değilim lakin bu idam kararları yanlıştı. Dışişleri Bakanı Fatin Rüştü Zorlu yürekli bir adamdı. Kabahati yoktu. Baş eğmedi, her vakit dik durdu. Maliye Bakanı Hasan Polatkan’ın idamlık bir hatası yoktu. Bu ikisi katiyetle boşu boşuna asıldı.
Adnan Menderes için bir şey söylemem ne yazık ki mümkün değil. Tartışmalı bir bahis. İdama mahkûm edilen Celal Bayar gibi kimileri karardan daha sonra affedilip hayatları bağışlandı ve cezaevlerine gönderildi. Birkaç yıl daha sonra çıkarılan af kanunu ile tahliye edildiler.
İşte size yakın tarihimizden kısacık bir anımsatma! Yolsuzluk hırsızlık yapmamışlardı. Boş yere idam edilenlerin başına gelenleri bir de günümüzdeki soygun-vurgun olaylarıyla kıyaslayın… Ve aşağıdaki kitabı okuyunca bir defa daha anlayın.”
Yazının tamamını okumak için .
Çölaşan’ın, “Haksız idamlar ve günümüz” başlıklı bugünkü yazısının ilgili kısmı şöyleki:
Sevgili okurlarım, Türkiye siyasetinin nerelerden nerelere geldiğini daima bir arada görüyoruz… Bugün yakın geçmişe özetlemek gerekirse bir göz atmak istedim zira biz yakın geçmişini bile bilmeyen bir toplum olduk. Evvelden yalnızca büyük partiler vardı. Başta iktidar partisi ve daha sonra irili ufaklı iki üç muhalefet partisi. Medya muhalefet partilerine pek fazla yer vermezdi. ötürüsıyla her şey bugün olduğu üzere iktidara bağımlı idi. Muhalefet yapmak medya kuruluşları için epey sıkıntı bir işti. İşin latifesi yoktu. Bunun en somut meselae Demokrat Parti periyodunda şahit olmuştuk. Meclis’teki iktidar çoğunluğu 1960 yılının nisan ayında bir kanun çıkarmıştı. Tahkikat Kurulu Kanunu.
bu biçimdesi o güne kadar hiç görülmemişti… Buna bakılırsa Meclis’te yalnızca Demokrat Parti milletvekillerinden oluşan bir kurul kurulmuş ve fazlaca büyük yetkiler verilmişti.
Bu komite CHP başta olmak üzere muhalefet partilerini, bilhassa muhalif gazetecileri ve siyasetçileri yargılayacak, gerekirse tutuklama sonucu verilecekti. Diğer bir deyişle yargılama ve tutuklama yetkisi adliyelerden alınıp Demokrat Partili kurul üyelerine veriliyor, anayasa ve yasalar açıkça çiğneniyordu.
Türkiye’de kıyametler koptu… Yaklaşık bir ay daha sonra ise olanlar oldu. 27 Mayıs 1960 darbesi gerçekleşti, Demokrat Parti iktidarı bitmiş oldurildi ve ülke idaresi Türk ordusuna geçti… O gün yürürlükte olan anayasa ve maddelerimize göre anayasayı çiğneme cürmünün cezası idamdı. Darbe daha sonrasında sanıklar Yassıada’da kurulan Yüksek Adalet Divanı tarafınca yargılandı ve kimilerine idam cezası verildi. Lakin iş bununla bitmedi. Duruşmalarda komik davalar gündeme getirildi. Bebek davası, külot davası üzere saçma sapan olaylar tartışıldı…
bu biçimdece, gerçek bir cürüm oluşturan Tahkikat Kurulu olayı gölgede kaldı ve gündemdeki yerini gereğince alması mümkün olmadı. Sonuçta üç kişi idam edildi. Hukukçu değilim lakin bu idam kararları yanlıştı. Dışişleri Bakanı Fatin Rüştü Zorlu yürekli bir adamdı. Kabahati yoktu. Baş eğmedi, her vakit dik durdu. Maliye Bakanı Hasan Polatkan’ın idamlık bir hatası yoktu. Bu ikisi katiyetle boşu boşuna asıldı.
Adnan Menderes için bir şey söylemem ne yazık ki mümkün değil. Tartışmalı bir bahis. İdama mahkûm edilen Celal Bayar gibi kimileri karardan daha sonra affedilip hayatları bağışlandı ve cezaevlerine gönderildi. Birkaç yıl daha sonra çıkarılan af kanunu ile tahliye edildiler.
İşte size yakın tarihimizden kısacık bir anımsatma! Yolsuzluk hırsızlık yapmamışlardı. Boş yere idam edilenlerin başına gelenleri bir de günümüzdeki soygun-vurgun olaylarıyla kıyaslayın… Ve aşağıdaki kitabı okuyunca bir defa daha anlayın.”
Yazının tamamını okumak için .