AirdropAvcisi
New member
Babamın Cinayet Defteri, Erdinç Akkoyunlu’nun birinci romanı. 17’inci yüzyılda işlenen garip cinayetlerden, 1992’de ortaya çıkan tuhaf kabahatlere ve günümüzde yaşanan toplumsal siyasal ormanın köklerine uzanan atmosferiyle fazlaca katmanlı bir siyasal-psikolojik-polisiye metni. Her okunduğunda öteki sırlarını okurla paylaşacak derin bir metin.
Dünya ve Türk edebiyatının çağdaş metinlerine de göndermeler yapan romanda polisiye, siyaset, aşk, tarih ve cinayet birbirini besleyerek ilerlerken, devrin gerçek bireyleri de metinde bir görünüp bir kayboluyor.
Erdinç Akkoyunlu, romanını anlattı…
İşte o söyleşiden bir kesit…
Babamın Cinayet Defteri yazıldıktan uzun bir vakit daha sonra yayımlanabildi. Yeni bir muharririn birinci romanını yayımlaması bu kadar güç mü oluyor?
“Tecrübelerime bakılırsa olmuyor. Biroldukça isim daha birinci denemelerinde anlı ulu yayınevlerinden yayımlandılar. Bende ise durum şu biçimde işledi: Roman arşiv çalışmasına başlamamdan 19, yazıldıktan ise 12 yıl daha sonra yayınlandı. niye bu kadar bekledim? Ankara’da üniversiteyi bitirip 2006’da İstanbul’a döndüğümde, hikayelerimi tanışmadığım Dava Tamer’e götürdüm, akşamları da bilgisayarda romanıma devam ettim. Üç ay daha sonra Dava Beyefendi yanına çağırdı, Bilge Karusu’dan beri bu biçimde hikayeler okumamıştım. Senin yayınlanman lazım, dedi. Can Yayınları’ndan yayımlanmam için ısrar ve yardım teklifi etti. Gurur yaparak reddettim.”
Romanda Altan Metin’in babasının defteri var. Olup bitenlerin anlatıldığı bir metin olarak. Altan Metin de bu defterde yazılanların benzerilerini yaşıyor. ötürüsıyla bir metin üstüne metin okumuş üzere oluyoruz…
“Babamın Cinayet Defeteri’ni bir üst kurmaca olarak düşünmüştüm. Cumhuriyet gazetesindeki mesai arkadaşı Türk edebiyatının en büyük muharriri Yaşar Kemal’e öykünen bir muhabir Kemal Metin’in müellif olma eforu, o ölünce iki oğluna geçiyor. Alışılmış evvel ağabeyi Altan Metin bu işe girişiyor, akabinde kayıp olarak aradığı kardeşi Erkan’ın da yazdığını öğreniyor. Burada yazma bulaşıcılığına gönderme yapmak istedim. Üstelik ülkemizde edebi metne pek kıymet verilmediği düşünülür. Romanımız edebi metne gereği hatta fazlaca daha fazla bedel veren ve bunun için gizemli işlere girmekten çekinmeyen karakterleri ele alıyor. Kaldı ki ben roman kelam konusu olunca düz metinler yazmayı sevmiyorum. Okur bilmez lakin on iki yıl roman yayımlanıncaya dek biri sekiz buçuk yıl süren ve Osmanlı adalet sistemini anlatan bir çağdaş roman, bir de 1970’lı senelerda İstanbul’da etraf felaketini anlatan öbür iki roman daha yazdım. Hepsinde bir yazma eforuna vurgu var; zira bizler artık yazılmamış metnin kalmadığı çağın yazarlarıyız. Bu gerçeği daima hatırlamak istedim.”
Altan Metin’in çalkantılı bir ömrü, ilgileri aşkları var. Nasıl bir karakter düşündün ve bu karakter ne anlatıyor?
“Altan, babası Baretta Gölgesiz Kemal Metin 1980 darbesinden daha sonrasında faili meçhul bir cinayete kurban gidince ki, cinayeti Mauser, Benelli, Parabellum ve Smith Wesson lakaplarına sahip öteki gazetelerin kaşarlanmış polis muhabirlerinin işlediğine kuşku olmasa da elde kanıt de yok, onları gıcıklayıp, cinayeti itiraf etmelerini sağlamak için ve geçim külfeti niçiniyle mecburen gazeteciliğe başlıyor. Olağan cinayet defteri de tutuyor tıpkı babası üzere. Bir polis muhabirinin gittiği cinnet, cinayet, intihar, yangın haberlerinde maktullerin dul kalmış eşleriyle, cinayetlerin aydınlatılması için basında yardım uman kızlarıyla, meraklı şahitlerle cinsellik yaşaması aslında psikiyatri biliminin alanına girer: Kazanova bile bu biçimdesi küçüklü büyüklü dehşetlerden kendine haz çıkartma peşine düşmez.”
Roman asıl olarak cinayet algısı ile olgusunun vakit ortasında nasıl değiştiğini anlatıyor. Bunu anlatmak neden kıymetliydi?
“Türkçeye geçişten daha sonra 1920’lerin sonundan itibaren gazeteleri 2005 yılına kadar Ankara’da arşivde üç yıl boyunca aralıksız okudum: 20’lerden köyden kente göçün ağırlaştığı 60’lara kadar büyükşehirlerde işlenmiş bir cinayet başlı başına bir olay idi gazeteler için. Gazeteciliğin kuralı 5N1K, Ne, Nerede, Ne vakit, niye, Nasıl ve Kim soruları cinayet haberlerinde maktulden zanlının psikolojilerine, görgü şahitlerinden, cinayet niçinine kadar günler boyunca birer gazete hikayesi olarak veriliyor. Yani o periyodun gazetecileri aslında günlük kıssalar yazarak para kazanan birer basın edebiyatçısı. Ancak kentler kalabalıklaşıp, cinayetler artınca bu hadiseler gazetelerin manşetlerinden inip, 3. Sayfa denilen ve nitekim gazetelerin üçüncü sayfasında yer alan bir yere hapsoluyor. Öldürülen çok genç ve hoş yada ünlü değilse, bir bilemeniniz iki sütunda okura aktarılıyor. Üstelik gazeteciliğin kalıp cümleleriyle: Olayların arkasındaki büyük kıssalar de çöpe gidiyor. Sonraki gün gazete okuruna haline şükredeceği yeni bir cinayet haberi gereci veriliyor.”
Sayfa: 320
Altan Metin’in babası bir faili meçhul cinayete kurban gitmiş. Bu ortada öyküde ülkenin son devirlerine göndermeler var. Neredeyse ülkenin aşikâr bir periyodunun panoraması…
“1992 yılı Türkiye tarihinin kırılma devirlerinden bir tanesiydi. 12 yıl evvel kuralları hazırlanmış bir darbe olmuş. Ülkede çabucak herkes apolitize hale gelmiş. Kenan Cihan, Marmaris’e yerleşmiş. Liberal-muhafazakar Özal Cumhurbaşkanı olmuş, ülkede DYP-ANAP çekişmesi yaşanıyor. Güneydoğu’da TSK ile PKK içinde hayli kıyıcı çatışmalar var. Bosna’da Sırp keskin nişancılar çocuk yaşlı ayırmadan katlediyor, Almanya’da Neonaziler Türk ailelerin konutlarını yakıyor. Özel TV’ler, radyolar yeni kurulmuş. Türkiye bir yandan süratle değişirken, gazeteler bu haberlerin yanına Refah Partisi’nin yükselişinden korkan makaleleri koyuyor.”
Ergül Tosun
Kitap sayfası için bağlantı:
[email protected]
Dünya ve Türk edebiyatının çağdaş metinlerine de göndermeler yapan romanda polisiye, siyaset, aşk, tarih ve cinayet birbirini besleyerek ilerlerken, devrin gerçek bireyleri de metinde bir görünüp bir kayboluyor.
Erdinç Akkoyunlu, romanını anlattı…
İşte o söyleşiden bir kesit…
Babamın Cinayet Defteri yazıldıktan uzun bir vakit daha sonra yayımlanabildi. Yeni bir muharririn birinci romanını yayımlaması bu kadar güç mü oluyor?
“Tecrübelerime bakılırsa olmuyor. Biroldukça isim daha birinci denemelerinde anlı ulu yayınevlerinden yayımlandılar. Bende ise durum şu biçimde işledi: Roman arşiv çalışmasına başlamamdan 19, yazıldıktan ise 12 yıl daha sonra yayınlandı. niye bu kadar bekledim? Ankara’da üniversiteyi bitirip 2006’da İstanbul’a döndüğümde, hikayelerimi tanışmadığım Dava Tamer’e götürdüm, akşamları da bilgisayarda romanıma devam ettim. Üç ay daha sonra Dava Beyefendi yanına çağırdı, Bilge Karusu’dan beri bu biçimde hikayeler okumamıştım. Senin yayınlanman lazım, dedi. Can Yayınları’ndan yayımlanmam için ısrar ve yardım teklifi etti. Gurur yaparak reddettim.”
Romanda Altan Metin’in babasının defteri var. Olup bitenlerin anlatıldığı bir metin olarak. Altan Metin de bu defterde yazılanların benzerilerini yaşıyor. ötürüsıyla bir metin üstüne metin okumuş üzere oluyoruz…
“Babamın Cinayet Defeteri’ni bir üst kurmaca olarak düşünmüştüm. Cumhuriyet gazetesindeki mesai arkadaşı Türk edebiyatının en büyük muharriri Yaşar Kemal’e öykünen bir muhabir Kemal Metin’in müellif olma eforu, o ölünce iki oğluna geçiyor. Alışılmış evvel ağabeyi Altan Metin bu işe girişiyor, akabinde kayıp olarak aradığı kardeşi Erkan’ın da yazdığını öğreniyor. Burada yazma bulaşıcılığına gönderme yapmak istedim. Üstelik ülkemizde edebi metne pek kıymet verilmediği düşünülür. Romanımız edebi metne gereği hatta fazlaca daha fazla bedel veren ve bunun için gizemli işlere girmekten çekinmeyen karakterleri ele alıyor. Kaldı ki ben roman kelam konusu olunca düz metinler yazmayı sevmiyorum. Okur bilmez lakin on iki yıl roman yayımlanıncaya dek biri sekiz buçuk yıl süren ve Osmanlı adalet sistemini anlatan bir çağdaş roman, bir de 1970’lı senelerda İstanbul’da etraf felaketini anlatan öbür iki roman daha yazdım. Hepsinde bir yazma eforuna vurgu var; zira bizler artık yazılmamış metnin kalmadığı çağın yazarlarıyız. Bu gerçeği daima hatırlamak istedim.”
Altan Metin’in çalkantılı bir ömrü, ilgileri aşkları var. Nasıl bir karakter düşündün ve bu karakter ne anlatıyor?
“Altan, babası Baretta Gölgesiz Kemal Metin 1980 darbesinden daha sonrasında faili meçhul bir cinayete kurban gidince ki, cinayeti Mauser, Benelli, Parabellum ve Smith Wesson lakaplarına sahip öteki gazetelerin kaşarlanmış polis muhabirlerinin işlediğine kuşku olmasa da elde kanıt de yok, onları gıcıklayıp, cinayeti itiraf etmelerini sağlamak için ve geçim külfeti niçiniyle mecburen gazeteciliğe başlıyor. Olağan cinayet defteri de tutuyor tıpkı babası üzere. Bir polis muhabirinin gittiği cinnet, cinayet, intihar, yangın haberlerinde maktullerin dul kalmış eşleriyle, cinayetlerin aydınlatılması için basında yardım uman kızlarıyla, meraklı şahitlerle cinsellik yaşaması aslında psikiyatri biliminin alanına girer: Kazanova bile bu biçimdesi küçüklü büyüklü dehşetlerden kendine haz çıkartma peşine düşmez.”
Roman asıl olarak cinayet algısı ile olgusunun vakit ortasında nasıl değiştiğini anlatıyor. Bunu anlatmak neden kıymetliydi?
“Türkçeye geçişten daha sonra 1920’lerin sonundan itibaren gazeteleri 2005 yılına kadar Ankara’da arşivde üç yıl boyunca aralıksız okudum: 20’lerden köyden kente göçün ağırlaştığı 60’lara kadar büyükşehirlerde işlenmiş bir cinayet başlı başına bir olay idi gazeteler için. Gazeteciliğin kuralı 5N1K, Ne, Nerede, Ne vakit, niye, Nasıl ve Kim soruları cinayet haberlerinde maktulden zanlının psikolojilerine, görgü şahitlerinden, cinayet niçinine kadar günler boyunca birer gazete hikayesi olarak veriliyor. Yani o periyodun gazetecileri aslında günlük kıssalar yazarak para kazanan birer basın edebiyatçısı. Ancak kentler kalabalıklaşıp, cinayetler artınca bu hadiseler gazetelerin manşetlerinden inip, 3. Sayfa denilen ve nitekim gazetelerin üçüncü sayfasında yer alan bir yere hapsoluyor. Öldürülen çok genç ve hoş yada ünlü değilse, bir bilemeniniz iki sütunda okura aktarılıyor. Üstelik gazeteciliğin kalıp cümleleriyle: Olayların arkasındaki büyük kıssalar de çöpe gidiyor. Sonraki gün gazete okuruna haline şükredeceği yeni bir cinayet haberi gereci veriliyor.”
Sayfa: 320
Altan Metin’in babası bir faili meçhul cinayete kurban gitmiş. Bu ortada öyküde ülkenin son devirlerine göndermeler var. Neredeyse ülkenin aşikâr bir periyodunun panoraması…
“1992 yılı Türkiye tarihinin kırılma devirlerinden bir tanesiydi. 12 yıl evvel kuralları hazırlanmış bir darbe olmuş. Ülkede çabucak herkes apolitize hale gelmiş. Kenan Cihan, Marmaris’e yerleşmiş. Liberal-muhafazakar Özal Cumhurbaşkanı olmuş, ülkede DYP-ANAP çekişmesi yaşanıyor. Güneydoğu’da TSK ile PKK içinde hayli kıyıcı çatışmalar var. Bosna’da Sırp keskin nişancılar çocuk yaşlı ayırmadan katlediyor, Almanya’da Neonaziler Türk ailelerin konutlarını yakıyor. Özel TV’ler, radyolar yeni kurulmuş. Türkiye bir yandan süratle değişirken, gazeteler bu haberlerin yanına Refah Partisi’nin yükselişinden korkan makaleleri koyuyor.”
Ergül Tosun
Kitap sayfası için bağlantı:
[email protected]