Fehmi Koru*
Bu hafta sonu futbol maçlarını televizyondan izlerken onlardan evvelce olduğu kadar zevk almadığımı fark ettim.
zatenız ben maçları zihnimi 7/24 işgal eden siyasetle ilgili fikirlerimin doğruluğunu test etmeye yaradığı için de izliyorum. Maç izlerken siyaset aklımdan çıkmıyor, tam bilakis, maç izlemem siyasi değerlendirmelerimde var ise yanlışları görmemi, daha evvel aklıma gelmemiş detayların farkına varmamı da sağlıyor.
Hem zevk alıyorum, birebir vakitte bir şeyler öğreniyorum.
Sevdiğim yemeğin üzerine kallavi bir tatlı ve akabinde da kahve keyfi üzere bir şey maç izlemem…
Maalesef son vakit içinderda hem eskisi kadar zevk almıyorum, birebir vakitte başımda siyasetle teğe bir ilgi kurduğum ve bu sayede zihnimi açmasını umduğum maçlarda gördüklerim yüzünden zihnimin daha da bulanık hale gelmesini engelleyemiyorum.
Futbol bir spor. Spor olduğuna göre de sportmenliğin alana hakim olmasını, bu da oyuna yansıyan sertliğin bir sonu bulunmasını gerektirir.
Herbiçimde futbolseverler şu sıralarda alana bunun tam aykırısı bir manzaranın yansıdığının farkındadır.
Neredeyse her maçta hakemler bir yahut iki oyuncuya -kimi vakit iki sarıdan kimi vakit doğrudan- kırmızı kart çıkartmak zorunda kalıyor. kimi vakit kaleci dahil bütün oyuncuların sarı kart gördüğü maçlar izlemek zorunda kalınıyor. Fauller yüzünden yaşananlar maçların mühletine birçok defa beş-on dakika eklenmesini getiriyor.
Gruplara milyonlarca Dolar yahut Euroya mal olan değerli ayaklar, en az kendileri kadar bedelli ayaklara sahip rakip oyuncuları sakatlayacak biçimde davranmaktan kendilerini alamıyorlar.
niye?
İşte bu soru direkt sportmenlik ile ilgili. Sportmenlik elden gittiği için bu oluyor ve sertliğin orantısız alana yansıması maçları zevksiz hale getiriyor.
İki ekibin 11 + 11 = 22 oyuncusu alanda. İki taraftan biri daha yetenekli oyunculara sahip olduğu, maça daha güzel hazırlandığı ve karşı grubun sergilediği stili uygun değerlendirdiği için oyunun sonunda kazanacak, değil mi?
Bir cins taktikler çabası maçlar.
Taktikleri teknik yöneticiler maç öncesinde idman yapılırken ve oyun oynanırken saha kenarından veriyor. Alana sürdüğü 11’i belirlemesi ile daha sonradan kulübede oturanlardan oyuna soktuğu yedekleri seçmesi de kararı belirlemede tesirli oluyor.
Son senelerda maçlar teknik yöneticiler ortası taktik savaşına dönüştü. Makûs oynayan kadrolarda bunun faturası direkt teknik yöneticiye çıkartılıyor. Bir dönem içerisinde bir değil birkaç defa teknik yönetici değişmesi bile yaşanabiliyor ekiplerde.
İdareleri taraftarlar da buna zorluyor.
Burada da birebir soruyu sorabilirim: niye?
Futbol artık sırf bir spor olmaktan uzaklaştı, alınan sonuçların milyonlarca liralık kayıplara yol açtığı bir kesime dönüştü. Artık her maçta kaç gol atılacağı, golleri kimlerin hangi dakikada atacakları, kaç sarı ve kırmızı kart çıkarılacağı, kartların kimlere çıkarılacağı, maçı hangi kadronun kazanacağı yahut birlikte kalınacağı…
Hepsi ve daha fazlası üzerine bahisler oynanıyor.
Yekunu milyonlarca lirayı bulan bahisler…
Taraftar ekip makus oynayıp yenildiği yahut birliktee kaldığı için üzülüp reaksiyon vermiyor, kendisine para kaybettirdikleri için de öfkeleniyor. Bizim dışarıdan bakınca taraftarların doğal reaksiyonu sandığımız öfkeli haller ekseriyetle para kayıplarıyla teğe bir ilgili.
Yüksek maaşlı teknik yöneticiler yerlerini uzun mühlet koruyabilmenin yolunun taraftarı öfkelendirmemekten geçtiğinin şuurunda; bu yüzden 11’e aldığı oyunculardan ne yapıp edip alandan galip ayrılmalarını bekliyor ve bunun için ellerinden gelenden çoksını onlardan talep ediyor.
Herbiçimde “Sakatlayın” demiyorlardır, fakat rakiplerini sakatladıklarında oyuncularına kızmadıklarına eminim.
En kolay kızılan ve herkesler tarafınca en çok suçlananların hakemler olması da doğal. Mağlubiyet faturasını ödemesi gerekeceklerin de faturayı birine çıkarmaları lazım. Yöneticiler ve teknik yöneticiler, kazansalar da kaybetseler de her maçtan daha sonra kesinlikle hakemleri suçlama alışkanlığı edindiler.
Siyaset futbola ne kadar karışıyor, bilmiyorum. Özel sohbetlerde bilhassa Anadolu ekip taraftarlarının ‘dört büyükler’ diye bilinen kulüpleri en ağır sözlerle suçlamalarına tanıklık ediyorum ve bu suçlamalarda siyasalların de isimleri geçiyor.
Futbol mu siyasetten yoksa siyaset mi futbol dünyasından etkileniyor?
Ortada bir etkileşim olduğu kesin de, hangisi hangisinden daha fazla etkileniyor?
Alana yansıyan sertlik siyasi hayatımızın da bir gerçeği. Rakip oyuncuya kart çıkmasını sağlamak için çakma mazeretlerle kendini yere atanla sıradan mazeretlerle rakip partileri yahut o partilerin ileri gelenlerini köşeye sıkıştırma denemeleri içinde bir fark var mı?
Ben goremiyorum.
Ne olursa olsun maçı kazanmak ile her günü aylar -kimi vakit seneler- daha sonra yapılacak seçime endeksleyip onu her halükarda kazanmak üzerine bir siyasi yarış sürdürmek içinde da pek fark yok.
Milyonlar kazanan oyuncuların karşılarına çıkan bir daha milyonlar eden rakiplerini sakatlamasının futbolu zevk alınmaz hale getirmesi üzere, siyasi rakiplerini belden aşağı vuruşlarla yaralamak için kelamlı ve fiili uğraş gösterenler de siyaseti çirkinleştiriyorlar.
Güzelim sporlar -futbol ve siyaset- bu nahoşlukları hak etmiyor.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
Bu hafta sonu futbol maçlarını televizyondan izlerken onlardan evvelce olduğu kadar zevk almadığımı fark ettim.
zatenız ben maçları zihnimi 7/24 işgal eden siyasetle ilgili fikirlerimin doğruluğunu test etmeye yaradığı için de izliyorum. Maç izlerken siyaset aklımdan çıkmıyor, tam bilakis, maç izlemem siyasi değerlendirmelerimde var ise yanlışları görmemi, daha evvel aklıma gelmemiş detayların farkına varmamı da sağlıyor.
Hem zevk alıyorum, birebir vakitte bir şeyler öğreniyorum.
Sevdiğim yemeğin üzerine kallavi bir tatlı ve akabinde da kahve keyfi üzere bir şey maç izlemem…
Maalesef son vakit içinderda hem eskisi kadar zevk almıyorum, birebir vakitte başımda siyasetle teğe bir ilgi kurduğum ve bu sayede zihnimi açmasını umduğum maçlarda gördüklerim yüzünden zihnimin daha da bulanık hale gelmesini engelleyemiyorum.
Futbol bir spor. Spor olduğuna göre de sportmenliğin alana hakim olmasını, bu da oyuna yansıyan sertliğin bir sonu bulunmasını gerektirir.
Herbiçimde futbolseverler şu sıralarda alana bunun tam aykırısı bir manzaranın yansıdığının farkındadır.
Neredeyse her maçta hakemler bir yahut iki oyuncuya -kimi vakit iki sarıdan kimi vakit doğrudan- kırmızı kart çıkartmak zorunda kalıyor. kimi vakit kaleci dahil bütün oyuncuların sarı kart gördüğü maçlar izlemek zorunda kalınıyor. Fauller yüzünden yaşananlar maçların mühletine birçok defa beş-on dakika eklenmesini getiriyor.
Gruplara milyonlarca Dolar yahut Euroya mal olan değerli ayaklar, en az kendileri kadar bedelli ayaklara sahip rakip oyuncuları sakatlayacak biçimde davranmaktan kendilerini alamıyorlar.
niye?
İşte bu soru direkt sportmenlik ile ilgili. Sportmenlik elden gittiği için bu oluyor ve sertliğin orantısız alana yansıması maçları zevksiz hale getiriyor.
İki ekibin 11 + 11 = 22 oyuncusu alanda. İki taraftan biri daha yetenekli oyunculara sahip olduğu, maça daha güzel hazırlandığı ve karşı grubun sergilediği stili uygun değerlendirdiği için oyunun sonunda kazanacak, değil mi?
Bir cins taktikler çabası maçlar.
Taktikleri teknik yöneticiler maç öncesinde idman yapılırken ve oyun oynanırken saha kenarından veriyor. Alana sürdüğü 11’i belirlemesi ile daha sonradan kulübede oturanlardan oyuna soktuğu yedekleri seçmesi de kararı belirlemede tesirli oluyor.
Son senelerda maçlar teknik yöneticiler ortası taktik savaşına dönüştü. Makûs oynayan kadrolarda bunun faturası direkt teknik yöneticiye çıkartılıyor. Bir dönem içerisinde bir değil birkaç defa teknik yönetici değişmesi bile yaşanabiliyor ekiplerde.
İdareleri taraftarlar da buna zorluyor.
Burada da birebir soruyu sorabilirim: niye?
Futbol artık sırf bir spor olmaktan uzaklaştı, alınan sonuçların milyonlarca liralık kayıplara yol açtığı bir kesime dönüştü. Artık her maçta kaç gol atılacağı, golleri kimlerin hangi dakikada atacakları, kaç sarı ve kırmızı kart çıkarılacağı, kartların kimlere çıkarılacağı, maçı hangi kadronun kazanacağı yahut birlikte kalınacağı…
Hepsi ve daha fazlası üzerine bahisler oynanıyor.
Yekunu milyonlarca lirayı bulan bahisler…
Taraftar ekip makus oynayıp yenildiği yahut birliktee kaldığı için üzülüp reaksiyon vermiyor, kendisine para kaybettirdikleri için de öfkeleniyor. Bizim dışarıdan bakınca taraftarların doğal reaksiyonu sandığımız öfkeli haller ekseriyetle para kayıplarıyla teğe bir ilgili.
Yüksek maaşlı teknik yöneticiler yerlerini uzun mühlet koruyabilmenin yolunun taraftarı öfkelendirmemekten geçtiğinin şuurunda; bu yüzden 11’e aldığı oyunculardan ne yapıp edip alandan galip ayrılmalarını bekliyor ve bunun için ellerinden gelenden çoksını onlardan talep ediyor.
Herbiçimde “Sakatlayın” demiyorlardır, fakat rakiplerini sakatladıklarında oyuncularına kızmadıklarına eminim.
En kolay kızılan ve herkesler tarafınca en çok suçlananların hakemler olması da doğal. Mağlubiyet faturasını ödemesi gerekeceklerin de faturayı birine çıkarmaları lazım. Yöneticiler ve teknik yöneticiler, kazansalar da kaybetseler de her maçtan daha sonra kesinlikle hakemleri suçlama alışkanlığı edindiler.
Siyaset futbola ne kadar karışıyor, bilmiyorum. Özel sohbetlerde bilhassa Anadolu ekip taraftarlarının ‘dört büyükler’ diye bilinen kulüpleri en ağır sözlerle suçlamalarına tanıklık ediyorum ve bu suçlamalarda siyasalların de isimleri geçiyor.
Futbol mu siyasetten yoksa siyaset mi futbol dünyasından etkileniyor?
Ortada bir etkileşim olduğu kesin de, hangisi hangisinden daha fazla etkileniyor?
Alana yansıyan sertlik siyasi hayatımızın da bir gerçeği. Rakip oyuncuya kart çıkmasını sağlamak için çakma mazeretlerle kendini yere atanla sıradan mazeretlerle rakip partileri yahut o partilerin ileri gelenlerini köşeye sıkıştırma denemeleri içinde bir fark var mı?
Ben goremiyorum.
Ne olursa olsun maçı kazanmak ile her günü aylar -kimi vakit seneler- daha sonra yapılacak seçime endeksleyip onu her halükarda kazanmak üzerine bir siyasi yarış sürdürmek içinde da pek fark yok.
Milyonlar kazanan oyuncuların karşılarına çıkan bir daha milyonlar eden rakiplerini sakatlamasının futbolu zevk alınmaz hale getirmesi üzere, siyasi rakiplerini belden aşağı vuruşlarla yaralamak için kelamlı ve fiili uğraş gösterenler de siyaseti çirkinleştiriyorlar.
Güzelim sporlar -futbol ve siyaset- bu nahoşlukları hak etmiyor.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.