Fehmi Koru*
Amerikalı bol ödüllü bilim insanı (matematikçi) John Nash’in hayatını beyaz perdeye yansıtan Oscar ödüllü ‘Akıl Oyunları’ sinemasından etkilenmiş olabilirim.
Günlerdir zihnimde siyasi figürlere yer değiştirerek bir oyun oynuyorum; bu yüzden de birebir bireyleri televizyon ekranından bağıra çağıra konuşurken görür görmez onlara kendi isimleriyle değil zihnimde kendilerinin yerine koyduğum isimlerle seslendiğim anlar oluyor.
Etrafımdakiler kendilerini tutamayıp bana gülüyorlar.
Kimilerinin bu garip durumu benim yaşıma verdiklerine de eminim.
halbuki zihnimde oynadığım oyunun temelde hayli sıradan bir hareket noktası var; şu anda iktidarda bulunanlar ile muhalefettekilere yer değiştiriveriyorum.
AK Parti’nin muhalefette, CHP ve paydaşlarının iktidarda olduğunu düşünüyorum.
2002’deki tablo bugünlerde zihnimde oynadığım oyundaki tabloyu andırıyordu. Tayyip Erdoğan’ın genel lideri olduğu AK Parti yeni kurulmuştu ve muhalefetteydi; iktidarda üç partili bir koalisyon bulunuyordu.
Şimdilerde iktidarın küçük ortağı olan MHP 2002’de bir daha iktidarın küçük ortağıydı; önderi olan Devlet Bahçeli DSP başkanı Bülent Ecevit’in başbakan olduğu üç ortaklı hükümette Anavatan Partisi’nin önderi Mesut Yılmaz’la birlikte başbakan yardımcısı pozisyonundaydı.
Koalisyon hükümetini AK Parti muhalefeti sıradan sarsmaktaydı; sonunda ekonomik kriz patladı, ortaklar ne yapacaklarını bilemez hale geldiler ve hükümet ortasından çatladı. Devlet Bahçeli aylar evvelce “Seçim tarihi erkene alınsın, 3 Kasım 2002 tarihinde yapılsın” teklifiyle ortaya atıldı ve sonunda seçim sonunda onun istediği tarihte yapıldı.
Ortada geçen beş-altı aylık süreyi AK Parti yeterli kıymetlendirdi ve oyların yalnızca üçte birini aldığı biçimde, hükümet ortağı bütün partiler yüzde 10 barajına takıldıkları için, Meclis’te sandalyelerin üçte ikisini kazanarak iktidar olmayı başardı. [Geri kalan üçte birlik sandalyenin birçok CHP’ye, birkaçı da bağımsızlara gitti.]
Zihnimde oynadığım siyaset oyununda günümüzün koşulları ile 2002 yılının kaideleri içinde benzerlikler de karşıtlıklar da var.
Ekonomik durum bugün o günün neredeyse birebiri.
Dün açıklanan enflasyon oranı (yüzde 36.08) 2002 koalisyon hükümetinin yerini AK Parti iktidarına bıraktığı günlerdekinden (2002 Kasım enflasyonu yüzde 31.8) daha yüksek.
TL o periyotta de şu son birkaç ayda yaşandığı üzere önemli bir bedel kaybına uğramıştı.
Muhalefet o günün düzgünce berbatlaşmış ekonomik koşullarını epey uygun kullanabilmişti.
Benzerlik de bu noktada bitiyor.
O günlerde her baştan farklı ses çıkıyordu. Bugün tam zıddı, tek kişi konuşuyor ve iktidarın bütün ögeleri, o ne söylerse söylesin, konuşanı ayakta alkışlıyor.
Koalisyon hükümetinin ülkeyi krize sürükleyen iktisat takımının beceriksizliği yeterlice göze batınca sıkıntıya kalıcı deva aranmış ve sonunda kimin tavsiye ettiği tam anlaşılmadan hayatının büyük kısmını ABD’de ve milletlerarası kurumlarda geçirmiş Kemal Derviş bulunmuştu.
Bugünün koşulları o güne benziyor olsa da sıkıntıya bakış temelinden farklı.
Tayyip Erdoğan, 20 yıl evvel, muhalefetin yeni sesi olarak, halkın çektiği badireleri en çarpıcı tabirlerle lisana getiriyor, ülkeyi kendilerinin sahil-i selamete çıkarabileceği yolunda kuvvetli teminatlar veriyordu.
En kuvvetli teminatı genç ve iş bilir takımıydı.
Kendileri birkaç sefer Anayasa Mahkemesi tarafınca kapatılmış, en çok yüzde 20 civarında oy alabilmiş bir partiden ayrılarak Adalet ve Kalkınma Partisi’ni kurmuşlardı, lakin herkesi bağrına basacakları imgesi veren değişik görüşlerden beşerlerle bir arada yola çıkmışlardı.
Sırf ekonomiyi düze çıkarmakla kalmayacak, ülkenin anayasasında aslına bakarsanız var olan demokrasi, insan hakları ve hukuk devleti unsurlarını en geniş manalarıyla hayata geçireceklerdi.
Bugün roller değişti değişmesine, fakat galiba yalnızca benim zihnimde oynadığım oyunda.
Ekonomik krizde bile rolü iktidar çalıyor.
Son yılların en yüksek enflasyonunun TÜİK tarafınca ilan edildiği dün, AK Parti genel lideri da olan Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın ağzından 20 yıllık iktidarın ülkeyi dünyanın en kuvvetli on iktisadı ortasına sokmak üzere olduğu argümanını işittik. Ülkenin ihracatı 20 yılda tam altı defa artmış; bunu öğrendik.
İhracat altı defa artmışsa ve iktisat devlerle yarışacak hale gelmişse beşerler niye bugün mutsuz?
Oyunun burasında zihnim bulanıklaşıyor, siyasi figürler yerli yerlerine geri dönüyor. O denli olunca da, meselelerin tahlile kavuşması zihnimde bile imkansız hale geliyor. [Benzer bir zihin oyununu AK Parti-MHP bağlantısı için oynadığımda figürleri yerli yerine oturtmada ve her birinin oyundaki rolünü tanımlamada hiç bir zorluk çekmiyorum.]
halbuki, 20 yıl evvelki tabloda AK Parti saflarında hak ve özgürlükler konusunda buluşmuş beşerler bugünün AK Partisi içerisinde yahut yanında bulunmuyorlar; buna karşılık, toplumda mevcut çabucak her eğilimi içerisinde barındıran ve günümüzün muhalefet cephesini teşkil eden ‘Millet İttifakı’ daha kuvvetli bir demokrasi platformu sayılabilir.
Bugünkü tabloda dünden bir eksiklik olduğu kesin.
Ya siyasi figürlerden biri tabloda yanlış yerde ya da eski tablodaki tesirli figürün yeri bugünkü tabloda boş.
O boşluk dolmadan zihnimdeki oyun muvaffakiyetle sonuçlanmıyor.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.
Amerikalı bol ödüllü bilim insanı (matematikçi) John Nash’in hayatını beyaz perdeye yansıtan Oscar ödüllü ‘Akıl Oyunları’ sinemasından etkilenmiş olabilirim.
Günlerdir zihnimde siyasi figürlere yer değiştirerek bir oyun oynuyorum; bu yüzden de birebir bireyleri televizyon ekranından bağıra çağıra konuşurken görür görmez onlara kendi isimleriyle değil zihnimde kendilerinin yerine koyduğum isimlerle seslendiğim anlar oluyor.
Etrafımdakiler kendilerini tutamayıp bana gülüyorlar.
Kimilerinin bu garip durumu benim yaşıma verdiklerine de eminim.
halbuki zihnimde oynadığım oyunun temelde hayli sıradan bir hareket noktası var; şu anda iktidarda bulunanlar ile muhalefettekilere yer değiştiriveriyorum.
AK Parti’nin muhalefette, CHP ve paydaşlarının iktidarda olduğunu düşünüyorum.
2002’deki tablo bugünlerde zihnimde oynadığım oyundaki tabloyu andırıyordu. Tayyip Erdoğan’ın genel lideri olduğu AK Parti yeni kurulmuştu ve muhalefetteydi; iktidarda üç partili bir koalisyon bulunuyordu.
Şimdilerde iktidarın küçük ortağı olan MHP 2002’de bir daha iktidarın küçük ortağıydı; önderi olan Devlet Bahçeli DSP başkanı Bülent Ecevit’in başbakan olduğu üç ortaklı hükümette Anavatan Partisi’nin önderi Mesut Yılmaz’la birlikte başbakan yardımcısı pozisyonundaydı.
Koalisyon hükümetini AK Parti muhalefeti sıradan sarsmaktaydı; sonunda ekonomik kriz patladı, ortaklar ne yapacaklarını bilemez hale geldiler ve hükümet ortasından çatladı. Devlet Bahçeli aylar evvelce “Seçim tarihi erkene alınsın, 3 Kasım 2002 tarihinde yapılsın” teklifiyle ortaya atıldı ve sonunda seçim sonunda onun istediği tarihte yapıldı.
Ortada geçen beş-altı aylık süreyi AK Parti yeterli kıymetlendirdi ve oyların yalnızca üçte birini aldığı biçimde, hükümet ortağı bütün partiler yüzde 10 barajına takıldıkları için, Meclis’te sandalyelerin üçte ikisini kazanarak iktidar olmayı başardı. [Geri kalan üçte birlik sandalyenin birçok CHP’ye, birkaçı da bağımsızlara gitti.]
Zihnimde oynadığım siyaset oyununda günümüzün koşulları ile 2002 yılının kaideleri içinde benzerlikler de karşıtlıklar da var.
Ekonomik durum bugün o günün neredeyse birebiri.
Dün açıklanan enflasyon oranı (yüzde 36.08) 2002 koalisyon hükümetinin yerini AK Parti iktidarına bıraktığı günlerdekinden (2002 Kasım enflasyonu yüzde 31.8) daha yüksek.
TL o periyotta de şu son birkaç ayda yaşandığı üzere önemli bir bedel kaybına uğramıştı.
Muhalefet o günün düzgünce berbatlaşmış ekonomik koşullarını epey uygun kullanabilmişti.
Benzerlik de bu noktada bitiyor.
O günlerde her baştan farklı ses çıkıyordu. Bugün tam zıddı, tek kişi konuşuyor ve iktidarın bütün ögeleri, o ne söylerse söylesin, konuşanı ayakta alkışlıyor.
Koalisyon hükümetinin ülkeyi krize sürükleyen iktisat takımının beceriksizliği yeterlice göze batınca sıkıntıya kalıcı deva aranmış ve sonunda kimin tavsiye ettiği tam anlaşılmadan hayatının büyük kısmını ABD’de ve milletlerarası kurumlarda geçirmiş Kemal Derviş bulunmuştu.
Bugünün koşulları o güne benziyor olsa da sıkıntıya bakış temelinden farklı.
Tayyip Erdoğan, 20 yıl evvel, muhalefetin yeni sesi olarak, halkın çektiği badireleri en çarpıcı tabirlerle lisana getiriyor, ülkeyi kendilerinin sahil-i selamete çıkarabileceği yolunda kuvvetli teminatlar veriyordu.
En kuvvetli teminatı genç ve iş bilir takımıydı.
Kendileri birkaç sefer Anayasa Mahkemesi tarafınca kapatılmış, en çok yüzde 20 civarında oy alabilmiş bir partiden ayrılarak Adalet ve Kalkınma Partisi’ni kurmuşlardı, lakin herkesi bağrına basacakları imgesi veren değişik görüşlerden beşerlerle bir arada yola çıkmışlardı.
Sırf ekonomiyi düze çıkarmakla kalmayacak, ülkenin anayasasında aslına bakarsanız var olan demokrasi, insan hakları ve hukuk devleti unsurlarını en geniş manalarıyla hayata geçireceklerdi.
Bugün roller değişti değişmesine, fakat galiba yalnızca benim zihnimde oynadığım oyunda.
Ekonomik krizde bile rolü iktidar çalıyor.
Son yılların en yüksek enflasyonunun TÜİK tarafınca ilan edildiği dün, AK Parti genel lideri da olan Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın ağzından 20 yıllık iktidarın ülkeyi dünyanın en kuvvetli on iktisadı ortasına sokmak üzere olduğu argümanını işittik. Ülkenin ihracatı 20 yılda tam altı defa artmış; bunu öğrendik.
İhracat altı defa artmışsa ve iktisat devlerle yarışacak hale gelmişse beşerler niye bugün mutsuz?
Oyunun burasında zihnim bulanıklaşıyor, siyasi figürler yerli yerlerine geri dönüyor. O denli olunca da, meselelerin tahlile kavuşması zihnimde bile imkansız hale geliyor. [Benzer bir zihin oyununu AK Parti-MHP bağlantısı için oynadığımda figürleri yerli yerine oturtmada ve her birinin oyundaki rolünü tanımlamada hiç bir zorluk çekmiyorum.]
halbuki, 20 yıl evvelki tabloda AK Parti saflarında hak ve özgürlükler konusunda buluşmuş beşerler bugünün AK Partisi içerisinde yahut yanında bulunmuyorlar; buna karşılık, toplumda mevcut çabucak her eğilimi içerisinde barındıran ve günümüzün muhalefet cephesini teşkil eden ‘Millet İttifakı’ daha kuvvetli bir demokrasi platformu sayılabilir.
Bugünkü tabloda dünden bir eksiklik olduğu kesin.
Ya siyasi figürlerden biri tabloda yanlış yerde ya da eski tablodaki tesirli figürün yeri bugünkü tabloda boş.
O boşluk dolmadan zihnimdeki oyun muvaffakiyetle sonuçlanmıyor.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.