Fehmi Koru*
İktidar cephesi seçimin vaktinde -yani Haziran 2023’te- olacağını her fırsatta yinelıyor. O tarihi yinelamaktan AK Parti genel lideri da olan Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın ağzında tüy bitti. MHP başkanı Devlet Bahçeli ondan da kesin kararlı; partisinin her küme toplantısında “Seçim Haziran 2023’te, cumhurbaşkanı adayımız da Tayyip Erdoğan” ezberini yinelıyor. AK Parti ileri gelenleri de birebir minvalde açıklamalar yapıyorlar.
Duyduk ve yanlışsız olduğunu kabul ettik.
bu biçimde düşünmek için bir ispat da var: Hükümet vaatlerini takvime bağlarken çabucak her şeyi seçimin ya öncesine ya da daha sonrasındasına gelecek bir tarihle irtibatlıyor.
Yerli ve ulusal arabanın üretim, Karadeniz’de keşfedilen doğalgazın çıkarım tarihleri gibi…
Seriyi tek bozan ‘yeni iktisat modeli’ oldu.
Yeni model meyvelerini altı ayda verecekmiş…
Cumhurbaşkanı Erdoğan ‘refahı yaygınlaştırma’ gayeli olduğunu duyurduğu yeni modelin, “Yatırım, istihdam ve ihracat merkezli büyüme” yaratacağını ilan ederken, faydasının altı ay sonunda görüleceğini söylemeyi de hiç ihmal etmiyor.
Altı ayın sonunda sıfırlanmış yahut sıfıra yaklaşmış faiz yardımıyla enflasyon da düşecek ve her bölümü rahatlatmak için ortada hükümet tarafınca pompalanacak ek gelirlere kavuşan vatandaşlara rahatlama gelecek…
Argüman bu.
Devlet memurlarının maaşları artacak, emekliler de bundan yararlanacak, birkaç seçim öncesinde kelamı verilmiş olduğu biçimde gerçekleştirilmesi daima ertelenen, bir hayli meslek kümesine ek gelir sağlayacak ‘3600 ek gösterge’ bu kere hayata geçirilecek ve hatta emeklilikte yaşa takılanlar (EYT) kitlesi de dileklerine erişecekler…
TL’nin yabancı paralar karşısında üç ay içerisinde yüzde 40 kadar paha kaybetmesini, bakkallar ve marketlerde el yakan fiyatlarla hayatın kıymetlenmesini unutabilirsek erkenden bayram bile yapabiliriz.
Bunlara kim sevinmez, o denli değil mi?
aslına bakarsan teze bakılırsa Çin de bu biçimde kalkınmış…
Çin bu yolla kalkınmışsa biz de tıpkı yolu meblağ ve hayda hayda kalkınırız.
Tek sorun kronoloji…
Türkiye’nin 20 yıldır iktidarda bulunan takımlar eliyle ve üç yıldır uygulanmakta olan yeni hükümet sistemi yardımıyla girmeyi düşündüğü yeni yol, Çin’de, Mao Zedong’un İkinci Dünya Savaşı daha sonrasında -1949’da- halk ihtilaliyle ülke idaresini ele geçirmesiyle başlayan sürecin kararıdur.
Bugün Çin’in ulaştığı noktanın gerisinde, son 30 yılda çok değişikliğe uğratılmış olsa da, 70 yılı bulan bir müddetç var.
O uzun yıllar boyunca Çinlilere geçmiş unutturulup yeni bir yol tutturuldu ve bunu sağlamak için de eskiyi bütünüyle kötülemeleri kararınu doğuran bir ‘kültür devrimi’ geçirmeleri gerekti. Yeni yol aç kalmayı gerektirdiğinde Çinliler o durumu sineye çektiler.
Unutulan bir detay da şu: 1,5 milyara yakın nüfusu olan bir ülkedir Çin…
O nüfusun büyük kısmı ‘boğaz tokluğuna’ denilebilecek koşullarda çalışmaktan diğer bir tercih yapabilecek durumda değillerdi.
Karınları guruldasa bile seslerini yükseltmeleri imkansızdı.
Bir-iki deneyen oldu ses çıkarmayı, ibret-i âlem için başlarına gelmeyen kalmadı.
Göz kamaştıran yeni kentler ile başta ABD olmak üzere büyük Batı firmalarının markalarına üretim yaparak zenginleşmiş küçük bir kesim ise, kan, ter ve gözyaşı ile geçen uzun yılların sonunda ortaya çıkabilmiştir.
Şanghay’daki gökdelenler ve herbirinin ardında Çin’de üretildiğine dair bilgi yazan eserlere bakarak, ülkenin o haline altı ayda geldiğini düşünen var ise yanılır.
Birebir tipten bir müddetçten geçmeden Çin haline gelinemez.
Bizdilk evvel Çin’i model alarak kalkınacağını sanan ve o yolda adımlar atan öbür ülkeler oldu, Çin de dostluk kurduğu gelişmekte olan ülkelere uzmanlarıyla kendi modelini izlemeleri için tavsiyelerde bulundu; lakin fazlaca geçmeden o ülkeler Çin’de yaşananın kendine mahsus olduğunu ve ‘model’ alınarak uygulanamayacağını öğrenmekte gecikmediler.
Çin haline gelebilmek için evvel komünist olmak, rakiplerinin ortaya çıkmasına asla müsaade etmeyen Komünist Partisi tarafınca kültür değişimine maruz bırakılmak gerekiyor.
Birebir süreçten geçmeden ‘Çin modeli’ ile kalkınma gerçekleşmiyor.
Latife üzere gelmesin, bu yazdıklarımın doğruluğunu en âlâ Çinliler biliyor.
Gerçek bu iken, nasıl oluyor da, “Faizi indirecek, TL’nin bedelinin düşmesine aldırmadan ucuzlaşmış işgücümüzün çabaları ve dışarıdan gelecek sermayenin itmesiyle üretimi artıracak, ötürüsıyla ihracat rekorları kırılmasıyla büyümeyi sağlayacağız ve bu sayede topluma refah gelecek” tezi dillendiriliyor ve refaha kavuşma için sadece altı aylık bir süre öngörülebiliyor?
Mümkün mü bu biçimde bir şey?
Hem niye altı ay?
Seçim 2023’ün Haziran ayında yapılmayacak mı?
Yani tamı tamına 1,5 yıl daha sonra?
Altı ayda ülkeye refah getirme vaadi nereden çıktı?
Bu işte ya bir hesap kusuru var, ya da…
Daha ileriye gitmeyeyim ve “Bu işte bir hesap yanlışı var” demekle yetineyim.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.
İktidar cephesi seçimin vaktinde -yani Haziran 2023’te- olacağını her fırsatta yinelıyor. O tarihi yinelamaktan AK Parti genel lideri da olan Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın ağzında tüy bitti. MHP başkanı Devlet Bahçeli ondan da kesin kararlı; partisinin her küme toplantısında “Seçim Haziran 2023’te, cumhurbaşkanı adayımız da Tayyip Erdoğan” ezberini yinelıyor. AK Parti ileri gelenleri de birebir minvalde açıklamalar yapıyorlar.
Duyduk ve yanlışsız olduğunu kabul ettik.
bu biçimde düşünmek için bir ispat da var: Hükümet vaatlerini takvime bağlarken çabucak her şeyi seçimin ya öncesine ya da daha sonrasındasına gelecek bir tarihle irtibatlıyor.
Yerli ve ulusal arabanın üretim, Karadeniz’de keşfedilen doğalgazın çıkarım tarihleri gibi…
Seriyi tek bozan ‘yeni iktisat modeli’ oldu.
Yeni model meyvelerini altı ayda verecekmiş…
Cumhurbaşkanı Erdoğan ‘refahı yaygınlaştırma’ gayeli olduğunu duyurduğu yeni modelin, “Yatırım, istihdam ve ihracat merkezli büyüme” yaratacağını ilan ederken, faydasının altı ay sonunda görüleceğini söylemeyi de hiç ihmal etmiyor.
Altı ayın sonunda sıfırlanmış yahut sıfıra yaklaşmış faiz yardımıyla enflasyon da düşecek ve her bölümü rahatlatmak için ortada hükümet tarafınca pompalanacak ek gelirlere kavuşan vatandaşlara rahatlama gelecek…
Argüman bu.
Devlet memurlarının maaşları artacak, emekliler de bundan yararlanacak, birkaç seçim öncesinde kelamı verilmiş olduğu biçimde gerçekleştirilmesi daima ertelenen, bir hayli meslek kümesine ek gelir sağlayacak ‘3600 ek gösterge’ bu kere hayata geçirilecek ve hatta emeklilikte yaşa takılanlar (EYT) kitlesi de dileklerine erişecekler…
TL’nin yabancı paralar karşısında üç ay içerisinde yüzde 40 kadar paha kaybetmesini, bakkallar ve marketlerde el yakan fiyatlarla hayatın kıymetlenmesini unutabilirsek erkenden bayram bile yapabiliriz.
Bunlara kim sevinmez, o denli değil mi?
aslına bakarsan teze bakılırsa Çin de bu biçimde kalkınmış…
Çin bu yolla kalkınmışsa biz de tıpkı yolu meblağ ve hayda hayda kalkınırız.
Tek sorun kronoloji…
Türkiye’nin 20 yıldır iktidarda bulunan takımlar eliyle ve üç yıldır uygulanmakta olan yeni hükümet sistemi yardımıyla girmeyi düşündüğü yeni yol, Çin’de, Mao Zedong’un İkinci Dünya Savaşı daha sonrasında -1949’da- halk ihtilaliyle ülke idaresini ele geçirmesiyle başlayan sürecin kararıdur.
Bugün Çin’in ulaştığı noktanın gerisinde, son 30 yılda çok değişikliğe uğratılmış olsa da, 70 yılı bulan bir müddetç var.
O uzun yıllar boyunca Çinlilere geçmiş unutturulup yeni bir yol tutturuldu ve bunu sağlamak için de eskiyi bütünüyle kötülemeleri kararınu doğuran bir ‘kültür devrimi’ geçirmeleri gerekti. Yeni yol aç kalmayı gerektirdiğinde Çinliler o durumu sineye çektiler.
Unutulan bir detay da şu: 1,5 milyara yakın nüfusu olan bir ülkedir Çin…
O nüfusun büyük kısmı ‘boğaz tokluğuna’ denilebilecek koşullarda çalışmaktan diğer bir tercih yapabilecek durumda değillerdi.
Karınları guruldasa bile seslerini yükseltmeleri imkansızdı.
Bir-iki deneyen oldu ses çıkarmayı, ibret-i âlem için başlarına gelmeyen kalmadı.
Göz kamaştıran yeni kentler ile başta ABD olmak üzere büyük Batı firmalarının markalarına üretim yaparak zenginleşmiş küçük bir kesim ise, kan, ter ve gözyaşı ile geçen uzun yılların sonunda ortaya çıkabilmiştir.
Şanghay’daki gökdelenler ve herbirinin ardında Çin’de üretildiğine dair bilgi yazan eserlere bakarak, ülkenin o haline altı ayda geldiğini düşünen var ise yanılır.
Birebir tipten bir müddetçten geçmeden Çin haline gelinemez.
Bizdilk evvel Çin’i model alarak kalkınacağını sanan ve o yolda adımlar atan öbür ülkeler oldu, Çin de dostluk kurduğu gelişmekte olan ülkelere uzmanlarıyla kendi modelini izlemeleri için tavsiyelerde bulundu; lakin fazlaca geçmeden o ülkeler Çin’de yaşananın kendine mahsus olduğunu ve ‘model’ alınarak uygulanamayacağını öğrenmekte gecikmediler.
Çin haline gelebilmek için evvel komünist olmak, rakiplerinin ortaya çıkmasına asla müsaade etmeyen Komünist Partisi tarafınca kültür değişimine maruz bırakılmak gerekiyor.
Birebir süreçten geçmeden ‘Çin modeli’ ile kalkınma gerçekleşmiyor.
Latife üzere gelmesin, bu yazdıklarımın doğruluğunu en âlâ Çinliler biliyor.
Gerçek bu iken, nasıl oluyor da, “Faizi indirecek, TL’nin bedelinin düşmesine aldırmadan ucuzlaşmış işgücümüzün çabaları ve dışarıdan gelecek sermayenin itmesiyle üretimi artıracak, ötürüsıyla ihracat rekorları kırılmasıyla büyümeyi sağlayacağız ve bu sayede topluma refah gelecek” tezi dillendiriliyor ve refaha kavuşma için sadece altı aylık bir süre öngörülebiliyor?
Mümkün mü bu biçimde bir şey?
Hem niye altı ay?
Seçim 2023’ün Haziran ayında yapılmayacak mı?
Yani tamı tamına 1,5 yıl daha sonra?
Altı ayda ülkeye refah getirme vaadi nereden çıktı?
Bu işte ya bir hesap kusuru var, ya da…
Daha ileriye gitmeyeyim ve “Bu işte bir hesap yanlışı var” demekle yetineyim.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.