Fehmi Koru*
Türkiye burası, eli kalem tutan, görüşü olan ve onu paylaşmaktan geri durmayan her insanın bir biçimde yolunun yargıyla buluşması doğal sayılan bir ülke.
Elimde 50 yılı aşkın müddettir kalem var ve bunun son 40 yılında neredeyse her gün görüşlerimi ilgi duyan herkesle paylaşıyorum.
Benim de yolumun yargıya düşmüşlüğü var.
Çok değil, bir elin parmakları kadar; olsun, bir daha de 40 yıl içerisinde hakkımda cürüm duyurusunda bulunuldu, birkaç defa de mahkemeye çıkarıldım.
Birinde, 28 Şubat’ın soğuk mu soğuk günlerinde, karar duruşmasından hemilk evvel, yargılandığım Türk Ceza Kanunu’nun (TCK) 312. hususunun değiştirilmesi gündeme gelmese ve o duruşmaya kadar ceza vermeye hazır görünen Ağır Ceza Mahkemesi heyeti insafa gelip sonucu bir daha sonraki duruşmaya bırakmasa cezaevine de girebilirdim.
TBMM o ortada TCK 312’yi bir daha düzenledi, hakkımda 12 yıla kadar mahpus cezası talep eden savcı son duruşma öncesinde değişti, yeni savcı beraatimi talep etti ve ben öylece mahpustan kurtuldum.
Kabahatim, birilerinin tabir özgürlüğünü savunmaktı.
Ucuz kurtulduğumu bugün bile düşünürüm.
Sarfiyat söz verirsin, karar geriden gelir.
Karanlık süreçte bile kabahat duyurusuna muhatap edildiğim birkaç bahiste daima anlayışlı savcılarla karşılaştım. Tabir vermeye gittiğimde sohbet ettik, sözüm kayda geçirildi, o kadar…
Türk adaletine güvenmemem için hiç bir sebep yok.
Kendilerine hangi kurumlara güvendikleri sorulan bireylerin, kamuoyu yoklamalarında, yargıyı birinci sıraya değil de sıradan aşağılara layık gördüklerinden haberdarım şüphesiz. Eli kalem tutan ve görüşlerini kamuoyuyla paylaşan bireylerin yolu şimdilerde de yargıyla buluşuyor. Mahkemeler basın mensuplarını tutuklu yargılayabiliyor, cezaya da çarptırabiliyor.
Milletlerarası gözlemci kuruluşların özgürlük değerlendirmelerinde ülkemizin durumu iç açıcı değil. Her yeni davayla bir arada, yabancı medyada, ülkemiz hakkında yürek yaralayıcı yayınlar yer alıyor.
Davalar açıldığı haberlerini her okudukça benim yüreğim burkuluyor.
Aykırısı de yanlışsız. Gazeteler ve televizyonlarda haberleştirilen birden fazla vahim çeşitli argümanların yargının ilgisini çekmediği de oluyor. bakılırsavi medyayı izlemek olan savcıların haberlere ilgisiz kalmasını anlamakta da zorlanıyorum. Haksızlık, yolsuzluk, kamu kaynaklarının berbata kullanılması üzere konulardaki haberlerin sav olarak kalmaması, yargı tarafınca soruşturulması ve gerekirse dava konusu yapılması gerekir.
Havada kalan ve hakkında soruşturma açılmayan tezler argümanların muhataplarını kesinlikle yaralar.
En son meselai Sedat Peker’in siyaset ve iş dünyasından kimi bireylere karşı tabir ettiği tez ve ithamlarda yaşadık. Görüntüler ve Twitter bildirileriyle gündeme giren tezler konusunda yargı sessiz kaldığı imgesini verdi. Tezlerin üzerine gidilmedi, rastgele bir davaya bahis edilmediler.
Üzerine gidilmeyen argümanlar zihinleri yakıyor bugün.
Toplumda ‘dokunulmazlık’ zırhı bulunan bireyler olduğunu akla getiren bir durum bu.
[İngiltere’de kraliyet ailesi mensupları yargının ilgi alanı haricindedır. Ya da o denli bilinirdi diyeyim. Kraliçe’nin oğlu Prens Andrew ABD’de görülen bir davada sanık olmadığı biçimde suçlanınca, medya öncülüğünde kamuoyunun dikkatine giren tezler daha sonrasında, Saray, Prens’in askeri-sivil bütün unvan ve yetkilerinin alındığını duyurdu. Andrew ABD’de söz verecek ve gerekli görülürse yargılanacak.]
Kimse dokunulmaz değildir.
Adaletin en üstün mertebede hürmet görmesi gerektiğini söz eden “Şeriat’ın kestiği parmak acımaz” -buradaki ‘şeriat’ sözcüğü adalet anlamınadır- özdeyişine sahip bir kültür bizimki.
Dün, birebir vakitte Sezen Aksu’nun eski bir müziğindeki günahsız bir tabirin ‘şarkıcının lisanının koparılmasının’ talep edilmesine yol açtığı bir ortamda, adalet kurumunu ilgilendiren iki olumlu haber medyaya yansıdı.
Biri, kendisiyle ilgili iki yazı hakkında ‘kamu nazaranvlisine hakaret ve iftira edildiği’ nedeni öne sürülerek bir bakanın yazıları yazanın cezalandırılmasını talep eden kabahat duyurusuyla ilgili İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığı’nın ‘kovuşturmaya yer olmadığı’ sonucuyla ilgili haber…
Kararda Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi‘nin (AİHS) ‘ifade özgürlüğü’ başlıklı 10. unsuruna atıfta bulunularak şu görüşe yer veriliyor:
“Herkes görüşlerini açıklama ve anlatım özgürlüğüne sahiptir. Bu hak, kanaat özgürlüğü ile kamu otoritelerinin müdahalesi ve ülke sonları kelam konusu olmaksızın haber yahut fikir alma ve verme özgürlüğünü de içerir; mukavele kırıcı, beğenilen karşılanmayan ya da telaş uyandıran bilgiler ya da niyetler için de geçerlidir; çoğulculuk, müsamaha ve açık fikirlilik bunu gerektirir ve bunlar olmaksızın demokratik bir toplum olunamaz.”
Medyanın özgür olmadığı töhmetine maruz ülkemiz için kıymetli bir olumlu adım bu karar…
İkincisi de İstanbul Kontratı ile ilgili en az bunun kadar kıymetli bir türel mütalaa.
Metni ülkemizde kaleme alınmış, İstanbul’da imzaya açılmış ve birinci imzacısı Türkiye olan İstanbul Kontratı, bayan cinayetlerinin önüne geçecek önlemlerin alınmasını da getireceği için sevinçle karşılanmıştı.
Ne olduysa, birileri iktidar üzerinde tesirli bir kampanya yürüterek TBMM tarafınca yasallığa kavuşturulmuş kontratın Cumhurbaşkanlığı sonucuyla geçersiz hale getirilmesini sağladı.
Danıştay 10. Dairesi’nde görülmekte olan sonucun iptal edilmesiyle ilgili davanın savcısı Elmas Mucukgil, TBMM tarafınca onaylandığı için ‘uluslararası anlaşma’ özelliği kazanmış kontrattan lakin bir daha TBMM sonucuyla ayrılınabileceği yolunda görüş bildirmiş.
Birbirinden çok farklı iki mevzuda savcıların devrede olduğu görülüyor.
Gerisi gelmeli.
Yargıya itimat lakin yargının kendisi tarafınca tazelenebilir.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
Türkiye burası, eli kalem tutan, görüşü olan ve onu paylaşmaktan geri durmayan her insanın bir biçimde yolunun yargıyla buluşması doğal sayılan bir ülke.
Elimde 50 yılı aşkın müddettir kalem var ve bunun son 40 yılında neredeyse her gün görüşlerimi ilgi duyan herkesle paylaşıyorum.
Benim de yolumun yargıya düşmüşlüğü var.
Çok değil, bir elin parmakları kadar; olsun, bir daha de 40 yıl içerisinde hakkımda cürüm duyurusunda bulunuldu, birkaç defa de mahkemeye çıkarıldım.
Birinde, 28 Şubat’ın soğuk mu soğuk günlerinde, karar duruşmasından hemilk evvel, yargılandığım Türk Ceza Kanunu’nun (TCK) 312. hususunun değiştirilmesi gündeme gelmese ve o duruşmaya kadar ceza vermeye hazır görünen Ağır Ceza Mahkemesi heyeti insafa gelip sonucu bir daha sonraki duruşmaya bırakmasa cezaevine de girebilirdim.
TBMM o ortada TCK 312’yi bir daha düzenledi, hakkımda 12 yıla kadar mahpus cezası talep eden savcı son duruşma öncesinde değişti, yeni savcı beraatimi talep etti ve ben öylece mahpustan kurtuldum.
Kabahatim, birilerinin tabir özgürlüğünü savunmaktı.
Ucuz kurtulduğumu bugün bile düşünürüm.
Sarfiyat söz verirsin, karar geriden gelir.
Karanlık süreçte bile kabahat duyurusuna muhatap edildiğim birkaç bahiste daima anlayışlı savcılarla karşılaştım. Tabir vermeye gittiğimde sohbet ettik, sözüm kayda geçirildi, o kadar…
Türk adaletine güvenmemem için hiç bir sebep yok.
Kendilerine hangi kurumlara güvendikleri sorulan bireylerin, kamuoyu yoklamalarında, yargıyı birinci sıraya değil de sıradan aşağılara layık gördüklerinden haberdarım şüphesiz. Eli kalem tutan ve görüşlerini kamuoyuyla paylaşan bireylerin yolu şimdilerde de yargıyla buluşuyor. Mahkemeler basın mensuplarını tutuklu yargılayabiliyor, cezaya da çarptırabiliyor.
Milletlerarası gözlemci kuruluşların özgürlük değerlendirmelerinde ülkemizin durumu iç açıcı değil. Her yeni davayla bir arada, yabancı medyada, ülkemiz hakkında yürek yaralayıcı yayınlar yer alıyor.
Davalar açıldığı haberlerini her okudukça benim yüreğim burkuluyor.
Aykırısı de yanlışsız. Gazeteler ve televizyonlarda haberleştirilen birden fazla vahim çeşitli argümanların yargının ilgisini çekmediği de oluyor. bakılırsavi medyayı izlemek olan savcıların haberlere ilgisiz kalmasını anlamakta da zorlanıyorum. Haksızlık, yolsuzluk, kamu kaynaklarının berbata kullanılması üzere konulardaki haberlerin sav olarak kalmaması, yargı tarafınca soruşturulması ve gerekirse dava konusu yapılması gerekir.
Havada kalan ve hakkında soruşturma açılmayan tezler argümanların muhataplarını kesinlikle yaralar.
En son meselai Sedat Peker’in siyaset ve iş dünyasından kimi bireylere karşı tabir ettiği tez ve ithamlarda yaşadık. Görüntüler ve Twitter bildirileriyle gündeme giren tezler konusunda yargı sessiz kaldığı imgesini verdi. Tezlerin üzerine gidilmedi, rastgele bir davaya bahis edilmediler.
Üzerine gidilmeyen argümanlar zihinleri yakıyor bugün.
Toplumda ‘dokunulmazlık’ zırhı bulunan bireyler olduğunu akla getiren bir durum bu.
[İngiltere’de kraliyet ailesi mensupları yargının ilgi alanı haricindedır. Ya da o denli bilinirdi diyeyim. Kraliçe’nin oğlu Prens Andrew ABD’de görülen bir davada sanık olmadığı biçimde suçlanınca, medya öncülüğünde kamuoyunun dikkatine giren tezler daha sonrasında, Saray, Prens’in askeri-sivil bütün unvan ve yetkilerinin alındığını duyurdu. Andrew ABD’de söz verecek ve gerekli görülürse yargılanacak.]
Kimse dokunulmaz değildir.
Adaletin en üstün mertebede hürmet görmesi gerektiğini söz eden “Şeriat’ın kestiği parmak acımaz” -buradaki ‘şeriat’ sözcüğü adalet anlamınadır- özdeyişine sahip bir kültür bizimki.
Dün, birebir vakitte Sezen Aksu’nun eski bir müziğindeki günahsız bir tabirin ‘şarkıcının lisanının koparılmasının’ talep edilmesine yol açtığı bir ortamda, adalet kurumunu ilgilendiren iki olumlu haber medyaya yansıdı.
Biri, kendisiyle ilgili iki yazı hakkında ‘kamu nazaranvlisine hakaret ve iftira edildiği’ nedeni öne sürülerek bir bakanın yazıları yazanın cezalandırılmasını talep eden kabahat duyurusuyla ilgili İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığı’nın ‘kovuşturmaya yer olmadığı’ sonucuyla ilgili haber…
Kararda Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi‘nin (AİHS) ‘ifade özgürlüğü’ başlıklı 10. unsuruna atıfta bulunularak şu görüşe yer veriliyor:
“Herkes görüşlerini açıklama ve anlatım özgürlüğüne sahiptir. Bu hak, kanaat özgürlüğü ile kamu otoritelerinin müdahalesi ve ülke sonları kelam konusu olmaksızın haber yahut fikir alma ve verme özgürlüğünü de içerir; mukavele kırıcı, beğenilen karşılanmayan ya da telaş uyandıran bilgiler ya da niyetler için de geçerlidir; çoğulculuk, müsamaha ve açık fikirlilik bunu gerektirir ve bunlar olmaksızın demokratik bir toplum olunamaz.”
Medyanın özgür olmadığı töhmetine maruz ülkemiz için kıymetli bir olumlu adım bu karar…
İkincisi de İstanbul Kontratı ile ilgili en az bunun kadar kıymetli bir türel mütalaa.
Metni ülkemizde kaleme alınmış, İstanbul’da imzaya açılmış ve birinci imzacısı Türkiye olan İstanbul Kontratı, bayan cinayetlerinin önüne geçecek önlemlerin alınmasını da getireceği için sevinçle karşılanmıştı.
Ne olduysa, birileri iktidar üzerinde tesirli bir kampanya yürüterek TBMM tarafınca yasallığa kavuşturulmuş kontratın Cumhurbaşkanlığı sonucuyla geçersiz hale getirilmesini sağladı.
Danıştay 10. Dairesi’nde görülmekte olan sonucun iptal edilmesiyle ilgili davanın savcısı Elmas Mucukgil, TBMM tarafınca onaylandığı için ‘uluslararası anlaşma’ özelliği kazanmış kontrattan lakin bir daha TBMM sonucuyla ayrılınabileceği yolunda görüş bildirmiş.
Birbirinden çok farklı iki mevzuda savcıların devrede olduğu görülüyor.
Gerisi gelmeli.
Yargıya itimat lakin yargının kendisi tarafınca tazelenebilir.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.