Fehmi Koru*
İnsan hayattan kıdem aldıkça vaktiyle görüp geçirdikleri yardımıyla gençlere nasip olmayan bir özelliğe de kavuşuyor. Bizim ülkemizde, yaşınız müsaitse, yalnız tarihin değil, günlük olayların bile kısa aralıklarla tekerrür ettiğini fark ediyorsunuz…
Şu kar yağışının ülkemizin en büyük kenti İstanbul’u teslim aldığı birinci gün yaşananları göz önüne getirelim.
Kar yağdı diye ana yolların bile trafiğe kapanması, yol kıyılarında insanların ortasında bulundukları araçlarla bir arada saatler uzunluğu beklemek zorunda kalması, Avrupa’nın en büyük havalimanındaki kargo binasının çatısının çökmesi, uçaklar kalkamadığı için yerli-yabancı yolcuların perişan olup isyana kalkışması, üniversitelerin ve bir epey iş yerinin tatil edilmesi, gençler için hayatlarının en büyük olaylarıdır herbiçimde.
Benim için ise hayatım boyunca kim bilir kaç defa yaşadığım kolay fevkaladelükte bir olay bu.
Dahası da var: Ağır kar yağışı sırasında meydana çıkan meselelerin genel ve mahallî idareler yahut iktidardakiler ile muhalefet saflarındaki partiler içinde çekişmeye sebep olmasıyla da birinci kere karşılaşılmıyor.
Yağış durdu, karlar erimeye de başladı, lakin siyasi arbede bütün süratiyle devam ediyor ve duracağa da benzemiyor. İktidar cephesi İstanbul -bir dereceye kadar da Ankara- hezimetinin verdiği ruhsal rahatsızlığı üzerinden atabilmiş değil; karın kapıya dayadığı sıkıntıların faturasını belediye lideri Ekrem İmamoğlu’na çıkartma uğraşları her geçen gün daha da artıyor.
Gazetelerde, televizyon ekranlarında tek bir bahis var. Sabah akşam yinelanan o bahis şu: İstanbul’un belediye lideri maharetsiz çıktı; karın en ağır olduğu saatte AKOM’dan ayrılıp yemek için bir balık lokantasına gitti. Üstelik konuğu da İngiltere büyükelçisi değil miymiş…
Bütün bunlar iktidar ismine konuşanların ağızlarında sakız.
“Günlük olaylar bile kısa aralıklarla bizde tekerrür eder” dedim ya, şu sıralarda yaşananlar bana daha evvel yakından tanıklık ettiğim bir devri üzücü biçimde hatırlatıyor.
Ekrem İmamoğlu’na yöneltilen hamlelerin bir gibisi yaklaşık 30 yıl evvel bir diğer belediye liderine reva görülmekteydi.
Tayyip Erdoğan’a…
1994 yılında Refah Partisi adayı olarak girdiği İstanbul belediye başkanlığı seçiminde, karşısındaki deve dişi üzere adaylara bakıp Tayyip Erdoğan’a seçilme talihi tanınmıyordu. Partisinden dolayı seçilecek oy alamayacağı hesap ediliyor, ayrıyeten kendisi de küçümseniyordu.
bir daha de seçilen o oldu.
Seçilmişti, lakin onu yerinden etmek için her vesile kullanıldı o periyotta.
O günlerin gazetelerine göz atıldığında Tayyip Erdoğan’ı halkın gözünden düşürmek için kullanılan manşetlerin bugün Ekrem İmamoğlu’nu amaç alan manşetlerden çok farklı olmadığı görülecektir.
Bugünle o periyot içindeki tek fark medya sahiplerinin değişmiş olmasında. Yoksa gazeteler ve ekranlar o gün üzere bugün de seçilmiş liderin aleyhinde.
Tayyip Erdoğan’ı öbür türlü koltuğundan edecek bir fırsat bulunamayınca, medyanın mitralyöz ateşi takviyesinde, önünü siyaseten kesmek üzere, kendisi için uydurulmuş bir münasebete başvurularak yargı kullanılmıştı.
Siirt’te yaptığı bir meydan konuşmasında okuduğu ilkokul seviyesindeki bir şiir ‘halkı kin ve düşmanlığa sevk etmek’ hedefli ilan edilmiş, yargı da o tarafta karar vermekten geri durmamıştı.
Kurucularından olduğu AK Parti 3 Kasım 2002 seçiminde iktidara gelme başarısı gösterdiğinde, Tayyip Erdoğan, yargı sonucuyla belediye başkanlığından uzaklaştırılmış, siyasi yasaklı olduğu için başbakanlığı da üstlenememişti.
bu biçimdea kadar CHP’nin elinde bulunan İstanbul belediye başkanlığının Refah Partili Tayyip Erdoğan’a geçtiği 24 Mart 1994 seçiminden AK Parti’nin iktidara eriştiği 3 Kasım 2002 seçimine kadar geçen müddet içerisinde, periyodun muktedirlerinin Tayyip Erdoğan’a yönelik halleri ile ona göz açtırmamaya kilitlenmiş medyanın akınları dün üzere gözümün önünde.
Ülkenin epeyce partili adil bir seçimle tanıştığı 1950 yılı ve birinci askeri darbe olan 27 Mayıs’tan (1960) daha sonra bir daha siyasi hayata geçildiği günlerde de gibisi olaylar yaşandığını, kestirim edilebileceği üzere şahsî tanıklığımla değilse de o devirlerde etrafımda konuşulanlardan, daha sonraları şahitleriyle sohbetlerimden ve okuduklarımdan biliyorum.
Demokrasilerde kaçınılmaz olarak seçimler var. Seçimlerin kazananları kadar -hatta sayıca ondan fazla- kaybedenleri oluyor. Kaybedenler kararı beğenmiyor ve onu değiştirme gayretine giriliyor; o becerilemeyince kazanana gün göstermeme uğraşına bürünüyor.
Daima bu biçimde oluyor bizde.
Kendi gözlemlerimden 1994 daha sonrasında motamot bu biçimde olduğunu biliyorum.
Bizde her şeyin kesinlikle tekerrür ettiği kararına…
Tayyip Erdoğan kendisinin siyaset dışına itilmesiyle tepeye çıkan aleyhteki kurguyu lehine çevirmeyi, başında bulunduğu partiyi iktidara taşımayı ve ana-muhalefetin bu biçimdeki önderi ve AK Parti’nin birinci başbakanının çabalarıyla bir daha siyasi hayata dönmeyi başardı. “Muhtar bile olamaz” manşetini atan gazeteler, yıllar daha sonra onun başbakan, birkaç yıl daha sonra da cumhurbaşkanı olduğu haberlerini manşetlerinden vermek zorunda kaldılar.
Sanki şimdilerde medyanın manşetlerinden, ekranların tartışma programlarından ipi çekilmeye çalışılan İstanbul’un şimdiki belediye lideri Ekrem İmamoğlu da kendisi için tarihi tekerrür ettirebilecek mi?
Yoksa bu birinci karşı atılımda bahtını zora mı sokacak?
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
İnsan hayattan kıdem aldıkça vaktiyle görüp geçirdikleri yardımıyla gençlere nasip olmayan bir özelliğe de kavuşuyor. Bizim ülkemizde, yaşınız müsaitse, yalnız tarihin değil, günlük olayların bile kısa aralıklarla tekerrür ettiğini fark ediyorsunuz…
Şu kar yağışının ülkemizin en büyük kenti İstanbul’u teslim aldığı birinci gün yaşananları göz önüne getirelim.
Kar yağdı diye ana yolların bile trafiğe kapanması, yol kıyılarında insanların ortasında bulundukları araçlarla bir arada saatler uzunluğu beklemek zorunda kalması, Avrupa’nın en büyük havalimanındaki kargo binasının çatısının çökmesi, uçaklar kalkamadığı için yerli-yabancı yolcuların perişan olup isyana kalkışması, üniversitelerin ve bir epey iş yerinin tatil edilmesi, gençler için hayatlarının en büyük olaylarıdır herbiçimde.
Benim için ise hayatım boyunca kim bilir kaç defa yaşadığım kolay fevkaladelükte bir olay bu.
Dahası da var: Ağır kar yağışı sırasında meydana çıkan meselelerin genel ve mahallî idareler yahut iktidardakiler ile muhalefet saflarındaki partiler içinde çekişmeye sebep olmasıyla da birinci kere karşılaşılmıyor.
Yağış durdu, karlar erimeye de başladı, lakin siyasi arbede bütün süratiyle devam ediyor ve duracağa da benzemiyor. İktidar cephesi İstanbul -bir dereceye kadar da Ankara- hezimetinin verdiği ruhsal rahatsızlığı üzerinden atabilmiş değil; karın kapıya dayadığı sıkıntıların faturasını belediye lideri Ekrem İmamoğlu’na çıkartma uğraşları her geçen gün daha da artıyor.
Gazetelerde, televizyon ekranlarında tek bir bahis var. Sabah akşam yinelanan o bahis şu: İstanbul’un belediye lideri maharetsiz çıktı; karın en ağır olduğu saatte AKOM’dan ayrılıp yemek için bir balık lokantasına gitti. Üstelik konuğu da İngiltere büyükelçisi değil miymiş…
Bütün bunlar iktidar ismine konuşanların ağızlarında sakız.
“Günlük olaylar bile kısa aralıklarla bizde tekerrür eder” dedim ya, şu sıralarda yaşananlar bana daha evvel yakından tanıklık ettiğim bir devri üzücü biçimde hatırlatıyor.
Ekrem İmamoğlu’na yöneltilen hamlelerin bir gibisi yaklaşık 30 yıl evvel bir diğer belediye liderine reva görülmekteydi.
Tayyip Erdoğan’a…
1994 yılında Refah Partisi adayı olarak girdiği İstanbul belediye başkanlığı seçiminde, karşısındaki deve dişi üzere adaylara bakıp Tayyip Erdoğan’a seçilme talihi tanınmıyordu. Partisinden dolayı seçilecek oy alamayacağı hesap ediliyor, ayrıyeten kendisi de küçümseniyordu.
bir daha de seçilen o oldu.
Seçilmişti, lakin onu yerinden etmek için her vesile kullanıldı o periyotta.
O günlerin gazetelerine göz atıldığında Tayyip Erdoğan’ı halkın gözünden düşürmek için kullanılan manşetlerin bugün Ekrem İmamoğlu’nu amaç alan manşetlerden çok farklı olmadığı görülecektir.
Bugünle o periyot içindeki tek fark medya sahiplerinin değişmiş olmasında. Yoksa gazeteler ve ekranlar o gün üzere bugün de seçilmiş liderin aleyhinde.
Tayyip Erdoğan’ı öbür türlü koltuğundan edecek bir fırsat bulunamayınca, medyanın mitralyöz ateşi takviyesinde, önünü siyaseten kesmek üzere, kendisi için uydurulmuş bir münasebete başvurularak yargı kullanılmıştı.
Siirt’te yaptığı bir meydan konuşmasında okuduğu ilkokul seviyesindeki bir şiir ‘halkı kin ve düşmanlığa sevk etmek’ hedefli ilan edilmiş, yargı da o tarafta karar vermekten geri durmamıştı.
Kurucularından olduğu AK Parti 3 Kasım 2002 seçiminde iktidara gelme başarısı gösterdiğinde, Tayyip Erdoğan, yargı sonucuyla belediye başkanlığından uzaklaştırılmış, siyasi yasaklı olduğu için başbakanlığı da üstlenememişti.
bu biçimdea kadar CHP’nin elinde bulunan İstanbul belediye başkanlığının Refah Partili Tayyip Erdoğan’a geçtiği 24 Mart 1994 seçiminden AK Parti’nin iktidara eriştiği 3 Kasım 2002 seçimine kadar geçen müddet içerisinde, periyodun muktedirlerinin Tayyip Erdoğan’a yönelik halleri ile ona göz açtırmamaya kilitlenmiş medyanın akınları dün üzere gözümün önünde.
Ülkenin epeyce partili adil bir seçimle tanıştığı 1950 yılı ve birinci askeri darbe olan 27 Mayıs’tan (1960) daha sonra bir daha siyasi hayata geçildiği günlerde de gibisi olaylar yaşandığını, kestirim edilebileceği üzere şahsî tanıklığımla değilse de o devirlerde etrafımda konuşulanlardan, daha sonraları şahitleriyle sohbetlerimden ve okuduklarımdan biliyorum.
Demokrasilerde kaçınılmaz olarak seçimler var. Seçimlerin kazananları kadar -hatta sayıca ondan fazla- kaybedenleri oluyor. Kaybedenler kararı beğenmiyor ve onu değiştirme gayretine giriliyor; o becerilemeyince kazanana gün göstermeme uğraşına bürünüyor.
Daima bu biçimde oluyor bizde.
Kendi gözlemlerimden 1994 daha sonrasında motamot bu biçimde olduğunu biliyorum.
Bizde her şeyin kesinlikle tekerrür ettiği kararına…
Tayyip Erdoğan kendisinin siyaset dışına itilmesiyle tepeye çıkan aleyhteki kurguyu lehine çevirmeyi, başında bulunduğu partiyi iktidara taşımayı ve ana-muhalefetin bu biçimdeki önderi ve AK Parti’nin birinci başbakanının çabalarıyla bir daha siyasi hayata dönmeyi başardı. “Muhtar bile olamaz” manşetini atan gazeteler, yıllar daha sonra onun başbakan, birkaç yıl daha sonra da cumhurbaşkanı olduğu haberlerini manşetlerinden vermek zorunda kaldılar.
Sanki şimdilerde medyanın manşetlerinden, ekranların tartışma programlarından ipi çekilmeye çalışılan İstanbul’un şimdiki belediye lideri Ekrem İmamoğlu da kendisi için tarihi tekerrür ettirebilecek mi?
Yoksa bu birinci karşı atılımda bahtını zora mı sokacak?
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.