Fehmi Koru*
Genç adam 20 yaşındaydı. Bir Anadolu üniversitesinde tıp eğitimi alıyordu. Okulun ikinci yılında kendi eliyle hayatına son verdi.
İntihar etti genç adam.
Ekseriyetle intihar anlık bir sonucun kararıdur diye bilinir. İnsan çeşitli sebeplerle yaşamaya küser, yakınları bu feci hareketi niye işlediğini bilsinler diye de geride hislerini açıklayan kısa bir mektup bırakır.
Tıp tahsili alan genç adam ise geride toplumsal medya hesabından ilettiği bir görüntü bıraktı.
Ailesi kendisini bir cemaat konutuna yerleştirmiş. Orada günlük ömrünü cemaatin düzenlemesine bakılırsa yaşaması kendisinden beklenmiş. halbuki genç adam farklı bir hayatı kendisine uygun görmekteymiş. Okulu da kendi ömrü için biçtiği gelecek açısından ona umut vermemekteymiş.
Tartışmayı yürütenler okulunun genç adamın gözünde geleceğini karartması tarafıyla hiç ilgilenmiyor; kaldığı yer ve orada uğradığı baskı daha ön planda.
Genç bir adamın hangi sebeple olursa olsun hayatına son vermesi hiç kuşkusuz her tarafıyla ele alınmayı hak ediyor.
Keşke o genç adam kendisine hiç bir faydası dokunmayacak yanlış bir aksiyon usulünü seçmek yerine, görüntüye döktüğü şikayetlerini farklı bir yerde paylaşmayı, gerisinden başgösteren tipten bir tartışmayı bütün açıklığıyla o yolla başlatmayı yeğleseydi.
ömrüne son verme sonucu verdirecek kadar kendisine dokunmuş olanlar ona karşı sergiledikleri davranışlarının yanlışlığını bu biçimde daha âlâ anlarlardı.
Artık ailesinin ardına saklanarak savunmaya geçiyorlar.
Yüreği yanık aile fertleri ne yapsın?
İnsanoğlu yalnızca etten kemikten bir varlık değil; onu öteki canlılardan ayıran bir fazlaca farklı özelliklere de sahip. 20 yaşına erişmiş, o çağdaki her insanın almak için arzuladığı bir kolda eğitim goren bir insanı hangi münasebetle olursa olsun istemediği bir istikamete hakikat zorlamak yanlıştır.
Hele bunun dini münasebetlerle yapılması en başta dinimizin ruhuna karşıttır.
Bir yandan dünya hayatının bir imtihan olduğunu söylemek öteki yandan insanlardan özgür iradeyi esirgemek nasıl makul görülebilir?
Yetişkin beşerler kendi yollarını öz iradeleriyle seçerler.
Ailelerin çocuklarına göz kulak olması, onların kendi istedikleri istikamette bir kişiliğe sahip olmalarını istemesi anlaşılır bir şey; fakat bir yere kadar… Okul periyoduyla bir arada -evet o kadar erken- onları diğer tesirlere açık bırakmak gerekeceği bilinmelidir. daha sonrasındasında aile bireylerinin kendilerini ‘örnek alınacak bir yakın’ mertebesine çekmekle yetinmeleri gerekecektir.
en çok yapabilecekleri, çocuklarının ‘örnek’ alınabilecek özelliklere sahip diğerleriyle tanışmalarını sağlamak olabilir.
Üniversite çağına gelmiş bir genci rahatsızlık duyacağı bir etrafın içine zorla sokmak, rahatsız olacağı başta bilinmese dahi ondan bu rahatsızlığı duyduğu yahut hissettiği vakit zorla tıpkı etraf içerisinde kalmaya terk etmek hakikat değildir.
Tıpkı durum ailelerin biçimlendirmeleri için çocuklarını ellerine bırakmak istedikleri ‘çevre’ açısından da kelam konusudur.
Kendilerini hal ve hareketleriyle ‘örnek’ olunacak bir etraf olarak değil de, kendi rutinlerini gençler üzerinde zorla uygulatacak bir cins inzibat gücü olarak görmek hiç bir kişi yahut etrafın üstlenebileceği tipten bir sorumluluk olamaz.
İnzibat gücü olmayı kendisine yakıştıran bir etrafa emanet edilen gençlerin bir kısmı bulundukları ortamdan olumsuz etkilenmeyebilir, hatta orada bulunmanın faydasını da nazaranbilir. Kimi gençler, bilhassa özgür ruhlar, o denli ortamlara uygun değildir ve etraf, kendisini, her ortama uyanlara bakılırsa değil, bilhassa öteki istisnai varlıklara bakılırsa hazır tutmalıdır.
Dikkat edildiyse ‘çevre’ sözcüğü ile tek bir eğilimin insanlarını ve kurumlarını kast etmediğim anlaşılmıştır.
Cemaatler yahut tarikat yapıları için ise bu mecburilik günümüzde daha da değerlidir.
Bir kişinin vefatına sebep olmak ne büyük sorumluluk.
Kaba softa ham yobaz tipler mi yetiştirilmek isteniyor?
Yoksa gençlerin kaba softa ham yobaz tipler tarafınca birer ‘örnek insan, güzel bir müslüman’ haline getirilebileceği mi sanılıyor?
Ne kadar yoz bir fikir bu.
“Dindar ve kindar nesil” diye yeni bir tiplemeden kelam ediliyor.
halbuki ‘dindar’ olan biri ‘kindar’ olamaz.
Kin ve din birebir bireyde bulunabilecek özellikler değildir.
Umarım, hayatının çabucak hemen baharını yaşarken kaybettiğimiz genç adamın seçtiği yol üzerinde tartışırken, husus onun hiç istemeyeceği taraflara çekilmez.
bir daha umarım, onun vefatı yanlışların bitmiş oldurilmesine fayda.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
Genç adam 20 yaşındaydı. Bir Anadolu üniversitesinde tıp eğitimi alıyordu. Okulun ikinci yılında kendi eliyle hayatına son verdi.
İntihar etti genç adam.
Ekseriyetle intihar anlık bir sonucun kararıdur diye bilinir. İnsan çeşitli sebeplerle yaşamaya küser, yakınları bu feci hareketi niye işlediğini bilsinler diye de geride hislerini açıklayan kısa bir mektup bırakır.
Tıp tahsili alan genç adam ise geride toplumsal medya hesabından ilettiği bir görüntü bıraktı.
Ailesi kendisini bir cemaat konutuna yerleştirmiş. Orada günlük ömrünü cemaatin düzenlemesine bakılırsa yaşaması kendisinden beklenmiş. halbuki genç adam farklı bir hayatı kendisine uygun görmekteymiş. Okulu da kendi ömrü için biçtiği gelecek açısından ona umut vermemekteymiş.
Tartışmayı yürütenler okulunun genç adamın gözünde geleceğini karartması tarafıyla hiç ilgilenmiyor; kaldığı yer ve orada uğradığı baskı daha ön planda.
Genç bir adamın hangi sebeple olursa olsun hayatına son vermesi hiç kuşkusuz her tarafıyla ele alınmayı hak ediyor.
Keşke o genç adam kendisine hiç bir faydası dokunmayacak yanlış bir aksiyon usulünü seçmek yerine, görüntüye döktüğü şikayetlerini farklı bir yerde paylaşmayı, gerisinden başgösteren tipten bir tartışmayı bütün açıklığıyla o yolla başlatmayı yeğleseydi.
ömrüne son verme sonucu verdirecek kadar kendisine dokunmuş olanlar ona karşı sergiledikleri davranışlarının yanlışlığını bu biçimde daha âlâ anlarlardı.
Artık ailesinin ardına saklanarak savunmaya geçiyorlar.
Yüreği yanık aile fertleri ne yapsın?
İnsanoğlu yalnızca etten kemikten bir varlık değil; onu öteki canlılardan ayıran bir fazlaca farklı özelliklere de sahip. 20 yaşına erişmiş, o çağdaki her insanın almak için arzuladığı bir kolda eğitim goren bir insanı hangi münasebetle olursa olsun istemediği bir istikamete hakikat zorlamak yanlıştır.
Hele bunun dini münasebetlerle yapılması en başta dinimizin ruhuna karşıttır.
Bir yandan dünya hayatının bir imtihan olduğunu söylemek öteki yandan insanlardan özgür iradeyi esirgemek nasıl makul görülebilir?
Yetişkin beşerler kendi yollarını öz iradeleriyle seçerler.
Ailelerin çocuklarına göz kulak olması, onların kendi istedikleri istikamette bir kişiliğe sahip olmalarını istemesi anlaşılır bir şey; fakat bir yere kadar… Okul periyoduyla bir arada -evet o kadar erken- onları diğer tesirlere açık bırakmak gerekeceği bilinmelidir. daha sonrasındasında aile bireylerinin kendilerini ‘örnek alınacak bir yakın’ mertebesine çekmekle yetinmeleri gerekecektir.
en çok yapabilecekleri, çocuklarının ‘örnek’ alınabilecek özelliklere sahip diğerleriyle tanışmalarını sağlamak olabilir.
Üniversite çağına gelmiş bir genci rahatsızlık duyacağı bir etrafın içine zorla sokmak, rahatsız olacağı başta bilinmese dahi ondan bu rahatsızlığı duyduğu yahut hissettiği vakit zorla tıpkı etraf içerisinde kalmaya terk etmek hakikat değildir.
Tıpkı durum ailelerin biçimlendirmeleri için çocuklarını ellerine bırakmak istedikleri ‘çevre’ açısından da kelam konusudur.
Kendilerini hal ve hareketleriyle ‘örnek’ olunacak bir etraf olarak değil de, kendi rutinlerini gençler üzerinde zorla uygulatacak bir cins inzibat gücü olarak görmek hiç bir kişi yahut etrafın üstlenebileceği tipten bir sorumluluk olamaz.
İnzibat gücü olmayı kendisine yakıştıran bir etrafa emanet edilen gençlerin bir kısmı bulundukları ortamdan olumsuz etkilenmeyebilir, hatta orada bulunmanın faydasını da nazaranbilir. Kimi gençler, bilhassa özgür ruhlar, o denli ortamlara uygun değildir ve etraf, kendisini, her ortama uyanlara bakılırsa değil, bilhassa öteki istisnai varlıklara bakılırsa hazır tutmalıdır.
Dikkat edildiyse ‘çevre’ sözcüğü ile tek bir eğilimin insanlarını ve kurumlarını kast etmediğim anlaşılmıştır.
Cemaatler yahut tarikat yapıları için ise bu mecburilik günümüzde daha da değerlidir.
Bir kişinin vefatına sebep olmak ne büyük sorumluluk.
Kaba softa ham yobaz tipler mi yetiştirilmek isteniyor?
Yoksa gençlerin kaba softa ham yobaz tipler tarafınca birer ‘örnek insan, güzel bir müslüman’ haline getirilebileceği mi sanılıyor?
Ne kadar yoz bir fikir bu.
“Dindar ve kindar nesil” diye yeni bir tiplemeden kelam ediliyor.
halbuki ‘dindar’ olan biri ‘kindar’ olamaz.
Kin ve din birebir bireyde bulunabilecek özellikler değildir.
Umarım, hayatının çabucak hemen baharını yaşarken kaybettiğimiz genç adamın seçtiği yol üzerinde tartışırken, husus onun hiç istemeyeceği taraflara çekilmez.
bir daha umarım, onun vefatı yanlışların bitmiş oldurilmesine fayda.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.