Fehmi Koru*
Yaşı yaşıma yakın olanlar, hele bir de benim üzere siyaseti yakından izleyen cinsten iseler, hayatları boyunca, gelişmelere bakıp kim bilir kaç sefer, “Biz bu sineması daha evvel tekraren görmüştük” hissine kapılmışlardır.
Bizde tarih sıkça tekerrür eder.
Daha önceye gitmeye gerek yok, Cumhuriyet’in kuruluşu daha sonrasındaki yaklaşık 100 yılı bu hedefle ele alsak bile bu kanaate varabiliriz.
Siyasi partilerimiz daima oldu fakat son 100 yıl içerisinde epeyce sayıda parti de kapatıldı. Tam “Anayasada parti kapatmayı zorlaştıracak değişiklik de yapıldığı için artık o periyot kapandı” demeye başlamıştık ki…
Diğer partiler lakin yakın gördükleri öteki partilerle ittifak kurarak muvaffakiyet ararken, kendi başına girdiği son seçimde (2018) yüzde 10 barajının üstünde 6 milyon ve yüzde 11.70 oy alarak 67 milletvekili çıkarmayı başarmış HDP ile ilgili kapatma davası açılabildi.
İktidara yakın bir gazetenin başyazısında, Cumhuriyet’in kurucusu olduğu savının sahibi anamuhalefet partisi CHP’nin kapatılması talebi yapıldı.
AK Parti genel lideri da olan Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın birinci gençlik senelerında ilgi duyduğu ve siyasi ömründe ortasında yer aldığı partiler -Milli Nizam, Ulusal Selamet, Refah ve Fazilet partileri- Anayasa Mahkemesi tarafınca kapatılmıştı.
Rakipleri sevinmişti.
İçinden cumhurbaşkanı çıkarmış, ülkeyi 20 yıldır yöneten siyasi takımın partisi de -AK Parti- 2008 yılında az kalsın bir daha Anayasa Mahkemesi tarafınca kapatılıyordu. Mahkemede tek bir üyenin kapatmaya baştan karşı çıkan üyelere son anda katılması yardımıyla tıpkı akıbete uğramaktan kurtulabilmişti AK Parti…
AK Parti kapatılsaydı CHP ve CHP’liler sevinecekti; artık CHP kapatılsa AK Parti ve AK Partililerin sevineceği anlaşılıyor.
Şahsen ben ve benim gibiler, toplumda kendisine taban tutmayı başarmış partilerin kapatılmak istenmesine her keresinde karşı çıkmıştık. Parti kapatmayı zorlaştıran teşebbüsü de sahiplenerek…
Parti kapatmanın tarihe karışmasını bekleyerek…
Kendimi ve benimle birebir durumda olanları bahtsız sayıyorum.
Talihli olanlar, geçmişte kapatılmanın eşiğinden dönmüş oldukları biçimde, artık rüzgarı gerilerine aldıklarını düşünerek rakiplerini siyasi alandan tasfiye etmeye kalkışanlar…
Lisana getirilen talep sırf parti kapatmaktan da ibaret değil; tıpkı gazetenin bir diğer günkü başyazısında, bugünün kaideleriyle İstiklal Savaşı sırasında yaşananlar içinde paralellik kurularak, o periyotta ‘muhalif’ tutum sahiplerine uygulanmış ‘sınır dışı edilme’ gibisi bir zecri uygulamaya başvurulması da talep edildi. [Yazının başlığı olan ‘Hainleri besliyoruz’ ne kadar tipik ve olayın kendisi de ne kadar ironik değil mi?]
Güç bir ülke burası.
Galiba yeterli eğitim almış gençlerimizi bu zorluk yüzünden öteki ülkelere kaptırıyoruz. Eskinin hudut dışı edilmesi öngörülenlerden oluşan listesi 150 bireyden ibaretti; şimdilerde yurtdışına kaptırdığımız bedeller ise onbinlere ulaşmakta.
İş anamuhalefet partisini kapatmaya, ‘hain’ diye yaftalanan muhalifleri hudut dışı etmeye kadar vardırılırsa, buradaki zorluklara karşın ülkelerinde kalmakta direnen on binlerce pahalı insanımızı daha kaybedebiliriz.
[Dün, bulunduğum yerdeki internetin yavaşladığını fark edip suratını ölçmek için kullandığım programı çalıştırdığımda, en doruğa yerleştirilmiş bir reklam karşıma çıktı. Bir kuzey Avrupa ülkesi, o reklamla, her alanda âlâ yetişmiş gençleri ilgilendikleri iş alanlarında çalışmak üzere kendisine davet etmekteydi. Evvelden tıp fakültelerinde dirsek çürütmüş hekimlerimize çalışmak üzere başvurduklarında birkaç yıl daha okuma koşulu uygulayan ülkeler, gelenleri artık derhal işe başlatıyorlar. Binlerce tabibimiz, mühendisimiz aileleriyle birlikte yaban ellere çalışmaya gitti, gitmeye devam ediyor.]
Latife üzere sahiden.
“Nasıl olsa bugünler de geçecek” niyeti bile karamsarlığımı gidermeye yetmiyor.
Geçmişte rakipleri tarafınca kendilerine yapılmak istenen yanlışlıkları şimdilerde rakipleri için isteyebilenleri görür görmez, bugünün mağdurlarının yarın muktedir olunca diğerlerini mağdur etmeye kalkışmayacaklarını kim nasıl garanti edebilir?
Bugünün muktedirlerinin, farklı düşünenlere, muhalif tavır alanlara uygun gördükleri sıfatların tıpa tıp birebiri geçmişte onlar için kullanılıyordu; kulaklarımda o sıfatlar ve onlara eşlik eden “Kapatılsın” bağırtısı hala duruyor.
“Sınır dışı edilsinler” deniliyor ya artık, bu biçimdelar da birileri “Suudi Arabistan’a defolup gitsinler” diyorlardı.
Diyenler değişti, zihniyet tıpkı kaldı.
Tarihin bizdeki kadar ve sıklıkta tekerrür ettiği öteki bir ülke bulmak herbiçimde imkansız.
kimi vakit abonesi olduğum platformlarda karşıma çıkan ve ilgimi çeken bir sineması tercih ettiğim oluyor; bir yere kadar takılmadan, onu güya birinci kere izlediğimi sandığım da oluyor; lakin o denli bir sahneyle karşılaşıyorum ki, sinema o sahneyle ve orada benim için bitiyor. Onu bir daha izlemek yerine öteki bir sinemaya geçiyorum.
Ülkede cereyan eden eski periyotlarda motamot yaşanmış olayları izlemek zorunda kaldığımızda da kendimize keşke o denli bir çıkış yolu bulabilseydik.
Keşke “Ben bu olayın benzeriyle daha evvel karşılaşmıştım” kanaatine vardığımda da, izlediğimi fark ettiğim sineması durdurduğum üzere, anlamsız tekerrürü de engelleyebilsem yahut hiç değilse yarıda kesebilseydim.
bir daha de ümitsizliğe kapılmaya gerek yok.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.
Yaşı yaşıma yakın olanlar, hele bir de benim üzere siyaseti yakından izleyen cinsten iseler, hayatları boyunca, gelişmelere bakıp kim bilir kaç sefer, “Biz bu sineması daha evvel tekraren görmüştük” hissine kapılmışlardır.
Bizde tarih sıkça tekerrür eder.
Daha önceye gitmeye gerek yok, Cumhuriyet’in kuruluşu daha sonrasındaki yaklaşık 100 yılı bu hedefle ele alsak bile bu kanaate varabiliriz.
Siyasi partilerimiz daima oldu fakat son 100 yıl içerisinde epeyce sayıda parti de kapatıldı. Tam “Anayasada parti kapatmayı zorlaştıracak değişiklik de yapıldığı için artık o periyot kapandı” demeye başlamıştık ki…
Diğer partiler lakin yakın gördükleri öteki partilerle ittifak kurarak muvaffakiyet ararken, kendi başına girdiği son seçimde (2018) yüzde 10 barajının üstünde 6 milyon ve yüzde 11.70 oy alarak 67 milletvekili çıkarmayı başarmış HDP ile ilgili kapatma davası açılabildi.
İktidara yakın bir gazetenin başyazısında, Cumhuriyet’in kurucusu olduğu savının sahibi anamuhalefet partisi CHP’nin kapatılması talebi yapıldı.
AK Parti genel lideri da olan Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın birinci gençlik senelerında ilgi duyduğu ve siyasi ömründe ortasında yer aldığı partiler -Milli Nizam, Ulusal Selamet, Refah ve Fazilet partileri- Anayasa Mahkemesi tarafınca kapatılmıştı.
Rakipleri sevinmişti.
İçinden cumhurbaşkanı çıkarmış, ülkeyi 20 yıldır yöneten siyasi takımın partisi de -AK Parti- 2008 yılında az kalsın bir daha Anayasa Mahkemesi tarafınca kapatılıyordu. Mahkemede tek bir üyenin kapatmaya baştan karşı çıkan üyelere son anda katılması yardımıyla tıpkı akıbete uğramaktan kurtulabilmişti AK Parti…
AK Parti kapatılsaydı CHP ve CHP’liler sevinecekti; artık CHP kapatılsa AK Parti ve AK Partililerin sevineceği anlaşılıyor.
Şahsen ben ve benim gibiler, toplumda kendisine taban tutmayı başarmış partilerin kapatılmak istenmesine her keresinde karşı çıkmıştık. Parti kapatmayı zorlaştıran teşebbüsü de sahiplenerek…
Parti kapatmanın tarihe karışmasını bekleyerek…
Kendimi ve benimle birebir durumda olanları bahtsız sayıyorum.
Talihli olanlar, geçmişte kapatılmanın eşiğinden dönmüş oldukları biçimde, artık rüzgarı gerilerine aldıklarını düşünerek rakiplerini siyasi alandan tasfiye etmeye kalkışanlar…
Lisana getirilen talep sırf parti kapatmaktan da ibaret değil; tıpkı gazetenin bir diğer günkü başyazısında, bugünün kaideleriyle İstiklal Savaşı sırasında yaşananlar içinde paralellik kurularak, o periyotta ‘muhalif’ tutum sahiplerine uygulanmış ‘sınır dışı edilme’ gibisi bir zecri uygulamaya başvurulması da talep edildi. [Yazının başlığı olan ‘Hainleri besliyoruz’ ne kadar tipik ve olayın kendisi de ne kadar ironik değil mi?]
Güç bir ülke burası.
Galiba yeterli eğitim almış gençlerimizi bu zorluk yüzünden öteki ülkelere kaptırıyoruz. Eskinin hudut dışı edilmesi öngörülenlerden oluşan listesi 150 bireyden ibaretti; şimdilerde yurtdışına kaptırdığımız bedeller ise onbinlere ulaşmakta.
İş anamuhalefet partisini kapatmaya, ‘hain’ diye yaftalanan muhalifleri hudut dışı etmeye kadar vardırılırsa, buradaki zorluklara karşın ülkelerinde kalmakta direnen on binlerce pahalı insanımızı daha kaybedebiliriz.
[Dün, bulunduğum yerdeki internetin yavaşladığını fark edip suratını ölçmek için kullandığım programı çalıştırdığımda, en doruğa yerleştirilmiş bir reklam karşıma çıktı. Bir kuzey Avrupa ülkesi, o reklamla, her alanda âlâ yetişmiş gençleri ilgilendikleri iş alanlarında çalışmak üzere kendisine davet etmekteydi. Evvelden tıp fakültelerinde dirsek çürütmüş hekimlerimize çalışmak üzere başvurduklarında birkaç yıl daha okuma koşulu uygulayan ülkeler, gelenleri artık derhal işe başlatıyorlar. Binlerce tabibimiz, mühendisimiz aileleriyle birlikte yaban ellere çalışmaya gitti, gitmeye devam ediyor.]
Latife üzere sahiden.
“Nasıl olsa bugünler de geçecek” niyeti bile karamsarlığımı gidermeye yetmiyor.
Geçmişte rakipleri tarafınca kendilerine yapılmak istenen yanlışlıkları şimdilerde rakipleri için isteyebilenleri görür görmez, bugünün mağdurlarının yarın muktedir olunca diğerlerini mağdur etmeye kalkışmayacaklarını kim nasıl garanti edebilir?
Bugünün muktedirlerinin, farklı düşünenlere, muhalif tavır alanlara uygun gördükleri sıfatların tıpa tıp birebiri geçmişte onlar için kullanılıyordu; kulaklarımda o sıfatlar ve onlara eşlik eden “Kapatılsın” bağırtısı hala duruyor.
“Sınır dışı edilsinler” deniliyor ya artık, bu biçimdelar da birileri “Suudi Arabistan’a defolup gitsinler” diyorlardı.
Diyenler değişti, zihniyet tıpkı kaldı.
Tarihin bizdeki kadar ve sıklıkta tekerrür ettiği öteki bir ülke bulmak herbiçimde imkansız.
kimi vakit abonesi olduğum platformlarda karşıma çıkan ve ilgimi çeken bir sineması tercih ettiğim oluyor; bir yere kadar takılmadan, onu güya birinci kere izlediğimi sandığım da oluyor; lakin o denli bir sahneyle karşılaşıyorum ki, sinema o sahneyle ve orada benim için bitiyor. Onu bir daha izlemek yerine öteki bir sinemaya geçiyorum.
Ülkede cereyan eden eski periyotlarda motamot yaşanmış olayları izlemek zorunda kaldığımızda da kendimize keşke o denli bir çıkış yolu bulabilseydik.
Keşke “Ben bu olayın benzeriyle daha evvel karşılaşmıştım” kanaatine vardığımda da, izlediğimi fark ettiğim sineması durdurduğum üzere, anlamsız tekerrürü de engelleyebilsem yahut hiç değilse yarıda kesebilseydim.
bir daha de ümitsizliğe kapılmaya gerek yok.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.