* Fehmi Koru
Bugün eskimiş yılın (2021) son günü.
Son vakit içinderda her yıl “En berbatı buydu herbiçimde” umutsuzluğuyla geçiyor; bu yıl son yılların her bakımdan en berbatı oldu.
Umarım yeni yıl yakın geçmişte yaşadıklarımızı aratmayacağından umutlanacağımız günlerle dolu olur.
Olur mu? Önümüzdeki günler için umutlanabilir miyiz?
Yahya Kemal “İnsan, âlemde hayal ettiği surece yaşar” diyor Deniz Türküsü şiirinde. O mısradaki ‘hayal’ sözcüğünü ‘umut’ ile değiştirebiliriz.
İnsan âlemde daha hayli umudu ayakta olduğu surece yaşadığını hisseder.
Bizler oldukcatandır umutlanamıyoruz.
Haydi ben siyasetle gözlemci olarak içli dışlı sayılırım, siyasetin umut kırıcı tarafları de malum; siyasetten kilometrelerce uzak duran insanlarımız niye umutsuz?
Herbiçimde yalnızca ‘korona’ yüzünden değildir ümitsizliğimiz?
Çok da uzak olmayan bir geçmişte, siyasetin insanlara umut aşıladığı yılların da şahidi olabildim.
Siyaseti belirleyen takımların kendilerine hiç de âlâ gözlerle bakmayan geniş kitleleri bile umutlandırdığı bir periyottu o seneler…
Tıpkı takım içerisinden tanıdığım-tanımadığım kaçları de gelecekten umutsuz.
Eski yıla veda ederken milletvekili Aziz Babuşçu’nun “Bizi temsil eden TV yorumcuları” diye andığı bireylerle ilgili görüşlerini ihtiva edilk evvelki günkü eleştirel iletisi gözümün önünden gitmiyor. ‘Yorumcular’, hiç değilse büyük kısmı, umutların ayakta olduğu periyotta iktidara yeterli gözlerle bakmayanlardan oluşuyor. O periyotta onlara gerçekleri anlatmaya çalışanların birden fazla ise meydandan çekilmiş durumda.
Bülent Arınç onlardan bir tanesiydi.
O da dün “Kendileriyle istişare edildiği vakit doğruyu konuşan, acı da olsa hakikati söyleyen, düzgünlüğü istediği için yanlışsız olanı tavsiye eden insanların” ortadan çekildiğinden, -daha doğrusu ortadan çektirildiğinden- şikayet ediyordu.
En sıkıntı günlerde bile umut veren kelamları kendisinden dinlemeye alıştığımız bir tanesiydi halbuki Bülent Arınç…
Kim/ler var bugünlerde ortalıkta?
bir daha o geçmişte ortasında bulunduğu partinin başka ögeleriyle tıpkı cephede fırtına üzere esmeye çalışırken bugün bir arada bulunduğu takıma hakaretler yağdırmasıyla göze batmış birileri var.
Şimdilerde hakaretlerini geçmişte tıpkı cephede bulunduğu insanlara yağdırıyor…
“Bize bunları Allah yaptırıyor” diyen birileri var…
TV ekranlarından güle oynaya ‘küçük yatırımcı’ diye andığı, birden fazla partisinin oy tabanında bulunan, hatta teşkilatında yer alan ‘garip-guraba’ takımından insanların nasıl faka bastığını, ‘fakir fukara’nın bir atılımla ellerinde avuçlarında ne var ise kaybettiğini güle oynaya anlatan birileri…
Eski umutlu periyodun kadrolarındayken başarılı oldukları görülmüş kaçları ise trenden itilmiş durumdalar ve birçok köşelerine çekildi; bir kısmı ise niye bu duruma gelindiğini anlatmakla meşgul.
Geçmişte siyasetin gücünü kullanan birileri genç insanların geleceğini karartan işlere imza attılar; bunu niye daha sonra öğrenebildik. Lakin bugün de KPSS denilen ve gençlerin başarılı olabilmek için öncesinde aylarca dirsek çürüttükleri imtihandan muvaffakiyetle çıkanların olumlu sonuçlarının aksiye çevrildiği argümanı var.
Hiç değilse gençlerin gelecek umutları karartılmasa…
bir daha geçmişte en gözü dönmüş muhaliflere bile nezaketi elden bırakmayan bir anlayışla yaklaşılırdı ve bunun mükafatı da görülürdü. “Dört tarafı düşmanlarla çevrili” bir ülke olmaktan çıkıp “Düşmanlarını bile dost yapma” yolunda bir ülke olmuştuk… Yargının önüne siyasi yasak mahzuru koyduğu önder, bir daha o günlerdeki nazik hallerin geçişliliği yardımıyla, karşısı tarafınca yolu açıldığı için başbakan olabilmişti.
Bugün muhaliflere devlet kurumlarının kapıları demir zincirlerle kapatılıyor ve buna “Nefis bir hareket” diye övgü düzülüyor.
Evet, bugünlerde, yeni bir yıla girilirken, en çok umuda muhtaçlığımız olduğu bir vakitte oluyor bütün bunlar…
Yoksa beni rahatsız eden bu gelişmelere bakarak yarınlardan umutlu mu olmalıyım?
Ders yerine geçer mi bu olaylar?
Geçebilir.
Yarın yeni yılın birinci günü, umutlarımızı ayağa kaldıracak öbür hiç bir şey olmasa da, hatta bu bile umutlanmak için bir sebep.
Eskiler –Çetin Altan’ın diliyle- “Enseyi karartmayalım” derlerdi.
Yeni yıla ben tıpkı kararlılıkla giriyorum; sizlere de tavsiye ederim.
Bektaşi’nin, arasındakini tattığı şişeyi bırakıp masadaki ikinci şişeye atak yaptığında “Baba erenler, ne oldu?” diye soranlara verdiği karşılığı hatırlayalım: “Tadına baktığım o kadar makûs ki, hiç dokunulmamış ikinci şişedeki ondan daha makus olamaz.”
2022’yi bugün son gününü yaşadığımız 2021’den daha makus yapmamak bizlerin elinde.
Sizlerin de…
Birçok senelera…
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.
Bugün eskimiş yılın (2021) son günü.
Son vakit içinderda her yıl “En berbatı buydu herbiçimde” umutsuzluğuyla geçiyor; bu yıl son yılların her bakımdan en berbatı oldu.
Umarım yeni yıl yakın geçmişte yaşadıklarımızı aratmayacağından umutlanacağımız günlerle dolu olur.
Olur mu? Önümüzdeki günler için umutlanabilir miyiz?
Yahya Kemal “İnsan, âlemde hayal ettiği surece yaşar” diyor Deniz Türküsü şiirinde. O mısradaki ‘hayal’ sözcüğünü ‘umut’ ile değiştirebiliriz.
İnsan âlemde daha hayli umudu ayakta olduğu surece yaşadığını hisseder.
Bizler oldukcatandır umutlanamıyoruz.
Haydi ben siyasetle gözlemci olarak içli dışlı sayılırım, siyasetin umut kırıcı tarafları de malum; siyasetten kilometrelerce uzak duran insanlarımız niye umutsuz?
Herbiçimde yalnızca ‘korona’ yüzünden değildir ümitsizliğimiz?
Çok da uzak olmayan bir geçmişte, siyasetin insanlara umut aşıladığı yılların da şahidi olabildim.
Siyaseti belirleyen takımların kendilerine hiç de âlâ gözlerle bakmayan geniş kitleleri bile umutlandırdığı bir periyottu o seneler…
Tıpkı takım içerisinden tanıdığım-tanımadığım kaçları de gelecekten umutsuz.
Eski yıla veda ederken milletvekili Aziz Babuşçu’nun “Bizi temsil eden TV yorumcuları” diye andığı bireylerle ilgili görüşlerini ihtiva edilk evvelki günkü eleştirel iletisi gözümün önünden gitmiyor. ‘Yorumcular’, hiç değilse büyük kısmı, umutların ayakta olduğu periyotta iktidara yeterli gözlerle bakmayanlardan oluşuyor. O periyotta onlara gerçekleri anlatmaya çalışanların birden fazla ise meydandan çekilmiş durumda.
Bülent Arınç onlardan bir tanesiydi.
O da dün “Kendileriyle istişare edildiği vakit doğruyu konuşan, acı da olsa hakikati söyleyen, düzgünlüğü istediği için yanlışsız olanı tavsiye eden insanların” ortadan çekildiğinden, -daha doğrusu ortadan çektirildiğinden- şikayet ediyordu.
En sıkıntı günlerde bile umut veren kelamları kendisinden dinlemeye alıştığımız bir tanesiydi halbuki Bülent Arınç…
Kim/ler var bugünlerde ortalıkta?
bir daha o geçmişte ortasında bulunduğu partinin başka ögeleriyle tıpkı cephede fırtına üzere esmeye çalışırken bugün bir arada bulunduğu takıma hakaretler yağdırmasıyla göze batmış birileri var.
Şimdilerde hakaretlerini geçmişte tıpkı cephede bulunduğu insanlara yağdırıyor…
“Bize bunları Allah yaptırıyor” diyen birileri var…
TV ekranlarından güle oynaya ‘küçük yatırımcı’ diye andığı, birden fazla partisinin oy tabanında bulunan, hatta teşkilatında yer alan ‘garip-guraba’ takımından insanların nasıl faka bastığını, ‘fakir fukara’nın bir atılımla ellerinde avuçlarında ne var ise kaybettiğini güle oynaya anlatan birileri…
Eski umutlu periyodun kadrolarındayken başarılı oldukları görülmüş kaçları ise trenden itilmiş durumdalar ve birçok köşelerine çekildi; bir kısmı ise niye bu duruma gelindiğini anlatmakla meşgul.
Geçmişte siyasetin gücünü kullanan birileri genç insanların geleceğini karartan işlere imza attılar; bunu niye daha sonra öğrenebildik. Lakin bugün de KPSS denilen ve gençlerin başarılı olabilmek için öncesinde aylarca dirsek çürüttükleri imtihandan muvaffakiyetle çıkanların olumlu sonuçlarının aksiye çevrildiği argümanı var.
Hiç değilse gençlerin gelecek umutları karartılmasa…
bir daha geçmişte en gözü dönmüş muhaliflere bile nezaketi elden bırakmayan bir anlayışla yaklaşılırdı ve bunun mükafatı da görülürdü. “Dört tarafı düşmanlarla çevrili” bir ülke olmaktan çıkıp “Düşmanlarını bile dost yapma” yolunda bir ülke olmuştuk… Yargının önüne siyasi yasak mahzuru koyduğu önder, bir daha o günlerdeki nazik hallerin geçişliliği yardımıyla, karşısı tarafınca yolu açıldığı için başbakan olabilmişti.
Bugün muhaliflere devlet kurumlarının kapıları demir zincirlerle kapatılıyor ve buna “Nefis bir hareket” diye övgü düzülüyor.
Evet, bugünlerde, yeni bir yıla girilirken, en çok umuda muhtaçlığımız olduğu bir vakitte oluyor bütün bunlar…
Yoksa beni rahatsız eden bu gelişmelere bakarak yarınlardan umutlu mu olmalıyım?
Ders yerine geçer mi bu olaylar?
Geçebilir.
Yarın yeni yılın birinci günü, umutlarımızı ayağa kaldıracak öbür hiç bir şey olmasa da, hatta bu bile umutlanmak için bir sebep.
Eskiler –Çetin Altan’ın diliyle- “Enseyi karartmayalım” derlerdi.
Yeni yıla ben tıpkı kararlılıkla giriyorum; sizlere de tavsiye ederim.
Bektaşi’nin, arasındakini tattığı şişeyi bırakıp masadaki ikinci şişeye atak yaptığında “Baba erenler, ne oldu?” diye soranlara verdiği karşılığı hatırlayalım: “Tadına baktığım o kadar makûs ki, hiç dokunulmamış ikinci şişedeki ondan daha makus olamaz.”
2022’yi bugün son gününü yaşadığımız 2021’den daha makus yapmamak bizlerin elinde.
Sizlerin de…
Birçok senelera…
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.