Fehmi Koru*
Türkiye’de bu biçimdelar her on yılda bir yapılan askeri müdahalelerin üçüncüsünden sadece iki yıl daha sonra (1982), ABD’deki öğrenimimden (yüksek lisans, Harvard Üniversitesi) ülkeme döndükten daha sonra akademik hayata girmek istedim.
Gözüm bir üniversiteye kapağı atabilmekti.
Bir yandan Ankara’da Siyasal Bilgiler Fakültesi’nde (SBF) doktora kurlarına devam ediyor, bir yandan da üniversitelerde ilgi alanıma giren takımların açılmasını bekliyordum.
SBF’de girdiğim asistanlık imtihanında başarılı bulunmamamın bir ileti olduğunu anlamamıştım.
halbuki, imtihan daha sonrası koluma girerek beni en yakındaki bir kafeye gdolayıp teselli eden kıdemli heyet üyesi profesörün özür diler halinden bunu anlamalıydım.
İletisi almadığım için arayışımı sürdürmem kararı İzmir Dokuz Eylül Üniversitesi’nde imtihanına girdiğim ve kazandığımın kısım lideri tarafınca bildirildiği okutmanlık takımına atanmam bir türlü gerçekleşmiyordu.
Daima müracaatlarım üzerine Başbakanlık İşçi Genel Müdürlüğü’nden ‘sakıncalı’ olduğuma dair kendilerine bir yazı geldiğini ve bu sebeple atanmamın uygun görülmediğini rektörlük aylar daha sonra bana bildirmek zorunda kaldı.
Gazeteciliğim devreye girdi ve niye ‘sakıncalı’ görüldüğümü öğrenmem sıkıntı olmadı.
Hakkımda iler fiyat olmayan bir-iki argüman ‘sakıncalı’ sayılmam için kâfi bulunarak resmi bir rapor haline getirilmişti.
[İddialardan birine bakılırsa, MTTB başkanlığım devrinde, Ege Üniversitesi öğretim üyelerinden Prof. Saffet Solak’ın dövülmesi olayında adım geçmekteydi. Saffet Solak MTTB olarak konferanslar düzenlediğimiz saygın bir bilim insanıydı. Bize yakın fikirleri sebebiyle birtakım tiplerin saldırısına uğramıştı. O hadisede benim adımın geçmesinin niçini şaşırtıcıydı: MTTB olarak kendisini savunan bir bildiri yayımlamıştım. Aleyhime rapor düzenleyenler adımın kendisini savunan bir bildiride geçtiğini yazmak yerine, yalnızca hadisede adımın geçtiğini yazmakla yetinmişlerdi. Askeri devirde gerçeği kime, nasıl anlatacaktım?]
SBF asistanlığı için başarısız olmuş, 9 Eylül’de ‘sakıncalı’ bulunmuştum.
Ne vakit biriyle ilgili ithamlar havada uçuşsa kendi başıma gelen olayı hatırlar ve o insanın başına getirilene kuşkulu yaklaşırım.
İstanbul’un büyükşehir belediye lideri olan Tayyip Erdoğan’ın Siirt’te yaptığı konuşmada okuduğu bir şiir yüzünden ‘sakıncalı’ sayılarak siyasi hayatının söndürülmek istenmesine en ağır karşı çıkanlardan bir tanesiydim.
Sürecin -28 Şubat 1997’de başlayan karanlık dönemin- en baskıcı günlerinde askerleri fazlaca rahatsız edecek, onların yandaşlığını yapan kalem erbabının bilhassa üstüme saldırmaları kararınu doğuracak yazılardı yazdıklarım.
Yalnız yazmakla da kalmadım, daima katıldığım TV programlarında tıpkı halimi sürdürdüğüm üzere, kapımı çalan her yabancı meslektaşa Erdoğan’a yapılanın ne kadar büyük bir haksızlık olduğunu anlatmaktan da geri durmadım.
Arşivim şahidimdir.
Mukadderatın bu biçimde oyunları var; İstanbul’un şimdiki belediye lideri Ekrem İmamoğlu da kimilerine göre siyasi ömrünü sonlandırmaya yol açabilecek tez ve ithamların amacında bugün. Bazıları nazaranvden alınıp yerine kayyum atanacağını bile ileri sürüyor.
Hakkında tedavüle sokulan tezlere nazaran, İmamoğlu, lider seçildikten daha sonra, sayıları 700’den çok olan ‘sakıncalı’ kişiyi belediyede bakılırsave atamış. İçişleri bakanı Süleyman Soylu o şahısların ‘terörist’ yahut ‘terör örgütleri ile iltisaklı’ olduğunu söylüyor.
Parklarda nazaranvli ise bu sakıncalılar, o parklara çocuklarımızı nasıl gönderebilirmişiz… Metroda yahut taşıma araçlarında çalışıyorlarsa, toplu ölümlere sebep olabilecek aksiyonlar gerçekleştirmeleri pekala mümkün değil miymiş…
Kamuoyu önünde yapılan bu vahim savlara verilen “Gerçekten terörist olan var ise, sakıncalı oldukları doğruysa bildir, kulağından tutup atayım” ya da “Eğer o denli bir durum var ise niye tutuklanmıyorlar” çeşidi karşılıklar havada kalıyor.
Tez sahibi içişleri bakanı olunca bir bildiği vardır diye düşünülüyor olmalı.
Herbiçimde haklarında bir fiş, hatta rapor bulunduğu sanılıyordur.
Fişleme nasıl olduysa doğal karşılanır hale geldi.
halbuki 1980’li senelerda, askerler yerlerini seçilmiş sivillere terk ederken, devrin gazetelerinin ısrarla mevzuyu gündeme taşımaları kararı, o güne kadar şahıslar hakkında tutulmuş olan fişlemeler imha edilmişti.
tekrar mahkeme kararları haricinde hiç bir bilgiye prestij edilmeyeceği devlet yetkilileri tarafınca kesin bir lisanla söz edilmişti.
Askeri periyotta bile, benim akademik hayata intisap isteğimin önünün kesilmesine sebep olan da dahil, şahıslar hakkında yazılmış raporların altına, o rapordaki ayrıntıların delil yerine geçmeyeceği notu düşülürdü.
Gerçekten, üniversitelerin kapısından döndürüldükten daha sonra, kendisine “Ama benim hakkımda temelsiz da olsa bir ‘sakıncalı raporu’ var” hatırlatmasını da yaptığım biçimde, bir mert bürokrat yardımıyla, bir memuriyete atamam yapılabilmişti.
Günümüzde fişleri geçerli sayan yeni bir anlayış mı belirdi?
Diyelim fişler hakikat ve hakikaten ‘sakıncalı’ biri belediyeye eleman olarak sızdı; bunda atamanın en son mercii bile olsa belediye liderinin cürmü ne? Adalet bakanlığı ünitelerinin yeterli hal kağıdı verdiği birini işe başlatmamak, temel bu kabahat olmalı, değil mi?
Fazla uzak sayılmayacak bir geçmişte çabucak hemen siyasi hayatının başlarındayken Tayyip Erdoğan’ın geleceğini karartmak için başvurulan usul sonuç alabildi mi?
Tayyip Erdoğan bugün Cumhurbaşkanı…
Kendisine o günlerde “Muhtar bile olamaz” denildi de ne oldu?
Ekrem İmamoğlu’nun cumhurbaşkanlığına giden yolu kısaltılmak isteniyorsa bu biçimde öteki tabii…
Ben bir daha nazaranvimi yerine getireyim ve tahminen dinleyen olur diye yıllar evvel Tayyip Erdoğan’ın siyasette önünü kesmek isteyenlere yaptığım daveti bu kere Ekrem İmamoğlu için yinelayayım: “İnsanları boş argümanlarla rahatsız etmekten vazgeçin.”
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
Türkiye’de bu biçimdelar her on yılda bir yapılan askeri müdahalelerin üçüncüsünden sadece iki yıl daha sonra (1982), ABD’deki öğrenimimden (yüksek lisans, Harvard Üniversitesi) ülkeme döndükten daha sonra akademik hayata girmek istedim.
Gözüm bir üniversiteye kapağı atabilmekti.
Bir yandan Ankara’da Siyasal Bilgiler Fakültesi’nde (SBF) doktora kurlarına devam ediyor, bir yandan da üniversitelerde ilgi alanıma giren takımların açılmasını bekliyordum.
SBF’de girdiğim asistanlık imtihanında başarılı bulunmamamın bir ileti olduğunu anlamamıştım.
halbuki, imtihan daha sonrası koluma girerek beni en yakındaki bir kafeye gdolayıp teselli eden kıdemli heyet üyesi profesörün özür diler halinden bunu anlamalıydım.
İletisi almadığım için arayışımı sürdürmem kararı İzmir Dokuz Eylül Üniversitesi’nde imtihanına girdiğim ve kazandığımın kısım lideri tarafınca bildirildiği okutmanlık takımına atanmam bir türlü gerçekleşmiyordu.
Daima müracaatlarım üzerine Başbakanlık İşçi Genel Müdürlüğü’nden ‘sakıncalı’ olduğuma dair kendilerine bir yazı geldiğini ve bu sebeple atanmamın uygun görülmediğini rektörlük aylar daha sonra bana bildirmek zorunda kaldı.
Gazeteciliğim devreye girdi ve niye ‘sakıncalı’ görüldüğümü öğrenmem sıkıntı olmadı.
Hakkımda iler fiyat olmayan bir-iki argüman ‘sakıncalı’ sayılmam için kâfi bulunarak resmi bir rapor haline getirilmişti.
[İddialardan birine bakılırsa, MTTB başkanlığım devrinde, Ege Üniversitesi öğretim üyelerinden Prof. Saffet Solak’ın dövülmesi olayında adım geçmekteydi. Saffet Solak MTTB olarak konferanslar düzenlediğimiz saygın bir bilim insanıydı. Bize yakın fikirleri sebebiyle birtakım tiplerin saldırısına uğramıştı. O hadisede benim adımın geçmesinin niçini şaşırtıcıydı: MTTB olarak kendisini savunan bir bildiri yayımlamıştım. Aleyhime rapor düzenleyenler adımın kendisini savunan bir bildiride geçtiğini yazmak yerine, yalnızca hadisede adımın geçtiğini yazmakla yetinmişlerdi. Askeri devirde gerçeği kime, nasıl anlatacaktım?]
SBF asistanlığı için başarısız olmuş, 9 Eylül’de ‘sakıncalı’ bulunmuştum.
Ne vakit biriyle ilgili ithamlar havada uçuşsa kendi başıma gelen olayı hatırlar ve o insanın başına getirilene kuşkulu yaklaşırım.
İstanbul’un büyükşehir belediye lideri olan Tayyip Erdoğan’ın Siirt’te yaptığı konuşmada okuduğu bir şiir yüzünden ‘sakıncalı’ sayılarak siyasi hayatının söndürülmek istenmesine en ağır karşı çıkanlardan bir tanesiydim.
Sürecin -28 Şubat 1997’de başlayan karanlık dönemin- en baskıcı günlerinde askerleri fazlaca rahatsız edecek, onların yandaşlığını yapan kalem erbabının bilhassa üstüme saldırmaları kararınu doğuracak yazılardı yazdıklarım.
Yalnız yazmakla da kalmadım, daima katıldığım TV programlarında tıpkı halimi sürdürdüğüm üzere, kapımı çalan her yabancı meslektaşa Erdoğan’a yapılanın ne kadar büyük bir haksızlık olduğunu anlatmaktan da geri durmadım.
Arşivim şahidimdir.
Mukadderatın bu biçimde oyunları var; İstanbul’un şimdiki belediye lideri Ekrem İmamoğlu da kimilerine göre siyasi ömrünü sonlandırmaya yol açabilecek tez ve ithamların amacında bugün. Bazıları nazaranvden alınıp yerine kayyum atanacağını bile ileri sürüyor.
Hakkında tedavüle sokulan tezlere nazaran, İmamoğlu, lider seçildikten daha sonra, sayıları 700’den çok olan ‘sakıncalı’ kişiyi belediyede bakılırsave atamış. İçişleri bakanı Süleyman Soylu o şahısların ‘terörist’ yahut ‘terör örgütleri ile iltisaklı’ olduğunu söylüyor.
Parklarda nazaranvli ise bu sakıncalılar, o parklara çocuklarımızı nasıl gönderebilirmişiz… Metroda yahut taşıma araçlarında çalışıyorlarsa, toplu ölümlere sebep olabilecek aksiyonlar gerçekleştirmeleri pekala mümkün değil miymiş…
Kamuoyu önünde yapılan bu vahim savlara verilen “Gerçekten terörist olan var ise, sakıncalı oldukları doğruysa bildir, kulağından tutup atayım” ya da “Eğer o denli bir durum var ise niye tutuklanmıyorlar” çeşidi karşılıklar havada kalıyor.
Tez sahibi içişleri bakanı olunca bir bildiği vardır diye düşünülüyor olmalı.
Herbiçimde haklarında bir fiş, hatta rapor bulunduğu sanılıyordur.
Fişleme nasıl olduysa doğal karşılanır hale geldi.
halbuki 1980’li senelerda, askerler yerlerini seçilmiş sivillere terk ederken, devrin gazetelerinin ısrarla mevzuyu gündeme taşımaları kararı, o güne kadar şahıslar hakkında tutulmuş olan fişlemeler imha edilmişti.
tekrar mahkeme kararları haricinde hiç bir bilgiye prestij edilmeyeceği devlet yetkilileri tarafınca kesin bir lisanla söz edilmişti.
Askeri periyotta bile, benim akademik hayata intisap isteğimin önünün kesilmesine sebep olan da dahil, şahıslar hakkında yazılmış raporların altına, o rapordaki ayrıntıların delil yerine geçmeyeceği notu düşülürdü.
Gerçekten, üniversitelerin kapısından döndürüldükten daha sonra, kendisine “Ama benim hakkımda temelsiz da olsa bir ‘sakıncalı raporu’ var” hatırlatmasını da yaptığım biçimde, bir mert bürokrat yardımıyla, bir memuriyete atamam yapılabilmişti.
Günümüzde fişleri geçerli sayan yeni bir anlayış mı belirdi?
Diyelim fişler hakikat ve hakikaten ‘sakıncalı’ biri belediyeye eleman olarak sızdı; bunda atamanın en son mercii bile olsa belediye liderinin cürmü ne? Adalet bakanlığı ünitelerinin yeterli hal kağıdı verdiği birini işe başlatmamak, temel bu kabahat olmalı, değil mi?
Fazla uzak sayılmayacak bir geçmişte çabucak hemen siyasi hayatının başlarındayken Tayyip Erdoğan’ın geleceğini karartmak için başvurulan usul sonuç alabildi mi?
Tayyip Erdoğan bugün Cumhurbaşkanı…
Kendisine o günlerde “Muhtar bile olamaz” denildi de ne oldu?
Ekrem İmamoğlu’nun cumhurbaşkanlığına giden yolu kısaltılmak isteniyorsa bu biçimde öteki tabii…
Ben bir daha nazaranvimi yerine getireyim ve tahminen dinleyen olur diye yıllar evvel Tayyip Erdoğan’ın siyasette önünü kesmek isteyenlere yaptığım daveti bu kere Ekrem İmamoğlu için yinelayayım: “İnsanları boş argümanlarla rahatsız etmekten vazgeçin.”
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.