AirdropAvcisi
New member
Franz Kafka’nın, Milena Jesenská’ya yazdığı mektuplar, edebiyat tarihinin şahit olduğu tahminen de en his yüklü satırlardır. 1920-1923 yıllarını kapsayan bu mektuplar, imkânsız bir aşkın öyküsünü anlatır:
Kafka bu vakitte Julie Wohryzek’le nişanlı, Milena ise Ernst Pollak’la evlidir. İşte bu mektupların en meşhurlarından bir kesit:
Prag, Mart sonu, 1922]
“Size epey uzun vakittir yazmadım Bayan Milena ve bugün yazmamı da bir tesadüfe borçluyum. Aslında yazmayışım için özür dilemem gerekmiyor. Mektuplardan nasıl nefret ettiğimi bilirsiniz. hayatımın bütün mutsuzluğu –bunu söylerken niyetim yakınmak değil, genel bilgi mahiyetinde bir saptama yapmak–, mektuplardan ya da mektup yazma imkânından ileri gelmiştir diyebilirim. Beşerler beni bugüne kadar hiç aldatmadılar fakat mektuplar daima yaptı bunu; üstelik başkalarınınkiler değil, kendi yazdıklarım. Benim durumumda, özel bir mutsuzluk bu, daha fazla kelam etmek istemiyorum bundan, ancak bununla birlikte da genel bir şey. Mektup yazma imkânının sıradanliği –sırf teorik olarak bakarsak– ruhların dehşetli sarsıntısını dünyaya getirmiş̧ olmalı. Hayaletlerle bağ kurmak bu; üstelik yalnızca mektubun yazıldığı kişinin hayaletiyle değil, insanın kendi hayaletiyle de ilgi kurması. O hayalet biz yazarken elimizin altında, mektupta gelişir ya da bir mektubun ötekini güçlendirdiği, kendini ona şahit olarak gösterebileceği bir dizi mektupta. İnsanların mektup yoluyla birbirleriyle münasebet kurabilecekleri fikri nereden çıkmış̧ ki! Uzaktaki bir insanı düşünebilir ve yakındaki bir insanı elimizle tutabiliriz, geri kalan her şey insan gücünü aşar. Fakat mektup yazmak, hayaletlerin önünde soyunmak demektir, ki onlar da aç kurtlar üzere bunu bekler esasen. Yazıya dökülen öpücükler yerlerine ulaşmaz, hayaletler yolda içip bitirir onları. Bu varlıklı besin yardımıyla görülmemiş̧ derecede çoğalırlar. İnsanlık bunu hissediyor ve buna karşı savaşıyor; beşerler içindeki hayaletli bağlantısı olabildiğince kesmek ve doğal bir alaka biçimine, ruhların huzuruna kavuşmak için demiryolunu, arabayı, uçağı icat etti, lakin hiç bir şey işe yaramıyor, muhakkak ki bunlar uçurumdan düşerken yapılmış̧ icatlar, karşı taraf ise fazlaca daha sakin ve kuvvetli, mektuptan daha sonra telgrafı icat etti, telefonu, telsizi. Hayaletler açlık çekmeyecekler fakat biz telef olacağız.”
Ergül Tosun
Kitap sayfası için bağlantı:
[email protected]
Kafka bu vakitte Julie Wohryzek’le nişanlı, Milena ise Ernst Pollak’la evlidir. İşte bu mektupların en meşhurlarından bir kesit:
Prag, Mart sonu, 1922]
“Size epey uzun vakittir yazmadım Bayan Milena ve bugün yazmamı da bir tesadüfe borçluyum. Aslında yazmayışım için özür dilemem gerekmiyor. Mektuplardan nasıl nefret ettiğimi bilirsiniz. hayatımın bütün mutsuzluğu –bunu söylerken niyetim yakınmak değil, genel bilgi mahiyetinde bir saptama yapmak–, mektuplardan ya da mektup yazma imkânından ileri gelmiştir diyebilirim. Beşerler beni bugüne kadar hiç aldatmadılar fakat mektuplar daima yaptı bunu; üstelik başkalarınınkiler değil, kendi yazdıklarım. Benim durumumda, özel bir mutsuzluk bu, daha fazla kelam etmek istemiyorum bundan, ancak bununla birlikte da genel bir şey. Mektup yazma imkânının sıradanliği –sırf teorik olarak bakarsak– ruhların dehşetli sarsıntısını dünyaya getirmiş̧ olmalı. Hayaletlerle bağ kurmak bu; üstelik yalnızca mektubun yazıldığı kişinin hayaletiyle değil, insanın kendi hayaletiyle de ilgi kurması. O hayalet biz yazarken elimizin altında, mektupta gelişir ya da bir mektubun ötekini güçlendirdiği, kendini ona şahit olarak gösterebileceği bir dizi mektupta. İnsanların mektup yoluyla birbirleriyle münasebet kurabilecekleri fikri nereden çıkmış̧ ki! Uzaktaki bir insanı düşünebilir ve yakındaki bir insanı elimizle tutabiliriz, geri kalan her şey insan gücünü aşar. Fakat mektup yazmak, hayaletlerin önünde soyunmak demektir, ki onlar da aç kurtlar üzere bunu bekler esasen. Yazıya dökülen öpücükler yerlerine ulaşmaz, hayaletler yolda içip bitirir onları. Bu varlıklı besin yardımıyla görülmemiş̧ derecede çoğalırlar. İnsanlık bunu hissediyor ve buna karşı savaşıyor; beşerler içindeki hayaletli bağlantısı olabildiğince kesmek ve doğal bir alaka biçimine, ruhların huzuruna kavuşmak için demiryolunu, arabayı, uçağı icat etti, lakin hiç bir şey işe yaramıyor, muhakkak ki bunlar uçurumdan düşerken yapılmış̧ icatlar, karşı taraf ise fazlaca daha sakin ve kuvvetli, mektuptan daha sonra telgrafı icat etti, telefonu, telsizi. Hayaletler açlık çekmeyecekler fakat biz telef olacağız.”
Ergül Tosun
Kitap sayfası için bağlantı:
[email protected]