JoKeR
Active member
SARE KURUCU BULUT
Bu hatıra, 1953 yılına uzanan bir kıssadan pay. İstanbul Tıp Fakültesini bitirip, iç hastalıkları ihtisası diplomasını alan, Dr. Âişe Hümeyra Ökten, bu tarihte Türk Hilal-i Ahmer’i, (Kızılay’ı) tarafınca hacılara hekim olarak Hacc/Mekke’ye gönderilen birinci bayan hekim unvanını almış ve bu unvanı erdemle taşıyan hanım doktorumuzdur..
30 Ağustos 2020 akşamı Medine’de ezanların sadâsı gökyüzüne yükselirken, bir haberle gönlümüze hüzün çöküvermişti. Dr. Hümeyra abla’mız hakkın rahmetine kavuşmuştu.
İlkokul üçüncü sınıfta idim, okuldan meskene döndüğümde, meskende bir konuğumuz vardı. Aslında bizim konutta tanımadığım teyzeler ablalar fazlaca olurdu. niçinse bu yeni konuk, bu abla benim dikkatimi epey çekmişti ki, merakımı zapt edemedim kim olduğunu anneme sordum. Annemin soruma karşılık “Doktor. Hümeyra” (abla) yanıtı, merakımı daha hayli uyandırdı. bu biçimdelar, hekim demek büyük bir şeydi, hele hele hanım olursa, fazlaca daha büyük bir şeydi.
GARİPLERE ADAMIŞTI KENDİNİ
İşte ben Dr. ablayı bu biçimde büyük tanıdım ve yüreğimde daima büyük kalacaktı/ kaldı.
Adımı sordu. bu biçimdelar Sare ismi pek yaygın değildi demek, Sare deyince, birinci kere duyanların gösterdiği aksül ameli muhakkak etmeksizin gönlümü almak için, “ne hoş ismin varmış” dedi, doğrusu onun bu iltifatı karşısında çocukça koltuklarım kabarmıştı.
Medine aşkı Dr. Ablanın gönlünü öylesine sarmıştı ki; ne başasistanlık, ne doçentlik, ne de profesörlük umurunda olmadı. Medine’de muayenehane açıp garip, fakir hastalara adamıştı kendini. Babası, Mahmud Celal Öktem, arapça ve ideoloji hocasıydı. Dr. Ablaya murafik olarak (refakat ettiği), Medine’de kaldığı günler, imkânların kıt olduğu, umduğunu değil de, bulduğunu yediği vakit içinderdı. Annem meskende yoğurt mayalardı. Mayalar diyerek doğrumu söylemiş oldum bilemiyorum, plastik kapların çabucak hemen doğmadığı, kâselerin değerli olduğu günlerdi o günler. O yoğurt kâselerinden Celal hocaya da gdolayırdüm. Hâlâ hayâlimde, efendiler efendisi, şık, sürekli elinde bir kitap olan, bir amca, elimden yoğurt kâsesini alırken, ondan da külahta hazırlamış olduğu badem şekeri hediyyem olurdu. Teşekkür ederek almayım desem, gelecek kâselerin kirası sıkıntısı. Allah rahmet eylesin, ne kadar nârin insanlardı.
GURBETİ HİSSETTİRMEDİ
Dr. Abla, Medine ile İstanbul yollarında mekik dokudu. Etrafına yardımcı olma kıymetine, kendini unutan, bir gönül dostu idi.
Yarım asra yakın birlikteliğimiz oldu, bizde kaldığı vakit içinder, odamız birdi, arkadaştık. Onun; ibadet ruhuna yerleşmiş, su üzere yolunu almış, gönül kırmadan, acıtmadan, incitmeden, bir muamele şekli vardı.
Onu Medine’de bırakıp ailemden ayrılarak Almanya’da kaldığım süre ortasında hiç uzaklık hissettirmedi bana. Yazdığı mektuplar bana merhem üzere gelirdi. Âheste âheste, ahvali yaşıyormuşum üzere anlatırdı. İnanın, şu satırları karalarken dahi ablamın hayâli etrafımda, limonlu çayı elinde benimle sohbet ederek yudumluyor sanki!..
Yüksek İslam ahlakı onun mümtaz karakteri idi. Kaldığı meskenin kurallarına ayak uydurarak, olan bitenin sırrını saklayarak, eksik gediğin kusuruna bakmadan, ilgisi olmayanı araştırmadan, kendi hâlinde, sessiz bir gemi üzere idi o.
Dış görünüşüne karar verenlerin aldandığı bir kişiselyyetti o; epeyce defa hademe zannederek pot kırıldığı bir tanesiydi. Doktorluk bilgisi, malumatı aklında tutma kabiliyyeti, muhakeme kuvveti ve en üstün bir meziyet olarak tevarüs eden mütevazı olması, hayli kimselerin imrenipte varamadığı mertebelere ulaştırmıştır onu bu sakin yaşayışıyla.
O, Allah ve Rasul muhabbetiyle yola çıktı, Rabbim de onu yolda bırakmadı, istek ettiği, ömrünü fedâ ettiği, Medine’sine ebediyyetle kavuşturdu. Burada, bir hak dostunu, cennet’ul bakiyaya Fatihalarla, Yasinlerle uğurlarken, rahmetlerin üzerine yağmasını, suâl meleklerinin sağından gelmesini, kabrinin cennet bahçelerinden biri olmasını niyaz ederim, canım ablam benim.
RUHUNU MEDİNE’YE ADAMIŞ OLAN HAREMEYN GÜVERCİNİ!
Vatanı, Türkiye’si, Anayurdu onun daima aklında idi. Arabistan’da televizyonlar çabucak hemen Türkçe yayın yapmadığı yıllarde, babamın kütüphanesine gelen gazeteleri merakla bekler, ezberlercesine okurdu. Bir vatan bu kadar mı sevilirdi Rabbim!..O sevgi Dr. Ayşe Hümeyra’nın gönlünde yaşarsa, sevilirdi olağan olarak, kâfi ki, o sevgi onun gönlünde olsun. Artık Türkçe yayınlar başlayınca Türk Tv’lerinden kendi prensibine muvafık kanallarının müdavimlerinden olmuştu. Haberleri, açık oturumları, noktasını virgülünü kaçırmamayı adeta görev edinmişti, bunların hepsi bir vatan hatırına idi. Eminim ki, biroldukca siyaset adamı yahut karar verme düzeyinde olanlar ablanın bilgisi ve tâkibinde olduklarına vakıf değillerdi.
Babama (Ali Ulvi Kurucu) “hâfız âbi” diyerek hitabı hala kulaklarımda. Babamın etrafında ablamın da dâhil olduğu büyük bir hürmetle, Divan Edebiyyat meclisleri kurulur, Osmanlıca harfleriyle yazılmış şahıeser şiirleri bana okuturak, derin bir teemmülle dinlerlerdi. Amcam, babam ve ablam. O günlerde bir ortada iken Türkiye’de olup bitenleri tahlil etmek üzere heyecanla yüksek millet kurulu kurulur, tayinler yapılır, kararlar alınırdı.
Anılar başını alıp giderken, sizi epey meşgul ediyorum, bunun farkındayım. Bu bitmek bilmeyen aziz anılar, abla kardeş sandığında ebediyete kadar kalacaktır. Yalnız bir notu işaret etmeden geçemeyeceğim; ablamın fikrinde bir nokta keder teşkil ederdi. O da uzun vakittir Medine’de kalmasına karşın Arapça öğrenememesidir. O Arapça öğrenemediğinden hasretle bahseder, kederini hayıflanarak söz ederdi. Gençlere tavsiye olarak; fırsatları değerlendirip, halka katılarak, mükemmeliyeti beklemekle değil, ne öğrenirsen kârdır deyip, konuşma sistemiyle öğrenmenin en hakikat yol olacağını söylerdi.
Burada da bir serüvene noktayı koyarken, dünyası iki bohçaya sığan insanların fistanla, kaftanla değerlenemiyeceği hakikatini azda olsa onun anılarıyla hayatış olduk.
Rahmetle yâdeder, hayırlarla şâdederim.
Hayalimde yaşayan ablam
Anamdan babamdan ablam olmadı. Rabbim bana ablaların ablasını meskenime gönderip odama kondurdu. Ortamızda epey yaş farkı olup teyze demem icab ederken ona Abla diyordum. Onun samimiyeti, mütevazılığı, küçüğe şefkat, büyüğe hürmetle bakması, her insanın gönlünde değerli bir yer etmişti. Güleryüzü, tatlı kelamı, kolay usulü simgesi olmuştu. Sevmeyi bilenlerdendi, o sebeple sevenleri de epeyce oldu.
Canım ablam, bir hafta oldu, ortamızdan ayrılalı. Bedenen uzaklaşsan da anılarımızda daima bizimlesin. Anılarımızda, sohbetlerimizde yerin mahfuz, kimse o ulvi yeri dolduramaz.
Müsaadenle ablacığım, arkadaşlarla kimi anıları paylaşmak istedim.
Almanya’da kaldığım süre ortasında mektuplarını, merakla, iştiyakla beklerdim; inci daneleri üzere hoş yazıyla yazılmış mektuplarını sevinçle, merakla, hasretle tekrar, yine okurdum. Hele hasretle beklediğim o günkü gelen mektup fazlaca değişikti, fazlaca manalıydı. Hani yarısı yazılmış, kalan yarısı için şöyleki yazıyordun: “Sâreciğim, akşam ezanı yaklaşmıştı, mektubu tamamlamadan, katlayıp cebime koydum, Haremi şerife namaza gittim, Ravza’ya ziyarete girdim, bu mektup, Ravza-i mutahharanın kokusuyla müşerref oldu.” bu biçimdelar konutumuz harami şerife fazlaca yakındı. Bundan daha değerli bir müjde olabilir miydi? Ablam, sen bana o kadar memnuniyet bahşetmiştin ki, inşaallah Berzah ömrün da Cennetlere bakarak geçer.
Otobüsle seyahat
Bir vakit içinder Dr. abla ile Türkiye’den Irak üzerinden Arabistan’a otobüsle üç günlük bir seyahatimiz olmuştu. Sabır, tahammül, duruma bakılırsa ayak uydurmanın ne demek olduğunu o üç günde kendisinden öğrenmiştim. Molalarda, gümrüklerdeki beklemelerde, çocukları alıp bir kenarda halka kurup, oyunlar, fıkralar, bilmecelerle hiç sıkılıp bunaltmadan vakit geçirmesine hayran kalmıştım.
Âilelerin toplumsal medya mübtelâsı olmadan evvelce, Medine’de, hafta sonları, tatillerde geceleri kır seyahatlerine çıkılırdı. Ablacığım alabildiğine geniş sahra kumları üzerine, daima çantasında taşıdığı incecik seccadesini serer, yıldızlarla sohbete dalar, dualar ederde ederdi. Bir seferinde yorulmuş olmalı ki, çantasını yastık edinerek hafifçeten kestirmiş. Bizde işte çocukluk, latifeyi kaldırdığını bildiğimiz için seccadesinin iki tarafına sükunet içinde ip bağlayıp çekmeye başladık, ne kadar güzeline gitmiş, yeniden tekrar haydi çocuklar deyip oynamıştık. Bu oyunumuz hoş bir hatıra olarak anlatılıyor yıllardır. Ey o günler nerelerdesiniz, ya sen nerdesin ablam?!..
Bu hatıra, 1953 yılına uzanan bir kıssadan pay. İstanbul Tıp Fakültesini bitirip, iç hastalıkları ihtisası diplomasını alan, Dr. Âişe Hümeyra Ökten, bu tarihte Türk Hilal-i Ahmer’i, (Kızılay’ı) tarafınca hacılara hekim olarak Hacc/Mekke’ye gönderilen birinci bayan hekim unvanını almış ve bu unvanı erdemle taşıyan hanım doktorumuzdur..
30 Ağustos 2020 akşamı Medine’de ezanların sadâsı gökyüzüne yükselirken, bir haberle gönlümüze hüzün çöküvermişti. Dr. Hümeyra abla’mız hakkın rahmetine kavuşmuştu.
İlkokul üçüncü sınıfta idim, okuldan meskene döndüğümde, meskende bir konuğumuz vardı. Aslında bizim konutta tanımadığım teyzeler ablalar fazlaca olurdu. niçinse bu yeni konuk, bu abla benim dikkatimi epey çekmişti ki, merakımı zapt edemedim kim olduğunu anneme sordum. Annemin soruma karşılık “Doktor. Hümeyra” (abla) yanıtı, merakımı daha hayli uyandırdı. bu biçimdelar, hekim demek büyük bir şeydi, hele hele hanım olursa, fazlaca daha büyük bir şeydi.
GARİPLERE ADAMIŞTI KENDİNİ
İşte ben Dr. ablayı bu biçimde büyük tanıdım ve yüreğimde daima büyük kalacaktı/ kaldı.
Adımı sordu. bu biçimdelar Sare ismi pek yaygın değildi demek, Sare deyince, birinci kere duyanların gösterdiği aksül ameli muhakkak etmeksizin gönlümü almak için, “ne hoş ismin varmış” dedi, doğrusu onun bu iltifatı karşısında çocukça koltuklarım kabarmıştı.
Medine aşkı Dr. Ablanın gönlünü öylesine sarmıştı ki; ne başasistanlık, ne doçentlik, ne de profesörlük umurunda olmadı. Medine’de muayenehane açıp garip, fakir hastalara adamıştı kendini. Babası, Mahmud Celal Öktem, arapça ve ideoloji hocasıydı. Dr. Ablaya murafik olarak (refakat ettiği), Medine’de kaldığı günler, imkânların kıt olduğu, umduğunu değil de, bulduğunu yediği vakit içinderdı. Annem meskende yoğurt mayalardı. Mayalar diyerek doğrumu söylemiş oldum bilemiyorum, plastik kapların çabucak hemen doğmadığı, kâselerin değerli olduğu günlerdi o günler. O yoğurt kâselerinden Celal hocaya da gdolayırdüm. Hâlâ hayâlimde, efendiler efendisi, şık, sürekli elinde bir kitap olan, bir amca, elimden yoğurt kâsesini alırken, ondan da külahta hazırlamış olduğu badem şekeri hediyyem olurdu. Teşekkür ederek almayım desem, gelecek kâselerin kirası sıkıntısı. Allah rahmet eylesin, ne kadar nârin insanlardı.
GURBETİ HİSSETTİRMEDİ
Dr. Abla, Medine ile İstanbul yollarında mekik dokudu. Etrafına yardımcı olma kıymetine, kendini unutan, bir gönül dostu idi.
Yarım asra yakın birlikteliğimiz oldu, bizde kaldığı vakit içinder, odamız birdi, arkadaştık. Onun; ibadet ruhuna yerleşmiş, su üzere yolunu almış, gönül kırmadan, acıtmadan, incitmeden, bir muamele şekli vardı.
Onu Medine’de bırakıp ailemden ayrılarak Almanya’da kaldığım süre ortasında hiç uzaklık hissettirmedi bana. Yazdığı mektuplar bana merhem üzere gelirdi. Âheste âheste, ahvali yaşıyormuşum üzere anlatırdı. İnanın, şu satırları karalarken dahi ablamın hayâli etrafımda, limonlu çayı elinde benimle sohbet ederek yudumluyor sanki!..
Yüksek İslam ahlakı onun mümtaz karakteri idi. Kaldığı meskenin kurallarına ayak uydurarak, olan bitenin sırrını saklayarak, eksik gediğin kusuruna bakmadan, ilgisi olmayanı araştırmadan, kendi hâlinde, sessiz bir gemi üzere idi o.
Dış görünüşüne karar verenlerin aldandığı bir kişiselyyetti o; epeyce defa hademe zannederek pot kırıldığı bir tanesiydi. Doktorluk bilgisi, malumatı aklında tutma kabiliyyeti, muhakeme kuvveti ve en üstün bir meziyet olarak tevarüs eden mütevazı olması, hayli kimselerin imrenipte varamadığı mertebelere ulaştırmıştır onu bu sakin yaşayışıyla.
O, Allah ve Rasul muhabbetiyle yola çıktı, Rabbim de onu yolda bırakmadı, istek ettiği, ömrünü fedâ ettiği, Medine’sine ebediyyetle kavuşturdu. Burada, bir hak dostunu, cennet’ul bakiyaya Fatihalarla, Yasinlerle uğurlarken, rahmetlerin üzerine yağmasını, suâl meleklerinin sağından gelmesini, kabrinin cennet bahçelerinden biri olmasını niyaz ederim, canım ablam benim.
RUHUNU MEDİNE’YE ADAMIŞ OLAN HAREMEYN GÜVERCİNİ!
Vatanı, Türkiye’si, Anayurdu onun daima aklında idi. Arabistan’da televizyonlar çabucak hemen Türkçe yayın yapmadığı yıllarde, babamın kütüphanesine gelen gazeteleri merakla bekler, ezberlercesine okurdu. Bir vatan bu kadar mı sevilirdi Rabbim!..O sevgi Dr. Ayşe Hümeyra’nın gönlünde yaşarsa, sevilirdi olağan olarak, kâfi ki, o sevgi onun gönlünde olsun. Artık Türkçe yayınlar başlayınca Türk Tv’lerinden kendi prensibine muvafık kanallarının müdavimlerinden olmuştu. Haberleri, açık oturumları, noktasını virgülünü kaçırmamayı adeta görev edinmişti, bunların hepsi bir vatan hatırına idi. Eminim ki, biroldukca siyaset adamı yahut karar verme düzeyinde olanlar ablanın bilgisi ve tâkibinde olduklarına vakıf değillerdi.
Babama (Ali Ulvi Kurucu) “hâfız âbi” diyerek hitabı hala kulaklarımda. Babamın etrafında ablamın da dâhil olduğu büyük bir hürmetle, Divan Edebiyyat meclisleri kurulur, Osmanlıca harfleriyle yazılmış şahıeser şiirleri bana okuturak, derin bir teemmülle dinlerlerdi. Amcam, babam ve ablam. O günlerde bir ortada iken Türkiye’de olup bitenleri tahlil etmek üzere heyecanla yüksek millet kurulu kurulur, tayinler yapılır, kararlar alınırdı.
Anılar başını alıp giderken, sizi epey meşgul ediyorum, bunun farkındayım. Bu bitmek bilmeyen aziz anılar, abla kardeş sandığında ebediyete kadar kalacaktır. Yalnız bir notu işaret etmeden geçemeyeceğim; ablamın fikrinde bir nokta keder teşkil ederdi. O da uzun vakittir Medine’de kalmasına karşın Arapça öğrenememesidir. O Arapça öğrenemediğinden hasretle bahseder, kederini hayıflanarak söz ederdi. Gençlere tavsiye olarak; fırsatları değerlendirip, halka katılarak, mükemmeliyeti beklemekle değil, ne öğrenirsen kârdır deyip, konuşma sistemiyle öğrenmenin en hakikat yol olacağını söylerdi.
Burada da bir serüvene noktayı koyarken, dünyası iki bohçaya sığan insanların fistanla, kaftanla değerlenemiyeceği hakikatini azda olsa onun anılarıyla hayatış olduk.
Rahmetle yâdeder, hayırlarla şâdederim.
Hayalimde yaşayan ablam
Anamdan babamdan ablam olmadı. Rabbim bana ablaların ablasını meskenime gönderip odama kondurdu. Ortamızda epey yaş farkı olup teyze demem icab ederken ona Abla diyordum. Onun samimiyeti, mütevazılığı, küçüğe şefkat, büyüğe hürmetle bakması, her insanın gönlünde değerli bir yer etmişti. Güleryüzü, tatlı kelamı, kolay usulü simgesi olmuştu. Sevmeyi bilenlerdendi, o sebeple sevenleri de epeyce oldu.
Canım ablam, bir hafta oldu, ortamızdan ayrılalı. Bedenen uzaklaşsan da anılarımızda daima bizimlesin. Anılarımızda, sohbetlerimizde yerin mahfuz, kimse o ulvi yeri dolduramaz.
Müsaadenle ablacığım, arkadaşlarla kimi anıları paylaşmak istedim.
Almanya’da kaldığım süre ortasında mektuplarını, merakla, iştiyakla beklerdim; inci daneleri üzere hoş yazıyla yazılmış mektuplarını sevinçle, merakla, hasretle tekrar, yine okurdum. Hele hasretle beklediğim o günkü gelen mektup fazlaca değişikti, fazlaca manalıydı. Hani yarısı yazılmış, kalan yarısı için şöyleki yazıyordun: “Sâreciğim, akşam ezanı yaklaşmıştı, mektubu tamamlamadan, katlayıp cebime koydum, Haremi şerife namaza gittim, Ravza’ya ziyarete girdim, bu mektup, Ravza-i mutahharanın kokusuyla müşerref oldu.” bu biçimdelar konutumuz harami şerife fazlaca yakındı. Bundan daha değerli bir müjde olabilir miydi? Ablam, sen bana o kadar memnuniyet bahşetmiştin ki, inşaallah Berzah ömrün da Cennetlere bakarak geçer.
Otobüsle seyahat
Bir vakit içinder Dr. abla ile Türkiye’den Irak üzerinden Arabistan’a otobüsle üç günlük bir seyahatimiz olmuştu. Sabır, tahammül, duruma bakılırsa ayak uydurmanın ne demek olduğunu o üç günde kendisinden öğrenmiştim. Molalarda, gümrüklerdeki beklemelerde, çocukları alıp bir kenarda halka kurup, oyunlar, fıkralar, bilmecelerle hiç sıkılıp bunaltmadan vakit geçirmesine hayran kalmıştım.
Âilelerin toplumsal medya mübtelâsı olmadan evvelce, Medine’de, hafta sonları, tatillerde geceleri kır seyahatlerine çıkılırdı. Ablacığım alabildiğine geniş sahra kumları üzerine, daima çantasında taşıdığı incecik seccadesini serer, yıldızlarla sohbete dalar, dualar ederde ederdi. Bir seferinde yorulmuş olmalı ki, çantasını yastık edinerek hafifçeten kestirmiş. Bizde işte çocukluk, latifeyi kaldırdığını bildiğimiz için seccadesinin iki tarafına sükunet içinde ip bağlayıp çekmeye başladık, ne kadar güzeline gitmiş, yeniden tekrar haydi çocuklar deyip oynamıştık. Bu oyunumuz hoş bir hatıra olarak anlatılıyor yıllardır. Ey o günler nerelerdesiniz, ya sen nerdesin ablam?!..