AirdropAvcisi
New member
Hepimiz onun sinemalarıyla büyüdük. Her akşam konutlarımıza konuk oldu, hayli sevdik, benimsedik… Ailemizden biriymiş üzere davrandık. Yalnızca İhsan Şanlı’ya has bir sevgi değildi biizmkisi.. . Bütün Yeşilçam oyuncularına olan özel bir muhabbettimizdi.
İhsan Şanlı güzel bir oyuncu senarist ve direktördü. O denli ki Yeşilçam’ın hayli kıymetli klasikleri onun kaleminden çıkmıştır. örneğin çabucak her insanın severek izlediği Kibar Feyzo onun usta kaleminden çıkmıştır.
Lakin bugün sizlere İhsan Ulu’nun sinemacılığından, oyunculuğundan bahsetmeyeceğim. Bu nazaranvi sinema eleştirmenlerine bırakıyorum ve asıl bahse gelmek istiyorum.
O da İhsan Aziz’in şairlere taş çıkartacak olan şairliği..
“BEN ŞAİR DEĞİLİM, AYIP OLMASIN”
İhsan Şanlı, Türk şiirine kusursuz bir şiir kazandırdı. Ekmek Şarap Sen ve Ben… Mazlum Çimen’nin de ezgileriyle buluşan bu şiir, İhsan Şanlı’nın dayanılmaz yapıtlarından biridir yalnızca.
Şiiri basmak isteyen olduysa da İhsan Büyük buna müsaade vermez. sebebini sordukarında ise şu yanıtı verir: “Ben şair değilim, başka usta şairlere ayıp olmasın diye kitabı basmak istemedim.”
EKMEK ŞARAP SEN VE BEN…
İhsan Şanlı’nın harikulade şiirini hatırlayalım…
“Ekmek Şarap Sen ve Ben Birde sabahın dördü Dışarda kar Odamız ılık Gözlerin ılık ılık damlarken boş kadehe Anlattın bana ağzı sarımsakı kokan bir çocukla yattığını Aşkı tattığını, karım söylemiş olduğini ve aldattığını Kıskandım Gogeni Tahitilim Terlemiş bedenini silerken Cüzzam mikrobunu ve yaktığı kulübesini Saçların bağlamıştı ellerimi muz kokulum Güneşi doğurmuştu meyyit cisim Martı çığlıklarıyla bir kıyı kayalığında Nefesin bedenimi yakıyordu yer yer Sam yelim Sahra-i kebirim Kahrettim her şeye o gün Babanın çarap çanağına, Gogen’e, yazgıya, sana, bana birde gittiğin otomobilin tekerine Ne diyordum arkadaş… Diyordum ki ben bu zıkkımı içmek için içerim Ancak içerken düşünmem niye içiyorum diye ondan sonrasında yaparım hayatın ideolojisini Sırayla olurum Fatih, Selim, Yasal kimi vakit bayan hamamında tellak… kimi vakit Cristof Kolomb Napolyon’ken düşünürüm elbede geçen günleri Timur’ken Beyazıt’ı yenişimi… Bir defa Aristo’nun hocası olmuştum Ona verdiğim dersle gurur duymuştum kimi vakit Jan Dark’ı kurtarmak için çalışan bir kahraman kimi vakit odunun ateşleyen bir cellat olurum Şayet daha da içersem Shaskespare halt etmiş derim karşımda Salyalı dudaklarımdan yayık sesimi dinlerim de İşte Mozart’ın aradığı melodi bu diye gülerim Enayiymiş be Platon… Bir içsinde görsün… Ne ideolojisi varmış bu hayatın Anlasın geçmişi kınalı dünyanın kaç bucak olduğunu Islak kaldırımlarda yürürken acırım Önde yalpa vuran sarhoşun zavallı haline Ukalalık işte derim neme lazım senin Kendine bak; sende bir serserin bir sarhoş… Ve yavaş yavaş kaybolur acı kahkalarım Kentin hizbe sokaklarında Yavaş yavaş kaybolur benliğim.”
Ergül Tosun
Kitap sayfası için irtibat:
[email protected]
İhsan Şanlı güzel bir oyuncu senarist ve direktördü. O denli ki Yeşilçam’ın hayli kıymetli klasikleri onun kaleminden çıkmıştır. örneğin çabucak her insanın severek izlediği Kibar Feyzo onun usta kaleminden çıkmıştır.
Lakin bugün sizlere İhsan Ulu’nun sinemacılığından, oyunculuğundan bahsetmeyeceğim. Bu nazaranvi sinema eleştirmenlerine bırakıyorum ve asıl bahse gelmek istiyorum.
O da İhsan Aziz’in şairlere taş çıkartacak olan şairliği..
“BEN ŞAİR DEĞİLİM, AYIP OLMASIN”
İhsan Şanlı, Türk şiirine kusursuz bir şiir kazandırdı. Ekmek Şarap Sen ve Ben… Mazlum Çimen’nin de ezgileriyle buluşan bu şiir, İhsan Şanlı’nın dayanılmaz yapıtlarından biridir yalnızca.
Şiiri basmak isteyen olduysa da İhsan Büyük buna müsaade vermez. sebebini sordukarında ise şu yanıtı verir: “Ben şair değilim, başka usta şairlere ayıp olmasın diye kitabı basmak istemedim.”
EKMEK ŞARAP SEN VE BEN…
İhsan Şanlı’nın harikulade şiirini hatırlayalım…
“Ekmek Şarap Sen ve Ben Birde sabahın dördü Dışarda kar Odamız ılık Gözlerin ılık ılık damlarken boş kadehe Anlattın bana ağzı sarımsakı kokan bir çocukla yattığını Aşkı tattığını, karım söylemiş olduğini ve aldattığını Kıskandım Gogeni Tahitilim Terlemiş bedenini silerken Cüzzam mikrobunu ve yaktığı kulübesini Saçların bağlamıştı ellerimi muz kokulum Güneşi doğurmuştu meyyit cisim Martı çığlıklarıyla bir kıyı kayalığında Nefesin bedenimi yakıyordu yer yer Sam yelim Sahra-i kebirim Kahrettim her şeye o gün Babanın çarap çanağına, Gogen’e, yazgıya, sana, bana birde gittiğin otomobilin tekerine Ne diyordum arkadaş… Diyordum ki ben bu zıkkımı içmek için içerim Ancak içerken düşünmem niye içiyorum diye ondan sonrasında yaparım hayatın ideolojisini Sırayla olurum Fatih, Selim, Yasal kimi vakit bayan hamamında tellak… kimi vakit Cristof Kolomb Napolyon’ken düşünürüm elbede geçen günleri Timur’ken Beyazıt’ı yenişimi… Bir defa Aristo’nun hocası olmuştum Ona verdiğim dersle gurur duymuştum kimi vakit Jan Dark’ı kurtarmak için çalışan bir kahraman kimi vakit odunun ateşleyen bir cellat olurum Şayet daha da içersem Shaskespare halt etmiş derim karşımda Salyalı dudaklarımdan yayık sesimi dinlerim de İşte Mozart’ın aradığı melodi bu diye gülerim Enayiymiş be Platon… Bir içsinde görsün… Ne ideolojisi varmış bu hayatın Anlasın geçmişi kınalı dünyanın kaç bucak olduğunu Islak kaldırımlarda yürürken acırım Önde yalpa vuran sarhoşun zavallı haline Ukalalık işte derim neme lazım senin Kendine bak; sende bir serserin bir sarhoş… Ve yavaş yavaş kaybolur acı kahkalarım Kentin hizbe sokaklarında Yavaş yavaş kaybolur benliğim.”
Ergül Tosun
Kitap sayfası için irtibat:
[email protected]