JoKeR
Active member
Birinci yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Tamamlandığımı hissettim. Güya buraya kadar yanımda kim olursa olsun yalnız gelmiştim de artık bir yoldaşım var üzereydi. Çantamda taşıyabildiğim, sohbet edebildiğim, kimi vakit elimi uzatıp yardım isteyebildiğim, kimi vakit yalnızca onu dinlemek için buluştuğumuz lakin yalnız kalmam gerektiğinde de hürmetle köşesine çekilen biri üzere. Çocukken hayalî arkadaşlarımız olur kimsenin nazaranmediği ya da bir oyuncağımızın canlı olduğunu var iseyarak konuşuruz onunla. Salacak Takvimi de benim için canlı bir oyun arkadaşı oldu. beraberinde bugüne kadar görüp duyduğum, okuduğum, hissettiğim ve uzak ya da yakın temas ettiğim her şey arıtılmış ve en hoşları bir çerçeve içine yerleştirilerek elime verilmiş üzereydi. Artık hepsi fazlaca daha manalı ve bütündü.
BU HİSSİN PEŞİNDE YÜRÜDÜK
Kitabınızı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?
Salacak Takvimi, Esra Özde, Şule Yayınları 2021, 168 sayfa
Temeli çocukluktan gelse de yazmada birinci önemli adımım on yıl önceydi. Kitabı elime alınca müelliflik atölyesine başladığım bu biçimdea uzandım. Türkiye Muharrirler Birliği’ndeki birinci derslerimde bir daha okumayı öğrenmek, yeni bir alfabenin lisanını çözmek, edebiyatın dünyasına kolay bir izleyici olarak değil elimde defter, kitap, önlüğü ütülü, saçı taralı heyecanla girmek; iyiyi berbattan, kalıcıyı geçiciden, edebiyatı başkalarından ustam A.Ali Ural’ın rahlesinde ayırabilmek; daha sonra bu değerli birikimle hayat ırmağı ortasında yüzerken yolumuzu tıkayan o kayaları aşmaya çalışmak, benliğimi kazanmak… Ve o ırmağın taşıp dökülmesi kararı durmadan yazdığım süreci düşündüm. Zihnî olarak on lakin fiilî olarak iki yıl süren bu çalışma sonunda Salacak Takvimi ortaya çıkmıştı. O yıllar boyunca hayal ediyorsunuz, bir gün olacağına da inanıyorsunuz fakat emeğinizin katbekat geri döndüğünü görmek, onu somut olarak; üstelik bir sanat bedeli olarak elde tutabilmek muazzam bir his. İthaftaki isimlerin ithaftan haberi yoktu. birinci vakit içinderda onlara gösterdim. Kendi ismini, yazılışına şahitlik ettiği ve ilham olduğu kitabın girişinde okurken sekiz yaşında bir çocuğun ağlamasını ve gurur duymasını izledim. Günlerce bu hissin peşinde yürüdük. Bize ne kattığına bir arada baktık. Bakmaya da devam edeceğiz. Geleceğe bıraktığımız şu ana kadarki en hoş anımız da buydu sanırım.
Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
İthafta da ismi geçen oğlum Mehmed Ezra için imzaladım.
Yazmaya nasıl başladınız?
Harflerin lisanını çözer çözmez sanırım. Birinci sınıfta birinci hikayemi ve birinci günlüğümü yazdığımı hatırlıyorum. Yazmayı öğrenmedilk evvel de etrafımdakilere anılar yazdırıyordum ilerde okuyacağımı söyleyerek. Tahminen de yazamadığım günlerin kayıtsız uçup gitmesine pürüz olmaya çalışıyordum. Altıncı sınıfta birinci dergimi çıkarmıştım el yazısıyla ve konuttaki imkanlarla. Mahalledeki çocuklar için bir mecmuaydı bu. bu biçimde yayınlanan mecmualar renkleri, fotoğrafları, yazılarıyla hep ilgimi çekerdi. Onlardan ilham alarak değişen teknolojinin şimdiki üzere olmadığı doksanlar çocukluğunda -dönüp bakınca- epeyce değerli bulduğum çalışmalar yapardım. İlerleyen senelerda panolara asılan yazılar, kompozisyonlar, birinci şiir denemeleri ve daima okuma serüveniyle devam etti.
Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Her ikisinde de müellifim. En hayli yürürken yazdığım için vakitten fazlaca hareket belirleyici oluyor. Lakin bir daha de gecenin örtüsü yürürken ve yazarken daha güzel sarıyor.
Defter mi, bilgisayar mı?
Defter. Daha yakın, daha inançlı ve daha özgür.
Tamamlandığımı hissettim. Güya buraya kadar yanımda kim olursa olsun yalnız gelmiştim de artık bir yoldaşım var üzereydi. Çantamda taşıyabildiğim, sohbet edebildiğim, kimi vakit elimi uzatıp yardım isteyebildiğim, kimi vakit yalnızca onu dinlemek için buluştuğumuz lakin yalnız kalmam gerektiğinde de hürmetle köşesine çekilen biri üzere. Çocukken hayalî arkadaşlarımız olur kimsenin nazaranmediği ya da bir oyuncağımızın canlı olduğunu var iseyarak konuşuruz onunla. Salacak Takvimi de benim için canlı bir oyun arkadaşı oldu. beraberinde bugüne kadar görüp duyduğum, okuduğum, hissettiğim ve uzak ya da yakın temas ettiğim her şey arıtılmış ve en hoşları bir çerçeve içine yerleştirilerek elime verilmiş üzereydi. Artık hepsi fazlaca daha manalı ve bütündü.
BU HİSSİN PEŞİNDE YÜRÜDÜK
Kitabınızı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?
Salacak Takvimi, Esra Özde, Şule Yayınları 2021, 168 sayfa
Temeli çocukluktan gelse de yazmada birinci önemli adımım on yıl önceydi. Kitabı elime alınca müelliflik atölyesine başladığım bu biçimdea uzandım. Türkiye Muharrirler Birliği’ndeki birinci derslerimde bir daha okumayı öğrenmek, yeni bir alfabenin lisanını çözmek, edebiyatın dünyasına kolay bir izleyici olarak değil elimde defter, kitap, önlüğü ütülü, saçı taralı heyecanla girmek; iyiyi berbattan, kalıcıyı geçiciden, edebiyatı başkalarından ustam A.Ali Ural’ın rahlesinde ayırabilmek; daha sonra bu değerli birikimle hayat ırmağı ortasında yüzerken yolumuzu tıkayan o kayaları aşmaya çalışmak, benliğimi kazanmak… Ve o ırmağın taşıp dökülmesi kararı durmadan yazdığım süreci düşündüm. Zihnî olarak on lakin fiilî olarak iki yıl süren bu çalışma sonunda Salacak Takvimi ortaya çıkmıştı. O yıllar boyunca hayal ediyorsunuz, bir gün olacağına da inanıyorsunuz fakat emeğinizin katbekat geri döndüğünü görmek, onu somut olarak; üstelik bir sanat bedeli olarak elde tutabilmek muazzam bir his. İthaftaki isimlerin ithaftan haberi yoktu. birinci vakit içinderda onlara gösterdim. Kendi ismini, yazılışına şahitlik ettiği ve ilham olduğu kitabın girişinde okurken sekiz yaşında bir çocuğun ağlamasını ve gurur duymasını izledim. Günlerce bu hissin peşinde yürüdük. Bize ne kattığına bir arada baktık. Bakmaya da devam edeceğiz. Geleceğe bıraktığımız şu ana kadarki en hoş anımız da buydu sanırım.
Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
İthafta da ismi geçen oğlum Mehmed Ezra için imzaladım.
Yazmaya nasıl başladınız?
Harflerin lisanını çözer çözmez sanırım. Birinci sınıfta birinci hikayemi ve birinci günlüğümü yazdığımı hatırlıyorum. Yazmayı öğrenmedilk evvel de etrafımdakilere anılar yazdırıyordum ilerde okuyacağımı söyleyerek. Tahminen de yazamadığım günlerin kayıtsız uçup gitmesine pürüz olmaya çalışıyordum. Altıncı sınıfta birinci dergimi çıkarmıştım el yazısıyla ve konuttaki imkanlarla. Mahalledeki çocuklar için bir mecmuaydı bu. bu biçimde yayınlanan mecmualar renkleri, fotoğrafları, yazılarıyla hep ilgimi çekerdi. Onlardan ilham alarak değişen teknolojinin şimdiki üzere olmadığı doksanlar çocukluğunda -dönüp bakınca- epeyce değerli bulduğum çalışmalar yapardım. İlerleyen senelerda panolara asılan yazılar, kompozisyonlar, birinci şiir denemeleri ve daima okuma serüveniyle devam etti.
Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Her ikisinde de müellifim. En hayli yürürken yazdığım için vakitten fazlaca hareket belirleyici oluyor. Lakin bir daha de gecenin örtüsü yürürken ve yazarken daha güzel sarıyor.
Defter mi, bilgisayar mı?
Defter. Daha yakın, daha inançlı ve daha özgür.