JoKeR
Active member
Kitapları ve oyunculuğuyla Türkiye’de ve dünyada büyük ilgiyle takip edilen Bahadır Yenişehirlioğlu, TRT 1’in sevilen dizisi Barbaroslar Akdeniz’in Kılıcı’ndaki oynadığı Derviş karakterinin romanını kaleme aldı. Timaş Yayınları etiketiyle raflardaki yerini alan kitap, dizideki kurgudan farklı Derviş karakteri ile okuyuculara ve dizinin izleyicilerine keyifli bir tecrübe sunuyor. Ustalıklı bir kurgu ve etkileyici bir üslupla farklı bir tarih anlatısı sunan kitapta; Fatih Sultan Mehmed’in Midlli’yi fethinden daha sonra Akdeniz’i ele geçirmeye ant içmiş Haçlı ittifakının Türk varlığını silmeye kararlı olduğu günler tasvir ediliyor. Bu noktada Yakup Ağa’nın mücadeleci ruhlu oğlu Hızır ile nereden geldiği bilinmeyen sırlı bir “Derviş”in yolları kesişiyor. Gizemli bir üslubu olan yapıttaki kurgu, Cem Sultan’ın “mirasına” uzanıyor. Biz de Yenişehirlioğlu ile bir ortaya gelip yeni kitabını konuştuk.
Daha evvel Payitaht Abdülhamid dizisinde Tahsin Paşa rolünü canlandırıyordunuz ve daha sonra Tahsin Paşa’yı anlattığınız “Hünkarım” isimli bir kitap yazdınız. Artık ise Barbaroslar Akdeniz’in Kılıcı dizisinde canlandırdığınız Derviş karakterini ele aldınız. Oynadığınız karakterlerden kopamıyor musunuz?
Temel derdim; bir müellif ve bir aktör olarak ikisini de bir ortaya getirmek. Yalnızca oynadığım karakterlerin romanlarını yazmıyorum doğal. Madem ben bir aktörüm ve müelliflik tarafım de var bu da kabul görmüş durumda ki oynadığım karakterler bahsetmiş olduğuniz Payitaht Abdülhamid’teki Tahsin Paşa olsun, Barbaroslar Akdeniz’in Kılıcı’ndaki Derviş karakteri olsun nevi şahsına münhasır, kült karakterler. ötürüsıyla bu benim açımdan kışkırtıcı ve bunların kıssasını yazmak bana nasip olsun istedim. Ancak ben kendi Dervişimi yazdım alışılmış ki.
DERVİŞ VE HIZIR KISIMLARI BİR ÇIKIŞ NOKTASI
Kendi Derviş’inizi yazdığınızı söylemiş olduniz. Pekala romanda kurguyu nasıl oluşturdunuz?
Benim Derviş’im dizide izledikleri Derviş karakteriyle vakit zaman birleşiyor lakin önemli manada da ayrılıyor. Diziye baktığımız vakit Derviş karakteri gerçek, tarihte karşılığı olan, kerametleri olan bir karakter. Hem siyasi hem felsefi aklı temsil ediyor. Romanda yapmak istediğim ise aslında üçlü bir öyküyü bir ortaya getirmekti. Yani Cem Sultan’ı, Hızır dediğimiz Barbaros Hayrettin Paşa’yı ve onun hayatında epeyce önemli tesiri olan Derviş karakterini bir ortaya getirmekti. Üç kıssayı birbirinin içine geçerek yazdım. Tasavvuftaki kabz ve bast hallerini; yani sıkışma ve açılma hallerini bir manada romanda gerçekleştirdim. Cem Sultan’ın hayatı fazlaca distopik bir hayat. Hem iç dünyası açısından hem dış fiziki dünya açısından birbiriyle epeyce örtüşüyor. Biz buralarda hem zihni yapıdaki karanlığa, hem fiziki,coğrafi, iklim olarak bir karanlığa şahit oluyoruz. Yosun tutmuş şatolar, kayalıklar, gri denizler. O devrin ulaşım aracı olan kalyonlar, onların gıcırtıları, bütün kanalizasyonların sokakta akması, insanların veba ile baş etmesi, gayret etmesi, Cem Sultan’ın kendine bir çıkış yolu araması ve ne yaptığına dair kendini sorgulaması tam bir distopik dünya. Burada okur olarak sıkılıyoruz bir manada lakin açılma halini Derviş ve Hızır kısımlarında okuyoruz. Pandemiler, ekonomik kasvetler, savaşlar birfazlaca şey bizi sıkıntı duruma sokuyor. Bu noktada Derviş ve Hızır’ın kısımları günümüz beşerinin da çıkış noktası olabilecek bir önerme sunuyor romanda.
GÜNÜMÜZ İNSANIN KENDİ MAĞARASI
Kitabınızı yazmanızda sizi bu kadar derinden etkileyen aslında Cem Sultan mıydı?
Yalnızca oynadığım bir karakteri romanlaştırmak değil, Cem Sultan’ın iç seslerini bir romancı olarak hissederek, düşünerek yazarken epeyce tatmin oldum. Cem Sultan’ın o yosun tutmuş şatolar da, esir tutulduğu kulelerde, kendi kendine neler dediğini, geride bıraktıklarına dair o iç acısını bilmiyoruz. İşte bir romancının görevi aslında bu. Cem Sultan’la empati kurarak, onun iç dünyasının baş seslerini, aşklarını, kıssasını yazmak benim için fazlaca kışkırtıcıydı. Cem Sultan’ın öyküsü aslında bizim toplumumuzda hüzünlü bir öykü. Biz de Derviş ile Cem Sultan’ın ortalarındaki irtibatın ne olduğunu romanın sonuna hakikat anlıyoruz ve vakit ve yer boyutundan çıkıyoruz. Adeta bir paralel cihan üzere Cem Sultan’la Derviş karakteri içinde kozmostan kainata geçiş yapıyoruz.
Derviş aslında tarihi bir roman ancak siz tasavvufla harmanlayıp masalsı bir anlatımla kaleme almışsınız. Hem tarih birebir vakitte birebir vakitte tasavvuf iç içe geçmiş ve tasavvuf üzerine olan sohbetleri de açıklıyorsunuz. örneğin Derviş ve Hızır ile ilgili olan kısımlarını mağara sekanslarında okuyoruz. Mağarayı aslında bir metafor olarak kullanıp okuyuculara bir bildiri mı vermek istiyorsunuz?
Okuyucunun kendi mağarası o. Okuyucu, günümüz insanı yani bugünün insanı. Biraz evvel parametrelerini belirlediğimiz ve ortasında yaşadığımız dünyada sıkışmış olan günümüz beşerinin kendi mağarası. Evet, bir metafor, bir anlatım aracı. her insanın kendi mağiçinden nasıl çıkacağına dair ipuçları var. Adeta Hızır’ın bir korsan iken bu biçimde büyük bir hülyası ve dünyası olmadığı biçimde ona ulaşan bir katalizör, bir mentör konumunda olan Derviş’in, yani hayatta hepimize değebilecek tılsımlı o anlatımın değişin bu kimi vakit bir kelam, kimi vakit bir kitap, kimi vakit bir anlatı, kimi vakit bir sohbet olabilir. Bulunduğumuz yerden nasıl tepeye çıkacağımıza dair bize istikamet gösteriyor, ipuçları veriyor. Hızır’ın bir korsan kararından bütün Akdeniz’i fetheden Barbaros Hayrettin Paşa’ya evrilmesini kıssasını okuyoruz aslında. Derviş de gerçeğe dayanıyor fakat masalsı bir dünya ortasında sizi sürüklüyor. Bir karakterin kıssasını okuyor üzeresiniz ancak aslında kendi öykünüzü okuyorsunuz. Günümüz insanına siz de bu biçimde olabilirsiniz diyorum. Bulunduğunuz durumu hangi durumda iseniz mutlak kabul etmeyin. Zira kendi gücünüzün farkında değilsiniz. İsterseniz başarabilirsiniz. Romanı bitirdikten daha sonra dilek ettiğim şey: Okur kendi mağarasına dönüp bu mağaradan ışığın nereden geldiğini ve çıkış noktasına dair o ışığın nasıl ulaşacağına dair bir hayli bilgi elde etmiş olacak.
Daha evvel Payitaht Abdülhamid dizisinde Tahsin Paşa rolünü canlandırıyordunuz ve daha sonra Tahsin Paşa’yı anlattığınız “Hünkarım” isimli bir kitap yazdınız. Artık ise Barbaroslar Akdeniz’in Kılıcı dizisinde canlandırdığınız Derviş karakterini ele aldınız. Oynadığınız karakterlerden kopamıyor musunuz?
Temel derdim; bir müellif ve bir aktör olarak ikisini de bir ortaya getirmek. Yalnızca oynadığım karakterlerin romanlarını yazmıyorum doğal. Madem ben bir aktörüm ve müelliflik tarafım de var bu da kabul görmüş durumda ki oynadığım karakterler bahsetmiş olduğuniz Payitaht Abdülhamid’teki Tahsin Paşa olsun, Barbaroslar Akdeniz’in Kılıcı’ndaki Derviş karakteri olsun nevi şahsına münhasır, kült karakterler. ötürüsıyla bu benim açımdan kışkırtıcı ve bunların kıssasını yazmak bana nasip olsun istedim. Ancak ben kendi Dervişimi yazdım alışılmış ki.
DERVİŞ VE HIZIR KISIMLARI BİR ÇIKIŞ NOKTASI
Kendi Derviş’inizi yazdığınızı söylemiş olduniz. Pekala romanda kurguyu nasıl oluşturdunuz?
Benim Derviş’im dizide izledikleri Derviş karakteriyle vakit zaman birleşiyor lakin önemli manada da ayrılıyor. Diziye baktığımız vakit Derviş karakteri gerçek, tarihte karşılığı olan, kerametleri olan bir karakter. Hem siyasi hem felsefi aklı temsil ediyor. Romanda yapmak istediğim ise aslında üçlü bir öyküyü bir ortaya getirmekti. Yani Cem Sultan’ı, Hızır dediğimiz Barbaros Hayrettin Paşa’yı ve onun hayatında epeyce önemli tesiri olan Derviş karakterini bir ortaya getirmekti. Üç kıssayı birbirinin içine geçerek yazdım. Tasavvuftaki kabz ve bast hallerini; yani sıkışma ve açılma hallerini bir manada romanda gerçekleştirdim. Cem Sultan’ın hayatı fazlaca distopik bir hayat. Hem iç dünyası açısından hem dış fiziki dünya açısından birbiriyle epeyce örtüşüyor. Biz buralarda hem zihni yapıdaki karanlığa, hem fiziki,coğrafi, iklim olarak bir karanlığa şahit oluyoruz. Yosun tutmuş şatolar, kayalıklar, gri denizler. O devrin ulaşım aracı olan kalyonlar, onların gıcırtıları, bütün kanalizasyonların sokakta akması, insanların veba ile baş etmesi, gayret etmesi, Cem Sultan’ın kendine bir çıkış yolu araması ve ne yaptığına dair kendini sorgulaması tam bir distopik dünya. Burada okur olarak sıkılıyoruz bir manada lakin açılma halini Derviş ve Hızır kısımlarında okuyoruz. Pandemiler, ekonomik kasvetler, savaşlar birfazlaca şey bizi sıkıntı duruma sokuyor. Bu noktada Derviş ve Hızır’ın kısımları günümüz beşerinin da çıkış noktası olabilecek bir önerme sunuyor romanda.
GÜNÜMÜZ İNSANIN KENDİ MAĞARASI
Kitabınızı yazmanızda sizi bu kadar derinden etkileyen aslında Cem Sultan mıydı?
Yalnızca oynadığım bir karakteri romanlaştırmak değil, Cem Sultan’ın iç seslerini bir romancı olarak hissederek, düşünerek yazarken epeyce tatmin oldum. Cem Sultan’ın o yosun tutmuş şatolar da, esir tutulduğu kulelerde, kendi kendine neler dediğini, geride bıraktıklarına dair o iç acısını bilmiyoruz. İşte bir romancının görevi aslında bu. Cem Sultan’la empati kurarak, onun iç dünyasının baş seslerini, aşklarını, kıssasını yazmak benim için fazlaca kışkırtıcıydı. Cem Sultan’ın öyküsü aslında bizim toplumumuzda hüzünlü bir öykü. Biz de Derviş ile Cem Sultan’ın ortalarındaki irtibatın ne olduğunu romanın sonuna hakikat anlıyoruz ve vakit ve yer boyutundan çıkıyoruz. Adeta bir paralel cihan üzere Cem Sultan’la Derviş karakteri içinde kozmostan kainata geçiş yapıyoruz.
Derviş aslında tarihi bir roman ancak siz tasavvufla harmanlayıp masalsı bir anlatımla kaleme almışsınız. Hem tarih birebir vakitte birebir vakitte tasavvuf iç içe geçmiş ve tasavvuf üzerine olan sohbetleri de açıklıyorsunuz. örneğin Derviş ve Hızır ile ilgili olan kısımlarını mağara sekanslarında okuyoruz. Mağarayı aslında bir metafor olarak kullanıp okuyuculara bir bildiri mı vermek istiyorsunuz?
Okuyucunun kendi mağarası o. Okuyucu, günümüz insanı yani bugünün insanı. Biraz evvel parametrelerini belirlediğimiz ve ortasında yaşadığımız dünyada sıkışmış olan günümüz beşerinin kendi mağarası. Evet, bir metafor, bir anlatım aracı. her insanın kendi mağiçinden nasıl çıkacağına dair ipuçları var. Adeta Hızır’ın bir korsan iken bu biçimde büyük bir hülyası ve dünyası olmadığı biçimde ona ulaşan bir katalizör, bir mentör konumunda olan Derviş’in, yani hayatta hepimize değebilecek tılsımlı o anlatımın değişin bu kimi vakit bir kelam, kimi vakit bir kitap, kimi vakit bir anlatı, kimi vakit bir sohbet olabilir. Bulunduğumuz yerden nasıl tepeye çıkacağımıza dair bize istikamet gösteriyor, ipuçları veriyor. Hızır’ın bir korsan kararından bütün Akdeniz’i fetheden Barbaros Hayrettin Paşa’ya evrilmesini kıssasını okuyoruz aslında. Derviş de gerçeğe dayanıyor fakat masalsı bir dünya ortasında sizi sürüklüyor. Bir karakterin kıssasını okuyor üzeresiniz ancak aslında kendi öykünüzü okuyorsunuz. Günümüz insanına siz de bu biçimde olabilirsiniz diyorum. Bulunduğunuz durumu hangi durumda iseniz mutlak kabul etmeyin. Zira kendi gücünüzün farkında değilsiniz. İsterseniz başarabilirsiniz. Romanı bitirdikten daha sonra dilek ettiğim şey: Okur kendi mağarasına dönüp bu mağaradan ışığın nereden geldiğini ve çıkış noktasına dair o ışığın nasıl ulaşacağına dair bir hayli bilgi elde etmiş olacak.