JoKeR
Active member
Küçük daireler, özgür bireyler, pratik hayat, teknolojik gelişim, irtibat imkanlarının içinde kapıda biriken beklemeler, çağrışımlar, yanılgılar, kalabalık, son mektuplar, maskeli bakılırsavliler, pişmanlıklar, eşyaların üzerinde toz katmanları, halı üstündeki naaş izleri, son olarak bir mukavva kutu içerisinde geride kalanlar için yola çıkan ve kuvvetle mümkün kabul edilmeyecek olan eşyalar… Eşsiz bir eşleşmenin bezdiren yineının izlendiği aynalar ve beşerler…
“Aslında hepimiz yalnızız”. Öğrenilmiş çaresizlik mi, serinkanlı kabullenmek mi, bilemediğimiz bir bilgi kırıntısı ile yaşıyoruz. Biriken gazetelerin hayat belirtisi olduğu, camların açık kalmasının mevtin kapıyı çabucak hemen çalmadığı manasına geldiği, selam vermenin tavsiye edildiği bir çağdaş vakit distopyası adeta… Distopya olacak kadar korkutucu ve tarisiz, ortasında olduğumuz gerçeği kadar acıtıcı…
Ensar Altay
KIYMETLİ ŞENLİKLERDE UZUNLUK GÖSTERDİ
Bu satırları bana yazdıran Ensar Altay’ın son sineması Kodokushi… TRT World üretimi olarak hayata geçirilen, Ensar Altay’ın belgesel filmografisinde ustalık yapıtı diyebileceğimiz sinema dünyanın biroldukça kıymetli şenliğinde yarıştı. Japonya’da yaşanan yalnız vefatları husus alan Kodokushi, ulusal prömiyerini 8. Boğaziçi Sinema Festivali’de yapmış ve milletlerarası heyet özel mükafatına layık görüldü. Memleketler arası prömiyerini ise 24. Memleketler arası Şangay Sinema Festivali’nde yapan sinema, şenliğin büyük mükafatı Altın Kadeh’e aday gösterildi. Büyük yapımlı ve kıymetli isimlerin sinemalarıyla perdede uzunluk gösterdi. Takdir topladı. Ben de yeni izleme imkanı buldum. Yazamadan edemedim.
ENSAR ALTAY’IN ÇAĞDAŞ İNSAN İLE KAYGISI NE!
Evvelki sineması Meleklerin Koruyucusu’nda da ABD’de yaşayan ve ölmek üzere olan çocukları evlat edinen Muhammed Bzeek’i anlatan Ensar Altay, dünyanın batısında yaşanan insanlık trajedisinin içerisinde bir ışık adedini anlatırken, Kodokushi’de ise daha sert bir bakış ile bu sefer dünyanın doğusunda yaşanan insanlık trajedisi içerisinde seyirciye mum yakılması gerektiğini tabir ediyor.
Kodokushi’nin öyküsünde 2 ana karakter var. Hoşluk uzmanıyken yalnız vefat grubunda paklık vazifelisi olarak çalışan Norihito, karşılaştıkları daha sonrası geçmişiyle yüzleşir ve kimi kusurları düzeltmeye çalışır. İhtiyar Muramatsu ise bir çeşit tecrit hayatı yaşarken yaklaşan Sakura Şenliğini kendisi için umut ışığı olarak görür. her insanın yalnız olduğu ve yalnız kalma fikri ile yetişkinlik mühletince yaşamak zorunda olduğu toplumsal ortamda Norihito ve Muramatsu’nun öyküsünün nasıl sonlandığı fazlaca da değer arz etmiyor. Çünkü temel problem her iki karakteri de yüzleşmeye ve umutlu yalnızlığa iten koşullar…
Çağdaş insanın yalnızlığı sıkıntısı birinci sefer beyazperdeye çıkmıyor şüphesiz. Son da olmayacak. Lakin nasıl yapıldığı problemi her sineması özgün kılan, emsal temalı üretimleri birbirinden ayıran ögedir. Kodokushi, nasıl sorusuna verdiği karşılıklar ile usta işi bir tablo ortaya koyuyor. Kendinden emin, riskli alanlarda ısrarcı, minimalizmin hudutlarının farkında ve bir daha minimalizmin anlatım avantajlarının şuurunda olarak dengeli bir lisan ile sinemasını var ediyor. Eşyaların, meyyitin ruhunu taşıdığı kabulüne binaen sinemanın temel görsel vurgu alanlarından biri eşyalar… Çağdaş hayatın dayattığı sürat ve bunun getirdiği kalabalık arasındakli yalnızlığa inat, dingin, sakin ritmi ile kontrast oluşturan sinema,durup düşünmesi, yavaşlaması, biraz daha dinlemesi gereken insanoğluna epeyce şey söylüyor.
SİNEMA NE İŞE YARIYORSA BU SİNEMA DE ONU YAPIYOR
Bir sinemanın, yalnızca bir sinema olamayacağı hakikatinden hareketle, izleyene derin hisler ve manalar iletmesi gerekiyor. Kodokushi, prosedürü ve direktörlük mahareti itibariyle bunu ziyadesiyle yapıyor. Her türlü görseli hızlandırarak izlemeye alışmış zamane insanı için sıkıntı olsa da tam da bu zorlanma ile gelen bir ferahlama sağlıyor.
hayatı uzatan fekat mevti hızlandıran çağdaş ömür modelinin, insanın kalabalıklar içerisinde yalnız bırakarak kendisini var ettiğini anlamak için yalnız mevt sarmalına dahil olmaya gerek var mı? Her yandan sorun başlıkları açılan kent ömründe silkelenip kendimize gelebilmemiz için yapmamız gereken tek şey ailemize dönmek. Aileye dönmek, insanın kendisine dönmesi demek. Yalnızca bayramlarda aranan, ortası sıra yanına gidilen ihtiyarların varlığı yalnız vefat adayı olarak bizlerin zaruretiyken öbür yandan da yalnız ölme endişesiyle yaşayan ihtiyarların son vakit içinderında yaslanacak bir omuz beklentisini resmediyor.
hiç birimiz, asfalta basınca incinen takunyalardan daha hassas olamayız. Ya da insan bu biçimde olmalı.
Herkes birilerini bekliyor. Beklemenin bekleyenden beklentisi bekledikçe belirginleşiyor. Beklenenin bekleyene bakiyesi bekledikçe netleşiyor.
İki günü birbirine denk olanın ziyanda olması (Hadis-i Şerif) sorunu tam da bu çağın insanına ikaz oluyor. Bütün bu koşturmaca ve yetişememe içerisinde daima tıpkı ulaşılamazlığı canlı tutarken, temelinde herkes tek tip bir hayatı ve yalnızlığı miras alıyor. Bu bayrak yarışında kazanmak, kaybetmek oluyor.
“Aslında hepimiz yalnızız”. Öğrenilmiş çaresizlik mi, serinkanlı kabullenmek mi, bilemediğimiz bir bilgi kırıntısı ile yaşıyoruz. Biriken gazetelerin hayat belirtisi olduğu, camların açık kalmasının mevtin kapıyı çabucak hemen çalmadığı manasına geldiği, selam vermenin tavsiye edildiği bir çağdaş vakit distopyası adeta… Distopya olacak kadar korkutucu ve tarisiz, ortasında olduğumuz gerçeği kadar acıtıcı…
Ensar Altay
KIYMETLİ ŞENLİKLERDE UZUNLUK GÖSTERDİ
Bu satırları bana yazdıran Ensar Altay’ın son sineması Kodokushi… TRT World üretimi olarak hayata geçirilen, Ensar Altay’ın belgesel filmografisinde ustalık yapıtı diyebileceğimiz sinema dünyanın biroldukça kıymetli şenliğinde yarıştı. Japonya’da yaşanan yalnız vefatları husus alan Kodokushi, ulusal prömiyerini 8. Boğaziçi Sinema Festivali’de yapmış ve milletlerarası heyet özel mükafatına layık görüldü. Memleketler arası prömiyerini ise 24. Memleketler arası Şangay Sinema Festivali’nde yapan sinema, şenliğin büyük mükafatı Altın Kadeh’e aday gösterildi. Büyük yapımlı ve kıymetli isimlerin sinemalarıyla perdede uzunluk gösterdi. Takdir topladı. Ben de yeni izleme imkanı buldum. Yazamadan edemedim.
ENSAR ALTAY’IN ÇAĞDAŞ İNSAN İLE KAYGISI NE!
Evvelki sineması Meleklerin Koruyucusu’nda da ABD’de yaşayan ve ölmek üzere olan çocukları evlat edinen Muhammed Bzeek’i anlatan Ensar Altay, dünyanın batısında yaşanan insanlık trajedisinin içerisinde bir ışık adedini anlatırken, Kodokushi’de ise daha sert bir bakış ile bu sefer dünyanın doğusunda yaşanan insanlık trajedisi içerisinde seyirciye mum yakılması gerektiğini tabir ediyor.
Kodokushi’nin öyküsünde 2 ana karakter var. Hoşluk uzmanıyken yalnız vefat grubunda paklık vazifelisi olarak çalışan Norihito, karşılaştıkları daha sonrası geçmişiyle yüzleşir ve kimi kusurları düzeltmeye çalışır. İhtiyar Muramatsu ise bir çeşit tecrit hayatı yaşarken yaklaşan Sakura Şenliğini kendisi için umut ışığı olarak görür. her insanın yalnız olduğu ve yalnız kalma fikri ile yetişkinlik mühletince yaşamak zorunda olduğu toplumsal ortamda Norihito ve Muramatsu’nun öyküsünün nasıl sonlandığı fazlaca da değer arz etmiyor. Çünkü temel problem her iki karakteri de yüzleşmeye ve umutlu yalnızlığa iten koşullar…
Çağdaş insanın yalnızlığı sıkıntısı birinci sefer beyazperdeye çıkmıyor şüphesiz. Son da olmayacak. Lakin nasıl yapıldığı problemi her sineması özgün kılan, emsal temalı üretimleri birbirinden ayıran ögedir. Kodokushi, nasıl sorusuna verdiği karşılıklar ile usta işi bir tablo ortaya koyuyor. Kendinden emin, riskli alanlarda ısrarcı, minimalizmin hudutlarının farkında ve bir daha minimalizmin anlatım avantajlarının şuurunda olarak dengeli bir lisan ile sinemasını var ediyor. Eşyaların, meyyitin ruhunu taşıdığı kabulüne binaen sinemanın temel görsel vurgu alanlarından biri eşyalar… Çağdaş hayatın dayattığı sürat ve bunun getirdiği kalabalık arasındakli yalnızlığa inat, dingin, sakin ritmi ile kontrast oluşturan sinema,durup düşünmesi, yavaşlaması, biraz daha dinlemesi gereken insanoğluna epeyce şey söylüyor.
SİNEMA NE İŞE YARIYORSA BU SİNEMA DE ONU YAPIYOR
Bir sinemanın, yalnızca bir sinema olamayacağı hakikatinden hareketle, izleyene derin hisler ve manalar iletmesi gerekiyor. Kodokushi, prosedürü ve direktörlük mahareti itibariyle bunu ziyadesiyle yapıyor. Her türlü görseli hızlandırarak izlemeye alışmış zamane insanı için sıkıntı olsa da tam da bu zorlanma ile gelen bir ferahlama sağlıyor.
hayatı uzatan fekat mevti hızlandıran çağdaş ömür modelinin, insanın kalabalıklar içerisinde yalnız bırakarak kendisini var ettiğini anlamak için yalnız mevt sarmalına dahil olmaya gerek var mı? Her yandan sorun başlıkları açılan kent ömründe silkelenip kendimize gelebilmemiz için yapmamız gereken tek şey ailemize dönmek. Aileye dönmek, insanın kendisine dönmesi demek. Yalnızca bayramlarda aranan, ortası sıra yanına gidilen ihtiyarların varlığı yalnız vefat adayı olarak bizlerin zaruretiyken öbür yandan da yalnız ölme endişesiyle yaşayan ihtiyarların son vakit içinderında yaslanacak bir omuz beklentisini resmediyor.
hiç birimiz, asfalta basınca incinen takunyalardan daha hassas olamayız. Ya da insan bu biçimde olmalı.
Herkes birilerini bekliyor. Beklemenin bekleyenden beklentisi bekledikçe belirginleşiyor. Beklenenin bekleyene bakiyesi bekledikçe netleşiyor.
İki günü birbirine denk olanın ziyanda olması (Hadis-i Şerif) sorunu tam da bu çağın insanına ikaz oluyor. Bütün bu koşturmaca ve yetişememe içerisinde daima tıpkı ulaşılamazlığı canlı tutarken, temelinde herkes tek tip bir hayatı ve yalnızlığı miras alıyor. Bu bayrak yarışında kazanmak, kaybetmek oluyor.