JoKeR
Active member
GÜLÇİN DURMAN
İki bin bir ekonomik krizinin ortasında Kanal 7’nin Ayvansaray’daki binasının penceresiz, kutu kadar ofisinde oturmuş can sorunundan patlarken, aklıma şu biçimde bir fikir geldi. Başörtülü insanların hayat kıssalarını toplamak. bu biçimdelar birlikte çalıştığımız, Mihrimah Uluçam Küçük ile de paylaştım fikirlerimi. Çok geçmeden, merkezinde 28 Şubat devrinin olduğu bir kelamlı tarih çalışması için kolları sıvadık. 2001 ekonomik krizinin alevi, mesken, ocak, bakkal derken her yanı sarmış; işten çıkarmaların, iflasların, dükkân kapatmaların ve özellikle genç bayanların maruz kaldığı kapkaçların arkası gerisi kesilmiyordu. Bu ateş, o senelera nazaran sıradan heybetli Kanal 7 binasında kuru, ortasında kuşkulu şeyler saklayan kuru bir sessizlik olarak kendini gösteriyordu.
İLKÖ EVVEL TEKLİFİMİZ KABUL EDİLMEDİ
Annelerimizin, ablalarımızın dâhil olduğu kıssalar havuzuna nihayet biz de ulaşmış, yol alıyorduk. Bir sürü şey birikmişti havuzda. İşte bu anda bir duralım ve etrafımıza bakalım. Bildiğimiz, duyduğumuz öyküleri toplayalım, biriktirelim; tahminen bu biçimdece önümüz açılır diye düşündük.
Yalnızlığın, acıların basitçe paylaşılan bir şey olmadığına bir kere daha şahit olduk. Sohbetler 2001 kışında başladı. 3 Kasım 2002 seçimlerine iki ay kala bitmiş oldu. Görüşmelere birinci başladığımızda, kimse başörtüsü lafını duymak istemiyordu. Yılgınlık, bezginlik öylesine hâkimdi ki.
Evvel en yakınlarımızdan başladık işe. Birden fazla kabul etmedi. bu biçimde olunca, “Kabul etmiyorsanız öteki isim söyleyin,” dedik. daha sonra da isimler öyküleriyle birlikte avucumuza bir bir döküldüler.
Görüşmelerimizin hepsi zahmetli geçti. Gözyaşları esasen bizimle birliktedi. Ancak bilhassa iki adedinde anlatıcılar gerçekten kötüleştiler. Uzun sessizlikler yaşandı. Lakin kitabı o günün koşullarında bastırmak kolay olmadı. Zira o günler artık kimseler 28 Şubat’ı artık duymak istemiyordu. O günlerin üstünü kapatıp herkes yeni hükümetle birlikte yeni bir hayata başlamak istiyordu doğrusu. Bugün o görüşmelerin üstünden yaklaşık 20 yıl geçmiş. Bugün o beşerler nerede ne yapıyor bir daha izlerini sürmek tahminen kitabı bir daha yazmak gerekir. İşte İşte hiç yayımlanmamış bu 28 Şubat yapıtından birkaç not:
Örtündüğüm için sevdiğim erkek beni terk etti
D.
1966 doğumlu. Evli, iki çocuk annesi. İdeoloji ve sinema ile ilgileniyor.
…O gittikten daha sonra ben düşünmeye başladım. Örtünmeye karar verdim. Ancak daha sonra vazgeçtim. İnsanların düşüneceği şeylerden korktum. Annem namazı biliyordu. Ondan namaz kılmayı öğrenmeye karar verdim. daha sonra bundan da vazgeçtim. İstanbul’a dönüşümde beni aradı. Ve birinci buluşmamızda evlenme telif etti. Bir- iki dolaşmamızda ona namaz kılmak istediğimi söylemiş oldum. Zira camii önlerinde bekliyordum onu. bu biçimde, “Hâlâ namaz kılmadığına şaşırdım! “gibi bir söz kullandı. Çok cazip bir tabirdi. Yani sen buna oldukcatan layıksın tabiri. Bu beni epey oldukca etkiledi. Ve namaz kılmaya başladım. Bir ay görüştükten daha sonra iş için kent dışına çıktı…
… “Açık bir insan hayli daha âlâ bildirim yapabilir.” Diyor ve başörtüsü takmam istemiyordu. esasen onun mesleği için de örtünmemem gerekiyordu. Örtülü bir insanı tanıtamazdı etrafına. Ailesi de istemiyordu. Bu sebeplerden dolayı, ben örtünmekten bahsetmiş olduğumde o “ Senin örtünmene daha epeyce var” diyordu. Lakin daha sonradan benim karşıma hakikat beşerler çıktı. Ve bir derse devam ettim. Etrafımda örtülü beşerler oluşmaya başladı. O İstanbul’a döndüğünde ben artık örtülü bir tanesiydim. Ailesi epeyce soğuk davrandı. Daha yeni örtünmüştüm, küçücük eşarplar takıyordum. İnsanlara güzel görünen bir stilim vardı. Aynadan da hala vazgeçmemiştim. Onlar çocuklarının mesleksel mesleğini baltalayacağımı düşündüler. Onu da etkilediler. Son görüşmemiz epeyce teatraldi. Ortaköy’de Yahya Efendi tekkesinde mezarların başında beni ağlıyor bıraktı ve gitti…
Meskende tartışmalar başladı: Başını açacaksın
G.
1977 doğumlu. Boğaziçi Üniversitesi mezunu. Öğretmen. Bekâr.
…23 Şubat 1997 günü hiç unutmadığım bir tarihtir. O gün okula gidiyoruz. Vezneciler tarafındayız. Sınıfımızdan benimle hiç bir vakit tenezzül edip de konuşmayan bir erkek arkadaş geldi, dedi ki “Seni okula almayacaklar.” “niçin?” dedim. “Çünkü başörtülüsün.” “Sen niçin derste değilsin? ”diye sordum “Beni de almadılar.” dedi. “niçin?” dedim. “Çünkü sakalım var.” dedi. Çocuğa baktığımda, yüzündeki sakallar şu teybin mikrofonundaki noktalardan daha büyük değillerdi. Bu da komik bir şeydi…
… Okullar açılacak. Bizim meskende haliyle tartışmalar başladı Ne yapacağız? Ben okulu bırakmak istiyorum. Şayet açılırsam, ailem için sorun olacağını düşünüyorum. Dördüncü sınıfa geçeceğiz. Babam diyor ki “Okul bitecek!” Biz diyoruz ki “Başımızı açmayalım.” Hani biraz olan, kendimize hürmetimiz de gidecek…
…Şimdi sigara içiyorum manyak gibi! niye içiyorum? Geberip gideyim diye. Artık umurumda değil ve artık yaşadığım vücuda karşı rastgele bir şey yok. Artık tek yapmak istediğim şey, bu başımdaki ayrıntıların tümünü öğrencilere vereyim, bir çıkartayım, daima öğreneyim, öğreteyim. Bundan öteki hiç bir hedefim kalmadı. Tek idealim bu. İnsanlara bir şeyler öğreteyim, öğreteyim… Başımda bir şey kalmadıktan daha sonra da geberip gideyim. Artık bir biçimde kendimi yok etme sürecine girmiş durumdayım.
Sığınağın ortasında bomba var ise, nereye kaçabilirsin ki? hiç bir yere!…
Herkes diğerinin sahip olduğu hakka göz dikti aslında
A.
1967 doğumlu. Tekirdağlı . Bekâr. Okuyor, yazıyor. Sokak çocuklarıyla vakit geçirmeyi seviyor.
… İstanbul Üniversitesi’nin merdivenlerinde geçişi kapattık. Merdivenlerde duruyoruz lakin öğleye kadar oradaki ağaçlar bize gölge yaptı. Öğlenden daha sonra güneşte kaldık. Arkadaşlar dedi ki “Gölge döndü. Öteki tarafta oturalım.” Ben o gün, aksiyonun bu olmadığını gördüm ve vazgeçtim. Zira biz gölgede piknik yapmaya gitmemiştik. Aksiyon yapmaya gitmiştik…
…Bizler nasıl baktık olaya? Başörtülüler şu biçimde konuşmaya başladılar. “ Efendim bizi almıyorsunuz. Lakin bak şu edebiyat fakültesi alıyor.” Edebiyat Fakültesinde de açtırdılar. Edebiyat Fakültesindekiler de “Bizi almıyorsunuz fakat tıpta alınıyor.” dediler. Bunun üzerine Tıp’a geçtiler. Tıptakiler “Bizi almıyorsunuz lakin İlahiyat alıyor.” Dediler. Aha ilahiyatı da almıyoruz dediler. İş bitti!
Herkes kendisinin değil ötekinin sahip olduğu hakka sahip olma uğraşındaydı. Yani biz hakkımızı ikna edici savunamadık. Televizyondaki açık oturuma katılan kızlarımızı bir düşünün. Kur’an-ı Kerim’de başörtü ayetini aradılar. Bir kâğıda yazıp da gidememişler!
Sınıfa başörtüsüyle girince ağladım
E.
1977 İstanbul doğumlu. Rizeli bir ailenin, dört çocuğunun en küçüğü. İktisat mezunu. Sezai Karakoç, Ahmed Arif okuyor. Fotoğraf yapıyor. İşsiz.
…Üniversiteye başlamadan evvel bir tedirginlik vardı. Karadeniz Teknik Üniversitesinde, gece öğrencileri başını açmadan içeri girebiliyor dendi bana. Emin değildim.
Okula gitmedilk evvel bir peruk almak konusunda karar veremedim. Sonunda gittiğimde, hiç bir biçimde başörtüyle girilmediğini öğrendim. Birkaç gün derslere gitmedim.
…Birkaç gün Rize‘de peruk aradım, lakin bulamadım. Ve başımı açmak zorunda kaldım. Okula girerken kendimi epey makûs hissetim. Herkes bana bakıyormuş üzere. Artlarda bir yerde oturdum. Sonuçta kendi kimliğimle bulunmuyordum orda…
… hiç bir biçimde olumlu ya da olumsuz reaksiyon almadık. Yani bir şeyler bekliyordum zati ben. Yani ne bileyim İslami bölümden insanların yanıma gelip takviye olmasını ya da bize karşı olanlardan, bir reaksiyon de görmedim. Bizim okulun büyük çoğunluğu davacılardan oluşuyordu. O yüzden pek fazla sol faaliyet olmuyordu.
…Sadece bir arkadaşın peruğunu çekmek istemişlerdi. Okulun bir reisi vardı. O arkadaş, bir biçimde onun kulağına gidecek biçimde konuşmuş “Bizi hiç korumuyorsunuz, bize dayanak olmuyorsunuz,” halinde. O reis de bizimle konuşmak istedi, sınıfımıza geldi. “Nedir sıkıntınız?” gibisinden bir şeyler sordu. Ben hiç bir biçimde bunları kaale almadım, umurumda değiller!….
…Hava kararmak üzereyken şu biçimde bir şey yaptık. Okula başörtüyle gittik. Arkadaşlar bizi korudu, kimileri etrafına aldı. Hani başımıza bir şey gelir kaygısıyla. Birkaç arkadaş bizi bu biçimde çevirdi, biz orda oturduk fakat ben onun tedirginliğini epeyce yaşadım. Yani perukla girdiğimde ağladığımı hiç hatırlamıyorum lakin başörtüsüyle girince ağladım. Arkadaşlarım ne olduğunu falan sordu. Yani onun acısını o gün fazlaca çektim. Hissettim yani. Başörtümleyim, okulun ortasındayım. Ancak huzurlu değilim. Bunu hissederek ağladım. Çok berbattım …
Bizim biraz ezik davranmamız geçmişle temaslı
N.
1970 Samsun doğumlu. Beş çocuklu bir ailenin en küçüğü. Anne ve babasını küçük yaşlarda kaybetmiş. Marmara Üniversitesi Basın Yayın mezunu. Özel bir televizyon kanalında cümbüş programları hazırlıyor.
…Liseden alışkın olduğum için üniversitede başımı açmak karşıt gelmedi fakat tıpkı sınıfta arkadaşlarınla orada açık iken dışarıda kapalı olunca zordu. Dalga geçiyorlardı. Utanç duyuyordum. Ne olduğum üzere görünüyorum, ne de göründüğüm üzere olabiliyorum. O beşerler alay edince, bir aşağılık kompleksine giriyorsun. Tabi ki gerçek söylüyorlar. Birebir bireyle kapıdan içeri girince hiçbir şey olmuyor. Ancak kapıdan dışarı çıkınca birden örtünüyorsun. Yanında namahremin oluyor. Alay konusu oluyorsun ötürüsıyla. Bundan sen de inciniyorsun, komplekse giriyorsun. aslına bakarsanız bizim biraz ezik davranmamız geçmişle kontaklı şeyler.
Ben epeyce önemli şeyler yaşamadım. Lakin bu hal ve hareketlerle, bakışlarla oldu. Hocalar örneğin ben çok çalışkan, araştırmacı bir öğrenci olmama karşın; benim çalışmama en son bakıyorlardı. Tahminen de öylesine bakıyor fakat başkalarınkine aferin diyordu. Zira ben ikinci sınıf beşerim onun gözünde. Kıymetli bir kişiselyet değilim.
Başını açtığında, Allah’a karşı da epeyce ezikliğini duyuyorsun. Yani kapıdan dışarıya çıkınca oradaki arkadaşlarıma karşı utanç duyuyordum. İçeriye girdikten daha sonrada Allah’a karşı utanç duyuyordum.
…Aslında fazlaca da alışkınız bunlara. Beş yıldızlı bir otele ya da restorana gitsen, boğazda bir yemeğe gitsen aslına bakarsanız bu oluyor. Yan masaya yapılan ilgiyle sana gösterilen içinde epeyce fark var. Uçağa biniyorsun, hostes yan tarafa gösterdiği alakayı sana göstermiyor…
Başörtülüyüm diye işe almak isteyen oldu lakin niyeti farklıymış
T.
1980 Erzincan doğumlu. İki ablası, iki kardeşi var. Üniversiteyi başörtüsü yüzünden bitiremedi. Yüze yakın iş başvurusu yapmış. İşsiz.
…Kaydımı yaptırdım ve iş aramaya başladım. Hayatta benim kadar iş arayan ve iş bulan yoktur. Arıyorum, konuşuyorum. Her şey tamam. “Buyurun gelin, görüşelim.”diyorlar. Gidiyorum,beni görüyorlar iş olmuyor. Ben bunu tekraren yaşadım. Hatta bir kezinde yarım saat falan geçmişti görüşmenin üzerinden. Gittim, dedim ki “ Az evvel görüşmüştük.” Bayan dedi ki “ Bir dakika, müdürü çağırayım.” Müdür geldi. “Siz bu türlü mi çalışacaksınız?” diye sordu. “ Ne biçimde çalışmamı bekliyorsunuz?” dedim. “Sizi bu biçimde buraya kabul edemeyiz. Kusura bakmayın. Çıkartın o denli gelin.”dedi. Aslında orada bir şey söylemem gerekiyordu fakat söyleyemedim işte. Çok üzüldüm. Çok da işe gereksinimim vardı. Konutta durmaktan kafayı yemek üzereydim. Gazeteleri araştırıyordum, halkla bağlardan sorumlu bayan diyor pazarlamacı çıkıyor. Çok yorulmuştum. Aylarca, senelerca iş aradım.
Kimileri da sadece başörtülü olduğum için almak istiyorlar. örneğin bir tanesi telefonda başörtülü olduğumu duyduğunda epey sevinmişti. Ben niye başörtü sorun olmuyor, diye epey şaşırdım. Herbiçimde bu işyerinin sahipleri fazlaca Müslüman beşerler diye düşündüm. Gittim, o denli kıytırıktan bir yer. Mutfak eşyaları satıyorlar. Pazarlamacılık yapıyorlar. Benim de gelenleri karşılamamı istiyorlar. niye ben? Sebep başörtüm! Zira başörtüsü, insanlara itimat veriyormuş. daha sonradan öğrendim ki orası da paravan bir şirketmiş. Sattıkları eşyaların arızaları falan varmış. Eee, gelenleri de ben karşılayacağım ya. İnsanları ikna etmem gerekiyor. Başörtülüyüm diye onlara inanç verecekmişim. Onu da ben istemedim…
… En sonunda hayallerim gerçek oldu ve büyük bir yere kapağı attım. İki sene boyunca çalıştım. Çok hoş bir ortamdı. Her yer benim üzere beşerlerle doluydu. hiç bir sorun çıkmadı. Ta ki o malum vakte kadar. Baskılardan o kadar korkmuşlardı ki; kim gelse bizi saklarlardı. Kaymakamın birinci ziyaretinde, etraf başörtülü doluydu. İkinci sefer geldiğinde bizi sakladılar ya. “Önceki geldiğimde var olan pisliği temizlediğiniz için teşekkür ederim.” dedi. Bizi kastediyor. Çok zoruma gitti. Arkadaşlarım daima ağladılar. Değerli birisi geleceği vakit bizi odaya saklarlardı.
sonrasındasında kapalıları soyutlamaya başladılar. İşverenler da bir cemaatin önde gelenlerinden. Üniversite vakit içinderında bu işin çabasını vermişlermiş! Lakin yavaş yavaş bu erkeklerin hareketleri arkadaşlarla zorumuza gitmeye başladı. İşe alınmak için açık olmak kafiydi. Yemin ediyorum, açık olmak, hoş olmak birinci derece kuraldı…
… Annem artık kafayı yiyeceğim diye korkuyor. Bir orta bağırıp, çağırıyordum. O kadar kızgındım ki; annem, kardeşlerim yanıma yaklaşamıyorlardı. kimselerle konuşmuyordum. Odaya gidip, ağlıyordum, ağlıyordum… Annem “Seni bir doktora götürsek” diyordu. Bir orta hayli zayıfladım. Hele işten de çıktıktan daha sonra. Daima sakinleştirici alıyordum. Ya aslına bakarsan zar güç bulabilmişim işi. Bir de bu eziyetleri kendi beşerinin yapması var ya… Bir türlü kaldıramadım bunları. Çok zoruma gitti. Bu beşerler benim göz yaşlarımın hesabını nasıl verecekler?…
60 yaşındaki bayanlar imam hatipli çocuklara laf atıyordu
N.
1981, Istanbul doğumlu. Amatör olarak radyoculuk yapmış. İşsiz. Hevesle örtünmüş. Fakat baskılara dayanamamış. Artık, yine başörtülü.
…Başörtülüler yalnızca kamu alanında çalışırken, ya da okurken zorluklarla karşılaşırlar üzere bir niyet var. Sokaklar da var aslında. bu biçimdelar açıktım ve bir radyoda çalışıyordum. Sokakta yürüyen imam hatip öğrencileri gördüm. “Keşke açılmasıydım.” dediğim devirlerdi. Yanımdan geçen bu öğrencilere yaşını başını almış 60 yaşlarında iki bayan laf attı. Çok yakışıksız bir biçimde bağırarak, kelamlı akında bulundular. Bu benim aklıma çabucak şunu getirdi. “Keşke açılmasaydım diyordum, ancak sanki ben uygun bir şey mi yapmışım? Sanki niye bu biçimde bir hücum oluyor? Kendilerinden yaşlarca küçük insanlara nasıl bu biçimde davranabiliyorlar? Bu insanın psikolojisini nasıl tesirler? Ben de o yaşları yaşadığım için, biliyorum. O imam hatipliler en çok 13-14 yaşlarındaydı.
… Bir seferinde bankada süreç yaparken, bir veznedarın hallerin anlatmak istiyorum. Veznedar ve banka ortasındaki o insanların. İşlemlerimi yaptıracağım. Veznedar benden daha sonraki açık bayanın süreçlerini öne aldı.Ve ben reaksiyon gösterdiğimde, “Fazla uzatma!” üzere laflarla sesimi kesmeye çalıştılar.
Ufacık çocuklar bize öcü üzere bakarsa, büyüdüklerinde, öbürleri üzere davranmaları içten bile değil. O yüzden de tertip değişmez. Lakin Allah’tan da ümit kesilmez….
Gece bekçisiyle okula girer sabahı beklerdik
T.
1967 Konya doğumlu. Evli. Atatürk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi mezunu. Atölyesinde tezhip dersleri veriyor.
…Gece bekçisiyle, giriyorduk okula. Çok sabah namazı kıldık okulun mescidinde. Nöbet değişiminden daha sonraki bekçi, bizi içeriye almıyor diye. Erzurum ve buz üzere bir mescit… Biz yirmi -otuz kız mescitte oturuyor ve hiç konuşmuyorduk. Muhakkak çıt yok. Tahminen dekanlık mikrofon yerleştirmiştir. Tahminen fark ediliriz de gece bekçisi de almayabilir bizi diye…
… Başörtüsünün gayretini galiba daima verdik bir biçimde. Üniversite hayatı gayret ile geçti. Sorunlar başladığında, konuta telefon açtım. “Burada başörtüsü yasaklanıyor. Ben konuta dönüyorum, başımı açmamak için.” “Hayır, okuluna devam edeceksin, sakın buraya gelme!” diye bir karşılık aldım. Ve ne yapacağımı bilemedim açıkçası ve şaşırdım.
Dokuz yaşında takmıştım başörtüyü, babamın isteğiyle. Çok da severek taktığımı söyleyemem. O yaşta gereksizdi bence, o baskı. Fakat sonrasındasında imam hatipte bunun gerekli olduğuna inandım ve severek taktım.
Dokuz yaşında örttür, ilahiyata gelince “Hayır dönmeyeceksin eve!” üzere bir yanıtla karşılaş. Tabi, bir vakit ikilem içerisinde kaldım. Ancak tahminen de bu; benim içimdeki fırtınaları daha bir coşturdu ve gayret ruhumu kamçıladı. Ve açmadım. Açamazdım da. Zira başörtüyü açtığımda neler hissedeceğimi biliyordum. Bunu lisede hayatıştım. Kenan Cihan bölümünde bir pazartesi günü açtık, girdik. Sınıftaki erkekler ıslık çalmaya başladılar. O kadar zorumuza gitti ki, kendimizi çıplakmış üzere hissettik. O günü hiç unutmuyorum.
…1992 yılının 7 Aralık günü öğretmenliğe başladım. Öğretmenliği istiyordum. Seviyordum açıkçası. Yedi yıl sürdü. Artık evdeyim. Niçin evdeyim? Başımı örttüğüm için. 92’den 98 sonuna kadar çok hoş bir öğretmenlik yaptığıma inanıyorum. daha sonrasında sorunları başladı. Öncelikle kınamalar yahut işte ihtarlar, ihtarlar biçiminde oldu…
… Yasak periyodunda komik şeyler de gördük. Bir arkadaşımız keçi latifeli üzere bir peruk bulmuştu. Sadece inadına. Eşarbın üstünden onu takıyordu. Zirvesi bu biçimde kukuletalı. Ortalardan başörtüler görünüyordu. Ona gülüyorduk…
Okul müdürümüz başörtüsü düşmanıydı
S.
1970 doğumlu. Balıkesirli çiftçi bir ailenin çocuğu. İki üniversite bitirmiş. Öğretmen. Çok okuyor, türkü dinliyor. Görüşme yapıldığında on beş günlük evliydi.
…Okul müdürüm dedi ki “Müfettişlerden kurtulmak ve çevreyi değiştirmek için senin tayinini öteki bir okula yaptıralım.” Ben de tayinimi Ümraniye’ye yaptırdım. Fakat maalesef Ümraniye’deki okul müdürüm başörtüsü düşmanı, din düşmanı çıktı. Oradaki öğretmenler ve okul müdürüm tarafınca tekraren müfettişe şikâyet edildim.
Bir günü hiç unutmuyorum; ders işliyordum. Kapı çaldı. Dörtleri okutuyorum bu biçimde. Öğrencilerim, bir erkeğin geldiğini fark etmişler. Derste başım açık, teneffüslerde kapatıyorum. Bir erkek çocuğum koşa koşa gitti ve kapıyı tuttu, açmıyor. “Öğretmenim başınızı kapatın! Erkek geldi!” Ben başımı kapattım, daha sonrasında kapıyı açtı. Gelen de oysa müfettişmiş. Müfettiş şoke oldu. “Siz ne yapıyorsunuz hoca hanım?” dedi. “Başımı kapatmak istedim, öğrencim de kapıyı kapattı. ”dedim. “Nasıl olabilir bu biçimde bir ülkede bu?” dedi. Ben de bunun üzerine dedim ki “Bu ülke gayrimüslim bir ülke değil ki, Müslüman bir ülke.”
Müfettiş “Şu an başörtünü açmanı ve seni teftiş etmek istiyorum.” dedi. Sınıfın ortasındayız, çocuklarım da bana bakıyor. “Açmadan teftiş etmek isterseniz, buyurun ben ders anlatabilirim.” dedim. Müfettiş birkaç sefer yine etti isteğini. Daima tıpkı karşılığı verdim. Bunun üzerine müfettiş hışımla çıkarken dedi ki:
“Müdür odasına geleceksin.” Hiç unutmuyorum bir Cuma günüydü. Sela okunuyordu ve benim savunmam alınıyordu. Ben hiç bir selayı bu kadar içten dinlediğimi ve Allah’a yaklaştığımı hissetmemiştim. O an dedim ki sonuç ne olursa olsun; bunun uğraşını vermek zorundayım.
…Fadime Şahin hadisesini, birileri tarafınca oluşturulmuş bir senaryo olarak görüyorum. Bu olay başörtülülerin olumsuz etkilenmesi için yapılmış bir hareket olduğu için niyet hasıl olmuştur. O devir biz dışarı çıktığımızda değişik biçimlerde reaksiyonlar alıyorduk. “İşte Fadime Şahin’ler bunlar. Başörtü takıyorlar. Ancak affedersiniz, her şeyi de çarçabuk yapıyorlar. Başörtü taktıklarına bakmayın!” Dışı sizi içi beni yakar misali. Çok fazla reaksiyon aldık. Hatta ailemden o periyot başımı açmam dahi istendi. Niçin? Herkes seni de, onun üzere görüyor diye…
İki bin bir ekonomik krizinin ortasında Kanal 7’nin Ayvansaray’daki binasının penceresiz, kutu kadar ofisinde oturmuş can sorunundan patlarken, aklıma şu biçimde bir fikir geldi. Başörtülü insanların hayat kıssalarını toplamak. bu biçimdelar birlikte çalıştığımız, Mihrimah Uluçam Küçük ile de paylaştım fikirlerimi. Çok geçmeden, merkezinde 28 Şubat devrinin olduğu bir kelamlı tarih çalışması için kolları sıvadık. 2001 ekonomik krizinin alevi, mesken, ocak, bakkal derken her yanı sarmış; işten çıkarmaların, iflasların, dükkân kapatmaların ve özellikle genç bayanların maruz kaldığı kapkaçların arkası gerisi kesilmiyordu. Bu ateş, o senelera nazaran sıradan heybetli Kanal 7 binasında kuru, ortasında kuşkulu şeyler saklayan kuru bir sessizlik olarak kendini gösteriyordu.
İLKÖ EVVEL TEKLİFİMİZ KABUL EDİLMEDİ
Annelerimizin, ablalarımızın dâhil olduğu kıssalar havuzuna nihayet biz de ulaşmış, yol alıyorduk. Bir sürü şey birikmişti havuzda. İşte bu anda bir duralım ve etrafımıza bakalım. Bildiğimiz, duyduğumuz öyküleri toplayalım, biriktirelim; tahminen bu biçimdece önümüz açılır diye düşündük.
Yalnızlığın, acıların basitçe paylaşılan bir şey olmadığına bir kere daha şahit olduk. Sohbetler 2001 kışında başladı. 3 Kasım 2002 seçimlerine iki ay kala bitmiş oldu. Görüşmelere birinci başladığımızda, kimse başörtüsü lafını duymak istemiyordu. Yılgınlık, bezginlik öylesine hâkimdi ki.
Evvel en yakınlarımızdan başladık işe. Birden fazla kabul etmedi. bu biçimde olunca, “Kabul etmiyorsanız öteki isim söyleyin,” dedik. daha sonra da isimler öyküleriyle birlikte avucumuza bir bir döküldüler.
Görüşmelerimizin hepsi zahmetli geçti. Gözyaşları esasen bizimle birliktedi. Ancak bilhassa iki adedinde anlatıcılar gerçekten kötüleştiler. Uzun sessizlikler yaşandı. Lakin kitabı o günün koşullarında bastırmak kolay olmadı. Zira o günler artık kimseler 28 Şubat’ı artık duymak istemiyordu. O günlerin üstünü kapatıp herkes yeni hükümetle birlikte yeni bir hayata başlamak istiyordu doğrusu. Bugün o görüşmelerin üstünden yaklaşık 20 yıl geçmiş. Bugün o beşerler nerede ne yapıyor bir daha izlerini sürmek tahminen kitabı bir daha yazmak gerekir. İşte İşte hiç yayımlanmamış bu 28 Şubat yapıtından birkaç not:
Örtündüğüm için sevdiğim erkek beni terk etti
D.
1966 doğumlu. Evli, iki çocuk annesi. İdeoloji ve sinema ile ilgileniyor.
…O gittikten daha sonra ben düşünmeye başladım. Örtünmeye karar verdim. Ancak daha sonra vazgeçtim. İnsanların düşüneceği şeylerden korktum. Annem namazı biliyordu. Ondan namaz kılmayı öğrenmeye karar verdim. daha sonra bundan da vazgeçtim. İstanbul’a dönüşümde beni aradı. Ve birinci buluşmamızda evlenme telif etti. Bir- iki dolaşmamızda ona namaz kılmak istediğimi söylemiş oldum. Zira camii önlerinde bekliyordum onu. bu biçimde, “Hâlâ namaz kılmadığına şaşırdım! “gibi bir söz kullandı. Çok cazip bir tabirdi. Yani sen buna oldukcatan layıksın tabiri. Bu beni epey oldukca etkiledi. Ve namaz kılmaya başladım. Bir ay görüştükten daha sonra iş için kent dışına çıktı…
… “Açık bir insan hayli daha âlâ bildirim yapabilir.” Diyor ve başörtüsü takmam istemiyordu. esasen onun mesleği için de örtünmemem gerekiyordu. Örtülü bir insanı tanıtamazdı etrafına. Ailesi de istemiyordu. Bu sebeplerden dolayı, ben örtünmekten bahsetmiş olduğumde o “ Senin örtünmene daha epeyce var” diyordu. Lakin daha sonradan benim karşıma hakikat beşerler çıktı. Ve bir derse devam ettim. Etrafımda örtülü beşerler oluşmaya başladı. O İstanbul’a döndüğünde ben artık örtülü bir tanesiydim. Ailesi epeyce soğuk davrandı. Daha yeni örtünmüştüm, küçücük eşarplar takıyordum. İnsanlara güzel görünen bir stilim vardı. Aynadan da hala vazgeçmemiştim. Onlar çocuklarının mesleksel mesleğini baltalayacağımı düşündüler. Onu da etkilediler. Son görüşmemiz epeyce teatraldi. Ortaköy’de Yahya Efendi tekkesinde mezarların başında beni ağlıyor bıraktı ve gitti…
Meskende tartışmalar başladı: Başını açacaksın
G.
1977 doğumlu. Boğaziçi Üniversitesi mezunu. Öğretmen. Bekâr.
…23 Şubat 1997 günü hiç unutmadığım bir tarihtir. O gün okula gidiyoruz. Vezneciler tarafındayız. Sınıfımızdan benimle hiç bir vakit tenezzül edip de konuşmayan bir erkek arkadaş geldi, dedi ki “Seni okula almayacaklar.” “niçin?” dedim. “Çünkü başörtülüsün.” “Sen niçin derste değilsin? ”diye sordum “Beni de almadılar.” dedi. “niçin?” dedim. “Çünkü sakalım var.” dedi. Çocuğa baktığımda, yüzündeki sakallar şu teybin mikrofonundaki noktalardan daha büyük değillerdi. Bu da komik bir şeydi…
… Okullar açılacak. Bizim meskende haliyle tartışmalar başladı Ne yapacağız? Ben okulu bırakmak istiyorum. Şayet açılırsam, ailem için sorun olacağını düşünüyorum. Dördüncü sınıfa geçeceğiz. Babam diyor ki “Okul bitecek!” Biz diyoruz ki “Başımızı açmayalım.” Hani biraz olan, kendimize hürmetimiz de gidecek…
…Şimdi sigara içiyorum manyak gibi! niye içiyorum? Geberip gideyim diye. Artık umurumda değil ve artık yaşadığım vücuda karşı rastgele bir şey yok. Artık tek yapmak istediğim şey, bu başımdaki ayrıntıların tümünü öğrencilere vereyim, bir çıkartayım, daima öğreneyim, öğreteyim. Bundan öteki hiç bir hedefim kalmadı. Tek idealim bu. İnsanlara bir şeyler öğreteyim, öğreteyim… Başımda bir şey kalmadıktan daha sonra da geberip gideyim. Artık bir biçimde kendimi yok etme sürecine girmiş durumdayım.
Sığınağın ortasında bomba var ise, nereye kaçabilirsin ki? hiç bir yere!…
Herkes diğerinin sahip olduğu hakka göz dikti aslında
A.
1967 doğumlu. Tekirdağlı . Bekâr. Okuyor, yazıyor. Sokak çocuklarıyla vakit geçirmeyi seviyor.
… İstanbul Üniversitesi’nin merdivenlerinde geçişi kapattık. Merdivenlerde duruyoruz lakin öğleye kadar oradaki ağaçlar bize gölge yaptı. Öğlenden daha sonra güneşte kaldık. Arkadaşlar dedi ki “Gölge döndü. Öteki tarafta oturalım.” Ben o gün, aksiyonun bu olmadığını gördüm ve vazgeçtim. Zira biz gölgede piknik yapmaya gitmemiştik. Aksiyon yapmaya gitmiştik…
…Bizler nasıl baktık olaya? Başörtülüler şu biçimde konuşmaya başladılar. “ Efendim bizi almıyorsunuz. Lakin bak şu edebiyat fakültesi alıyor.” Edebiyat Fakültesinde de açtırdılar. Edebiyat Fakültesindekiler de “Bizi almıyorsunuz fakat tıpta alınıyor.” dediler. Bunun üzerine Tıp’a geçtiler. Tıptakiler “Bizi almıyorsunuz lakin İlahiyat alıyor.” Dediler. Aha ilahiyatı da almıyoruz dediler. İş bitti!
Herkes kendisinin değil ötekinin sahip olduğu hakka sahip olma uğraşındaydı. Yani biz hakkımızı ikna edici savunamadık. Televizyondaki açık oturuma katılan kızlarımızı bir düşünün. Kur’an-ı Kerim’de başörtü ayetini aradılar. Bir kâğıda yazıp da gidememişler!
Sınıfa başörtüsüyle girince ağladım
E.
1977 İstanbul doğumlu. Rizeli bir ailenin, dört çocuğunun en küçüğü. İktisat mezunu. Sezai Karakoç, Ahmed Arif okuyor. Fotoğraf yapıyor. İşsiz.
…Üniversiteye başlamadan evvel bir tedirginlik vardı. Karadeniz Teknik Üniversitesinde, gece öğrencileri başını açmadan içeri girebiliyor dendi bana. Emin değildim.
Okula gitmedilk evvel bir peruk almak konusunda karar veremedim. Sonunda gittiğimde, hiç bir biçimde başörtüyle girilmediğini öğrendim. Birkaç gün derslere gitmedim.
…Birkaç gün Rize‘de peruk aradım, lakin bulamadım. Ve başımı açmak zorunda kaldım. Okula girerken kendimi epey makûs hissetim. Herkes bana bakıyormuş üzere. Artlarda bir yerde oturdum. Sonuçta kendi kimliğimle bulunmuyordum orda…
… hiç bir biçimde olumlu ya da olumsuz reaksiyon almadık. Yani bir şeyler bekliyordum zati ben. Yani ne bileyim İslami bölümden insanların yanıma gelip takviye olmasını ya da bize karşı olanlardan, bir reaksiyon de görmedim. Bizim okulun büyük çoğunluğu davacılardan oluşuyordu. O yüzden pek fazla sol faaliyet olmuyordu.
…Sadece bir arkadaşın peruğunu çekmek istemişlerdi. Okulun bir reisi vardı. O arkadaş, bir biçimde onun kulağına gidecek biçimde konuşmuş “Bizi hiç korumuyorsunuz, bize dayanak olmuyorsunuz,” halinde. O reis de bizimle konuşmak istedi, sınıfımıza geldi. “Nedir sıkıntınız?” gibisinden bir şeyler sordu. Ben hiç bir biçimde bunları kaale almadım, umurumda değiller!….
…Hava kararmak üzereyken şu biçimde bir şey yaptık. Okula başörtüyle gittik. Arkadaşlar bizi korudu, kimileri etrafına aldı. Hani başımıza bir şey gelir kaygısıyla. Birkaç arkadaş bizi bu biçimde çevirdi, biz orda oturduk fakat ben onun tedirginliğini epeyce yaşadım. Yani perukla girdiğimde ağladığımı hiç hatırlamıyorum lakin başörtüsüyle girince ağladım. Arkadaşlarım ne olduğunu falan sordu. Yani onun acısını o gün fazlaca çektim. Hissettim yani. Başörtümleyim, okulun ortasındayım. Ancak huzurlu değilim. Bunu hissederek ağladım. Çok berbattım …
Bizim biraz ezik davranmamız geçmişle temaslı
N.
1970 Samsun doğumlu. Beş çocuklu bir ailenin en küçüğü. Anne ve babasını küçük yaşlarda kaybetmiş. Marmara Üniversitesi Basın Yayın mezunu. Özel bir televizyon kanalında cümbüş programları hazırlıyor.
…Liseden alışkın olduğum için üniversitede başımı açmak karşıt gelmedi fakat tıpkı sınıfta arkadaşlarınla orada açık iken dışarıda kapalı olunca zordu. Dalga geçiyorlardı. Utanç duyuyordum. Ne olduğum üzere görünüyorum, ne de göründüğüm üzere olabiliyorum. O beşerler alay edince, bir aşağılık kompleksine giriyorsun. Tabi ki gerçek söylüyorlar. Birebir bireyle kapıdan içeri girince hiçbir şey olmuyor. Ancak kapıdan dışarı çıkınca birden örtünüyorsun. Yanında namahremin oluyor. Alay konusu oluyorsun ötürüsıyla. Bundan sen de inciniyorsun, komplekse giriyorsun. aslına bakarsanız bizim biraz ezik davranmamız geçmişle kontaklı şeyler.
Ben epeyce önemli şeyler yaşamadım. Lakin bu hal ve hareketlerle, bakışlarla oldu. Hocalar örneğin ben çok çalışkan, araştırmacı bir öğrenci olmama karşın; benim çalışmama en son bakıyorlardı. Tahminen de öylesine bakıyor fakat başkalarınkine aferin diyordu. Zira ben ikinci sınıf beşerim onun gözünde. Kıymetli bir kişiselyet değilim.
Başını açtığında, Allah’a karşı da epeyce ezikliğini duyuyorsun. Yani kapıdan dışarıya çıkınca oradaki arkadaşlarıma karşı utanç duyuyordum. İçeriye girdikten daha sonrada Allah’a karşı utanç duyuyordum.
…Aslında fazlaca da alışkınız bunlara. Beş yıldızlı bir otele ya da restorana gitsen, boğazda bir yemeğe gitsen aslına bakarsanız bu oluyor. Yan masaya yapılan ilgiyle sana gösterilen içinde epeyce fark var. Uçağa biniyorsun, hostes yan tarafa gösterdiği alakayı sana göstermiyor…
Başörtülüyüm diye işe almak isteyen oldu lakin niyeti farklıymış
T.
1980 Erzincan doğumlu. İki ablası, iki kardeşi var. Üniversiteyi başörtüsü yüzünden bitiremedi. Yüze yakın iş başvurusu yapmış. İşsiz.
…Kaydımı yaptırdım ve iş aramaya başladım. Hayatta benim kadar iş arayan ve iş bulan yoktur. Arıyorum, konuşuyorum. Her şey tamam. “Buyurun gelin, görüşelim.”diyorlar. Gidiyorum,beni görüyorlar iş olmuyor. Ben bunu tekraren yaşadım. Hatta bir kezinde yarım saat falan geçmişti görüşmenin üzerinden. Gittim, dedim ki “ Az evvel görüşmüştük.” Bayan dedi ki “ Bir dakika, müdürü çağırayım.” Müdür geldi. “Siz bu türlü mi çalışacaksınız?” diye sordu. “ Ne biçimde çalışmamı bekliyorsunuz?” dedim. “Sizi bu biçimde buraya kabul edemeyiz. Kusura bakmayın. Çıkartın o denli gelin.”dedi. Aslında orada bir şey söylemem gerekiyordu fakat söyleyemedim işte. Çok üzüldüm. Çok da işe gereksinimim vardı. Konutta durmaktan kafayı yemek üzereydim. Gazeteleri araştırıyordum, halkla bağlardan sorumlu bayan diyor pazarlamacı çıkıyor. Çok yorulmuştum. Aylarca, senelerca iş aradım.
Kimileri da sadece başörtülü olduğum için almak istiyorlar. örneğin bir tanesi telefonda başörtülü olduğumu duyduğunda epey sevinmişti. Ben niye başörtü sorun olmuyor, diye epey şaşırdım. Herbiçimde bu işyerinin sahipleri fazlaca Müslüman beşerler diye düşündüm. Gittim, o denli kıytırıktan bir yer. Mutfak eşyaları satıyorlar. Pazarlamacılık yapıyorlar. Benim de gelenleri karşılamamı istiyorlar. niye ben? Sebep başörtüm! Zira başörtüsü, insanlara itimat veriyormuş. daha sonradan öğrendim ki orası da paravan bir şirketmiş. Sattıkları eşyaların arızaları falan varmış. Eee, gelenleri de ben karşılayacağım ya. İnsanları ikna etmem gerekiyor. Başörtülüyüm diye onlara inanç verecekmişim. Onu da ben istemedim…
… En sonunda hayallerim gerçek oldu ve büyük bir yere kapağı attım. İki sene boyunca çalıştım. Çok hoş bir ortamdı. Her yer benim üzere beşerlerle doluydu. hiç bir sorun çıkmadı. Ta ki o malum vakte kadar. Baskılardan o kadar korkmuşlardı ki; kim gelse bizi saklarlardı. Kaymakamın birinci ziyaretinde, etraf başörtülü doluydu. İkinci sefer geldiğinde bizi sakladılar ya. “Önceki geldiğimde var olan pisliği temizlediğiniz için teşekkür ederim.” dedi. Bizi kastediyor. Çok zoruma gitti. Arkadaşlarım daima ağladılar. Değerli birisi geleceği vakit bizi odaya saklarlardı.
sonrasındasında kapalıları soyutlamaya başladılar. İşverenler da bir cemaatin önde gelenlerinden. Üniversite vakit içinderında bu işin çabasını vermişlermiş! Lakin yavaş yavaş bu erkeklerin hareketleri arkadaşlarla zorumuza gitmeye başladı. İşe alınmak için açık olmak kafiydi. Yemin ediyorum, açık olmak, hoş olmak birinci derece kuraldı…
… Annem artık kafayı yiyeceğim diye korkuyor. Bir orta bağırıp, çağırıyordum. O kadar kızgındım ki; annem, kardeşlerim yanıma yaklaşamıyorlardı. kimselerle konuşmuyordum. Odaya gidip, ağlıyordum, ağlıyordum… Annem “Seni bir doktora götürsek” diyordu. Bir orta hayli zayıfladım. Hele işten de çıktıktan daha sonra. Daima sakinleştirici alıyordum. Ya aslına bakarsan zar güç bulabilmişim işi. Bir de bu eziyetleri kendi beşerinin yapması var ya… Bir türlü kaldıramadım bunları. Çok zoruma gitti. Bu beşerler benim göz yaşlarımın hesabını nasıl verecekler?…
60 yaşındaki bayanlar imam hatipli çocuklara laf atıyordu
N.
1981, Istanbul doğumlu. Amatör olarak radyoculuk yapmış. İşsiz. Hevesle örtünmüş. Fakat baskılara dayanamamış. Artık, yine başörtülü.
…Başörtülüler yalnızca kamu alanında çalışırken, ya da okurken zorluklarla karşılaşırlar üzere bir niyet var. Sokaklar da var aslında. bu biçimdelar açıktım ve bir radyoda çalışıyordum. Sokakta yürüyen imam hatip öğrencileri gördüm. “Keşke açılmasıydım.” dediğim devirlerdi. Yanımdan geçen bu öğrencilere yaşını başını almış 60 yaşlarında iki bayan laf attı. Çok yakışıksız bir biçimde bağırarak, kelamlı akında bulundular. Bu benim aklıma çabucak şunu getirdi. “Keşke açılmasaydım diyordum, ancak sanki ben uygun bir şey mi yapmışım? Sanki niye bu biçimde bir hücum oluyor? Kendilerinden yaşlarca küçük insanlara nasıl bu biçimde davranabiliyorlar? Bu insanın psikolojisini nasıl tesirler? Ben de o yaşları yaşadığım için, biliyorum. O imam hatipliler en çok 13-14 yaşlarındaydı.
… Bir seferinde bankada süreç yaparken, bir veznedarın hallerin anlatmak istiyorum. Veznedar ve banka ortasındaki o insanların. İşlemlerimi yaptıracağım. Veznedar benden daha sonraki açık bayanın süreçlerini öne aldı.Ve ben reaksiyon gösterdiğimde, “Fazla uzatma!” üzere laflarla sesimi kesmeye çalıştılar.
Ufacık çocuklar bize öcü üzere bakarsa, büyüdüklerinde, öbürleri üzere davranmaları içten bile değil. O yüzden de tertip değişmez. Lakin Allah’tan da ümit kesilmez….
Gece bekçisiyle okula girer sabahı beklerdik
T.
1967 Konya doğumlu. Evli. Atatürk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi mezunu. Atölyesinde tezhip dersleri veriyor.
…Gece bekçisiyle, giriyorduk okula. Çok sabah namazı kıldık okulun mescidinde. Nöbet değişiminden daha sonraki bekçi, bizi içeriye almıyor diye. Erzurum ve buz üzere bir mescit… Biz yirmi -otuz kız mescitte oturuyor ve hiç konuşmuyorduk. Muhakkak çıt yok. Tahminen dekanlık mikrofon yerleştirmiştir. Tahminen fark ediliriz de gece bekçisi de almayabilir bizi diye…
… Başörtüsünün gayretini galiba daima verdik bir biçimde. Üniversite hayatı gayret ile geçti. Sorunlar başladığında, konuta telefon açtım. “Burada başörtüsü yasaklanıyor. Ben konuta dönüyorum, başımı açmamak için.” “Hayır, okuluna devam edeceksin, sakın buraya gelme!” diye bir karşılık aldım. Ve ne yapacağımı bilemedim açıkçası ve şaşırdım.
Dokuz yaşında takmıştım başörtüyü, babamın isteğiyle. Çok da severek taktığımı söyleyemem. O yaşta gereksizdi bence, o baskı. Fakat sonrasındasında imam hatipte bunun gerekli olduğuna inandım ve severek taktım.
Dokuz yaşında örttür, ilahiyata gelince “Hayır dönmeyeceksin eve!” üzere bir yanıtla karşılaş. Tabi, bir vakit ikilem içerisinde kaldım. Ancak tahminen de bu; benim içimdeki fırtınaları daha bir coşturdu ve gayret ruhumu kamçıladı. Ve açmadım. Açamazdım da. Zira başörtüyü açtığımda neler hissedeceğimi biliyordum. Bunu lisede hayatıştım. Kenan Cihan bölümünde bir pazartesi günü açtık, girdik. Sınıftaki erkekler ıslık çalmaya başladılar. O kadar zorumuza gitti ki, kendimizi çıplakmış üzere hissettik. O günü hiç unutmuyorum.
…1992 yılının 7 Aralık günü öğretmenliğe başladım. Öğretmenliği istiyordum. Seviyordum açıkçası. Yedi yıl sürdü. Artık evdeyim. Niçin evdeyim? Başımı örttüğüm için. 92’den 98 sonuna kadar çok hoş bir öğretmenlik yaptığıma inanıyorum. daha sonrasında sorunları başladı. Öncelikle kınamalar yahut işte ihtarlar, ihtarlar biçiminde oldu…
… Yasak periyodunda komik şeyler de gördük. Bir arkadaşımız keçi latifeli üzere bir peruk bulmuştu. Sadece inadına. Eşarbın üstünden onu takıyordu. Zirvesi bu biçimde kukuletalı. Ortalardan başörtüler görünüyordu. Ona gülüyorduk…
Okul müdürümüz başörtüsü düşmanıydı
S.
1970 doğumlu. Balıkesirli çiftçi bir ailenin çocuğu. İki üniversite bitirmiş. Öğretmen. Çok okuyor, türkü dinliyor. Görüşme yapıldığında on beş günlük evliydi.
…Okul müdürüm dedi ki “Müfettişlerden kurtulmak ve çevreyi değiştirmek için senin tayinini öteki bir okula yaptıralım.” Ben de tayinimi Ümraniye’ye yaptırdım. Fakat maalesef Ümraniye’deki okul müdürüm başörtüsü düşmanı, din düşmanı çıktı. Oradaki öğretmenler ve okul müdürüm tarafınca tekraren müfettişe şikâyet edildim.
Bir günü hiç unutmuyorum; ders işliyordum. Kapı çaldı. Dörtleri okutuyorum bu biçimde. Öğrencilerim, bir erkeğin geldiğini fark etmişler. Derste başım açık, teneffüslerde kapatıyorum. Bir erkek çocuğum koşa koşa gitti ve kapıyı tuttu, açmıyor. “Öğretmenim başınızı kapatın! Erkek geldi!” Ben başımı kapattım, daha sonrasında kapıyı açtı. Gelen de oysa müfettişmiş. Müfettiş şoke oldu. “Siz ne yapıyorsunuz hoca hanım?” dedi. “Başımı kapatmak istedim, öğrencim de kapıyı kapattı. ”dedim. “Nasıl olabilir bu biçimde bir ülkede bu?” dedi. Ben de bunun üzerine dedim ki “Bu ülke gayrimüslim bir ülke değil ki, Müslüman bir ülke.”
Müfettiş “Şu an başörtünü açmanı ve seni teftiş etmek istiyorum.” dedi. Sınıfın ortasındayız, çocuklarım da bana bakıyor. “Açmadan teftiş etmek isterseniz, buyurun ben ders anlatabilirim.” dedim. Müfettiş birkaç sefer yine etti isteğini. Daima tıpkı karşılığı verdim. Bunun üzerine müfettiş hışımla çıkarken dedi ki:
“Müdür odasına geleceksin.” Hiç unutmuyorum bir Cuma günüydü. Sela okunuyordu ve benim savunmam alınıyordu. Ben hiç bir selayı bu kadar içten dinlediğimi ve Allah’a yaklaştığımı hissetmemiştim. O an dedim ki sonuç ne olursa olsun; bunun uğraşını vermek zorundayım.
…Fadime Şahin hadisesini, birileri tarafınca oluşturulmuş bir senaryo olarak görüyorum. Bu olay başörtülülerin olumsuz etkilenmesi için yapılmış bir hareket olduğu için niyet hasıl olmuştur. O devir biz dışarı çıktığımızda değişik biçimlerde reaksiyonlar alıyorduk. “İşte Fadime Şahin’ler bunlar. Başörtü takıyorlar. Ancak affedersiniz, her şeyi de çarçabuk yapıyorlar. Başörtü taktıklarına bakmayın!” Dışı sizi içi beni yakar misali. Çok fazla reaksiyon aldık. Hatta ailemden o periyot başımı açmam dahi istendi. Niçin? Herkes seni de, onun üzere görüyor diye…