Cumhuriyet muharriri Mine Söğüt, bugünkü yazısında İstanbul Büyükşehir Belediyesi (İBB) Kültür AŞ.’nin hazırladığı “İstanbul Öyküleri” isimli derleme kitap için kendisinden istediği hikayeyi, mukavele imzaladıktan daha sonra yayımlamama sonucu aldıklarını deklare etti. Söğüt, “Siyasal İslamcıların yansısını çekecek bir metin niye tehlikeli bulunur?” diye sordu.
Yazısına, “Otosansür, sansürden daha tehlikelidir” diyerek başlayan Söğüt, “Eğer bu aslında yalnızca beni değil tüm ülkeyi ilgilendiren sıkıntıyı kendime saklarsam ısrarla savunduğum etik pahaları boşa çıkaracak bir tutuma sığınmış olacağım. Mesleği gereği bu tip konularda net olmak üzere bir sorumluluk taşıdığını düşündüğüm insanların reddetmesini fazilet saydığım otosansürün zehrini, şimdiki politik korkular niçiniyle solumuş bulunacağım. Çok vakti bu sıkıntıyı yazıp yazmamam gerektiğini düşünerek geçirmiş olmamdan bile açıkçası utanç ve öfke duyuyorum” tabirlerini kullandı.
Söğüt kelam konusu olayı yazısında şu biçimde anlattı:
“İstanbul Büyükşehir Belediyesi’ne bağlı Kültür AŞ’nin hazırladığı ‘İstanbul Öyküleri’ isimli derleme kitap için belediye bünyesindeki yayınevinin editöründen gelen istek üzerine, kent bahisli bir hikaye yazdım. Şimdiye kadar yazdığım tüm hikayeler ve şimdiye kadar yazdığım tüm köşe yazıları üzere sert, politik, sorgulayıcı, öfkeli ve kışkırtıcı bir konusu ve lisanı olan bir metin… Meselesi iktidar tarafınca yapılan şehircilik talanının ve İslami politik inadın mimari nişanelerinden biri olan Taksim Cami. Ve hikayenin o kitapta yayımlanmasına dair bir de mukavele imzaladık.
öncedensi gün yayınevi editöründen bir telefon geldi. Editör, son derece kibar ve mahcup bir tonda, bu hikayeye kitapta yer veremeyeceklerini söylemiş oldu. Husus hassastı, bu çeşit sıkıntılarda Belediye Başkanı’nın üzerine epey geliniyordu ve belediye yayını olan bir hikaye derlemesinde bu biçimde bir metnin bulunması sorun yaratacaktı.
‘Tamam’ dedim, ‘çıkarın kitaptan.’ Editör onun yerine öteki bir hikaye vermemi istedi. ‘Ben bu hikayeyi sizin niye kitaptan çıkarmak istediğinizi anlıyorum ancak gerçek bulmuyorum. Şayet hikayemi sizin tasalarınız yüzünden değiştirirsem otosansür uygulamış olurum. Keşke siz de bu biçimde bir mevzuda kendinize o otosansürü uygulamasanız’ dedim.”
Söğüt, yaşanan olayla ilgili şu soruları gündeme getirdi:
İstanbul Büyükşehir Belediyesi, yayımladığı bir hikaye kitabında, siyasal İslamcıların reaksiyonunu çekecek bir metnin olmasını niye tehlikeli bulur?
Olası tenkit ya da akınlar karşısında dimdik durup, yayınlarında her türlü fikre, bakış açısına, ideolojiye ve tabir özgürlüğüne alan tanımakla sorumlu olduğunu göğsünü gere gere söylemeyi niye tercih etmez?
İktidarın kuşandığı silahları, dayattığı tabuları nasıl olur da baştan kabul eder?
En kıymetlisi de niye oy aldığı kesitin haklarını korumaktan vazgeçip, ona oy vermeyen bölümün hassasiyetleri üzerine ürkek bir refleks inşa eder?
Yazının tamamını okumak için .
Yazısına, “Otosansür, sansürden daha tehlikelidir” diyerek başlayan Söğüt, “Eğer bu aslında yalnızca beni değil tüm ülkeyi ilgilendiren sıkıntıyı kendime saklarsam ısrarla savunduğum etik pahaları boşa çıkaracak bir tutuma sığınmış olacağım. Mesleği gereği bu tip konularda net olmak üzere bir sorumluluk taşıdığını düşündüğüm insanların reddetmesini fazilet saydığım otosansürün zehrini, şimdiki politik korkular niçiniyle solumuş bulunacağım. Çok vakti bu sıkıntıyı yazıp yazmamam gerektiğini düşünerek geçirmiş olmamdan bile açıkçası utanç ve öfke duyuyorum” tabirlerini kullandı.
Söğüt kelam konusu olayı yazısında şu biçimde anlattı:
“İstanbul Büyükşehir Belediyesi’ne bağlı Kültür AŞ’nin hazırladığı ‘İstanbul Öyküleri’ isimli derleme kitap için belediye bünyesindeki yayınevinin editöründen gelen istek üzerine, kent bahisli bir hikaye yazdım. Şimdiye kadar yazdığım tüm hikayeler ve şimdiye kadar yazdığım tüm köşe yazıları üzere sert, politik, sorgulayıcı, öfkeli ve kışkırtıcı bir konusu ve lisanı olan bir metin… Meselesi iktidar tarafınca yapılan şehircilik talanının ve İslami politik inadın mimari nişanelerinden biri olan Taksim Cami. Ve hikayenin o kitapta yayımlanmasına dair bir de mukavele imzaladık.
öncedensi gün yayınevi editöründen bir telefon geldi. Editör, son derece kibar ve mahcup bir tonda, bu hikayeye kitapta yer veremeyeceklerini söylemiş oldu. Husus hassastı, bu çeşit sıkıntılarda Belediye Başkanı’nın üzerine epey geliniyordu ve belediye yayını olan bir hikaye derlemesinde bu biçimde bir metnin bulunması sorun yaratacaktı.
‘Tamam’ dedim, ‘çıkarın kitaptan.’ Editör onun yerine öteki bir hikaye vermemi istedi. ‘Ben bu hikayeyi sizin niye kitaptan çıkarmak istediğinizi anlıyorum ancak gerçek bulmuyorum. Şayet hikayemi sizin tasalarınız yüzünden değiştirirsem otosansür uygulamış olurum. Keşke siz de bu biçimde bir mevzuda kendinize o otosansürü uygulamasanız’ dedim.”
Söğüt, yaşanan olayla ilgili şu soruları gündeme getirdi:
İstanbul Büyükşehir Belediyesi, yayımladığı bir hikaye kitabında, siyasal İslamcıların reaksiyonunu çekecek bir metnin olmasını niye tehlikeli bulur?
Olası tenkit ya da akınlar karşısında dimdik durup, yayınlarında her türlü fikre, bakış açısına, ideolojiye ve tabir özgürlüğüne alan tanımakla sorumlu olduğunu göğsünü gere gere söylemeyi niye tercih etmez?
İktidarın kuşandığı silahları, dayattığı tabuları nasıl olur da baştan kabul eder?
En kıymetlisi de niye oy aldığı kesitin haklarını korumaktan vazgeçip, ona oy vermeyen bölümün hassasiyetleri üzerine ürkek bir refleks inşa eder?
Yazının tamamını okumak için .