AirdropAvcisi
New member
Tembelliğin adeta sanat haline getirildiği İvan Gonçarov’un yazdığı Oblomov, yayınlandığı periyotta bir fazlaca sefer eleştirilmiş ve birden fazla vakit olumlu yansılar almıştır.
Gonçarov’un romanından sizler için seçtiğimiz alıntılar…
DÜŞÜNMEK İÇİN KALPSİZ OLMAK MI GEREKİYOR”
“Düşünmek için, kalpsiz mi olmak gerekir sanıyorsunuz. Hayır, düşünmeyi besleyen sevgidir. Düşen beşere el uzatın, mahvolan bir beşerle alay etmeyin, onun haline ağlayın. Sevin onu! Onda kendinizi görün ve ona kendinizmiş üzere bakın.”
“İnsan neden yaşadığını bilmezse günü gününe yaşamakla kalıyor; günün geçmesini, gecenin gelmesini beklemekten diğer zevki olmuyor. Bugün nasıl yaşadım, sorusuna karşılık vermeden uykuya dalıyor, sonraki gün yine birebir hayat.”
“Yalnız kendimden kelam edişim bencilliğimden değil, yalnızca şundan: Ben uçurumun tabanına yuvarlandığım vakit siz bir melek üzere üstlerde kalacaksınız ve tahminen bana bir göz atmaya bile gerek görmeyeceksiniz.”
“AKLA YAKINLIK VE İÇTENLİK LAZIM”
“örneğin deniz. İlah eksik etmesin lakin bizden uzak olsun daha güzel. Beşere hüzün vermekten öteki şeye yaramaz. Baktıkça ağlayacağınız gelir. Bu uçsuz bucaksız su kitlesi önünde ruh ezilip büzülür. Hiç değişmeden, alabildiğine uzayıp giden bu hoş görüntüde yorulan göz, dinlenecek bir yer bulamaz.” İki insan içindeki içten dostluğun kuşkusuz bir bedeli vardır. İki insanın birbirinin eksiğini fark etmeden ve bunlar için birbirlerini suçlamadan, âlâ yanları bakılırsarek yaşaması için çok büyük bir hayat deneyimi, akla yakınlık ve içtenlik gerekir.”
“HAYAT BU HAYAT”
“Hayat bu, hayat. Kimi ölür, kimi doğar, kimi evlenir. Biz de uzunluğuna yaşlanıyoruz. Değil yıllar, günler bile birbirine benzemiyor. Ne iştir bu. Keşke bugün tıpkı dün üzere dün de tıpkı yarın olsa, ne hoş olurdu. İnsan düşündükçe makûs oluyor.”
“HEP SUSARLARDI”
Uzun vakit susarlardı. Ama susmaları manalı ve zekice idi; güya ortalarında oburlarının bilmediği sırlar vardı. Onları bir ortada görür görmez insan yalnız şunu düşünürdü: Bu iki insan bir ortada bulunmaktan hoşlanıyorlar, işte o kadar. 8 Birinci bakışta zeki adamlar sanırsın, yüzlerinde ciddilik okunur, lakin bütün söylemiş oldukleri şu biçim şeyler: “Falanca yahut filanca, bilmem ne satın aldı, bilmem neresini kiraladı.” Diğer birisi: “Aa! olur şey değil; neden sanki?” Ya da: “Falanca dün akşam kulüpte harikulade para kaybetti. Bir oburu üç yüz bin kazandı.” İllallah bunlardan. Bunlar içinde insanlık nerede? İnsanlığın büyüklüğü, bütünlüğü nerede kaldı? İnsanlık ufak paralar haline gelmiş.”
“VERİN ELİNİZİ….”
“İçimde neler olduğunu hissetmiyor musunuz? Anlamıyor musunuz? Konuşmakta bile kuvvetlik çekiyorum. Tam şuramda… Verin elinizi, tam şuramda bir şey, taş üzere ağır bir şey duruyor, derin bir acı duyuyormuşum üzere. Garip değil mi, acı da, sevinç de beşerde birebir etkiyi yapıyor; soluğumuz kesiliyor, insanın ağlayası geliyor. Ağlasam tahminen rahatlarım; tıpkı büyük acılarda olduğu üzere.”
“RUHUN SIKINTISI”
“Hayır, senin içine çöken kasvet, bezginlik, benim düşündüğüm şeyse, daha epeyce bir güç belirtisidir. Canlı hareketli bir ruh kimi vakit ömrün hudutlarını aşar, tatmin edilemez olur, bu yüzden ümitsizliğe düşer ve bir an için hayata küser. Bu hal, hayatın sonlarını arayan ruhun ıstırabıdır.”
Ergül Tosun
Kitap sayfası için bağlantı:
[email protected]
Gonçarov’un romanından sizler için seçtiğimiz alıntılar…
DÜŞÜNMEK İÇİN KALPSİZ OLMAK MI GEREKİYOR”
“Düşünmek için, kalpsiz mi olmak gerekir sanıyorsunuz. Hayır, düşünmeyi besleyen sevgidir. Düşen beşere el uzatın, mahvolan bir beşerle alay etmeyin, onun haline ağlayın. Sevin onu! Onda kendinizi görün ve ona kendinizmiş üzere bakın.”
“İnsan neden yaşadığını bilmezse günü gününe yaşamakla kalıyor; günün geçmesini, gecenin gelmesini beklemekten diğer zevki olmuyor. Bugün nasıl yaşadım, sorusuna karşılık vermeden uykuya dalıyor, sonraki gün yine birebir hayat.”
“Yalnız kendimden kelam edişim bencilliğimden değil, yalnızca şundan: Ben uçurumun tabanına yuvarlandığım vakit siz bir melek üzere üstlerde kalacaksınız ve tahminen bana bir göz atmaya bile gerek görmeyeceksiniz.”
“AKLA YAKINLIK VE İÇTENLİK LAZIM”
“örneğin deniz. İlah eksik etmesin lakin bizden uzak olsun daha güzel. Beşere hüzün vermekten öteki şeye yaramaz. Baktıkça ağlayacağınız gelir. Bu uçsuz bucaksız su kitlesi önünde ruh ezilip büzülür. Hiç değişmeden, alabildiğine uzayıp giden bu hoş görüntüde yorulan göz, dinlenecek bir yer bulamaz.” İki insan içindeki içten dostluğun kuşkusuz bir bedeli vardır. İki insanın birbirinin eksiğini fark etmeden ve bunlar için birbirlerini suçlamadan, âlâ yanları bakılırsarek yaşaması için çok büyük bir hayat deneyimi, akla yakınlık ve içtenlik gerekir.”
“HAYAT BU HAYAT”
“Hayat bu, hayat. Kimi ölür, kimi doğar, kimi evlenir. Biz de uzunluğuna yaşlanıyoruz. Değil yıllar, günler bile birbirine benzemiyor. Ne iştir bu. Keşke bugün tıpkı dün üzere dün de tıpkı yarın olsa, ne hoş olurdu. İnsan düşündükçe makûs oluyor.”
“HEP SUSARLARDI”
Uzun vakit susarlardı. Ama susmaları manalı ve zekice idi; güya ortalarında oburlarının bilmediği sırlar vardı. Onları bir ortada görür görmez insan yalnız şunu düşünürdü: Bu iki insan bir ortada bulunmaktan hoşlanıyorlar, işte o kadar. 8 Birinci bakışta zeki adamlar sanırsın, yüzlerinde ciddilik okunur, lakin bütün söylemiş oldukleri şu biçim şeyler: “Falanca yahut filanca, bilmem ne satın aldı, bilmem neresini kiraladı.” Diğer birisi: “Aa! olur şey değil; neden sanki?” Ya da: “Falanca dün akşam kulüpte harikulade para kaybetti. Bir oburu üç yüz bin kazandı.” İllallah bunlardan. Bunlar içinde insanlık nerede? İnsanlığın büyüklüğü, bütünlüğü nerede kaldı? İnsanlık ufak paralar haline gelmiş.”
“VERİN ELİNİZİ….”
“İçimde neler olduğunu hissetmiyor musunuz? Anlamıyor musunuz? Konuşmakta bile kuvvetlik çekiyorum. Tam şuramda… Verin elinizi, tam şuramda bir şey, taş üzere ağır bir şey duruyor, derin bir acı duyuyormuşum üzere. Garip değil mi, acı da, sevinç de beşerde birebir etkiyi yapıyor; soluğumuz kesiliyor, insanın ağlayası geliyor. Ağlasam tahminen rahatlarım; tıpkı büyük acılarda olduğu üzere.”
“RUHUN SIKINTISI”
“Hayır, senin içine çöken kasvet, bezginlik, benim düşündüğüm şeyse, daha epeyce bir güç belirtisidir. Canlı hareketli bir ruh kimi vakit ömrün hudutlarını aşar, tatmin edilemez olur, bu yüzden ümitsizliğe düşer ve bir an için hayata küser. Bu hal, hayatın sonlarını arayan ruhun ıstırabıdır.”
Ergül Tosun
Kitap sayfası için bağlantı:
[email protected]