JoKeR
Active member
-İlk yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Malum kimi vakit geldi mi üst üste gelir her şey. O denli bir dönemimdi. Köşeye sıkıştığımı hissettiğim, benim için çok ağır ve gerilimli geçen sıcak bir yaz günüydü. Ona karşın öğrenir öğrenmez şunu söylemiş oldum kendime: Heyecandan baş dönmesi dedikleri şey öylesine uydurulmuş bir şey değilmiş.
-Kitabınızı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?
Baktım ve iki kapak ortasına sığanları düşündüm. Beyaz bir kâğıdın üzerine garip garip haller çiziktirmenin ne kadar büyülü bir uğraş olduğunu fark ettim. Yazdığım her hikayeyi, hatta çabucak her cümleyi nerde, ne biçimde ve hangi ruh haliyle yazdığımı hayli net hatırladığım için arkamda kalan ve tekrar yineı olmayacağını bildiğim o hoş yıllarımı, o tatlı anılarımı, o gençlik buhranlarımı ellerimin içinde tutuyor üzereydim. Nasıl anlatabilirim ki? Tarifsizdi.
Çaylak KesiğinEren Buğdaycı nİz Yayınların83 Sayfa n2022
-Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Bundan yaklaşık beş yıl kadar evvel, karlı bir cuma günü Gazi Ahmet Paşa Camii’nin avlusunda kendisine bir hafta kadar evvel verdiğim hikayelerimi (ki onların hiç biri yayınlanmadı ve bilgisayarımın şu an neresinde olduğunu bilmediğim bir klasörde müsvedde olarak duruyor) neredeyse her cümlesine tavsiye içerikli notlar iliştirilmiş bir biçimde montunun iç cebinden çıkararak “Kumaşın sağlam, bırakma sakın,” diyen Hasan Aycın’a…
KİTAPLARIN İÇİNE DÜŞMÜŞ BİRİ
-Yazmaya nasıl başladınız?
Bilk öncedena olan biten her şeyin hem bir şeyin niçini tıpkı vakitte kararı olduğunu düşünüyorum. Her ne oluyor ise o şey temelinde hem bir şeylerin niçini tıpkı vakitte kararı. Kendi hayat hikâyemdeki şahsi deneyimlerim bana bu biçimde söylüyor. Yazma sürecim için de bu biçimde olduğunu düşünüyorum. ötürüsıyla yazma hareketim bir şeylerin niçini olduğu üzere bununla birlikte bir şeylerin de kararıydu aslında. Uzun yıllar devam eden okumalarımın… Yazma serüvenim o okuma sürecimin bir getirisi oldu diyebilirim. En azından geriye dönüp baktığımda bunu görüyorum. Çünkü şuurlu bir tercihim yahut bu tarafta bir meslek planım yoktu. Olmadı da. Yani şunları şunları okuyayım, onlar içimde bir yerlerde biriksin, beni bir yerlere getirsin, vakti geldiğinde de ben de oturur yazmaya başlarım üzere bir niyetim olmadı hiç bir vakit. Kendimi günün birinde –on bir yaşındaydım- kitapların içine düşmüş biri olarak buldum. daha sonra vakit geçti, hiç çıkamadım oradan ve yazan biri olarak dolaşmaya başladım orada. Yalnız şunu da belirtmek isterim: Temel olan okumaktır benim için. Aslolan odur. Birinci buyruk “yaz” değil “oku”dur. Yazmak her ne kadar okumanın bir kararı ise de biraz arızi bir sonuçtur bence. Bir cins taşıyamama ve sırrı faş etme hali…
-Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Her oluş bir vakte rehnolunmuştur derler, buna inananlardanım. O yüzden yazarken de rutini olan biri değilimdir. hiç bir şey yapmaksızın oturup o vaktin gelmesini beklemem, işe yarıyor mu bilmiyorum lakin erken gelmesi için gayretlerim, geldiğini hissettiğim vakit da müellifim. Geceyse gece, gündüzse gündüz.
-Defter mi, bilgisayar mı?
Kâğıt bana her vakit daha gerçek gelmiştir. O yüzden son formunu verinceye dek kâğıda müellif, daha sonra da bilgisayara geçiririm.
Malum kimi vakit geldi mi üst üste gelir her şey. O denli bir dönemimdi. Köşeye sıkıştığımı hissettiğim, benim için çok ağır ve gerilimli geçen sıcak bir yaz günüydü. Ona karşın öğrenir öğrenmez şunu söylemiş oldum kendime: Heyecandan baş dönmesi dedikleri şey öylesine uydurulmuş bir şey değilmiş.
-Kitabınızı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?
Baktım ve iki kapak ortasına sığanları düşündüm. Beyaz bir kâğıdın üzerine garip garip haller çiziktirmenin ne kadar büyülü bir uğraş olduğunu fark ettim. Yazdığım her hikayeyi, hatta çabucak her cümleyi nerde, ne biçimde ve hangi ruh haliyle yazdığımı hayli net hatırladığım için arkamda kalan ve tekrar yineı olmayacağını bildiğim o hoş yıllarımı, o tatlı anılarımı, o gençlik buhranlarımı ellerimin içinde tutuyor üzereydim. Nasıl anlatabilirim ki? Tarifsizdi.
Çaylak KesiğinEren Buğdaycı nİz Yayınların83 Sayfa n2022
-Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Bundan yaklaşık beş yıl kadar evvel, karlı bir cuma günü Gazi Ahmet Paşa Camii’nin avlusunda kendisine bir hafta kadar evvel verdiğim hikayelerimi (ki onların hiç biri yayınlanmadı ve bilgisayarımın şu an neresinde olduğunu bilmediğim bir klasörde müsvedde olarak duruyor) neredeyse her cümlesine tavsiye içerikli notlar iliştirilmiş bir biçimde montunun iç cebinden çıkararak “Kumaşın sağlam, bırakma sakın,” diyen Hasan Aycın’a…
KİTAPLARIN İÇİNE DÜŞMÜŞ BİRİ
-Yazmaya nasıl başladınız?
Bilk öncedena olan biten her şeyin hem bir şeyin niçini tıpkı vakitte kararı olduğunu düşünüyorum. Her ne oluyor ise o şey temelinde hem bir şeylerin niçini tıpkı vakitte kararı. Kendi hayat hikâyemdeki şahsi deneyimlerim bana bu biçimde söylüyor. Yazma sürecim için de bu biçimde olduğunu düşünüyorum. ötürüsıyla yazma hareketim bir şeylerin niçini olduğu üzere bununla birlikte bir şeylerin de kararıydu aslında. Uzun yıllar devam eden okumalarımın… Yazma serüvenim o okuma sürecimin bir getirisi oldu diyebilirim. En azından geriye dönüp baktığımda bunu görüyorum. Çünkü şuurlu bir tercihim yahut bu tarafta bir meslek planım yoktu. Olmadı da. Yani şunları şunları okuyayım, onlar içimde bir yerlerde biriksin, beni bir yerlere getirsin, vakti geldiğinde de ben de oturur yazmaya başlarım üzere bir niyetim olmadı hiç bir vakit. Kendimi günün birinde –on bir yaşındaydım- kitapların içine düşmüş biri olarak buldum. daha sonra vakit geçti, hiç çıkamadım oradan ve yazan biri olarak dolaşmaya başladım orada. Yalnız şunu da belirtmek isterim: Temel olan okumaktır benim için. Aslolan odur. Birinci buyruk “yaz” değil “oku”dur. Yazmak her ne kadar okumanın bir kararı ise de biraz arızi bir sonuçtur bence. Bir cins taşıyamama ve sırrı faş etme hali…
-Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Her oluş bir vakte rehnolunmuştur derler, buna inananlardanım. O yüzden yazarken de rutini olan biri değilimdir. hiç bir şey yapmaksızın oturup o vaktin gelmesini beklemem, işe yarıyor mu bilmiyorum lakin erken gelmesi için gayretlerim, geldiğini hissettiğim vakit da müellifim. Geceyse gece, gündüzse gündüz.
-Defter mi, bilgisayar mı?
Kâğıt bana her vakit daha gerçek gelmiştir. O yüzden son formunu verinceye dek kâğıda müellif, daha sonra da bilgisayara geçiririm.