JoKeR
Active member
TRT Diyanet’te yayınlanan insanın içini ısıtan, “Vefakar” ve “Kara Demlik” üzere sıcak üretimleriyle tanıdığımız yapımcı- direktör ve sunucu Erdal Barış Yıldırım, ona başta kendisi olmak üzere tüm insanları ve hayvanları sevdiren, bereketli kapılar açan hatta kutsal topraklara gitmesine vesile olan kedisini anlattığı, “Mucize Kedi Koket” kitabını geçtiğimiz günlerde yayınladı. Kabataş’ta beş kedisi (Koket, Herkül, Kartal, Cimcime ve Ponçik) ile birlikte yaşadıkları home-office dairesinden taşınmadan hemilk evvel Yıldırım ile buluştuk. Mucize kedi ile birinci müsabakalarına sahne olan yerde kitabı ve Koket yardımıyla başına gelen olayları konuştuk.
– Daha evvel hayatında hiç kedi beslememişsiniz. Ne oldu da “kedilerin babası”na dönüştünüz?
Ben Rizeliyim ve aslında bir köy çocuğu olduğum için daima hayvanlarla büyüdüm. Benim tavşanım da oldu, ördeğim de oldu buzağım da oldu köpeğim de oldu lakin hiç kedi bakmamıştım. Kedilerle gerçek manada tanışmam Koket yardımıyla oldu. Sabah hayli erken, çalışmak için ofise geldiğimde balkondan gelen bir cılız bir miyavlama sesi duydum ve kayıtsız kalamadım. Annesi tarafınca terk edilmiş, cılız bir kediydi. O an yardım ederim daha sonra sahiplendiririm diye düşündüm. Lakin o birinci temastan daha sonra birbirimizden kopamadık. Koket bana hem epey hoş kapılar açtı tıpkı vakitte kendi içimdeki seyahatimde bana eşlik etti. Onun yardımıyla evvel Herkül daha sonra Lucy ve akabinde birfazlaca kedim oldu. bir hayli projeyi neredeyse onun yardımıyla aldım. Hatta hesapta olmayan bir umre seyahatim bile oldu.
BANA KAPILARI KOKET AÇTI
– Bir kedi kutsal seyahate çıkmanıza nasıl vesile oldu?
Koket’tilk evvel komşularımızla samimi değildik. Koket’in yan komşumuzun balkonuna kaçması, komşumuzun bizim ilgilendiğimiz öbür kedileri sevmesi ile ortada bir samimiyet oluştu. Artık Koket ve Herkül’ün ikinci yerleşkesi olan komşum, hac ve umre turizmi ile ilgili bir şirketi vardı. Umre dönemi açılmadan bana Mekke ve Medine’de çekimler yapmak istediğini söylemişti. Açıkçası ben de hayli ciddiye almadan çekeriz demiştim. İki gün daha sonra tüm vize, rezervasyon süreçlerini halletmiş, elinde biletlerle kapıma geldi. Açıkçası hiç hazırlıklı değildim ve insanların bu biçimde yerlere gitmek için kendilerini önce ruhen hazırlamaları gerektiğini düşünürdüm.
– Kutsal toprakları görme isteğiniz var mıydı?
Mutaassıp bir gelenekten gelen bir aile olduğumuz için düşünüyordum. Ancak bizde bir de şöyleki bir fikir vardır ya “Biraz ilerleyen bir yaşlarda gidelim artık biraz dünya işlerimize çalışalım.” Tahminen yanlış ancak birçok beşerde bu bu biçimde. Beşerler muhakkak bir yaşa kadar dünyaya çalışıyorlar. O yaş bittikten daha sonra ahirete… Aslında ahiret ömrü doğduğun andan itibaren var olan bir gerçeklik. İki dünya içinde muazzam bir istikrar kurulmuş. O dengeyi takip ettiğin sürece ertelemeye gerek yok. Ben de işlerimi yapayım da bilahare gideriz üzere düşünmüştüm. Ancak her şey ayarlanmış, gitmemek ayıp olur diyerek gittim. Orada beni ne karşılayacak, ne yapmalıyım hiç bir şey bilmeden. her neyse ki birlikte gittiğimiz Mehmet Abi bizim için büyük talihti. 20 yıldır orada yaşadığı için hem Arapçası tıpkı vakitte fıkıh bilgisi fazlaca güzeldi. Seyahat boyunca bana verdiği bilgiler ile kendimi biraz olsun hazırlamış oldum. Umre döneminin çabucak hemen açılmamış olması da büyük bir avantajdı. Düşünün etrafta vakit namazları hariç neredeyse kimsecikler yok. Bir oralar var, bir de siz varsınız, vakit namazları haricinde elinizi Kabe’ye müddet mühlet tavaf ediyorsunuz. İnanılmaz bir his. İnsan, orada yaşadığı her şeyi de anlatamıyor. Hatta umre de yaşadığım şeyleri kitapta anlatırken de biraz huzursuz oldum. Sanki nasıl karşılanır, nasıl okunur, nasıl anlaşılır? Lakin yazdıktan ve yayınlandıktan daha sonra gelen reaksiyonlarla epeyce memnun oldum. Dünyaya farklı bakan insanların o his bağını kurmuş olması beni fazlaca keyifli etti.
EBU HUREYRE’Yİ ORADA ÖĞRENDİM
– Medine’ye vardığınızda başınızdan neler geçti?
Uçaktan Medine’ye indiğimizde akşam namazına daha vakit vardı. Otele yerleştik, Mescid-i Nebevî’ye hakikat ilerleyelim dedik. Ben de giderken de boş gitmeyeyim diye yürürken tek tük imgeler kaydediyorum. Derken Suudi askeri işçi bana müsaade vermedi. Baktığınızda orada herkes telefonla dilediği üzere çekiyor fakat benim elimde kompakt kameraya müsaade verilmiyor. Ben de bir iki imaj alıyorum, işçi görür görmez kaldırıyor, nazaranvli görmediğim yerde ivedilikle bir iki kare daha çekiyorum. Birkaç kez azar yiye yiye mescide kadar vardık. Akşam namazını eda ettik. Otele gidip gelmeyelim, yatsıyı da kılıp o denli gidelim dedik. Ben de biraz etrafı gezeyim, birkaç poz alayım istiyordum. Elimde kamera mescit içerisinde dolanıyorum. O sırada Mehmet Abi de benimle lakin cemaat içinde tanıdıklarını görüyor, muhabbet ediyor. Ben daha ferdi geziniyorum. Selamlama Koridoru’nda dolanırken bir kapıların olduğu tarafta bir perde gördüm, akabinde iki işçi çıktı. Temizlikçi olduklarını düşünerek merakla onların çıktığı yerden ben girdim. daha sonradan öğrendim bu kapı günümüzde giriş-çıkış için kullanılan tek kapı Hazret-i Fatıma Kapısı’ymış. Kapalı bir alan girişte bir tek sanduka, gerisinde labirent üzere bir koridor var. Kim yatıyor bilmiyorum “Bir Fatiha okuyayım” dedim, öteki da bir şey nazaranmedim çıktım. Girip çıkmam bir dakika bile sürmemiştir. Çıktığım an kızılca kıyamet koptu. Ne sandılar bilemiyorum. Üzerime çullandılar, biraz tartaklanma vesaire derken Mehmet Abi koşa koşa geldi. Durumu anlamaya çalışıyor, “Sen ne yaptın orada?” diye soruyor ben de “Hizmetliler vardı onlar çıkınca girdim baktım, bir Fatiha okudum. Ne var?” diyorum. Benim söylemiş olduklerimi bakılırsavlilere çeviriyor, onlar bağırmaya devam ediyor. Tam o sırada Mescid-i Nebevi’nin imamlarından biri geldi. Çok sakin bir biçimde Mehmet Abi ile konuşmaya başladı. Benden de makinayı istedi. Makinada sadece dışarıda çektiğim birkaç imaj ve gitmedilk evvel Koket ve Herkül’ün çektiğim fotoğrafları vardı. Fotoğrafları görür görmez gülümsedi, “Senin mi bunlar” diye sordu. daha sonra öteki fotoğraf olmadığını görür görmez, “Tamam bırakın, Efendimiz çağırmış ki girmiş oraya” dedi ve olay orada kapandı. Ben ondan sonrasında öğrendim nereye girdiğimi, oranın Efendimiz, Hazret-i Ebubekir ve Hazret-i Ömer’in makamı olduğunu…
– Siz nitekim hazırlıksız gitmişsiniz yani… Seyahatin devamı nasıldı pekala?
olaydan iki gün daha sonra bir Suudi restoranında gittik. Restoran bizim bildiğimiz klâsik yeme biçiminden çok farklı. Yerler büsbütün halılarla kaplı, ortaya büyük bir tepsi ile yemek geliyor. Tam bir tavuk, yarım bir kuzu, yanında da çokça pirinç pilavı. Biz dört kişi gittik fakat gelen yemek buradaki sofralara nazaran 14 kişilikti. Yemek yedik, sohbet ettik. Bu müddet boyunca sokak hayvanlarına verme niyetile ben önümdeki artık yiyemediğimiz etleri ayıkladım, kenara ayırdım. Restorandan çıktığımda elimde dört poşet atık yemek vardı. Gördüğüm kedilere dağıtmaya başladım. Otele kadar dağıta dağıta geldik. Biraz da Mescid-i Nebevi’nin etrafında dolandım, oradaki kedileri besledim. bir daha tesadüfen mescidin imamı ile karşılaştığımızda bana bakıp, “Ebu Hureyre” dedi. Ben birinci kere orada, ondan duydum bu ismi. İslam fıkhında kedinin yerini, Efendimizin kedisi Müezza’yı bu biçimde öğrendim. Ağzının içerisinde siyah lekeler olan Habeş cinsi bir kedi olduğunu ve günümüzde ağzında siyah leke olan kedilerin Müezza’nın soyundan geldiğini, insanlara bolluk rahmet getirdiğini orada öğrendim.Hemen aradım İstanbul’u sordum. Evet dediler, damağında nitekim siyah bir leke var. Birkaç gün içerisinde yaşadıklarımın hepsi üst üste gelmişti. Öğrendiklerimden daha sonra oturup ağladım. Koket’i hiç içeri almayabilirdim, bakmayabilirdim. O an anladım büyük bir imtihan verdiğimi.Balkonuma sığınan terk edilmiş bu kedi yavrusunun patilerinin izini takip ederek kutsal topraklara ulaştığımı anladım. İmtihanı geçip geçmediğimi bilmiyorum fakat o imtihanın beni güzelleştirdiğinden eminim.
– Daha evvel hayatında hiç kedi beslememişsiniz. Ne oldu da “kedilerin babası”na dönüştünüz?
Ben Rizeliyim ve aslında bir köy çocuğu olduğum için daima hayvanlarla büyüdüm. Benim tavşanım da oldu, ördeğim de oldu buzağım da oldu köpeğim de oldu lakin hiç kedi bakmamıştım. Kedilerle gerçek manada tanışmam Koket yardımıyla oldu. Sabah hayli erken, çalışmak için ofise geldiğimde balkondan gelen bir cılız bir miyavlama sesi duydum ve kayıtsız kalamadım. Annesi tarafınca terk edilmiş, cılız bir kediydi. O an yardım ederim daha sonra sahiplendiririm diye düşündüm. Lakin o birinci temastan daha sonra birbirimizden kopamadık. Koket bana hem epey hoş kapılar açtı tıpkı vakitte kendi içimdeki seyahatimde bana eşlik etti. Onun yardımıyla evvel Herkül daha sonra Lucy ve akabinde birfazlaca kedim oldu. bir hayli projeyi neredeyse onun yardımıyla aldım. Hatta hesapta olmayan bir umre seyahatim bile oldu.
BANA KAPILARI KOKET AÇTI
– Bir kedi kutsal seyahate çıkmanıza nasıl vesile oldu?
Koket’tilk evvel komşularımızla samimi değildik. Koket’in yan komşumuzun balkonuna kaçması, komşumuzun bizim ilgilendiğimiz öbür kedileri sevmesi ile ortada bir samimiyet oluştu. Artık Koket ve Herkül’ün ikinci yerleşkesi olan komşum, hac ve umre turizmi ile ilgili bir şirketi vardı. Umre dönemi açılmadan bana Mekke ve Medine’de çekimler yapmak istediğini söylemişti. Açıkçası ben de hayli ciddiye almadan çekeriz demiştim. İki gün daha sonra tüm vize, rezervasyon süreçlerini halletmiş, elinde biletlerle kapıma geldi. Açıkçası hiç hazırlıklı değildim ve insanların bu biçimde yerlere gitmek için kendilerini önce ruhen hazırlamaları gerektiğini düşünürdüm.
– Kutsal toprakları görme isteğiniz var mıydı?
Mutaassıp bir gelenekten gelen bir aile olduğumuz için düşünüyordum. Ancak bizde bir de şöyleki bir fikir vardır ya “Biraz ilerleyen bir yaşlarda gidelim artık biraz dünya işlerimize çalışalım.” Tahminen yanlış ancak birçok beşerde bu bu biçimde. Beşerler muhakkak bir yaşa kadar dünyaya çalışıyorlar. O yaş bittikten daha sonra ahirete… Aslında ahiret ömrü doğduğun andan itibaren var olan bir gerçeklik. İki dünya içinde muazzam bir istikrar kurulmuş. O dengeyi takip ettiğin sürece ertelemeye gerek yok. Ben de işlerimi yapayım da bilahare gideriz üzere düşünmüştüm. Ancak her şey ayarlanmış, gitmemek ayıp olur diyerek gittim. Orada beni ne karşılayacak, ne yapmalıyım hiç bir şey bilmeden. her neyse ki birlikte gittiğimiz Mehmet Abi bizim için büyük talihti. 20 yıldır orada yaşadığı için hem Arapçası tıpkı vakitte fıkıh bilgisi fazlaca güzeldi. Seyahat boyunca bana verdiği bilgiler ile kendimi biraz olsun hazırlamış oldum. Umre döneminin çabucak hemen açılmamış olması da büyük bir avantajdı. Düşünün etrafta vakit namazları hariç neredeyse kimsecikler yok. Bir oralar var, bir de siz varsınız, vakit namazları haricinde elinizi Kabe’ye müddet mühlet tavaf ediyorsunuz. İnanılmaz bir his. İnsan, orada yaşadığı her şeyi de anlatamıyor. Hatta umre de yaşadığım şeyleri kitapta anlatırken de biraz huzursuz oldum. Sanki nasıl karşılanır, nasıl okunur, nasıl anlaşılır? Lakin yazdıktan ve yayınlandıktan daha sonra gelen reaksiyonlarla epeyce memnun oldum. Dünyaya farklı bakan insanların o his bağını kurmuş olması beni fazlaca keyifli etti.
EBU HUREYRE’Yİ ORADA ÖĞRENDİM
– Medine’ye vardığınızda başınızdan neler geçti?
Uçaktan Medine’ye indiğimizde akşam namazına daha vakit vardı. Otele yerleştik, Mescid-i Nebevî’ye hakikat ilerleyelim dedik. Ben de giderken de boş gitmeyeyim diye yürürken tek tük imgeler kaydediyorum. Derken Suudi askeri işçi bana müsaade vermedi. Baktığınızda orada herkes telefonla dilediği üzere çekiyor fakat benim elimde kompakt kameraya müsaade verilmiyor. Ben de bir iki imaj alıyorum, işçi görür görmez kaldırıyor, nazaranvli görmediğim yerde ivedilikle bir iki kare daha çekiyorum. Birkaç kez azar yiye yiye mescide kadar vardık. Akşam namazını eda ettik. Otele gidip gelmeyelim, yatsıyı da kılıp o denli gidelim dedik. Ben de biraz etrafı gezeyim, birkaç poz alayım istiyordum. Elimde kamera mescit içerisinde dolanıyorum. O sırada Mehmet Abi de benimle lakin cemaat içinde tanıdıklarını görüyor, muhabbet ediyor. Ben daha ferdi geziniyorum. Selamlama Koridoru’nda dolanırken bir kapıların olduğu tarafta bir perde gördüm, akabinde iki işçi çıktı. Temizlikçi olduklarını düşünerek merakla onların çıktığı yerden ben girdim. daha sonradan öğrendim bu kapı günümüzde giriş-çıkış için kullanılan tek kapı Hazret-i Fatıma Kapısı’ymış. Kapalı bir alan girişte bir tek sanduka, gerisinde labirent üzere bir koridor var. Kim yatıyor bilmiyorum “Bir Fatiha okuyayım” dedim, öteki da bir şey nazaranmedim çıktım. Girip çıkmam bir dakika bile sürmemiştir. Çıktığım an kızılca kıyamet koptu. Ne sandılar bilemiyorum. Üzerime çullandılar, biraz tartaklanma vesaire derken Mehmet Abi koşa koşa geldi. Durumu anlamaya çalışıyor, “Sen ne yaptın orada?” diye soruyor ben de “Hizmetliler vardı onlar çıkınca girdim baktım, bir Fatiha okudum. Ne var?” diyorum. Benim söylemiş olduklerimi bakılırsavlilere çeviriyor, onlar bağırmaya devam ediyor. Tam o sırada Mescid-i Nebevi’nin imamlarından biri geldi. Çok sakin bir biçimde Mehmet Abi ile konuşmaya başladı. Benden de makinayı istedi. Makinada sadece dışarıda çektiğim birkaç imaj ve gitmedilk evvel Koket ve Herkül’ün çektiğim fotoğrafları vardı. Fotoğrafları görür görmez gülümsedi, “Senin mi bunlar” diye sordu. daha sonra öteki fotoğraf olmadığını görür görmez, “Tamam bırakın, Efendimiz çağırmış ki girmiş oraya” dedi ve olay orada kapandı. Ben ondan sonrasında öğrendim nereye girdiğimi, oranın Efendimiz, Hazret-i Ebubekir ve Hazret-i Ömer’in makamı olduğunu…
– Siz nitekim hazırlıksız gitmişsiniz yani… Seyahatin devamı nasıldı pekala?
olaydan iki gün daha sonra bir Suudi restoranında gittik. Restoran bizim bildiğimiz klâsik yeme biçiminden çok farklı. Yerler büsbütün halılarla kaplı, ortaya büyük bir tepsi ile yemek geliyor. Tam bir tavuk, yarım bir kuzu, yanında da çokça pirinç pilavı. Biz dört kişi gittik fakat gelen yemek buradaki sofralara nazaran 14 kişilikti. Yemek yedik, sohbet ettik. Bu müddet boyunca sokak hayvanlarına verme niyetile ben önümdeki artık yiyemediğimiz etleri ayıkladım, kenara ayırdım. Restorandan çıktığımda elimde dört poşet atık yemek vardı. Gördüğüm kedilere dağıtmaya başladım. Otele kadar dağıta dağıta geldik. Biraz da Mescid-i Nebevi’nin etrafında dolandım, oradaki kedileri besledim. bir daha tesadüfen mescidin imamı ile karşılaştığımızda bana bakıp, “Ebu Hureyre” dedi. Ben birinci kere orada, ondan duydum bu ismi. İslam fıkhında kedinin yerini, Efendimizin kedisi Müezza’yı bu biçimde öğrendim. Ağzının içerisinde siyah lekeler olan Habeş cinsi bir kedi olduğunu ve günümüzde ağzında siyah leke olan kedilerin Müezza’nın soyundan geldiğini, insanlara bolluk rahmet getirdiğini orada öğrendim.Hemen aradım İstanbul’u sordum. Evet dediler, damağında nitekim siyah bir leke var. Birkaç gün içerisinde yaşadıklarımın hepsi üst üste gelmişti. Öğrendiklerimden daha sonra oturup ağladım. Koket’i hiç içeri almayabilirdim, bakmayabilirdim. O an anladım büyük bir imtihan verdiğimi.Balkonuma sığınan terk edilmiş bu kedi yavrusunun patilerinin izini takip ederek kutsal topraklara ulaştığımı anladım. İmtihanı geçip geçmediğimi bilmiyorum fakat o imtihanın beni güzelleştirdiğinden eminim.