JoKeR
Active member
– Birinci yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Bu soruyu kitap merkezli yanıtlayacağım, birinci şiirimin yayımlanmasındaki durumdan epeyce da farklı değildi çünkü. Olağanhiçç yayımlandığında ben artık kitap yayımlanmadan evvelki ben değildim. Bunu olumlu manada söylüyorum. Heyecanlı bir durumdu ve âlâ makus iki kapak ortasına girmiş bir eser sahibiydim. Bir şiir yazıp, üzerine günlerce, aylarca çalışıp ‘hah işte oldu, bitti sonunda’ dediğim ve en çok bir saat süren bir hazza kavuştuğum anlardaki üzere bir hazdı bu. Alışılmış daha şiddetli. Lakin ardından; yarım kalmış şiirlerimden birini hatırladığımda, ya da başımda dönen ve yazmak istediğim farklı bir cinste yapıtı bir daha fark ettiğimdeki üzere de moral bozucu ve daha da huzursuz bir hale girdim. sebebi şu: ‘Olağanhiçç’ tamamdı. Artık benden çıkmıştı. Artık ben yeni ne yazacaktım, nasıl yazacaktım? Alışılmış bunu şiir merkezli söylüyorum. Yoksa başımın içi de, masamın üstü de daima yazmam gereken şeylerle dolu. Ancak asıl olan ŞİİR.
OlağanhiççnBayram ZıvalınEpona Yayınların72 Sayfa n2022n
-Kitabınızı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?
Odama çekildim. Çabucak şeklen bir inceledim. Kapağına baktım, sayfalarına baktım, şiirlerin yerleşimine ve duruşuna baktım. Kitaptaki birinci şiir olan ‘Dich dich dich Olebe freut mich’ten başlayarak son şiir ‘Biliyorum Mavisin’e kadar soluksuz okudum. Kitabı masaya bırakıp gözlerimi kapayarak ardıma yaslandığımda senfoninin hâlâ devam ettiğini fark ettim. Bir yarım saat daha sonra kitabımı alıp kitaplığımdaki sevdiğim, saydığım şairlerin yapıtlarının ortasına yerleştirdim. Beğenmiştim.
EN HOŞ HATIRA
-Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Kitabımı birinci kızlarıma imzaladım. Bengisu’ya ve Hikaye Lina’ya. Ve kitaplığımda onlar için bir kısım açtım. Kitaplarım çıktıkça birinci onlara imzalayıp kitaplığımdaki o kısma koyacağım. Biroldukça muharrir, şair vardır bu biçimde yapan lakin aklıma birinci Zarifoğlu geliyor. Kızı Betül için imzaladığı ve not düştüğü kitabı vardı. O kısa imzalı kısım beni hayli etkilemişti. Bir şair/yazar babanın kızına verebileceği en hoş anılardan biri bence budur.
-Yazmaya nasıl başladınız?
Önce bakarak ve işiterek, daha sonra nazaranrek ve dinleyerek, sonrasındasında da yaşayarak ve okuyarak yazmaya başladım.
-Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Gece müellifim, gündüz düzeltirim. Gündüz müellifim gece yeniden üzerinden geçerim; gerek kanılarla gerekse farklı ruh halleriyle. Günümün her anında yazmaya ve yazdıklarımı denetim etmeye epeyce itina gösteririm. Aslında yalnızca şunu söylemek de kâfi olabilir: ne vakit yazmalıysam bu biçimde yazıyorum. Bu hususta profesyonel değilim.
-Defter mi, bilgisayar mı?
Ben her vakit yanımda bir defter –biroldukca defterim var-, en azından yazmalık bir şeyler taşırım. Kalemsiz ve kâğıtsız dışarı çıkmam. Daima yazan biri değilim, bu sebepten yazmaya dair tüm fırsatları kullanmaya, imkân yaratmaya çalışıyorum. kimi vakit derste canı sıkılan bir öğrencinin defterine bir şeyler çizmesi üzere ben de günlük ömrün sıkıcılığından muzdarip olup bir şeyler yazıyorum. Meskende ise daha fazlaca bilgisayara yazmayı tercih ediyorum zira pratik. Olağan bir daha de yanımda yöremde ya bir defter ya da bir kâğıt bulunur; kimi cümlelerin, dizelerin üzerinde çalışmak için. Mevzuyu tahminen biraz farklı bir boyuta getirerek şöyleki özetleyeyim: Yazmak için defter ancak disiplin için bilgisayar.
Bu soruyu kitap merkezli yanıtlayacağım, birinci şiirimin yayımlanmasındaki durumdan epeyce da farklı değildi çünkü. Olağanhiçç yayımlandığında ben artık kitap yayımlanmadan evvelki ben değildim. Bunu olumlu manada söylüyorum. Heyecanlı bir durumdu ve âlâ makus iki kapak ortasına girmiş bir eser sahibiydim. Bir şiir yazıp, üzerine günlerce, aylarca çalışıp ‘hah işte oldu, bitti sonunda’ dediğim ve en çok bir saat süren bir hazza kavuştuğum anlardaki üzere bir hazdı bu. Alışılmış daha şiddetli. Lakin ardından; yarım kalmış şiirlerimden birini hatırladığımda, ya da başımda dönen ve yazmak istediğim farklı bir cinste yapıtı bir daha fark ettiğimdeki üzere de moral bozucu ve daha da huzursuz bir hale girdim. sebebi şu: ‘Olağanhiçç’ tamamdı. Artık benden çıkmıştı. Artık ben yeni ne yazacaktım, nasıl yazacaktım? Alışılmış bunu şiir merkezli söylüyorum. Yoksa başımın içi de, masamın üstü de daima yazmam gereken şeylerle dolu. Ancak asıl olan ŞİİR.
OlağanhiççnBayram ZıvalınEpona Yayınların72 Sayfa n2022n
-Kitabınızı elinize alınca birinci vakit içinderda ne yaptınız?
Odama çekildim. Çabucak şeklen bir inceledim. Kapağına baktım, sayfalarına baktım, şiirlerin yerleşimine ve duruşuna baktım. Kitaptaki birinci şiir olan ‘Dich dich dich Olebe freut mich’ten başlayarak son şiir ‘Biliyorum Mavisin’e kadar soluksuz okudum. Kitabı masaya bırakıp gözlerimi kapayarak ardıma yaslandığımda senfoninin hâlâ devam ettiğini fark ettim. Bir yarım saat daha sonra kitabımı alıp kitaplığımdaki sevdiğim, saydığım şairlerin yapıtlarının ortasına yerleştirdim. Beğenmiştim.
EN HOŞ HATIRA
-Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Kitabımı birinci kızlarıma imzaladım. Bengisu’ya ve Hikaye Lina’ya. Ve kitaplığımda onlar için bir kısım açtım. Kitaplarım çıktıkça birinci onlara imzalayıp kitaplığımdaki o kısma koyacağım. Biroldukça muharrir, şair vardır bu biçimde yapan lakin aklıma birinci Zarifoğlu geliyor. Kızı Betül için imzaladığı ve not düştüğü kitabı vardı. O kısa imzalı kısım beni hayli etkilemişti. Bir şair/yazar babanın kızına verebileceği en hoş anılardan biri bence budur.
-Yazmaya nasıl başladınız?
Önce bakarak ve işiterek, daha sonra nazaranrek ve dinleyerek, sonrasındasında da yaşayarak ve okuyarak yazmaya başladım.
-Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Gece müellifim, gündüz düzeltirim. Gündüz müellifim gece yeniden üzerinden geçerim; gerek kanılarla gerekse farklı ruh halleriyle. Günümün her anında yazmaya ve yazdıklarımı denetim etmeye epeyce itina gösteririm. Aslında yalnızca şunu söylemek de kâfi olabilir: ne vakit yazmalıysam bu biçimde yazıyorum. Bu hususta profesyonel değilim.
-Defter mi, bilgisayar mı?
Ben her vakit yanımda bir defter –biroldukca defterim var-, en azından yazmalık bir şeyler taşırım. Kalemsiz ve kâğıtsız dışarı çıkmam. Daima yazan biri değilim, bu sebepten yazmaya dair tüm fırsatları kullanmaya, imkân yaratmaya çalışıyorum. kimi vakit derste canı sıkılan bir öğrencinin defterine bir şeyler çizmesi üzere ben de günlük ömrün sıkıcılığından muzdarip olup bir şeyler yazıyorum. Meskende ise daha fazlaca bilgisayara yazmayı tercih ediyorum zira pratik. Olağan bir daha de yanımda yöremde ya bir defter ya da bir kâğıt bulunur; kimi cümlelerin, dizelerin üzerinde çalışmak için. Mevzuyu tahminen biraz farklı bir boyuta getirerek şöyleki özetleyeyim: Yazmak için defter ancak disiplin için bilgisayar.