JoKeR
Active member
Selahattin Özpalabıyıklar, sonunda yazılarını kitap haline getiriyor. Onun ismini edebiyat mecmualarından, kitap eklerinden biliyorum. Doğal bir de çevirileri var. Yayına hazırladığı, editörlüğünü yaptığını yüzlerce kitap da var. Biroldukca kitabın sunuş, art kapak, kulak yazılarını da Selahattin Özpalabıyıklar yazmış. ötürüsıyla muharririmizin, kalem oynatmadığı alan ve yazı çeşidi kalmamış neredeyse. Eskilerin tabiriyle tam bir malumatfuruş müellifle karşı karşıyayız. Onun asıl bilgi alanıysa, edebiyat.
Yazılarını birinci 2018 yılında Göndermeler ismiyle; bu yıl ise, İtalik Benim ismiyle bir ortaya getirdi. Genel olarak Özpalabıyıklar’ın eğlenceli, okuması keyifli bir muharrir olduğunu belirtmeliyim. Her yazısında rastlanabilecek parantezler ve dipnotlar, bu keyfi daha da artırıyor. Bahis bir de edebiyat ve kitaplar olunca, Özpalabıyıklar’ın mizah, bilgi ve fikir yüklü yazıları, bilhassa kitap kurtları için, tadına doyum olmaz bir ziyafete dönüşüyor.
EDİTÖRÜN KALEMİNDEN
Özpabıyıklar editörlük tarafını kendi kitaplarında adeta doruğa taşımış üzere. Her yazının başlığına dipnot koymuş. Bu dipnotlarda yazıların nerede, hangi tarihte yayımlandığına, hangi hedefle yazıldığına, nasıl reaksiyonlar aldığına dair bilgiler de sunuyor. Bu kısa lakin eğlenceli dipnotlarda Özpalabıyıklar’ın kendi yazısını eleştirdiği de oluyor. Ancak o, kitapta bir yandan da müelliflik serüvenini yansıtmak istediği için zayıf gördüğü metinlerine de yer vermiş. Yazıları kitaplaştırırken eklediği öbür dipnotlarla (ör. 57. ve 67. dipnotlar) adeta yazıları güncellemesi; yazıları kısımlara ayırması, her kısma başka ve dikkat alımlı başlık koyması da, Özpalabıyıklar’ın şef editörlüğünün mahsulü.
Ben en çok tenkit yüklü yazılarını beğendim Özpalabıyıklar’ın. örneğin “Asaf Hâlet Çelebi Üzerine Birtakım Dikkatler”, “Gramsci’nin Mektupları”, “Düşüncesiz Bir Fikir Sözlüğü” yahut “Bizden Gizlenen Mücevherler”. Özpalabıyıklar kanıtsız, sebepsiz hiç bir tenkitte bulunmuyor. Tenkit yaparken de, çokça alıntı yapıyor. Hatta alıntıları o denli bir diziyor ki, Özpalabıyıklar’ın neye dikkat çektiği yahut neyi eleştirdiği bizatihi anlaşılıyor. Bu yazılarında da sert bir üslup benimsememiş. Daha derinden ve sağlam vuruyor denilebilir onun tenkit yazıları için. Bu cins yazıları ima ve mizahla dolu zira. O yüzden Özpalabıyıklar’ın radarından kaçmak güç. Onun radarına düştüğünde ise, artık kararına katlanmak zorundasın.
İNCE DETAYLARA BUYRUN
İtalik Benim, dediğim üzere, bir roman yahut kıssa kitabı okumaktan daha zevkli. Özpalabıyıklar ele aldığı her mevzuyu, en ince detayına kadar işlemeyi başarıyor. Yazıları kısa olsa da, bahsin en can alıcı noktasını belirtmeden bırakmıyor. Ayrıyeten İtalik Benim’den biroldukça yeni kitap ve muharrir da öğreniyoruz. Her ay yayımlanan yüzlerce kitap ortasından hangisine dikkat etmemiz gerektiğini Özpalabıyıklar, hem uygun bir okuyucu birebir vakitte külyutmaz bir mecmua ve kitap editörü olarak gösteriyor. Ayrıyeten Özpalabıyıklar İtalik Benim’de bir kitaba nasıl yaklaşılması gerektiğine dair de, yüzlerce ipucu veriyor. Onun tabiriyle “Ya da ben gereksiz bir mistifikasyon yapıyorum!”
Yazılarını birinci 2018 yılında Göndermeler ismiyle; bu yıl ise, İtalik Benim ismiyle bir ortaya getirdi. Genel olarak Özpalabıyıklar’ın eğlenceli, okuması keyifli bir muharrir olduğunu belirtmeliyim. Her yazısında rastlanabilecek parantezler ve dipnotlar, bu keyfi daha da artırıyor. Bahis bir de edebiyat ve kitaplar olunca, Özpalabıyıklar’ın mizah, bilgi ve fikir yüklü yazıları, bilhassa kitap kurtları için, tadına doyum olmaz bir ziyafete dönüşüyor.
EDİTÖRÜN KALEMİNDEN
Özpabıyıklar editörlük tarafını kendi kitaplarında adeta doruğa taşımış üzere. Her yazının başlığına dipnot koymuş. Bu dipnotlarda yazıların nerede, hangi tarihte yayımlandığına, hangi hedefle yazıldığına, nasıl reaksiyonlar aldığına dair bilgiler de sunuyor. Bu kısa lakin eğlenceli dipnotlarda Özpalabıyıklar’ın kendi yazısını eleştirdiği de oluyor. Ancak o, kitapta bir yandan da müelliflik serüvenini yansıtmak istediği için zayıf gördüğü metinlerine de yer vermiş. Yazıları kitaplaştırırken eklediği öbür dipnotlarla (ör. 57. ve 67. dipnotlar) adeta yazıları güncellemesi; yazıları kısımlara ayırması, her kısma başka ve dikkat alımlı başlık koyması da, Özpalabıyıklar’ın şef editörlüğünün mahsulü.
Ben en çok tenkit yüklü yazılarını beğendim Özpalabıyıklar’ın. örneğin “Asaf Hâlet Çelebi Üzerine Birtakım Dikkatler”, “Gramsci’nin Mektupları”, “Düşüncesiz Bir Fikir Sözlüğü” yahut “Bizden Gizlenen Mücevherler”. Özpalabıyıklar kanıtsız, sebepsiz hiç bir tenkitte bulunmuyor. Tenkit yaparken de, çokça alıntı yapıyor. Hatta alıntıları o denli bir diziyor ki, Özpalabıyıklar’ın neye dikkat çektiği yahut neyi eleştirdiği bizatihi anlaşılıyor. Bu yazılarında da sert bir üslup benimsememiş. Daha derinden ve sağlam vuruyor denilebilir onun tenkit yazıları için. Bu cins yazıları ima ve mizahla dolu zira. O yüzden Özpalabıyıklar’ın radarından kaçmak güç. Onun radarına düştüğünde ise, artık kararına katlanmak zorundasın.
İNCE DETAYLARA BUYRUN
İtalik Benim, dediğim üzere, bir roman yahut kıssa kitabı okumaktan daha zevkli. Özpalabıyıklar ele aldığı her mevzuyu, en ince detayına kadar işlemeyi başarıyor. Yazıları kısa olsa da, bahsin en can alıcı noktasını belirtmeden bırakmıyor. Ayrıyeten İtalik Benim’den biroldukça yeni kitap ve muharrir da öğreniyoruz. Her ay yayımlanan yüzlerce kitap ortasından hangisine dikkat etmemiz gerektiğini Özpalabıyıklar, hem uygun bir okuyucu birebir vakitte külyutmaz bir mecmua ve kitap editörü olarak gösteriyor. Ayrıyeten Özpalabıyıklar İtalik Benim’de bir kitaba nasıl yaklaşılması gerektiğine dair de, yüzlerce ipucu veriyor. Onun tabiriyle “Ya da ben gereksiz bir mistifikasyon yapıyorum!”