JoKeR
Active member
Küçük yaşlarda Galatasaray’ın orta saha oyuncusu Roman Kosecki’ye duyduğu hayranlığından 13 yaşında alanlara atlayan Nurcan Çelik, genç yaşında büyük muvaffakiyetler elde etti. çabucak sonrasında A Ulusal Takımı’nın değişmez ismi olan Çelik, futbol mesleğini file bekçisi olarak sürdürdü. Tam her şey yolunda giderken 2008 yılında A Ulusal Ekip kampında tiroit kanseri olduğunu öğrendi. Çelik tedavisinin akabinde kanserle yılmadan çaba edip galip geldi ve alanlara tekrar geri döndü. Bu sefer de iki yıl daha sonra göğüs kanseri haberiyle sarsıldı. Çok kuvvetli ve ağır süreçlerden geçen Çelik, hayatla olan çabasını sürdürdü ve ikinci sefer kansere gol attı. çabucak sonrasında kendi üzere futbola aşık kız çocukları futbolda var olabilsin diye kendi isminde İstanbul Nurçelikspor kulübünü kurdu. Çelik, kendi kurduğu kulübünün hem lideri hem kalecisi olarak nazaranv aldı. Futbol ve spor tutkusuyla lisana kolay tam 27 yıl boyunca yeşil alanlarla hemhal olan Çelik, şimdilerde genç kızlara ilham oluyor. Galatasaray Bayan Futbol Takımı’nın teknik yöneticiliğini yapan Çelik ile geçtiğimiz pazar idman daha sonrası bir ortaya gelip; futbol aşkını, kanserle olan uğraşını ve teknik yöneticilik sürecini konuştuk.
Bu fotoğraf hakkında bir şeyler
– Futbol dünyasına nasıl adım attınız? Sizi birinci kim keşfetti?
Kendim kendimi keşfettim. Boyum uzun tiyatrocu mı olsam, fiziğim yeterli model mi olsam, dansçı mı olsam derken kendimi keşfediyordum. daha sonra Roman Kosecki›ye olan hayranlığım beni aslında bu yola sürükledi. Bir anda kendimi futbolun ortasında buldum. Ben de aslında olmayan bir şeyi var ettim desek daha yanlışsız olur zira bir anda hayranlık duyduğum kişinin yapmış olduğu spora ilgim oluştu ve o ilgi beni buralara taşıdı. Bir de o periyotta tüm dünyanın cümbüş alanı futbol ve bayanlar bunu yapamıyor. Yalnızca erkeğe has bir şey. Erkek burada daha hükümran ve almış eline sazı istediği üzere çalıyor. O da etken oldu. Bayan niçin oynamasın? Bayan oynarsa nasıl olur? Ne fark yaratır? Ya da ilgi çeker mi? Aslında bayan futbolunda bir gelecek yoktu o devir. Para yok, sponsor yok, grup sayısı, sportmen sayısı muhakkak. Lakin ben de şu var: “Yoktan var etmek.” Sanırım fazla yürekliyim, endişem yok. Benim karakterim de bu biçimde. En hayli olan şey de değil de en az olan şeyde var olmak ve oradan da onu sürükleyip üste, tepeye çıkarmak. Her vakit sıfırdan başlamayı severim.
– Birinci maçta karşılaşabileceğiniz yansılara karşı tereddütleriniz olmuş muydu?
Tereddütüm aslında şöylekiydi: 13-14 yaşındayım ve nerede olduğumu idrak edemiyordum. Yaşım hayli küçüktü. Bursaspor üzere bir kulüpte futbola başlayıp lig de oynadım. O devirde de Üstün Lig ekipleri mevcuttu. Saha içerisinde bilahare kalede beklerken müzik söylemiş olduğim anlar olmuştur. “Neredeyim, ben ne yapıyorum?” diye. Ancak alışılmış vakit içinde bunu biraz daha profesyonelliğe döktüm. Zira kısa vakitte Ulusal Takım’a seçildim ve Ulusal Takım’ın da ne olduğunu bilmiyordum.
– Sizi futbola bağlayan ne oldu?
Saha içerisinde bir takımdaşlık oluşmuştu. O takımdaşlık beni olaya sürükledi. Zira hepiniz ortak bir maksatta, ortak bir niyet de alana çıkıyorsunuz. Bir yarıştasınız ve birlikte kazandığınızda seviniyorsunuz, kaybettiğinizde bir arada üzülüyorsunuz. ötürüsıyla ben o çocuk dönemimde onu sevmiş olmalıyım ki futbola beni bu kadar bağlayan şeylerden biri buydu.
– 2008 yılında Ulusal Ekip forması giyerken tiroit kanseri olduğunuzu öğreniyorsunuz akabinde iki sene daha sonra da göğüs kanserine yakalanıyorsunuz. Hastalığınız mesleğinizi nasıl etkiledi?
Tiroit kanseri olduğumu bir Ulusal Grup kampında öğrendim. Sakarya’da hazırlık kampında idman esnasında bir yorgunluk hissediyordum ama uygun de çalışmıştım. Daima yere uzanma isteği, bir halsizlik, bir yorgunluk vardı üzerimde. Antrenörüm de sordu hatta “Neyin var, idmansız mısın?”
“Yok hocam hayli da yeterli idman yaptım geldim, hazırım” dedim. Fakat daha sonra dördüncü gün boğazımda bir ağrı hissettim, bir sertlik vardı. Bursa’da bir doktora gittim, biyopsi yaptılar ve tiroit kanseri olduğumu öğrendim. “Ameliyat olman lazım” dediler. O denli de olunca haliyle Ulusal Grup mesleğimde o gün orada sonlanmış oldu.
FUTBOLA AŞIK KIZ ÇOCUKLARI İÇİN KULÜP KURDUM
– Kendi kulübünüzü kurduğunuzu söylemiş olduniz. Pekala niye bir kulüp kurma gereksinimi hissettiniz?
Çok fazla kulüp açılıp kapanıyordu. örneğin bir ekibe transfer oluyorsunuz kadro bir süre makus gidince biraz yenilgi alınca çabucak o kulüp kapanıyor. Öteki bir yere gidiyorsunuz diyor ki “Kadın futbol oynar mı?” kapatıyor. O yüzden ben de “Kendi kulübümü kurarsam burada benim üzere futbola aşık biroldukça kız çocuğuna en azından bir kapı açmış olurum. Sevdikleri bir sporu refah içerisinde burada sürdürebilirler” diyerek kulüp kurdum. Sonuç olarak benim âlâ bir mesleğim var, istediğim yere istediğim ülkeye gidebilirim lakin benim üzere birfazlaca kız çocuğu var ve onlar da var olmak istiyor. Bir kapı arıyor, o kapı yok. Şu ana kadar 500-600 atletle çalıştım kendi kulübümde. Birçoğuna da tahminen bu alanda bir rehber de oldum.
– Daha evvel futbolcuydunuz artık bir teknik yönetici. Galatasaray Bayan Futbol Takımı’nın birinci teknik yöneticisi olmak nasıl bir his?
Fanatik bir Galatasaraylıyım. Daha öncesinde Galatasaray Bayan Futbol Ekibi olsun diye elimden gelen çabayı gösterdim lakin periyodun koşullarına uygun gelmedi. Biroldukca niçini var aslında lakin bunun için uğraş vermiştim ve kendi kulübümü buna hazırlamış olmak beni epeyce memnun etti. Kendi yetiştirdiğim biroldukça oyuncuyu oraya transfer ettim. O yüzden epey da memnunum. Gönül isterdi ki futbolculuk yaşantım da buna denk geleyim. Galatasaray’da futbol oynarken buraya geçiş yapayım ancak maalesef yaşım gereği kaçırdım, yetmedi. Futbolcusu olamadığım bir kulübün teknik yöneticisi olarak nazaranv yapmaya başlamakta doğal gurur verici. Uzunca bir yol yürüdüm. 27 yıl az bir vakit dilimi değil. Bayan futbolunun var olması ismine, bayan futbolcularının yer alması ismine hayli büyük emek verdim.
– Artılarıyla eksileriyle oyunculuk mu daha güç yoksa teknik yöneticilik mü?
Oyunculuk daha kolay zira kendinden sorumlusun. Muvaffakiyet da senin başarısızlıkta senin. Teknik yöneticilik de o yok. Bütün oyunculardan sen sorumlusun. Bütün oyuncuların performansından sıhhatine kadar her şeyinden sen sorumlusun ve o topluluğun birebir anda kolektif bir biçimde hareket etmesini sağlıyorsun. Hepsi farklı karakterler, farklı ruh haline sahip beşerler ve onları toplayıp tıpkı emele yönlendiriyorsun. His ve kanılarını birebir gaye için toplaman gerekiyor.
SEYAHAT BİRAZ UZUNDU
– Bu kıymetli karardan daha sonra ömrünüzde neler değişti?
ondan sonrasında kendimi güzel hissettiğim ve hazır olduğum için şampiyonluk için oynayan Kıbrıs kadrosuna transfer oldum. daha sonra şampiyon olduk. Kıbrıs’ta iki sene daha kaldım ancak Kıbrıs’a gittiğim vakitte İstanbul Nurçelikspor isminde kendi kulübümü kurdum. daha sonra İstanbul’a döndüm Türkiye Futbol Federasyonu’nun futbol köyleri aktifliğine katıldım. O köylerden birinde ben de eğitmen olarak faal vazife yapıyordum. çabucak sonrasında göğsüme daima ok atar üzere batma oluyordu. Doktora gittim ve biyopsi yaptılar bir şey çıkmadı. daha sonra o göğüs ucum yara olmaya başladı ve egzama üzere erimeye başladı. Artık iş önemli boyuttaydı. Çok ağrılarım vardı artık duramıyordum. Bir arkadaşım beni Çapa’ya götürdü. Oradaki hekim birinci günden göğüslerimin tamamının kanser olduğunu ve alınması gerektiğini söylemiş oldu. Natürel ben de korktum, çabucak Bursa’ya kaçtım. İki-üç ay oyalandım. Her oyalandığımda kanser ilerleyip koluma lenflerime kadar gelmişti. daha sonra tabibim aradı “Biraz daha gecikirse tamamı yayılır vücuda” dedi. İkna etti beni ve İstanbul’a geldim yenidendan. Ameliyat oldum ve göğsümün hepsini aldılar. Lenflerime kadar yayıldığı için lenflerimi de aldırmak zorunda kaldım derken o serüvenim de yaklaşık bir buçuk sene kadar sürdü. ondan sonrasında bedenim büsbütün enfeksiyon kaptı. Enfeksiyondan 3-4 ayda hastanede yeniden yatmak zorunda kaldım. Seyahat biraz uzundu. Kemoterapilerim artık en son raddede birazcık ağır gelmeye başladı. Bedenim kaldırmıyordu artık pes ettim. daha sonra bir biçimde toparladım kendimi.
– Pekala motivasyonunuzu nasıl sağladınız?
Tiroit kanseri olduğumda en çok o kamplara, o maçlara gidemeyeceğime üzülmüştüm. Bir de yirmi sekiz yaşındaydım. Bir bayan futbolcunun bence en randıman sağlayacağı yaş. Hem oyun açısından hem fizik, kondisyon olarak en olgun olduğu yaş. O yüzden tam kendimi hazır hissettiğim yaşta da bu biçimde bir şeyle karşılaşmak beni sahiden etkiledi. Ancak çabuk toparladım. kuvvetli bir imal var. Bir de o periyotta kanser olduğum için bana ölecekmişim üzere bakan negatif insanlardan daima uzak kalmayı tercih ettim. Yalnızken daha kuvvetliyüm, onu keşfettim kendimde. Kendimi kuvvetli tutmanın formülü bu zira kendimi nasıl güzelleştireceğimi bilirim. Kendimi motive edecek şeyleri düzgün biliyorum ve o biçimde yeniledim kendimi. çabucak sonrasında atom tedavisi gördüğüm süreçte Bursa’da ailemin dağ konutunda yaşadım uzunca bir süre. Orada bol ölçüde pak havada daha stabil bir biçimde toparladım kendimi ve daha sonra çabucak alanlara döndüm, futbol oynadım. Göğüs kanseri olduğumda lakin kendimi çabucak toparlayamadım. Birincisi epey kanser üzere gelmedi fazlaca bir şey anlamadım fakat ikincisi göğüs kanseri fazlaca ağırdı. Zira kemoterapi beni büsbütün bitirdi. Artık beni nazarannler bana ölecekmişim üzere bakıyordu.
Bu fotoğraf hakkında bir şeyler
– Futbol dünyasına nasıl adım attınız? Sizi birinci kim keşfetti?
Kendim kendimi keşfettim. Boyum uzun tiyatrocu mı olsam, fiziğim yeterli model mi olsam, dansçı mı olsam derken kendimi keşfediyordum. daha sonra Roman Kosecki›ye olan hayranlığım beni aslında bu yola sürükledi. Bir anda kendimi futbolun ortasında buldum. Ben de aslında olmayan bir şeyi var ettim desek daha yanlışsız olur zira bir anda hayranlık duyduğum kişinin yapmış olduğu spora ilgim oluştu ve o ilgi beni buralara taşıdı. Bir de o periyotta tüm dünyanın cümbüş alanı futbol ve bayanlar bunu yapamıyor. Yalnızca erkeğe has bir şey. Erkek burada daha hükümran ve almış eline sazı istediği üzere çalıyor. O da etken oldu. Bayan niçin oynamasın? Bayan oynarsa nasıl olur? Ne fark yaratır? Ya da ilgi çeker mi? Aslında bayan futbolunda bir gelecek yoktu o devir. Para yok, sponsor yok, grup sayısı, sportmen sayısı muhakkak. Lakin ben de şu var: “Yoktan var etmek.” Sanırım fazla yürekliyim, endişem yok. Benim karakterim de bu biçimde. En hayli olan şey de değil de en az olan şeyde var olmak ve oradan da onu sürükleyip üste, tepeye çıkarmak. Her vakit sıfırdan başlamayı severim.
– Birinci maçta karşılaşabileceğiniz yansılara karşı tereddütleriniz olmuş muydu?
Tereddütüm aslında şöylekiydi: 13-14 yaşındayım ve nerede olduğumu idrak edemiyordum. Yaşım hayli küçüktü. Bursaspor üzere bir kulüpte futbola başlayıp lig de oynadım. O devirde de Üstün Lig ekipleri mevcuttu. Saha içerisinde bilahare kalede beklerken müzik söylemiş olduğim anlar olmuştur. “Neredeyim, ben ne yapıyorum?” diye. Ancak alışılmış vakit içinde bunu biraz daha profesyonelliğe döktüm. Zira kısa vakitte Ulusal Takım’a seçildim ve Ulusal Takım’ın da ne olduğunu bilmiyordum.
– Sizi futbola bağlayan ne oldu?
Saha içerisinde bir takımdaşlık oluşmuştu. O takımdaşlık beni olaya sürükledi. Zira hepiniz ortak bir maksatta, ortak bir niyet de alana çıkıyorsunuz. Bir yarıştasınız ve birlikte kazandığınızda seviniyorsunuz, kaybettiğinizde bir arada üzülüyorsunuz. ötürüsıyla ben o çocuk dönemimde onu sevmiş olmalıyım ki futbola beni bu kadar bağlayan şeylerden biri buydu.
– 2008 yılında Ulusal Ekip forması giyerken tiroit kanseri olduğunuzu öğreniyorsunuz akabinde iki sene daha sonra da göğüs kanserine yakalanıyorsunuz. Hastalığınız mesleğinizi nasıl etkiledi?
Tiroit kanseri olduğumu bir Ulusal Grup kampında öğrendim. Sakarya’da hazırlık kampında idman esnasında bir yorgunluk hissediyordum ama uygun de çalışmıştım. Daima yere uzanma isteği, bir halsizlik, bir yorgunluk vardı üzerimde. Antrenörüm de sordu hatta “Neyin var, idmansız mısın?”
“Yok hocam hayli da yeterli idman yaptım geldim, hazırım” dedim. Fakat daha sonra dördüncü gün boğazımda bir ağrı hissettim, bir sertlik vardı. Bursa’da bir doktora gittim, biyopsi yaptılar ve tiroit kanseri olduğumu öğrendim. “Ameliyat olman lazım” dediler. O denli de olunca haliyle Ulusal Grup mesleğimde o gün orada sonlanmış oldu.
FUTBOLA AŞIK KIZ ÇOCUKLARI İÇİN KULÜP KURDUM
– Kendi kulübünüzü kurduğunuzu söylemiş olduniz. Pekala niye bir kulüp kurma gereksinimi hissettiniz?
Çok fazla kulüp açılıp kapanıyordu. örneğin bir ekibe transfer oluyorsunuz kadro bir süre makus gidince biraz yenilgi alınca çabucak o kulüp kapanıyor. Öteki bir yere gidiyorsunuz diyor ki “Kadın futbol oynar mı?” kapatıyor. O yüzden ben de “Kendi kulübümü kurarsam burada benim üzere futbola aşık biroldukça kız çocuğuna en azından bir kapı açmış olurum. Sevdikleri bir sporu refah içerisinde burada sürdürebilirler” diyerek kulüp kurdum. Sonuç olarak benim âlâ bir mesleğim var, istediğim yere istediğim ülkeye gidebilirim lakin benim üzere birfazlaca kız çocuğu var ve onlar da var olmak istiyor. Bir kapı arıyor, o kapı yok. Şu ana kadar 500-600 atletle çalıştım kendi kulübümde. Birçoğuna da tahminen bu alanda bir rehber de oldum.
– Daha evvel futbolcuydunuz artık bir teknik yönetici. Galatasaray Bayan Futbol Takımı’nın birinci teknik yöneticisi olmak nasıl bir his?
Fanatik bir Galatasaraylıyım. Daha öncesinde Galatasaray Bayan Futbol Ekibi olsun diye elimden gelen çabayı gösterdim lakin periyodun koşullarına uygun gelmedi. Biroldukca niçini var aslında lakin bunun için uğraş vermiştim ve kendi kulübümü buna hazırlamış olmak beni epeyce memnun etti. Kendi yetiştirdiğim biroldukça oyuncuyu oraya transfer ettim. O yüzden epey da memnunum. Gönül isterdi ki futbolculuk yaşantım da buna denk geleyim. Galatasaray’da futbol oynarken buraya geçiş yapayım ancak maalesef yaşım gereği kaçırdım, yetmedi. Futbolcusu olamadığım bir kulübün teknik yöneticisi olarak nazaranv yapmaya başlamakta doğal gurur verici. Uzunca bir yol yürüdüm. 27 yıl az bir vakit dilimi değil. Bayan futbolunun var olması ismine, bayan futbolcularının yer alması ismine hayli büyük emek verdim.
– Artılarıyla eksileriyle oyunculuk mu daha güç yoksa teknik yöneticilik mü?
Oyunculuk daha kolay zira kendinden sorumlusun. Muvaffakiyet da senin başarısızlıkta senin. Teknik yöneticilik de o yok. Bütün oyunculardan sen sorumlusun. Bütün oyuncuların performansından sıhhatine kadar her şeyinden sen sorumlusun ve o topluluğun birebir anda kolektif bir biçimde hareket etmesini sağlıyorsun. Hepsi farklı karakterler, farklı ruh haline sahip beşerler ve onları toplayıp tıpkı emele yönlendiriyorsun. His ve kanılarını birebir gaye için toplaman gerekiyor.
SEYAHAT BİRAZ UZUNDU
– Bu kıymetli karardan daha sonra ömrünüzde neler değişti?
ondan sonrasında kendimi güzel hissettiğim ve hazır olduğum için şampiyonluk için oynayan Kıbrıs kadrosuna transfer oldum. daha sonra şampiyon olduk. Kıbrıs’ta iki sene daha kaldım ancak Kıbrıs’a gittiğim vakitte İstanbul Nurçelikspor isminde kendi kulübümü kurdum. daha sonra İstanbul’a döndüm Türkiye Futbol Federasyonu’nun futbol köyleri aktifliğine katıldım. O köylerden birinde ben de eğitmen olarak faal vazife yapıyordum. çabucak sonrasında göğsüme daima ok atar üzere batma oluyordu. Doktora gittim ve biyopsi yaptılar bir şey çıkmadı. daha sonra o göğüs ucum yara olmaya başladı ve egzama üzere erimeye başladı. Artık iş önemli boyuttaydı. Çok ağrılarım vardı artık duramıyordum. Bir arkadaşım beni Çapa’ya götürdü. Oradaki hekim birinci günden göğüslerimin tamamının kanser olduğunu ve alınması gerektiğini söylemiş oldu. Natürel ben de korktum, çabucak Bursa’ya kaçtım. İki-üç ay oyalandım. Her oyalandığımda kanser ilerleyip koluma lenflerime kadar gelmişti. daha sonra tabibim aradı “Biraz daha gecikirse tamamı yayılır vücuda” dedi. İkna etti beni ve İstanbul’a geldim yenidendan. Ameliyat oldum ve göğsümün hepsini aldılar. Lenflerime kadar yayıldığı için lenflerimi de aldırmak zorunda kaldım derken o serüvenim de yaklaşık bir buçuk sene kadar sürdü. ondan sonrasında bedenim büsbütün enfeksiyon kaptı. Enfeksiyondan 3-4 ayda hastanede yeniden yatmak zorunda kaldım. Seyahat biraz uzundu. Kemoterapilerim artık en son raddede birazcık ağır gelmeye başladı. Bedenim kaldırmıyordu artık pes ettim. daha sonra bir biçimde toparladım kendimi.
– Pekala motivasyonunuzu nasıl sağladınız?
Tiroit kanseri olduğumda en çok o kamplara, o maçlara gidemeyeceğime üzülmüştüm. Bir de yirmi sekiz yaşındaydım. Bir bayan futbolcunun bence en randıman sağlayacağı yaş. Hem oyun açısından hem fizik, kondisyon olarak en olgun olduğu yaş. O yüzden tam kendimi hazır hissettiğim yaşta da bu biçimde bir şeyle karşılaşmak beni sahiden etkiledi. Ancak çabuk toparladım. kuvvetli bir imal var. Bir de o periyotta kanser olduğum için bana ölecekmişim üzere bakan negatif insanlardan daima uzak kalmayı tercih ettim. Yalnızken daha kuvvetliyüm, onu keşfettim kendimde. Kendimi kuvvetli tutmanın formülü bu zira kendimi nasıl güzelleştireceğimi bilirim. Kendimi motive edecek şeyleri düzgün biliyorum ve o biçimde yeniledim kendimi. çabucak sonrasında atom tedavisi gördüğüm süreçte Bursa’da ailemin dağ konutunda yaşadım uzunca bir süre. Orada bol ölçüde pak havada daha stabil bir biçimde toparladım kendimi ve daha sonra çabucak alanlara döndüm, futbol oynadım. Göğüs kanseri olduğumda lakin kendimi çabucak toparlayamadım. Birincisi epey kanser üzere gelmedi fazlaca bir şey anlamadım fakat ikincisi göğüs kanseri fazlaca ağırdı. Zira kemoterapi beni büsbütün bitirdi. Artık beni nazarannler bana ölecekmişim üzere bakıyordu.