Necip Fazıl’ın şiirindeki mevt ve hayat ögeleri

AirdropAvcisi

New member
Şiir, Necip Fazıl’ın onun iç dünyasının bir aynasıdır. Şiirlerini çağdaş ve mistik temellerle oluşturan şair, toplumsal problemlerden olabildiğince uzaklaşır ve insanın ferdi varoluşunu sorgulayarak iç benliğine yönelir. bu biçimdece sanatçı, hayatın kabalaşan ve sömürücü istikametlerini şiirin içine sıkıştırır.

Şaire nazaran insanın ömür ortasında oturduğu yer, bir trajedinin oynandığı sahnedir. Bu trajik sahnenin başoyuncuları ise hayat ve ölümdür.

Şaire nazaran hayat, beşere emanet edilmiş kutsal bir müddetç ve insanı kaçınılmaz olana taşıyan tek gerçektir. Vefat ise Necip Fazıl için ömrün karşısında çekilmiş karanlık bir settir.

KARAMSAR ATMOSFER

Her dönüşüm, onun içsel kırılmalar yaşamasına sebep olur. etrafındaki obje ve varlıkları gerçek kimliklerinin ötesinde kişisel bir dönüşümün merkezine çeken Necip Fazıl, şiirlerinde dehşet ve tedirginlik niçiniyle karamsar bir atmosfer yaratır.


ŞİİRİNİN TEMELİ

Çağdaşlık ve gizemcilik onun şiirinin temelini oluşturur. Kişisel ve toplumsal olarak hayatın kirlenmiş kutsallığı, şairin nevrotik sancılar çekmesine sebep olur. Fransız şiiri ile klasik şiiri tıpkı potada eriten Necip Fazıl, hayatın küçük anlarını yakalar.


HAYATIN İŞLEYİŞİ

Necip Fazıl, şiirlerinde hayatın işleyişi karşısında insanın trajik çıkmazını ortaya koyar. Hayatla insanın müsabakası, insanın kendini hayat karşısında sonsuzlama dileğiyle büyük bir çatışmaya dönüşür.

Şaire göre hayat, beşere emanet edilmiş kutsal bir müddetçtir. Beşere emanet olarak verilen bu kutsal süreç, onu kendi yazgısıyla baş başa bırakır. Tek başına kendi rolünü oynayan insan, her ne kadar hayatı dizginlemeye çalışsa da bunu başaramaz.

TEK GERÇEK: HAYAT

Bunun sebebi, hayatın beşere istenmeden verilmesi ve istenmeden alınmasıdır. Gerçekten şaire bakılırsa hayat, insanı kaçınılmaz olana taşıyan tek gerçektir. İnsan hayatta iken mevte her vakit fazlaca yakındır.

Hayatta kalma ve hayata tutunma gayreti şaire göre insanın ömürle arbede etmesine yol açar. Arbedenin şiddeti, insanın kimsesiz, çaresiz ve acizliğini gösterir.

Bu yüzden şair, hayata daima başkaldırır. Bu başkaldırış ve çıkamazlar hayat karşısında hissedilen acizliğin trajikliğidir.

Ergül Tosun

Kitap sayfası için irtibat:

[email protected]
 
Üst