JoKeR
Active member
Hikayeyle türkünün iç içe geçmesinin kıssasından bahseder misiniz? Neydi o gidilmemiş yerlerin türküsü?
Evet, kahramanların tümü bulundukları ortamdan, hayatlarından şad değil, yenilmiş, kırık beşerler. Müzikle, türkülerle hayata tutunmaya çalışıyorlar. Ve hasretle arayışlara giriyorlar, âlâ bir türkü, uygun bir melodi nerede bulunurun peşindeler, onlara memnunluk, huzur getirecek yerlerin arayışı arasındaler. Gidilmemiş yerlerde huzur var mı, memnunluk var mı?
Bu kitaba biraz da bir tıp müziğe sevgi, hürmet sunma olarak bakılabilir. Müziğin kendisi bir hayli edebiyatçı için bir ilham ve tesir kaynağı olmuştur. Zira müzik direkt ruha ve kalbe seslenir. Edebiyatçı da yazdığı satırlarda müziğin nitekim de duyulmasını ister. Tematik bir bütünlük gözettiğim hikayelerde müziğin bütünlüğünü sağlayan bir laitmotif olmasını arzuladım. Müziksever karakterler, sanatkarlar müziğin gücüne, tesirine sığınıyorlar. Kitap müzik üzerine değil ancak art planda çalan bir beste olmasını arzuladım. Müzik dünyanın ses kaosundan bir sistem oluşturur, bir hoşluk yaratır diye düşünüyorum.
Çok yıl daha sonra akbaba ve çocuğu fotoğraflayan kişinin hikayesini yazmak nereden aklınıza geldi pekala?
Yazacağım hususları, temaları, hisleri not alırım. Zihnimde uzun mühlet gezdiririm. Bir gün ortaya çıkacaklarını bilirim. Aylarca zihnimde gezdirdiklerim olur. Hiç beklemediğim bir anda yazmam için ortam oluşur ve kendini dayatır. Aylarca üzerinde çalıştığım fakat bir daha istediğim üzere olmayan öykülerim vardır; yarım, eksik, tamamlanmamış. Benim de “acaba bunu ben mi yazdım?” dediğim anlar olur. Keşke daima bu biçimde olsa. Akbaba ve çocuğun fotoğrafı bu demlenme kararı ortaya çıktı.
ANKARA’NIN IŞILTISINA KAPILAN MÜELLİFLER
Kitapta Ankara’ya gönderme yaptığınız hikayeler var madem, biz de buradan soralım; bürokrasiye kurban ettiğimiz müellifler hakkında ne düşünüyorsunuz?
Yazmak, çileli, sıkıntı, neredeyse karşılıksız bir hayata talip olmak demek. Zira edebiyat beşerden bir hayat talep eder. Siz ona şartsız teslim olmadan o gizlerini, hoşluklarını açmaz. Edebiyat asla flörtü kabul etmez, apaçık bir evlilik ister. Bu bağlamda okuma/yazma ile hayat içinde çelişik bir durum var. Bir öteki deyişle okuma/yazma ile hayat içinde bir seçim yapmak koşul: Ya gündelik hayatın bayağı bağlantıları ya da “örnek bir çilekeş yaşamı”. Yazıyı seçmeden, bu alanda ısrarlı olmadan kalıcı olmak zordur. Bu manada Ankara bürokrasinin ışıltısına kapılıp, makam hırsıyla edebiyatı terk eden nitelikli yazarlarla dolu. Onlara üzülmekten diğer elimizden bir şey gelmiyor.
YAŞANMIŞLIKLARA DENK DÜŞÜYOR
Öykülerinizi ‘ora’ya gidip mi yazarsınız, yoksa hayal edip mi? Büyük Ada’da geçen bir kıssa vardı örneğin, nasıl bu kadar gerçekçi?
Hikayelerimin büyük çoğunluğunun yaşanmışlıklara denk düştüğünü söyleyebilirim. Lakin yalnızca yaşadıklarım değil, duyduklarım, öğrendiklerim ve kurduklarım da var natürel. Bu toplamdan oluşur benim öykülerim. kimi vakit küçücük bir etkilenme bir dünya kurmama yol açabilir.
Büyükada benim epey sevdiğim yerlerden biri. Kızım Büyükada’da uzun müddet doktorluk yaptı. Bu bana bir kapının açılmasıydı. çabucak sonrasında mesleğim itibariyle İstanbul’a her kontrole geldiğimde, yılda en az üç ay Büyükada’da kalıyorum. Orası benim ikinci konutum üzere. Kalmam haricinde Büyükada’yla ilgili yüze yakın kitap okudum.
Kızımın ismi Hikaye
niye öykücülüğü bu kadar irdeliyor, inceleme kitapları yazıyorsunuz? Hikaye sizin için ne söz ediyor?
Hikaye ne yazık ki edebiyat dünyasında üzerinde en az konuşulan yazınsal tiplerden biri. Şiir olsun, roman olsun, sanatın, edebiyatın öteki tipleri, alanları olsun, bir epey kuramsal, poetik çalışmaya muhatap olmuşken, hikaye için birebir şeyi söylemek mümkün değil. Hele ülkemizde bu alan bomboş. Bu yazıların birinci maksadı işte bu “eksiklik” duygusu oldu. Ben yazı hayatına hikayeyle başladım ve daima hikaye yazmayı kurguladım. Edebî serüvenimde hikaye haricinde hiç bir çeşitte yazmayı düşünmedim. Evvel el yordamıyla daha sonra üzerinde baş yorarak, emek vererek, tipler ortasında kendimi söz edebileceğim en donanımlı imkân olarak belirledim. Günümüzde hikayenin öbür edebî çeşitlere nazaran bir epey avantajları olduğunu düşünüyorum. Son olarak kızımın isminin bile Hikaye olduğunu söylersem hikayeye olan tutkum daha uygun anlaşılır sanırım.
Bayan muharrirler tüm sıkıntılara el attı
Kıssa yazımında bayan ve erkek farkını inceleme talihiniz oldu mu?
Son devirde bayanlar içinde hikaye cinsine büyük bir yönelim olduğunu görüyoruz. yıllardır yalnızca erkek gözüyle anlatılan bayan dünyası ve bir bütün olarak dünya şahsen onların kendi bakış açılarından hikâyeleştirilmeye başlandı. Bayan müellifler birinci periyot hikayelerinde, mevcut toplumsal sistemde kendine yer bulamayan, dışlanan bayanların yalnızlığını ve açmazlarını anlattı. Günümüzde bayan muharrirler ülkemizin tüm meselelerine el attı ve kelam aldılar. Giderek kadın-erkek duyarlığı belirsizleşti.
Evet, kahramanların tümü bulundukları ortamdan, hayatlarından şad değil, yenilmiş, kırık beşerler. Müzikle, türkülerle hayata tutunmaya çalışıyorlar. Ve hasretle arayışlara giriyorlar, âlâ bir türkü, uygun bir melodi nerede bulunurun peşindeler, onlara memnunluk, huzur getirecek yerlerin arayışı arasındaler. Gidilmemiş yerlerde huzur var mı, memnunluk var mı?
Bu kitaba biraz da bir tıp müziğe sevgi, hürmet sunma olarak bakılabilir. Müziğin kendisi bir hayli edebiyatçı için bir ilham ve tesir kaynağı olmuştur. Zira müzik direkt ruha ve kalbe seslenir. Edebiyatçı da yazdığı satırlarda müziğin nitekim de duyulmasını ister. Tematik bir bütünlük gözettiğim hikayelerde müziğin bütünlüğünü sağlayan bir laitmotif olmasını arzuladım. Müziksever karakterler, sanatkarlar müziğin gücüne, tesirine sığınıyorlar. Kitap müzik üzerine değil ancak art planda çalan bir beste olmasını arzuladım. Müzik dünyanın ses kaosundan bir sistem oluşturur, bir hoşluk yaratır diye düşünüyorum.
Çok yıl daha sonra akbaba ve çocuğu fotoğraflayan kişinin hikayesini yazmak nereden aklınıza geldi pekala?
Yazacağım hususları, temaları, hisleri not alırım. Zihnimde uzun mühlet gezdiririm. Bir gün ortaya çıkacaklarını bilirim. Aylarca zihnimde gezdirdiklerim olur. Hiç beklemediğim bir anda yazmam için ortam oluşur ve kendini dayatır. Aylarca üzerinde çalıştığım fakat bir daha istediğim üzere olmayan öykülerim vardır; yarım, eksik, tamamlanmamış. Benim de “acaba bunu ben mi yazdım?” dediğim anlar olur. Keşke daima bu biçimde olsa. Akbaba ve çocuğun fotoğrafı bu demlenme kararı ortaya çıktı.
ANKARA’NIN IŞILTISINA KAPILAN MÜELLİFLER
Kitapta Ankara’ya gönderme yaptığınız hikayeler var madem, biz de buradan soralım; bürokrasiye kurban ettiğimiz müellifler hakkında ne düşünüyorsunuz?
Yazmak, çileli, sıkıntı, neredeyse karşılıksız bir hayata talip olmak demek. Zira edebiyat beşerden bir hayat talep eder. Siz ona şartsız teslim olmadan o gizlerini, hoşluklarını açmaz. Edebiyat asla flörtü kabul etmez, apaçık bir evlilik ister. Bu bağlamda okuma/yazma ile hayat içinde çelişik bir durum var. Bir öteki deyişle okuma/yazma ile hayat içinde bir seçim yapmak koşul: Ya gündelik hayatın bayağı bağlantıları ya da “örnek bir çilekeş yaşamı”. Yazıyı seçmeden, bu alanda ısrarlı olmadan kalıcı olmak zordur. Bu manada Ankara bürokrasinin ışıltısına kapılıp, makam hırsıyla edebiyatı terk eden nitelikli yazarlarla dolu. Onlara üzülmekten diğer elimizden bir şey gelmiyor.
YAŞANMIŞLIKLARA DENK DÜŞÜYOR
Öykülerinizi ‘ora’ya gidip mi yazarsınız, yoksa hayal edip mi? Büyük Ada’da geçen bir kıssa vardı örneğin, nasıl bu kadar gerçekçi?
Hikayelerimin büyük çoğunluğunun yaşanmışlıklara denk düştüğünü söyleyebilirim. Lakin yalnızca yaşadıklarım değil, duyduklarım, öğrendiklerim ve kurduklarım da var natürel. Bu toplamdan oluşur benim öykülerim. kimi vakit küçücük bir etkilenme bir dünya kurmama yol açabilir.
Büyükada benim epey sevdiğim yerlerden biri. Kızım Büyükada’da uzun müddet doktorluk yaptı. Bu bana bir kapının açılmasıydı. çabucak sonrasında mesleğim itibariyle İstanbul’a her kontrole geldiğimde, yılda en az üç ay Büyükada’da kalıyorum. Orası benim ikinci konutum üzere. Kalmam haricinde Büyükada’yla ilgili yüze yakın kitap okudum.
Kızımın ismi Hikaye
niye öykücülüğü bu kadar irdeliyor, inceleme kitapları yazıyorsunuz? Hikaye sizin için ne söz ediyor?
Hikaye ne yazık ki edebiyat dünyasında üzerinde en az konuşulan yazınsal tiplerden biri. Şiir olsun, roman olsun, sanatın, edebiyatın öteki tipleri, alanları olsun, bir epey kuramsal, poetik çalışmaya muhatap olmuşken, hikaye için birebir şeyi söylemek mümkün değil. Hele ülkemizde bu alan bomboş. Bu yazıların birinci maksadı işte bu “eksiklik” duygusu oldu. Ben yazı hayatına hikayeyle başladım ve daima hikaye yazmayı kurguladım. Edebî serüvenimde hikaye haricinde hiç bir çeşitte yazmayı düşünmedim. Evvel el yordamıyla daha sonra üzerinde baş yorarak, emek vererek, tipler ortasında kendimi söz edebileceğim en donanımlı imkân olarak belirledim. Günümüzde hikayenin öbür edebî çeşitlere nazaran bir epey avantajları olduğunu düşünüyorum. Son olarak kızımın isminin bile Hikaye olduğunu söylersem hikayeye olan tutkum daha uygun anlaşılır sanırım.
Bayan muharrirler tüm sıkıntılara el attı
Kıssa yazımında bayan ve erkek farkını inceleme talihiniz oldu mu?
Son devirde bayanlar içinde hikaye cinsine büyük bir yönelim olduğunu görüyoruz. yıllardır yalnızca erkek gözüyle anlatılan bayan dünyası ve bir bütün olarak dünya şahsen onların kendi bakış açılarından hikâyeleştirilmeye başlandı. Bayan müellifler birinci periyot hikayelerinde, mevcut toplumsal sistemde kendine yer bulamayan, dışlanan bayanların yalnızlığını ve açmazlarını anlattı. Günümüzde bayan muharrirler ülkemizin tüm meselelerine el attı ve kelam aldılar. Giderek kadın-erkek duyarlığı belirsizleşti.