AirdropAvcisi
New member
Cumhuriyet devri edebiyatının kalemlerinden Orhan Kemal, büyük kentler ve kırsal bölümlerden insanların ömür uğraşını roman ve kıssalarıyla aktarmıştır.
YAPITLARI SİNEMALARA UYARLANDI
Yazın hayatına birinci vakit içinderda hikayelerle girdi. 1942 ve 1943 yılında yazdığı hikayeler, İkdam ve Yurt ve Dünya mecmualarında yayınlandı. Yapıtları sinemalara ve dizilere uyarlanan müellif, 1972 yılında hayata gözlerini yumdu.
17 kıssadan oluşan kısımlardan kimileri;
-Önce Ekmek
-Bir Çocuk
-Üçüncü
-Tarzan
-Coni
-Mavi Taşlı Küpe
-Çocuklar
-Pazartesi
-Sevmiyordu
EVVEL EKMEK
Evvel Ekmek kıssası, 1969 Sait Faik Öykü Armağanı ve tıpkı yıl Türk Lisan Kurumu Kıssa Armağanı’na paha görüldü. Yazdığı yapıtlarla toplumun köhnemiş ve yozlaşmış kıymetlerine ince kalem darbeleriyle gözler önüne serer.
Bunun yanında kentlerde ekmeğinin kaygısındaki insanların, ömürlerini sürdürürken karşılaştığı sıkıntıları bütün çıplaklığıyla okura sunar.
Sayfa: 110
SAİT FAİK VE ORHAN KEMAL
Çağdaş öykücülüğümüzün önde gelen bu iki müellifin beslendikleri hususlar farklılık kazansa da parmak bastıkları meseleler genelde tıpkı olmuştur. Daha evvel Sait Faik’in Semaver öykü kitabını bu sayfada tanıtmıştım.
Faik, hikayelerinde genelde fabrika personellerini, kenar mahallelerde berbat kaidelerde hayat süren insanları, balıkçıları, kahvehane köşelerinde vakit öldüren işsizleri hikayelerinde işlemiştir.
Orhan Kemal’de ise, Çukurova’da çalışan pamuk toplayıcıların kıssaları, köyden göç edip büyük kentlere gelen insanların hayatları hikaye ve romanlarına ilham kaynağı olmuştur. Evvel Ekmek kitabı da bu ve buna misal hususları işlemektedir.
Orhan Kemal ve Sait Faik’in öykücülüğünü bu minvalde değerlendirmenin daha sağlıklı olacağı görüşündeyim. Her iki muharriri okuyan kitapseverler var ise bu bariz farkı kesinlikle keşfetmişlerdir.
EVVEL EKMEK
Büyükşehirde yaşayan insanların yaşama tutunma uğraşlarını ele alan kitap, muharririn akıcı üslubu yardımıyla okura edebiyat zevki yaşattırıyor.
Kitap, kırsal kesitlerden kopup yeni umutlarla tası tarağı toplayıp taşı toprağı altın olan İstanbul ve öbür kentlere yerleşmeye çalışan ekmeği peşinde olan insanların hayata tutunma isteklerini çarpıcı bir biçimde ele alır.
Bunun için her şeyi yapmaya razı olan Ayten gibi…
AYTEN…
Kızının okulu bırakma isteği annesini kedere boğar. Biricik kızının arkadaşları üzere fabrika köşelerinde çalışmasını istemez, onun okuyup büyük bir insan olmasını ister. Her gece iki gözü iki çeşme ağlar, kızını bu yanlıştan döndürmeye çalışır.
Gerekirse meskenin bütün yükünü tek başına üstlenmeye razı olur fakat kızının okulu bırakmasını asla gönlü razı olmaz. Lakin Ayten’in babası birebir fikirde değildir. “Aman yavrum bakma sen babana. Oku. Hevesin de var, bırakma okulculuğunu. Biz bugün varız, yarın yokuz!”
Anne ve babasının şiddetli kavgalarından rahatsız olan Ayten’in elinden hiç bir şey gelmemektedir. Sıkıntılar karşısında ne yapacağını kara kara düşünür, devalar aramaya başlar. Ancak her seferinde işin ortasından çıkamaz.
Babasının aldığı emekli maaşı yetmemekte, hayat her geçen gün biraz daha çekilmez olmaktadır. İşte ekmek için verilen amansız çaba. Bir akşam konutuna dönen babanın ağzından şu kelamlar dökülür:
“BAKTIM İŞLER GİTTİ AKINTIYA…”
“Baktım işler gitti akıntıya. Baktım emeklilik maaşı da yetmiyor. Oğlanlarla kızı seferber ettim. Artık her biri işte. Konutumuza bet rahmet geldi, bet bereket! Evvel ekmek…”
Büyükşehirlerde yaşayan insanların büyük ekmek kavgalarının öyküsü…
Ergül Tosun
Kitap sayfası için irtibat:
[email protected]
YAPITLARI SİNEMALARA UYARLANDI
Yazın hayatına birinci vakit içinderda hikayelerle girdi. 1942 ve 1943 yılında yazdığı hikayeler, İkdam ve Yurt ve Dünya mecmualarında yayınlandı. Yapıtları sinemalara ve dizilere uyarlanan müellif, 1972 yılında hayata gözlerini yumdu.
17 kıssadan oluşan kısımlardan kimileri;
-Önce Ekmek
-Bir Çocuk
-Üçüncü
-Tarzan
-Coni
-Mavi Taşlı Küpe
-Çocuklar
-Pazartesi
-Sevmiyordu
EVVEL EKMEK
Evvel Ekmek kıssası, 1969 Sait Faik Öykü Armağanı ve tıpkı yıl Türk Lisan Kurumu Kıssa Armağanı’na paha görüldü. Yazdığı yapıtlarla toplumun köhnemiş ve yozlaşmış kıymetlerine ince kalem darbeleriyle gözler önüne serer.
Bunun yanında kentlerde ekmeğinin kaygısındaki insanların, ömürlerini sürdürürken karşılaştığı sıkıntıları bütün çıplaklığıyla okura sunar.
Sayfa: 110
SAİT FAİK VE ORHAN KEMAL
Çağdaş öykücülüğümüzün önde gelen bu iki müellifin beslendikleri hususlar farklılık kazansa da parmak bastıkları meseleler genelde tıpkı olmuştur. Daha evvel Sait Faik’in Semaver öykü kitabını bu sayfada tanıtmıştım.
Faik, hikayelerinde genelde fabrika personellerini, kenar mahallelerde berbat kaidelerde hayat süren insanları, balıkçıları, kahvehane köşelerinde vakit öldüren işsizleri hikayelerinde işlemiştir.
Orhan Kemal’de ise, Çukurova’da çalışan pamuk toplayıcıların kıssaları, köyden göç edip büyük kentlere gelen insanların hayatları hikaye ve romanlarına ilham kaynağı olmuştur. Evvel Ekmek kitabı da bu ve buna misal hususları işlemektedir.
Orhan Kemal ve Sait Faik’in öykücülüğünü bu minvalde değerlendirmenin daha sağlıklı olacağı görüşündeyim. Her iki muharriri okuyan kitapseverler var ise bu bariz farkı kesinlikle keşfetmişlerdir.
EVVEL EKMEK
Büyükşehirde yaşayan insanların yaşama tutunma uğraşlarını ele alan kitap, muharririn akıcı üslubu yardımıyla okura edebiyat zevki yaşattırıyor.
Kitap, kırsal kesitlerden kopup yeni umutlarla tası tarağı toplayıp taşı toprağı altın olan İstanbul ve öbür kentlere yerleşmeye çalışan ekmeği peşinde olan insanların hayata tutunma isteklerini çarpıcı bir biçimde ele alır.
Bunun için her şeyi yapmaya razı olan Ayten gibi…
AYTEN…
Kızının okulu bırakma isteği annesini kedere boğar. Biricik kızının arkadaşları üzere fabrika köşelerinde çalışmasını istemez, onun okuyup büyük bir insan olmasını ister. Her gece iki gözü iki çeşme ağlar, kızını bu yanlıştan döndürmeye çalışır.
Gerekirse meskenin bütün yükünü tek başına üstlenmeye razı olur fakat kızının okulu bırakmasını asla gönlü razı olmaz. Lakin Ayten’in babası birebir fikirde değildir. “Aman yavrum bakma sen babana. Oku. Hevesin de var, bırakma okulculuğunu. Biz bugün varız, yarın yokuz!”
Anne ve babasının şiddetli kavgalarından rahatsız olan Ayten’in elinden hiç bir şey gelmemektedir. Sıkıntılar karşısında ne yapacağını kara kara düşünür, devalar aramaya başlar. Ancak her seferinde işin ortasından çıkamaz.
Babasının aldığı emekli maaşı yetmemekte, hayat her geçen gün biraz daha çekilmez olmaktadır. İşte ekmek için verilen amansız çaba. Bir akşam konutuna dönen babanın ağzından şu kelamlar dökülür:
“BAKTIM İŞLER GİTTİ AKINTIYA…”
“Baktım işler gitti akıntıya. Baktım emeklilik maaşı da yetmiyor. Oğlanlarla kızı seferber ettim. Artık her biri işte. Konutumuza bet rahmet geldi, bet bereket! Evvel ekmek…”
Büyükşehirlerde yaşayan insanların büyük ekmek kavgalarının öyküsü…
Ergül Tosun
Kitap sayfası için irtibat:
[email protected]