JoKeR
Active member
İslam Tarihçisi ve ilahiyatçı Prof. Dr. İhsan Süreyya Sırma, 10 yılı aşkın yaşadığı Viyana’yı ve bir periyoda şahitliklerini mevzu aldığı 28 Şubat’ı “Viyana Günleri” isimli hatıra kitabında anlatıyor. Sırma,
28 Şubat periyodunda Sakarya Üniversitesi’ndeki vazifesine son verildikten daha sonra başörtüsünden dolayı Türkiye’deki üniversitelerde okuyamayan binlerce kız çocuğuna Viyana’da hem hocalık hem babalık etti. Sırma, mağdur olan kız öğrencilere Viyana’da ders vermenin yanı sıra öğrencileriyle seyahatlere çıktı, kendi elleriyle onlara yemek yaptı. O devir gurbette olan öğrenciler kendilerini yalnız hissetmesinler diye kendi tabiriyle hem hoca hem baba tıpkı vakitte arkadaş oldu. Geçtiğimiz haftalar Beyan Yayınları’ndan çıkan Viyana Günleri isimli yapıtından yola çıkarak Sırma ile Viyana günlerini konuştuk.
– Bir haftalığına gidip 10 sene kaldığınız Viyana günlerini yıllar daha sonra kitap haline getirdiniz. Size o günleri kitap olarak yazdıran ne oldu?
Doğrusu bu biçimde bir şey düşünmüyordum. Ama yalnızca Viyana’da değil, rastgele bir yere gidince bir şeyler yazıyorum. örneğin benim Irmakların Lisanı, Dağların Sırrı kitaplarım bu biçimde oluştu. Avusturya’ya gittiğimde gurbet elde yalnız başıma, çatı katındaki odamda, sıklıkla geç saatlerde canım sıkılınca bilgisayarımın tuşlarına basıp yazdığım bir şeylerdi “Viyana Günleri”. Bir kitap olması için yazı yazmadım lakin bu biçimde bir şey çıktı. Yazdığım şiirler, anılar var. daha sonra bunlar çoğalınca bir iki arkadaş bunu kitaplaştırmam gerektiğini zira orada 10 sene geçirdiğimi söylemiş oldu. Bunun üzerine “olur” dedim ve bu biçimde bir kitap çıktı ortaya.
– 28 Şubat’tan daha sonra Viyana’ya gittiniz. O devirde sizin de 28 Şubat mağduru olduğunuzu ve üniversiteden uzaklaştırıldığınızı biliyoruz. O günlere dönersek gitme sonucunı verirken zorlandınız mı? Size o sonucu aldıran tam olarak ne oldu?
Aslında başörtülü öğrenciler için gittim. İmam Hatip Mezunları Derneği (ÖNDER)’ndeki kızlarımız Viyana’ya gitmek istediler zira o senelerda Türkiye’de başörtüsü sorunu vardı. Ben de oraya bir konferansa çağrılmıştım. O konferansa, bu biçimde Ulusal Görüş Lideri olan Mustafa Mollaoğlu da gelmişti. Mustafa, Erbakan Hoca’nın Viyana’da bir araştırma enstitüsü açmak istediğini söylemiş oldu. çabucak sonrasında tüzüğü gösterdi. Tüzük Almancaydı ve ben Almanca bilmiyordum. Bu tüzüğü çeviri ettirdik. Orada bir unsur vardı. Bu unsura göre Avusturya’da bir araştırma enstitüsü açılabilirdi. Bunun üzerine, bu araştırma enstitüsü tüzüğüne “ders de verilebilir” unsurunu ek edelim dedim. Bunun üzerine “Hocam bu biçimde burada kalmanız lazım” dediler. Evvel tereddüt ettim fakat 28 Şubat devrinde benim de üniversitedeki misyonuma son verilmişti. Bu yüzden Viyana’da kalmaya karar verdim. Enstitü kurulunca üniversitelerde kendilerine mani olunan kız öğrencilerimiz Türkiye’den oraya geldiler. Öğrencilerin bir kısmı BAŞKAN vasıtasıyla geldi. Onlara meskenler bulduk. Bir kısmı da Ulusal Görüş vasıtasıyla geldi. bu türlü Viyana’ya yerleştiler. Ben de onlara ders vermeye başladım. Bu dersler daha çok moral dersleriydi. Haftada bir gidip onlara Siyer ve İslam tarihini anlattım. Kendilerini yalnız hissetmesinler diye düşündüm. Lakin daha sonra baktım ki bu dersler bir tertibe girdi, tıpkı üniversitedeki derslerim üzere oldu. Hem BAŞKAN öğrencilerine -ki sonrasındasında ismi WONDER oldu-, tıpkı vakitte Ulusal Görüşteki öğrencilerimize ders vermeye başladım. Bu dersler epeyce hoş dersler haline geldi. 28 Şubat mağduru kız öğrenciler ve hocalar vardı. daha sonradan anladık ki beni de üniversiteden attıran bu FETÖ kümesi hem de 28 Şubat’ı yapanlarla da birlikte hareket etmişler.
EVLATLARIMIN YERİNE KOYDUM
– Kitabınızda anılarınızı anlatırken okumak için gurbete gelen bu kız öğrencilerini evlatlarınızdan ayırmadığınızı görüyoruz. Onlarla bir arada seyahatlere katılıyorsunuz, ellerinizle öğrencilerinize yemekler yapıyorsunuz…. O günlerle ilgili neler anlatırsınız?
Ben o çocukları kendi çocuklarım üzere görüyordum. Gurbete gelmişler anne-baba sevgisinden uzak, kardeş sevgisinden uzaklar. Biraz olsun yaşadıkları yalnızlığı onlara unutturmak istiyordum. Yalnızca ders vererek değil de bir de toplumsal ömürlerinde da yanlarında olmak istedim. Bunlar başörtüsü mağduru çocuklardı. Vaktim olmasa da onlara vakit ayırarak seyahatlere, pikniklere götürdüm. Onlara hem hoca hem arkadaş oldum. Zannediyorum ki bu onlar için de uygun olmuştur, faydalı olmuştur. örneğin onları Endülüs’e, Umre’ye, Macaristan’a hatta doktoramı yaptığım Paris’e bile götürdüm. Olağan bir de hem gezip birebir vakitte kendim anlatıyordum. Paris’te bana biraz kızdılar hatta.
– niye kızdılar hocam?
Bilhassa Paris’te hayli yürüttüm onları. Ben de öğrenciliğimde Paris’e gitmiştim. Dedim ki Paris’i size anlatabilmem için yürümeniz lazım. O denli metroya, otobüse, taksiye binmek yok. Lakin daha sonra onlar da Paris’i bu biçimde gezmekten şad oldular.
– Ne kadar kaldınız Viyana’da ?
10 senem geçti orada. Olağan bu çocuklarımız mezun olduktan daha sonra hem Türkiye’ye hem dünyanın değişik yerlerine dönüp misyon
BU DEVLET TÜRKİYE’DE YAŞAYAN HERKESİNDİR
– Kitabınızda Viyana’da enstitüyü kurmanızın, öğrencilere rahatlıkla ders vermenizin niçinini Avusturya’nın İslam dinini kabul etmiş olmasıyla açıklıyorsunuz. Onlarda olan biz de olmayan ne vardı?
Halkı Müslüman olan bir ülke başkadır, devleti Müslüman olan bir ülke başkadır. Avrupa’nın laikliğini seçtik lakin ben şahsen Türkiye’de laikliğin uygulandığına inanmıyorum. Daha fazla laiklik bizde İslam düşmanlığına dönüştü. Avrupalılar laiktir lakin şu manada laik: Herkes istediği üzere yaşayabiliyor. Avusturya’da İslam dini 1912’den itibaren esasen kabul edilmiş. Kimse kimseye karışmıyor. Yahudi, Hristiyan, Müslüman herkes kendi dininde yaşayabiliyor; fakat Türkiye’de kurulmuş olan bu laik rejim adeta İslam düşmanlığı üzerine kurulmuş. Yani İslam’ı istemeyenlerin güzeline gitmeyen bir şey oldu mu laikliğe alışılmamış kabul ediliyor. Senin dinine ben karışmıyorum, sen benim dinime niye karışıyorsun? Ancak diyorlar ki bu devlet bizim. halbukiki bu devlet, Türkiye’de yaşayan her insanındir. Lakin belirli bir “kutlu azınlık” kendini Türkiye’nin sahibi sayıyor. Başka ögelerin yaşamasına tahammül edemiyorlar. Türkiye’deki sorunların ana fikri de budur aslına bakarsan. Türkiye’ye de bu hürriyet inşallah gelir bir gün. Bunu söyleyince kimi arkadaşlar kızıyor. “Daha ne hürriyeti diyorlar?” halbuki herkese hürriyet var lakin çabucak hemen Müslümanların, Müslümanca yaşama hürriyeti yok.
Öğrencilerimi evlatlarımdan ayırmam
– Kitapta ismi geçen öğrencilerle hala bağlantılarınız devam ediyor mu? Şefika Bakan Kaya, Hülya Küçük, Ayşegül İlhan, Hatice Çolak… İsimler uzuyor…
Emin olun onları çocuklarımdan ayırmıyorum. Çocuklarımla görüştüğüm üzere görüşüyorum onlarla. Çocuklarını da kendi torunlarımdan ayırmıyorum. Onları gördüğümde kendi çocuklarımı ve torunlarımı görmüş üzere seviniyorum. Onların başarılarından da gurur duyuyorum.
Başörtülü kızlara müslüman olmayan halk sahip çıktı
– Kitabınızda Kayserili Hacı Aziz Kaya’nın öyküsü dikkatimi çekti. Öyküde çiftlikten marul alırken Avusturyalı bir bayanla diyaloğu var. Bayan başörtülü öğrencilerin okumak için Türkiye’den Viyana’ya gelme niçinini öğrenince Kaya’ya “Bir insan ötekinin giysisine nasıl karışır. Afrika ülkelerinde bile kimse kimsenin giysisine karışmıyor. Tarlaya girip istediğin kadar marul kes ve o mağdur kızlara götür, para da istemiyorum…” diyerek reaksiyonunu göstermiş. Kıssasını anlattığınız Hacı Aziz Kaya’yı merak ettim?
Hacı Aziz hâlâ orada yaşıyor, fazlaca fedakâr bir arkadaş ve onun iki kızı benim öğrencim oldu. Birinci yıllarde bizim kız öğrencilere çabucak hemen yurt tutmamıştık, bir konutta kalıyorlardı. Yani 8-10 kişi bir meskende 8-10 kişi diğer bir meskende. Bizim Hacı Aziz de onlara zerzevat gdolayıyor, gereksinimlerini görüyordu. Allah oradaki Müslümanlardan razı olsun daima yardım ettiler. Kitapta da anlattığım üzere Hacı Aziz, bahçesinde yetiştirdiği zerzevatları satarak geçinen yaşlı bir bayandan alışveriş yapmaya gidiyor. Çok fazla marul alması yaşlı hanımın dikkatini çekiyor. niçinini sorunca da Hacı Aziz, okumak için Türkiye’den gelen öğrencilerden bahsediyor. Onlara yardımcı olmak için bu zerzevatları aldığını söylüyor. Yaşlı bayan, “Benim başımı örtüp açmama kim ne karışabilir” diyor. O kızlara alınan marulların parasını istemiyor, “benden olsun” diyor. Müslüman bir ülkeden kovulan kızlara Müslüman olmayanlar sahip çıkıyor. bu biçimde bir tezadı yaşadık ancak bütün bunlara karşın o çocuklarımız okudular ve her biri bugün hem Türkiye’de hem Türkiye haricinde hoş makamlarda hizmet veriyorlar.
28 Şubat periyodunda Sakarya Üniversitesi’ndeki vazifesine son verildikten daha sonra başörtüsünden dolayı Türkiye’deki üniversitelerde okuyamayan binlerce kız çocuğuna Viyana’da hem hocalık hem babalık etti. Sırma, mağdur olan kız öğrencilere Viyana’da ders vermenin yanı sıra öğrencileriyle seyahatlere çıktı, kendi elleriyle onlara yemek yaptı. O devir gurbette olan öğrenciler kendilerini yalnız hissetmesinler diye kendi tabiriyle hem hoca hem baba tıpkı vakitte arkadaş oldu. Geçtiğimiz haftalar Beyan Yayınları’ndan çıkan Viyana Günleri isimli yapıtından yola çıkarak Sırma ile Viyana günlerini konuştuk.
– Bir haftalığına gidip 10 sene kaldığınız Viyana günlerini yıllar daha sonra kitap haline getirdiniz. Size o günleri kitap olarak yazdıran ne oldu?
Doğrusu bu biçimde bir şey düşünmüyordum. Ama yalnızca Viyana’da değil, rastgele bir yere gidince bir şeyler yazıyorum. örneğin benim Irmakların Lisanı, Dağların Sırrı kitaplarım bu biçimde oluştu. Avusturya’ya gittiğimde gurbet elde yalnız başıma, çatı katındaki odamda, sıklıkla geç saatlerde canım sıkılınca bilgisayarımın tuşlarına basıp yazdığım bir şeylerdi “Viyana Günleri”. Bir kitap olması için yazı yazmadım lakin bu biçimde bir şey çıktı. Yazdığım şiirler, anılar var. daha sonra bunlar çoğalınca bir iki arkadaş bunu kitaplaştırmam gerektiğini zira orada 10 sene geçirdiğimi söylemiş oldu. Bunun üzerine “olur” dedim ve bu biçimde bir kitap çıktı ortaya.
– 28 Şubat’tan daha sonra Viyana’ya gittiniz. O devirde sizin de 28 Şubat mağduru olduğunuzu ve üniversiteden uzaklaştırıldığınızı biliyoruz. O günlere dönersek gitme sonucunı verirken zorlandınız mı? Size o sonucu aldıran tam olarak ne oldu?
Aslında başörtülü öğrenciler için gittim. İmam Hatip Mezunları Derneği (ÖNDER)’ndeki kızlarımız Viyana’ya gitmek istediler zira o senelerda Türkiye’de başörtüsü sorunu vardı. Ben de oraya bir konferansa çağrılmıştım. O konferansa, bu biçimde Ulusal Görüş Lideri olan Mustafa Mollaoğlu da gelmişti. Mustafa, Erbakan Hoca’nın Viyana’da bir araştırma enstitüsü açmak istediğini söylemiş oldu. çabucak sonrasında tüzüğü gösterdi. Tüzük Almancaydı ve ben Almanca bilmiyordum. Bu tüzüğü çeviri ettirdik. Orada bir unsur vardı. Bu unsura göre Avusturya’da bir araştırma enstitüsü açılabilirdi. Bunun üzerine, bu araştırma enstitüsü tüzüğüne “ders de verilebilir” unsurunu ek edelim dedim. Bunun üzerine “Hocam bu biçimde burada kalmanız lazım” dediler. Evvel tereddüt ettim fakat 28 Şubat devrinde benim de üniversitedeki misyonuma son verilmişti. Bu yüzden Viyana’da kalmaya karar verdim. Enstitü kurulunca üniversitelerde kendilerine mani olunan kız öğrencilerimiz Türkiye’den oraya geldiler. Öğrencilerin bir kısmı BAŞKAN vasıtasıyla geldi. Onlara meskenler bulduk. Bir kısmı da Ulusal Görüş vasıtasıyla geldi. bu türlü Viyana’ya yerleştiler. Ben de onlara ders vermeye başladım. Bu dersler daha çok moral dersleriydi. Haftada bir gidip onlara Siyer ve İslam tarihini anlattım. Kendilerini yalnız hissetmesinler diye düşündüm. Lakin daha sonra baktım ki bu dersler bir tertibe girdi, tıpkı üniversitedeki derslerim üzere oldu. Hem BAŞKAN öğrencilerine -ki sonrasındasında ismi WONDER oldu-, tıpkı vakitte Ulusal Görüşteki öğrencilerimize ders vermeye başladım. Bu dersler epeyce hoş dersler haline geldi. 28 Şubat mağduru kız öğrenciler ve hocalar vardı. daha sonradan anladık ki beni de üniversiteden attıran bu FETÖ kümesi hem de 28 Şubat’ı yapanlarla da birlikte hareket etmişler.
EVLATLARIMIN YERİNE KOYDUM
– Kitabınızda anılarınızı anlatırken okumak için gurbete gelen bu kız öğrencilerini evlatlarınızdan ayırmadığınızı görüyoruz. Onlarla bir arada seyahatlere katılıyorsunuz, ellerinizle öğrencilerinize yemekler yapıyorsunuz…. O günlerle ilgili neler anlatırsınız?
Ben o çocukları kendi çocuklarım üzere görüyordum. Gurbete gelmişler anne-baba sevgisinden uzak, kardeş sevgisinden uzaklar. Biraz olsun yaşadıkları yalnızlığı onlara unutturmak istiyordum. Yalnızca ders vererek değil de bir de toplumsal ömürlerinde da yanlarında olmak istedim. Bunlar başörtüsü mağduru çocuklardı. Vaktim olmasa da onlara vakit ayırarak seyahatlere, pikniklere götürdüm. Onlara hem hoca hem arkadaş oldum. Zannediyorum ki bu onlar için de uygun olmuştur, faydalı olmuştur. örneğin onları Endülüs’e, Umre’ye, Macaristan’a hatta doktoramı yaptığım Paris’e bile götürdüm. Olağan bir de hem gezip birebir vakitte kendim anlatıyordum. Paris’te bana biraz kızdılar hatta.
– niye kızdılar hocam?
Bilhassa Paris’te hayli yürüttüm onları. Ben de öğrenciliğimde Paris’e gitmiştim. Dedim ki Paris’i size anlatabilmem için yürümeniz lazım. O denli metroya, otobüse, taksiye binmek yok. Lakin daha sonra onlar da Paris’i bu biçimde gezmekten şad oldular.
– Ne kadar kaldınız Viyana’da ?
10 senem geçti orada. Olağan bu çocuklarımız mezun olduktan daha sonra hem Türkiye’ye hem dünyanın değişik yerlerine dönüp misyon
BU DEVLET TÜRKİYE’DE YAŞAYAN HERKESİNDİR
– Kitabınızda Viyana’da enstitüyü kurmanızın, öğrencilere rahatlıkla ders vermenizin niçinini Avusturya’nın İslam dinini kabul etmiş olmasıyla açıklıyorsunuz. Onlarda olan biz de olmayan ne vardı?
Halkı Müslüman olan bir ülke başkadır, devleti Müslüman olan bir ülke başkadır. Avrupa’nın laikliğini seçtik lakin ben şahsen Türkiye’de laikliğin uygulandığına inanmıyorum. Daha fazla laiklik bizde İslam düşmanlığına dönüştü. Avrupalılar laiktir lakin şu manada laik: Herkes istediği üzere yaşayabiliyor. Avusturya’da İslam dini 1912’den itibaren esasen kabul edilmiş. Kimse kimseye karışmıyor. Yahudi, Hristiyan, Müslüman herkes kendi dininde yaşayabiliyor; fakat Türkiye’de kurulmuş olan bu laik rejim adeta İslam düşmanlığı üzerine kurulmuş. Yani İslam’ı istemeyenlerin güzeline gitmeyen bir şey oldu mu laikliğe alışılmamış kabul ediliyor. Senin dinine ben karışmıyorum, sen benim dinime niye karışıyorsun? Ancak diyorlar ki bu devlet bizim. halbukiki bu devlet, Türkiye’de yaşayan her insanındir. Lakin belirli bir “kutlu azınlık” kendini Türkiye’nin sahibi sayıyor. Başka ögelerin yaşamasına tahammül edemiyorlar. Türkiye’deki sorunların ana fikri de budur aslına bakarsan. Türkiye’ye de bu hürriyet inşallah gelir bir gün. Bunu söyleyince kimi arkadaşlar kızıyor. “Daha ne hürriyeti diyorlar?” halbuki herkese hürriyet var lakin çabucak hemen Müslümanların, Müslümanca yaşama hürriyeti yok.
Öğrencilerimi evlatlarımdan ayırmam
– Kitapta ismi geçen öğrencilerle hala bağlantılarınız devam ediyor mu? Şefika Bakan Kaya, Hülya Küçük, Ayşegül İlhan, Hatice Çolak… İsimler uzuyor…
Emin olun onları çocuklarımdan ayırmıyorum. Çocuklarımla görüştüğüm üzere görüşüyorum onlarla. Çocuklarını da kendi torunlarımdan ayırmıyorum. Onları gördüğümde kendi çocuklarımı ve torunlarımı görmüş üzere seviniyorum. Onların başarılarından da gurur duyuyorum.
Başörtülü kızlara müslüman olmayan halk sahip çıktı
– Kitabınızda Kayserili Hacı Aziz Kaya’nın öyküsü dikkatimi çekti. Öyküde çiftlikten marul alırken Avusturyalı bir bayanla diyaloğu var. Bayan başörtülü öğrencilerin okumak için Türkiye’den Viyana’ya gelme niçinini öğrenince Kaya’ya “Bir insan ötekinin giysisine nasıl karışır. Afrika ülkelerinde bile kimse kimsenin giysisine karışmıyor. Tarlaya girip istediğin kadar marul kes ve o mağdur kızlara götür, para da istemiyorum…” diyerek reaksiyonunu göstermiş. Kıssasını anlattığınız Hacı Aziz Kaya’yı merak ettim?
Hacı Aziz hâlâ orada yaşıyor, fazlaca fedakâr bir arkadaş ve onun iki kızı benim öğrencim oldu. Birinci yıllarde bizim kız öğrencilere çabucak hemen yurt tutmamıştık, bir konutta kalıyorlardı. Yani 8-10 kişi bir meskende 8-10 kişi diğer bir meskende. Bizim Hacı Aziz de onlara zerzevat gdolayıyor, gereksinimlerini görüyordu. Allah oradaki Müslümanlardan razı olsun daima yardım ettiler. Kitapta da anlattığım üzere Hacı Aziz, bahçesinde yetiştirdiği zerzevatları satarak geçinen yaşlı bir bayandan alışveriş yapmaya gidiyor. Çok fazla marul alması yaşlı hanımın dikkatini çekiyor. niçinini sorunca da Hacı Aziz, okumak için Türkiye’den gelen öğrencilerden bahsediyor. Onlara yardımcı olmak için bu zerzevatları aldığını söylüyor. Yaşlı bayan, “Benim başımı örtüp açmama kim ne karışabilir” diyor. O kızlara alınan marulların parasını istemiyor, “benden olsun” diyor. Müslüman bir ülkeden kovulan kızlara Müslüman olmayanlar sahip çıkıyor. bu biçimde bir tezadı yaşadık ancak bütün bunlara karşın o çocuklarımız okudular ve her biri bugün hem Türkiye’de hem Türkiye haricinde hoş makamlarda hizmet veriyorlar.