JoKeR
Active member
Yeni Türk Sineması denen ve 90’lar ile 2000’lerin başını kapsayan süreçte sinemamıza istikamet veren birkaç direktör hala sinemalarıyla beyazperdeyi sürüklüyor. Semih Kaplanoğlu o isimlerden biri. Bağlılık Hasan sineması vizyona girdi. ‘Bağlılık Üçlemesi’nin ikinci üretimi olan sinema, taşrada çiftçilik yapan bir ailenin hem kendi üyelerine birebir vakitte etraflarına karşı ikiyüzlülüğünü ve açgözlülükten doğan kararlarını, sonuçlarını irdeliyor.
Taşra ya da kent fark etmez. İnsanın hayata bağlandığı noktalar vardır. Bu bağ sıkıntısı üzerinden üçleme yapan direktör, Bağlılık Aslı ile kentteki bağlılık ögesini annelik ve çalışan bayan çerçevesinden yaparken, Bağlılık Hasan ile taşrada küçük hesaplarla insan harcama ve kapitalizmi yaşatan insanoğlunun birbirinin kuyusunu kazması zaviyesinden ele alıyor.
Bağlılık Hasan’da bu sıkıntı şüphesiz dindarlığı da kapsar. Çünkü taşra Türkiye’de kültürel de olsa dindarlığı barındırır. Biroldukca sinemacının taşra yorumu yapmasına karşın dindarlığı görmezden gelmesine karşın Kaplanoğlu’nun bu vurguyu atlamaması değerli. Ayrıyeten eski sinemalardaki itici ve arka niyetli dindar yaklaşımlarının uzağında, özeleştiri diyebileceğimiz açıdan dindar taşralı karakteri kullanması dikkat çekiyor.
Dindar taşra insanına dair tenkit kötücül değil tabi ki… Tenkit, tenkit olarak kalıyor. Sinemada kimse tam olarak makûs ya da uygun değil. Hayat gibi…
Semih Kaplanoğlu sineması dediğimiz bir izlek var. Buğday’dan evvel ve Buğday’dan daha sonra diye ikiye ayırmamız gereken bir tablo kelam konusu. Yusuf Üçlemesindeki Kaplanoğlu sineması ile Bağlılık Üçlemesindeki direktör farklı şahıslar. Şahsen Bal ile Buğday içindeki seçimde oyumu Bal’dan yana kullanıyorum fekat bir direktörün kendi hayatı üzere,
hayatımız üzere, değişebilmesi, yeni şeyler denemesini önemsiyorum.
Kaplanoğlu’nun değişen sinemasındaki en bariz özellik senaryodaki farklılık. Evvelki sinemalarında daha az konuşan ya da muğlak konuşan karakterler Buğday ve daha sonrasındaki Bağlılık Üçlemesi’nde net konuşmaya ve özlü kelam dillendirmeye ulaşır. Vakit zaman didaktik ögeler barındıran bu konunun yanında Kaplanoğlu sinemasında artık öykü daha net. Klasik anlatıya yakın diyebiliriz. Boğaziçi Sinema Festivali’nde en âlâ senaryo mükafatını alırken “Senaryo yazmayı yeni öğreniyorum diyebilirim” demesinden de anlaşılacağı üzere direktör bir tercih yapmış ve o yoldan ilerliyor.
Çağdaş insanın kapitalizmin dişlileri içinde can çekişmesinin yanında bu sistemi yaşatan öge da olduğunu vurgulayan Bağlılık Üçlemesi, sinemamızın şimdiki yorumları içinde değerli bir yerde duruyor. Bağlılık Fikret de yolda. Merakla bekliyoruz.
Türkiye’nin Oscar adayı
olan Bağlılık Hasan sinemasına de yarışta muvaffakiyetler diliyoruz.
Taşra ya da kent fark etmez. İnsanın hayata bağlandığı noktalar vardır. Bu bağ sıkıntısı üzerinden üçleme yapan direktör, Bağlılık Aslı ile kentteki bağlılık ögesini annelik ve çalışan bayan çerçevesinden yaparken, Bağlılık Hasan ile taşrada küçük hesaplarla insan harcama ve kapitalizmi yaşatan insanoğlunun birbirinin kuyusunu kazması zaviyesinden ele alıyor.
Bağlılık Hasan’da bu sıkıntı şüphesiz dindarlığı da kapsar. Çünkü taşra Türkiye’de kültürel de olsa dindarlığı barındırır. Biroldukca sinemacının taşra yorumu yapmasına karşın dindarlığı görmezden gelmesine karşın Kaplanoğlu’nun bu vurguyu atlamaması değerli. Ayrıyeten eski sinemalardaki itici ve arka niyetli dindar yaklaşımlarının uzağında, özeleştiri diyebileceğimiz açıdan dindar taşralı karakteri kullanması dikkat çekiyor.
Dindar taşra insanına dair tenkit kötücül değil tabi ki… Tenkit, tenkit olarak kalıyor. Sinemada kimse tam olarak makûs ya da uygun değil. Hayat gibi…
Semih Kaplanoğlu sineması dediğimiz bir izlek var. Buğday’dan evvel ve Buğday’dan daha sonra diye ikiye ayırmamız gereken bir tablo kelam konusu. Yusuf Üçlemesindeki Kaplanoğlu sineması ile Bağlılık Üçlemesindeki direktör farklı şahıslar. Şahsen Bal ile Buğday içindeki seçimde oyumu Bal’dan yana kullanıyorum fekat bir direktörün kendi hayatı üzere,
hayatımız üzere, değişebilmesi, yeni şeyler denemesini önemsiyorum.
Kaplanoğlu’nun değişen sinemasındaki en bariz özellik senaryodaki farklılık. Evvelki sinemalarında daha az konuşan ya da muğlak konuşan karakterler Buğday ve daha sonrasındaki Bağlılık Üçlemesi’nde net konuşmaya ve özlü kelam dillendirmeye ulaşır. Vakit zaman didaktik ögeler barındıran bu konunun yanında Kaplanoğlu sinemasında artık öykü daha net. Klasik anlatıya yakın diyebiliriz. Boğaziçi Sinema Festivali’nde en âlâ senaryo mükafatını alırken “Senaryo yazmayı yeni öğreniyorum diyebilirim” demesinden de anlaşılacağı üzere direktör bir tercih yapmış ve o yoldan ilerliyor.
Çağdaş insanın kapitalizmin dişlileri içinde can çekişmesinin yanında bu sistemi yaşatan öge da olduğunu vurgulayan Bağlılık Üçlemesi, sinemamızın şimdiki yorumları içinde değerli bir yerde duruyor. Bağlılık Fikret de yolda. Merakla bekliyoruz.
Türkiye’nin Oscar adayı
olan Bağlılık Hasan sinemasına de yarışta muvaffakiyetler diliyoruz.